Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος;

«Μελαγχολούσα με όσα καταλάβαινα στα μικρότερα ή μεγαλύτερα προβλήματα και στις στενότερες ή ευρύτερες κοινωνικές ομάδες!

Για την φθορά των ανθρωπίνων σχέσεων,
για την ελάττωση της ευθύνης,
που νιώθει ο καθένας για τον διπλανό του,
για τον εγωϊσμό,
για την εσωστρέφεια,
για την επιφανειακότητα των συναισθημάτων,
για την ερημιά των κενών χωρίς περιεχόμενο λέξεων,
και για την έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος».

Φυσικά, για όλα αυτά τα παραπάνω που είναι εκδηλώματα και γεννήματα αρρώστιας, και πολύ περισσότερο για την ίδια την αρρώστια της ανθρώπινης προαίρεσης που τα γεννάει, έγινε ο Χριστός άνθρωπος! Ήρθε όχι ως αφ’ υψηλού και ως από μηχανής Θεός, αλλά συναναμίχθηκε στην ανθρώπινη φύση και κατάσταση, προκειμένου να την θεραπεύσει… αν αυτή το ήθελε!!

Το αρχικό απόσπασμα είναι σκέψεις του θεατρικού συγγραφέα Κάρογι Σάκονι, που τις γράφει στην εισαγωγή στο θεατρικό έργο του «Διακοπή για τεχνικούς λόγους». Είναι σκέψεις που κάνει κάθε άνθρωπος παρατηρώντας τον εαυτό του και την ανθρώπινη γενικώς κατάσταση. Σ’ αυτό του το θεατρικό ο Σάκονι παρουσιάζει τον Χριστό να… νοικιάζει δωμάτιο σε μια οικογένεια και να δίνει προσωπικά στοιχεία με ονοματεπώνυμο Χριστός Ανθρωπόπουλος! Χριστός Υιός του Ανθρώπου, δηλαδή.

Αυτή είναι η ελπίδα των Χριστουγέννων! Δεν υπάρχει αλλαγή εκ των έξω! Τα εκδηλώματα και οι καρποί είναι εκφράσεις της ποιότητας ή μη του εσωτερικού περιεχομένου. Η προσαρμογή σε τύπους και πρότυπα συμπεριφοράς, είναι επίχρισμα που διαλύεται στην πρώτη «βροχή» και στο οποιοδήποτε απρόβλεπτο.

Η οικογένεια, στην οποία ο Χριστός «νοικιάζει» δωμάτιο διαμονής, είναι ένα κλασσικό ετερόκλητο σύνολο ατόμων με επιθυμίες, επιλογές και εμμονές για το «σωστό». Το δικό του για τον καθένα «σωστό»! Ο τρόπος ζωής του καθενός είναι συνισταμένη απόψεων που προέκυψαν από πάθη, αντιλήψεις και συνήθειες οι οποίες «εμπεδώνονται» από την μόνιμη, διαρκή και συνεχή «κατήχηση» της τηλεόρασης, στην οποία όλοι προσέχουν και προσβλέπουν στο θεατρικό αυτό έργο, αλλά… και στη ζωή!

Ο οικοδεσπότης λέει στον Χριστό: «Αν είσαστε ξένος, τότε, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως μπορούμε να σας νοικιάζουμε δωμάτιο. Μπορεί να ’χουμε παρατράγουδα!! Εκείνος του απαντά: Δεν συνηθίζω να φορτώνομαι σε κόσμο! Και όταν, στην συνέχεια, η κόρη του οικοδεσπότη Τον ρωτάει: Δεν σας αρέσει να σας ανακρίνουν;; Ο Χριστός απαντά: Αν το κάνουν με καθαρή καρδιά δεν εναντιώνομαι!!

Αν δεν ταυτιστούμε με αυτόν τον Ξένο «νοικιάζοντάς» του κατ’ αρχάς δωμάτιο στην ψυχή μας, και στην συνέχεια, αφού με ειλικρίνεια και καθαρή καρδιά τον ανακρίνουμε, εκχωρώντας Του όλη μας την ύπαρξη (Σός εἰμι ἐγώ, σῶσόν με), δεν θα αλλάξει τίποτε στην μίζερη ζωή μας, ούτε αυτά τα Χριστούγεννα. Το μόνο που θα θέλουμε είναι «να το σκάσουμε απ’ αυτό το ενυδρείο» που κατοικούμε! Αυτός μας λέει: «Θέλω να υψώσετε τα κεφάλια σας και να εγκαταλείψετε τα δεσμά της αδιαφορίας». Εμείς ατυχώς όταν δεν Τον εμπιστευόμαστε θεωρούμε ότι… καλά είμαστε στο ενυδρείο μας… απλώς καμμιά φορά χτυπάμε τη μύτη μας στο γυαλί του και θυμώνουμε!

Ο Χριστός για να κλωτσήσει την αναισθησία της αδιαφορίας τους, φυσικά και την δική μας, κάνει το νερό κρασί για τους ενοίκους, και έκπληκτος δέχεται… συγχαρητήρια (!) από τους μεν και διαπιστώσεις από τους δε του τύπου: «Όλοι πια συνηθίσαμε στα μαγικά! Μιά το ένα, μιά το άλλο! Η ανάγκη μάς έμαθε να αλλάζουμε τα πάντα!». Και όταν ο ειλικρινής νεαρός έφηβος γιος της οικογένειας επισημαίνει διαμαρτυρόμενος ότι: «Μα αυτό δεν είναι απομίμηση, είναι αληθινό κρασί» ακούει την διαπιστωτική απόρριψη από τον πατέρα του: «Αληθινό! Και τι είναι αληθινό;».

Τότε ο… Ανθρωπόπουλος ξεσπά και τους επισημαίνει «ουρλιάζοντας» ότι:

«…Γι’ αυτό γεννήθηκα, για σας γεννήθηκα για να σας διδάξω, για να σας δείξω το δρόμο, για να ανοίξω τα μάτια σας να βλέπουν, τ’ αφτιά σας να ακούν, και τα χείλη σας για να πουν τον λόγο τον αληθινό…

…αν με εμπιστεύεστε, αν με ακολουθήσετε… δεν θα βουλιάξετε στο βούρκο της ηλιθιότητας, στην κόλαση της άγνοιας, στους κάμπους της μικροπιστίας…

…και θάρθει η Βασιλεία μου, και το φως της σοφίας θα λάμπει στα πνεύματα και δεν θα υπάρχει πια ούτε φόβος, ούτε τρόμος και δεν θα είναι λύκος ο άνθρωπος για τον άνθρωπο…

…πρέπει να νιώσετε τον Λόγο· θα χαθείτε αν δεν τον ακούσετε, αν ζείτε όπως το αγαθό ζώο…».

Φυσικά όλα αυτά θα γίνουν αν Του παραχωρήσουμε όχι δωμάτιο, αλλά το σπίτι της ύπαρξής μας ολόκληρο (Υἱέ μου, δός μοι σήν καρδίαν, Παρ. 23, 26) για να ’ρθει να γεννηθεί και να κατοικήσει εντός μας, ώστε το φως που ανύψωσε τον άνθρωπο από το ζώο, που γεμίζει πλούτο τη ζωή και ελευθερία την ψυχή, ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, να μας πλημμυρίσει αφού ο Χριστός γεννήθηκε για να λυτρώσει τον κόσμο από τον πόνο. Να μην υπάρχει πια ούτε ψυχική ούτε σωματική φτώχεια.

Καλά Χριστούγεννα. Καλές γιορτές.

Με αγάπη και ευχές ο… αντιγραφέας εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος