Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα η ελληνική κοινωνία παρουσιάζει φαινόμενα που η συνάρτησή τους κάνει διακριτή την είσοδό της στους Νέους Χρόνους. Η Εκκλησία, ο κυριότερος πνευματικός και πολιτικός παράγοντας της εποχής, θα βρεθεί στο κέντρο των εξελίξεων και των μετασχηματισμών, τόσο ως φορέας των στοιχείων του μεσαιωνικού κόσμου όσο και ως θεσμός που δέχεται τις επιδράσεις των νέων κατευθύνσεων.
Στις σύγχρονες θεολογικές συζητήσεις στον τόπο μας, αν υπάρχουν ακόμα συζητήσεις που να μπορούν να θεωρηθούν θεολογικές, «φονταμενταλιστές» είναι πάντα οι άλλοι.
Το βάπτισμα (και ο γάμος, όταν άρχισε να ιερουργείται) και οι χειροτονίες ήταν τα μυστήρια, που συνδέονταν αυτονόητα με την προσφορά της Ευχαριστίας, στην Θεία Λειτουργία. Ήταν...! Τώρα έχει μείνει συνδυασμένη μόνον η χειροτονία.
Αυτή η ιστορική πραγματικότητα λογικά φωτίζει την θεολογική πραγματικότητα, ότι δεν υπάρχουν δύο τάξεις χριστιανών μέσα στην Εκκλησία!
Η προσευχή είναι η πιο δύσκολη ασχολία.
Είναι ο πιο ασυνήθιστος κόπος.
Αποτελεί την γνησιότερη έκφραση-έλεγχο της αγάπης.
Αν δεν μιλάς με κάποιον, δεν τον αγαπάς. Όταν τον αγαπάς θέλεις να μιλάς διαρκώς μαζί του.
Σε όλα τα θέματα βεβαίως οι στρεβλώσεις είναι κακό. Στην προσευχή όμως οι στρεβλώσεις μιας διαρκούς αυτοαπασχόλησης, έστω... πνευματικά(!) (πείσμα – απαίτηση – θυμός – γινάτι – ανωριμότητα εγωκεντρικών αιτημάτων...) κάνουν την προσευχή γελοία ασχολία. Σε διαμετρική αντίθεση από την μεγαλειώδη εικόνα της αγαπητικής προσευχής, όταν γίνεται για άλλους!
Παραθέτουμε την καθημερινή προσευχή ενός Γάλλου ιερέα, ο οποίος φτάνοντας στην Ιερωσύνη μέσα από οδυνηρότατες εμπειρίες αλλά και από γοητευτικότατες (με την ουσιαστική έννοια... «ἐκπλαγέντες ἀπό τῆς χαρᾶς»...) ιερατικές παρουσίες θυσιαστικής αγάπης, έχει κάνει την ασχολία με τα τραγικά πρόσωπα... της νύχτας της Βουλώνης του Παρισιού, ποιμαντική φροντίδα και μέριμνά του! Τα λόγια της προσευχής που παραθέτουμε «μιλάνε μόνα τους»...
Αυτή η έρευνα αποτελεί στην πραγματικότητα την πρώτη αντιπροσωπευτική έρευνα που επικεντρώνεται σε θέματα που αφορούν το πεδίο «νεολαία και θρησκεία» στην ελληνική κοινωνία,
- Αποφυγή προσβλητικών λόγων
και μόνο τρυφερά και γλυκά λόγια για τους άλλους.
- Αποφυγή της δυσαρέσκειας και της αχαριστίας
και γέμισμα της καρδιάς με ευγνωμοσύνη.
- Αποφυγή του θυμού και γέμισμα του εαυτού μας
με πραγματική ευγένεια και υπομονή.
- Αποφυγή της απαισιοδοξίας
και αγκάλιασμα της αισιόδοξης διάθεσης.
- Αποφυγή της ανησυχίας
και γέμισμα με εμπιστοσύνη στον Θεό.
- Αποφυγή της γκρίνιας
και απόλαυση των απλών και μικρών πραγμάτων της ζωής.
- Αποφυγή του άγχους
και γέμισμα του χρόνου και του μυαλού με προσευχή.
- "Νηστεία" από την πίκρα και την θλίψη
και γέμισμα με ήρεμη χαρά ακόμα και στα δύσκολα.
