Θεία Λειτουργία με το μυστήριο του γάμου
Κήρυγμα από τον Πάπα Φραγκίσκο
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014
Σήμερα το πρώτο ανάγνωσμα μας μιλάει για το ταξίδι των ανθρώπων μέσα από την έρημο. Μπορούμε να τους φανταστούμε καθώς περπατούσαν, οδηγούμενοι από τον Μωυσή. Ήταν οικογένειες: πατέρες, μητέρες, υιοί και κόρες, παππούδες και γιαγιάδες, άνδρες και γυναίκες όλων των ηλικιών, που συνοδεύονταν από παιδιά και ηλικιωμένους οι οποίοι αγωνίζονταν για να κάνουν το ταξίδι. Αυτός ο λαός μάς θυμίζει τη εκκλησία, καθώς διαβαίνει δια μέσου της ερήμου του σύγχρονου κόσμου, μάς θυμίζει το Λαό του Θεού που αποτελείται, ως επί το πλείστον, από οικογένειες.
Αυτό μας κάνει να σκεφτούμε τις οικογένειες, τις οικογένειές μας, καθώς πορεύονται στα μονοπάτια της ζωής με τις καθημερινές τους εμπειρίες. Είναι αδύνατον να μετρηθεί η δύναμη και το βάθος της ανθρωπιάς που περιέχεται σε μια οικογένεια: αμοιβαία βοήθεια, εκπαιδευτική υποστήριξη, σχέσεις αναπτύσσονται καθώς μέλη της οικογένειας ωριμάζουν, η μετοχή σε χαρές και δυσκολίες. Οι οικογένειες είναι το πρώτο μέρος στο οποίο διαμορφωνόμαστε ως πρόσωπα και συγχρόνως οι «λίθοι» για τη δημιουργία των κοινωνιών.
Ας επιστρέψουμε όμως στη βιβλική ιστορία. Σε ορισμένο σημείο «οι άνθρωποι άρχισαν να γίνονται ανυπόμονοι στην πορεία» (Αρ 21.4). Έχουν κουραστεί, τα αποθέματα νερού είναι λίγα και το μόνο που έχουν για τροφή είναι το μάννα, το οποίο, αν και άφθονο και σταλμένο από το Θεό, φαίνεται πολύ πενιχρό σε μια εποχή κρίσης. Και έτσι παραπονιούνται και διαμαρτύρονται εναντίον του Θεού και του Μωυσή: «Γιατί μας έκανες να φύγουμε;…» (Αρ 21.5). Μπαίνουν στον πειρασμό να γυρίσουν πίσω και να εγκαταλείψουν το ταξίδι.
Εδώ οι σκέψεις μας στρέφονται στα παντρεμένα ζευγάρια που «γίνονται ανυπόμονα στην πορεία» της συζυγικής και οικογενειακής ζωής. Η ταλαιπωρία του ταξιδιού τούς αναγκάζει να βιώνουν εσωτερική κούραση: χάνουν την γεύση του γάμου και παύουν να αντλούν νερό από το πηγάδι του μυστηρίου. Η καθημερινότητα γίνεται επαχθής, και συχνά, ακόμη και «αηδιαστική».
Κατά τη διάρκεια τέτοιων στιγμών αποπροσανατολισμού -η Βίβλος λέει- δηλητηριώδη φίδια έρχονται και δαγκώνουν τους ανθρώπους, και πολλοί πεθαίνουν. Αυτό αναγκάζει τους ανθρώπους να μετανοήσουν και να στραφούν στον Μωυσή για συγχώρεση, ζητώντας του να παρακαλέσει τον Κύριο έτσι ώστε να διώξει τα φίδια. Ο Μωυσής προσεύχεται στο Θεό και ο Θεός προσφέρει μια θεραπεία: ένα χάλκινο φίδι τοποθετημένο πάνω σε ένα στύλο: όποιος το κοιτάζει θα σωθεί από το θανατηφόρο δηλητήριο των οχιών.
Ποιο είναι το νόημα αυτού του συμβολισμού; Ο Θεός δεν σκοτώνει τα φίδια, αλλά αντίθετα προσφέρει ένα «αντίδοτο»: μέσω του χάλκινου φιδιού που διαμορφώθηκε από το Μωυσή, ο Θεός μεταδίδει τη θεραπευτική δύναμη του, δηλαδή το έλεός του, που είναι πιο ισχυρό από το δηλητήριο του Διαβόλου.
