“Αν τα δημιουργήματα Του δεν είναι άξια να παραμείνουν ζωντανά , τότε η δημιουργία Του είναι ελλειπής. Τότε δεν είναι τόσο μεγάλος ούτε τόσο θεϊκός όσο τον φαντάστηκαν με την φτωχή τους σκέψη τα καταδικασμένα σε θάνατο δημιουργήματα Του. Όμως ο Κύριος λέει: "πάντες γαρ αυτώ ζώσιν " Ο θάνατος εν αυτώ δεν υφίσταται. Ω Κύριε η ζωή σου στηρίζει την ζωή μας "

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Κάποτε συνάντησα ένα γνωστό μου στο δρόμο, έχω ευχάριστα νέα, μου είπε. Τι, του λέω, αναστήθηκαν οι νεκροί; Από τότε φοβάμαι τις λέξεις. Τι τις θέλεις κι άλλες απογοητεύσεις’’. (Τ. Λειβαδίτης, Εορταστικά, Ποίηση τομ. 3)

Είμαστε όλοι επιβάτες ενός αεροπλάνου το οποίο κάποια μέρα θα πέσει, όχι από τον πιλότο, αλλά από τις αντοχές του και θα συντριβεί πάνω σ᾿ ένα ‘’βουνό’’. Ο περισσότερος κόσμος αυτό το ξεχνάει. Ο Σπύρος σήμερα μας έκανε να το ξαναθυμηθούμε επώδυνα. Και εγώ και σεις σε τέτοια θέματα νομίζουμε, ότι πρόκειται να μιλήσουμε για κάτι που ισχύει για τους άλλους, όχι για μας. Ζούμε σ ένα κόσμο, που το ερωτηματικό του θανάτου τρομάζει. Και προτιμάμε να το παραβλέπουμε. Οι χριστιανοί όμως πρίν από μας άλλα και τώρα και πάντοτε, κοιτάνε τον θάνατο κατάματα…

Μετά από είκοσι χρόνια;

Έχοντας τέσσερα παιδιά;

Η έκπληξη και η απορία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του ερωτώντος. Απορούσε και έφριττε! Τον ήξερε ότι ήταν λίγο "παρτάκιας" αλλά δεν περίμενε ότι θα εγκατέλειπε κυριολεκτικά στο δρόμο τέσσερα παιδιά, σε σχολικές βαθμίδες από Γυμνάσιο και κάτω, και την γυναίκα του, που αυτός διάλεξε, και θα... "έστριβε" αδιαφορώντας! Ζητώντας αναίσχυντα συναινετικό διαζύγιο, χωρίς δεσμεύσεις γι αυτόν, διώχνοντάς την κιόλας από το (κατά τον νομικό τύπο) σπίτι του, για το οποίο φυσικά και η Μαρία είχε κουραστεί.

(Επικήδειος στην κα. Αρετή Δράμαλη)

Πριν κάμποσα χρόνια, ένα καλοκαιρινό απόγευμα, επιστρέφοντας στη Μητρόπολη ο μακαρίτης ο δεσπότης μας Μελέτιος, μου περιέγραφε έκπληκτος μια συνάντηση που είχε στον δρόμο, κατά σύμπτωση, με την κυρία Αρετή.

(Ένας επικήδειος ανεκφώνητος

για τον όντως δάσκαλο Γιώργο Παπαγιάννη)

Όλο το μήκος της ζωής μας συναπαρτίζεται από ημέρες. Όλη η ζωή μας είναι μια μέρα-μονάδα επαναλαμβανόμενη. Όλη η ζωή είναι σαν «τήν ἡμέρα τήν ἐχθές ἥτις διῆλθε». Τα τμήματα της ημέρας, στην αρχαία τραγωδία, έγιναν περιγραφή όλης της ζωή και η άγνοιά τους έδινε άνεση στην Σφίγγα να σκοτώνει όποιον δεν τόξερε. Όσο μεγάλες αυταπάτες και αν δημιουργεί το μεσημέρι της ζωής με την δίποδη άνεση του, σίγουρα έρχεται και το... τρίποδο βράδυ, κλείνει τον ημερήσιο, και γίνεται επισφράγισμα του ισόβιου κύκλου!!

Είμαστε επιβάτες ενός αεροπλάνου που κάποια μέρα θα πέσει... όχι απαραιτήτως εξαιτίας λανθασμένων χειρισμών του πιλότου αλλά σίγουρα από το ξεπέρασμα των αντοχών του, οπότε και θα συντριβεί πάνω σ’ ένα βουνό. Οι περισσότεροι γοητευμένοι από το ταξίδι, αυτό το ξεχνάμε! Όταν αρρωστήσουμε όμως σοβαρά τότε βλέπουμε από το φινιστρίνι το βουνό να πλησιάζει...

Το κορμί χωρίς την ψυχή είναι νεκρό και η ψυχή χωρίς το κορμί είναι γυμνή. Άνθρωπος είναι αυτό το κράμα ψυχής και κορμιού. Θάνατος είναι το τερατώδες της διάσπασης αυτού του κράματος.