- "Νηστεία" από εγωισμό
και εξοπλισμό με συμπόνοια και αγάπη για τους άλλους.
- "Νηστεία" από εκδικητική ασέβεια και θράσος
και γέμισμα με συγχωρητικότητα και συμφιλίωση.
- Εξοπλισμός με "σιωπή" υπομονής
και γέμισμα με διάθεση να ακούμε τους άλλους.
("Διαθήκη" ενός αγίου γέροντα-ιερέα)
Μήνυμα από το Ρωσικό Ορθόδοξο Σεμινάριο της Γαλλίας για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
"Το Ορθόδοξο Σεμινάριο Sainte-Geneviève στο Epinay-sous-Sénart, όπου Ρώσοι και Ουκρανοί ζουν αρμονικά για περισσότερο από μια δεκαετία, δεν έχει άλλη πλευρά σε αυτόν τον πόλεμο από εκείνη των αθώων θυμάτων του.
Ο Μητροπολίτης Ντούμπνα Ιωάννης (Αρχιεπισκοπή των Ρωσικών Ορθόδοξων Εκκλησιών της Δυτικής Ευρώπης) απέστειλε ανοικτή επιστολή στον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο:
Οι Μάγοι ταξιδεύουν προς τη Βηθλεέμ. Το προσκύνημά τους αφορά και εμάς, που καλούμαστε να ταξιδέψουμε προς τον Ιησού, γιατί αυτός είναι ο Πολικός Αστέρας που φωτίζει τον ουρανό της ζωής μας και καθοδηγεί τα βήματά μας προς την αληθινή χαρά. Ωστόσο, από πού ξεκίνησε το προσκύνημα των Μάγων για να συναντήσουν τον Ιησού; Τι έκανε αυτούς τους άνδρες της Ανατολής να ξεκινήσουν το ταξίδι τους;
Μακαριώτατε,
«Χάρη σε σας και ειρήνη από τον Θεό» (Ρωμ. 1:7). Σας χαιρετίζω με αυτά τα λόγια του μεγάλου Αποστόλου Παύλου, τα ίδια λόγια που απηύθυνε στους πιστούς της Ρώμης, ενώ διέμενε στην Ελλάδα. Η σημερινή μας συνάντηση ανανεώνει αυτή τη χάρη και την ειρήνη.
Αγαπητοί αδελφοί επίσκοποι,
Αγαπητοί ιερείς, ιερομόναχοι και ιεροσπουδαστές
Αγαπητές αδελφές και αδελφοί, kalispera sas!
Κυρία Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Μέλη της Κυβέρνησης και του Διπλωματικού Σώματος,
Διακεκριμένες θρησκευτικές και πολιτικές αρχές,
Επιφανείς εκπρόσωποι της κοινωνίας και του πολιτισμού,
Κυρίες και κύριοι,
Μακαριώτατοι,
Αγαπητοί Επίσκοποι της Ιεράς Συνόδου,
Χαίρομαι που βρίσκομαι μαζί σας και σας είμαι ευγνώμων για την εγκάρδια υποδοχή σας. Σας ευχαριστώ, αγαπητέ αδελφέ, για τα καλά σας λόγια, για το άνοιγμα της καρδιάς σας και τη δέσμευσή σας να προωθήσετε τον διάλογο μεταξύ μας. Επιθυμώ να απευθύνω τους χαιρετισμούς μου στους ιερείς και τους διακόνους, καθώς και στους πιστούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κύπρου, και ιδιαιτέρως στους μοναχούς και στις μοναχές, οι οποίοι με την προσευχή τους εξαγνίζουν και προάγουν την πίστη όλων.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
Είναι μεγάλη χαρά να βρίσκομαι εδώ μαζί σας και να ολοκληρώνω την επίσκεψή μου στην Κύπρο με αυτή τη συνάντηση προσευχής. Ευχαριστώ τους Πατριάρχες Pizzaballa και Béchara Raï και την κα Elisabeth της Caritas. Χαιρετίζω με αγάπη και ευγνωμοσύνη τους εκπροσώπους των διαφόρων χριστιανικών ομολογιών στην Κύπρο που είναι παρόντες.