Όπως ακούσαμε στο Ευαγγέλιο, ο Ιησούς προσδιορίζει τον εαυτό του με αυτό το σύμβολο: από αγάπη ο Πατέρας «έδωσε» τον μονογενή του Υιό, έτσι ώστε άνδρες και γυναίκες να μπορούν να έχουν αιώνια ζωή (Ιω 3.13-17). Η τόση απέραντη αγάπη του Πατέρα κεντρίζει τον Υιό να γίνει άνθρωπος, να γίνει υπηρέτης και να πεθάνει για μας πάνω σε ένα σταυρό. Από τέτοια αγάπη, ο Πατέρας ανασταίνει τον Υιό του, δίνοντάς του την κυριαρχία σε ολόκληρο το σύμπαν. Αυτό εκφράζεται από τον Άγιο Παύλο στον ύμνο του στην Επιστολή του προς Φιλιππησίους (2.6-11). Όποιος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον Ιησού που σταυρώθηκε λαμβάνει το έλεος του Θεού και βρίσκει θεραπεία από το θανατηφόρο δηλητήριο της αμαρτίας.
Η θεραπεία που προσφέρει ο Θεός στους ανθρώπους εφαρμόζεται επίσης, με ένα συγκεκριμένο τρόπο, σε συζύγους οι οποίοι «έχουν γίνει ανυπόμονοι στην πορεία» και οι οποίοι υποκύπτουν στον επικίνδυνο πειρασμό της αποθάρρυνσης, της απιστίας, της αδυναμίας, της εγκατάλειψης… Σε αυτούς επίσης, ο Θεός Πατέρας δίνει τον Υιό του Ιησού, όχι για να τους καταδικάσει, αλλά για να τους σώσει: αν οι ίδιοι εμπιστευτούν τους εαυτούς τους σε Αυτόν, θα τους θεραπεύσει με τη φιλεύσπλαχνη αγάπη που χύνεται εμπρός από το Σταυρό, με τη δύναμη της χάριτός του που αναζωογονεί και δείχνει στα παντρεμένα ζευγάρια και τις οικογένειες και πάλι το σωστό δρόμο.
Η αγάπη του Χριστού, που ευλόγησε και αγίασε την ένωση του άνδρα και της γυναίκας, είναι σε θέση να διατηρήσει την αγάπη τους και να την ανανεώσει, όταν ανθρωπίνως μιλώντας, χαθεί, τραυματιστεί ή φθαρεί. Η αγάπη του Χριστού μπορεί να αποκαταστήσει στους συζύγους τη χαρά τού να ταξιδεύουν μαζί. Αυτό είναι το νόημα του γάμου: άνδρας και γυναίκα σε μια κοινή πορεία όπου ο σύζυγος βοηθά τη γυναίκα του και η γυναίκα τον σύζυγο της να ολοκληρωθούν σαν άνθρωποι. Αυτό είναι το έργο που και οι δύο μοιράζεστε. «Σε αγαπώ, και για αυτό το λόγο σε βοηθώ να γίνεις όλο και περισσότερο μια καλύτερη γυναίκα», «Σε αγαπώ, και για αυτό το λόγο σε βοηθώ να γίνεις όλο και περισσότερο ένας καλύτερος άνδρας». Εδώ βλέπουμε την αμοιβαιότητα των διαφορών. Η διαδρομή δεν είναι πάντα ομαλή, χωρίς διαφωνίες, αλλιώς δεν θα ήταν ανθρώπινη. Είναι μια απαιτητική διαδρομή, μερικές φορές είναι δύσκολη και μερικές φορές ταραγμένη, αλλά έτσι είναι η ζωή! Στο πλαίσιο της θεολογίας που ο λόγος του Θεού μας προσφέρει σχετικά με την συμπόρευση των ανθρώπων, την συμπόρευση των συζύγων, θα ήθελα να σας δώσω κάποιες συμβουλές. Είναι φυσιολογικό για τον άνδρα και τη γυναίκα να καβγαδίσουν, είναι φυσιολογικό. Συμβαίνει πάντα. Αλλά η συμβουλή μου είναι η εξής: ποτέ μην αφήνετε να τελειώσει η μέρα χωρίς να έχετε κάνει πρώτα ειρήνη. Ποτέ! Μια μικρή χειρονομία είναι αρκετή. Έτσι το ταξίδι μπορεί να συνεχιστεί. Ο γάμος είναι ένα σύμβολο της ζωής, η πραγματική ζωή: δεν είναι «φαντασία». Είναι το Μυστήριο της αγάπης του Χριστού και της Εκκλησίας, μια αγάπη που βρίσκει την απόδειξη και την εγγύησή της στο Σταυρό. Δική μου επιθυμία είναι να έχετε ένα καλό και γόνιμο ταξίδι και να ωριμάζετε μέσα από την αγάπη. Σας εύχομαι ευτυχία. Θα υπάρξουν όμως σταυροί! Αλλά ο Κύριος είναι πάντα εκεί για να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε προς τα εμπρός. Είθε ο Κύριος να σας ευλογεί!
+