Στην αντίρρηση των διαφωνούντων για την χρήση εικόνων από την Εκκλησία και στην κατηγορία ότι είμαστε... ειδωλολατρούντες, όλοι οι παπάδες απαντούν σωστά, λέγοντας: Δεν είναι ειδωλολατρεία, δεν προσκυνούμε το ξύλο και τα χρώματα αλλά το εικονιζόμενο πρόσωπο, «Ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει»!! Δεν θεωρούμε ταυτόσημα, το πρόσωπο του Χριστού, της Παναγίας ή των αγίων, με τις εικόνες τους. Όπως και στις φωτογραφίες, όλοι ξέρουμε, ότι ο εικονιζόμενος δεν ταυτίζεται με την έντυπη απεικόνιση του προσώπου του!
Όμως σε μας η φωτογραφία του γεννάει σκέψεις και συναισθήματα και μας «ξυπνάει» στο να τον σκεφτούμε. Με τον ίδιο τρόπο και στις εικόνες η ζωγραφική και συμβολικά αναγωγική παρουσίαση του προσώπου του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων, γεννάει μέσα μας προσευχητική διάθεση και προσπάθεια μίμησης. Και βέβαια για την παλαιότερη εποχή οι εικόνες λειτουργούσαν ως τα βιβλία των αγραμμάτων. Αυτό σημαίνει ότι τα βιβλία ήταν τα κυρίως απαιτούμενα και χρήσιμα (Ευαγγέλια-Επιστολές· η Εκκλησία του Χριστού ήταν πάντοτε συνδυασμένη με το βιβλίο) και τα αντικαθιστούσαν απλώς οι εικόνες στην περίπτωση των αγραμμάτων.