Καθώς ο Ιησούς περνούσε μπροστά από δύο τυφλούς, αυτοί του φώναξαν με οδύνη και ελπίδα: «Λυπήσου μας, Υιέ του Δαβίδ» (Ματθ. 9:27). Η έκφραση «Υιός του Δαβίδ» ήταν ένας τίτλος που αποδιδόταν στον Μεσσία, τον οποίο οι προφητείες προέβλεπαν ότι θα προερχόταν από τη γενιά του Δαβίδ.
Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Μέλη της Κυβέρνησης και του Διπλωματικού Σώματος,
Διακεκριμένες θρησκευτικές και πολιτικές αρχές,
Επιφανείς εκπρόσωποι της κοινωνίας και του κόσμου του πολιτισμού,
Κυρίες και κύριοι,
Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,
Στέλνω εγκάρδιους χαιρετισμούς σε όσους συμμετέχουν στην VII Διάσκεψη "Rome MED Dialogues", που χρηματοδοτείται κάθε χρόνο από το ιταλικό Υπουργείο Εξωτερικών και Διεθνούς Συνεργασίας και από το Ινστιτούτο Διεθνών Πολιτικών Σπουδών, με σκοπό να επανεξετάσουν την παραδοσιακή προσέγγιση της περιοχής της Μεσογείου και να βρεθούν νέες και κοινές απαντήσεις στις σημαντικές προκλήσεις που θέτει.
Αγαπητοί Μακαριότατοι,
Αγαπητοί αδελφοί Επίσκοποι,
Αγαπητοί ιερείς, αφιερωμένοι άνδρες και γυναίκες και κατηχητές,
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, Χαίρετε!
Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί,
Θα μου επιτρέψετε παρότι έχουμε εισέλθει πλέον επισήμως στην κατανυκτική περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής να ξεκινήσω την παρουσίαση των σκέψεών μου για την σημερινή ημέρα με... ένα ανέκδοτο.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε, μία συντροφιά νεαρών παραθεριστών σε ένα ελληνικό νησί συνδύασε τη χαρά του γυμνισμού με την πολιτική παρέμβαση. Ξάπλωσαν κορίτσια-αγόρια στην παραλία και εν αδαμιαία περιβολή σχημάτισαν με τα κορμιά τους γράμματα, λέξεις. Το σύνθημα "Μητσοτάκη Γα…ιέσαι". Κάποιος τους φωτογράφισε, η εικόνα ανέβηκε στο διαδίκτυο, διαδόθηκε, συζητήθηκε. Ο ντόρος έγινε.
Είναι δύσκολο να μιλήσεις. Είναι δύσκολο να σκεφτείς. Είναι πολύ δύσκολο να προσευχηθείς. Είναι ένα σοκ. Και τρομάζω όταν συνειδητοποιώ ότι έκανα λάθος που δεν πίστευα ότι θα γινόταν πόλεμος. Όχι, δεν το πίστευα διόλου. Νόμιζα ότι η συζήτηση για τον πόλεμο θα παρέμενε απλώς συζήτηση, μια από αυτές τις ιστορίες τρόμου που οι ενήλικες δεν τις πιστεύουν. Ούτε οι περισσότεροι φίλοι μου το πίστευαν.
«Παλιά η θρησκεία ήταν για τα πλήθη
κάτι που αφορούσε την φαντασία,
στις μέρες μας όμως ο χριστιανός
πρέπει να έχει μια αιτιολογία για την πίστη του.
Δεν πρέπει μόνον να πιστεύει
πρέπει και να γνωρίζει·
όχι μόνον να ακούει
αλλά και να καταλαβαίνει»
«Θυμήσου με, Κύριε, στην Βασιλεία Σου». (Λουκ. 23,42)
Αυτή είναι η γνωστή κραυγή – προσευχή προς τον Χριστό τού ενός ληστή στον Γολγοθά. Είναι στις τελευταίες ώρες της ζωής του.
Τι είναι ο κόσμος, ω στρατιώτες;
Ο κόσμος είμαι εγώ:
Εγώ, αυτό το ακατάπαυστο χιόνι,
Αυτός ο βορεινός ουρανός,
Στρατιώτες, αυτή η μοναξιά
Μέσα από την οποία διαβαίνουμε
Είμαι εγώ.
Οι Μάγοι ταξιδεύουν προς τη Βηθλεέμ. Το προσκύνημά τους αφορά και εμάς, που καλούμαστε να ταξιδέψουμε προς τον Ιησού, γιατί αυτός είναι ο Πολικός Αστέρας που φωτίζει τον ουρανό της ζωής μας και καθοδηγεί τα βήματά μας προς την αληθινή χαρά. Ωστόσο, από πού ξεκίνησε το προσκύνημα των Μάγων για να συναντήσουν τον Ιησού; Τι έκανε αυτούς τους άνδρες της Ανατολής να ξεκινήσουν το ταξίδι τους;
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Το Ευαγγέλιο της σημερινής Θείας Λειτουργίας, της εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, μας φέρνει στο σπίτι της Ναζαρέτ, όπου η Θεοτόκος Μαρία δέχεται τον ευαγγελισμό του αγγέλου (βλ. Λουκ. 1, 26-38). Εντός των τοίχων ενός σπιτιού, ο άνθρωπος αποκαλύπτει τον εαυτό του περισσότερο από οπουδήποτε αλλού. Και είναι ακριβώς μέσα σε αυτή την οικιακή θαλπωρή που το Ευαγγέλιο μας δίνει μια λεπτομέρεια που αποκαλύπτει την ομορφιά της καρδιάς της Μαρίας.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, kaliméra sas!
Σας ευχαριστώ που ήρθατε σήμερα εδώ, πολλοί από εσάς από μακρινά μέρη. Efcharistó! Χαίρομαι που βρίσκομαι μαζί σας καθώς η επίσκεψή μου στην Ελλάδα πλησιάζει στο τέλος της. Δράττομαι της ευκαιρίας για να ανανεώσω την ευγνωμοσύνη μου για την υποδοχή που έτυχα και για όλη τη δουλειά που έγινε για την οργάνωση αυτής της επίσκεψης. Efcharistó!
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Σας είμαι ευγνώμων, κυρία Πρόεδρε, για την παρουσία σας και τα λόγια σας. Αδελφές και αδελφοί, βρίσκομαι εδώ για άλλη μια φορά, για να σας συναντήσω και να σας διαβεβαιώσω ότι βρίσκομαι κοντά σας.
Αυτή τη δεύτερη Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα, ο λόγος του Θεού θέτει μπροστά μας τη μορφή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή. Το Ευαγγέλιο τονίζει δύο σημαντικά σημεία: Τον τόπο όπου εμφανίζεται ο Ιωάννης, που είναι η έρημος, και το περιεχόμενο του μηνύματός του, που είναι η μετάνοια.
Ένα πρόσωπο άγνωστο είναι για τους σημερινούς Χριστιανούς ο άγιος Μελέτιος, στον κατάλογο και αυτός των αφανών, επί της ουσίας αγίων, των οποίων, έστω κα αν είναι γνωστά εξ ακοής τα ονόματα, είναι δυστυχώς άγνωστος ο τρόπος και η ποιότητα ζωής, πράγματα (τρόπος και ποιότητα) που τους κατέταξαν στους αγίους της Εκκλησίας του Χριστού!
Επιστρέφω για άλλη μια φορά στο ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας. Την οδυνηρότερη όψη του δεν τη συναντάς όταν διαβάζεις νούμερα και ποσοστά, αλλά όταν διαβάζεις μαρτυρίες των ίδιων των θυμάτων.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Σήμερα, θα ήθελα να εξετάσω τη μορφή του Αγίου Ιωσήφ ως στοργικού πατέρα.
Η σημερινή γιορτή, η σύναξη του Τιμίου Προδρόμου, αναδεικνύει και τιμά το πρόσωπο που είχε καίρια συμβολή στη Βάπτιση του Χριστού. Είναι η κατ’ εξοχήν γιορτή τιμής στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, μεταξύ των άλλων εορτών στον ετήσιο κύκλο που αναφέρονται σ’ αυτόν.
Σήμερα τιμούμε τη Βάπτιση του Κυρίου. Υπάρχει ένας πολύ όμορφος λειτουργικός ύμνος, στη σημερινή γιορτή, που λέει ότι ο λαός του Ισραήλ πήγε στον Ιορδάνη «με γυμνά πόδια και γυμνή ψυχή», δηλαδή μια ψυχή που ήθελε να λουστεί από τον Θεό, που δεν είχε. Γιατί δεν είχε κανέναν πλούτο και χρειαζόταν τον Θεό.
Εβρ. 13, 7-16
Μτ. 5, 14-19
Οι περισσότεροι έχουμε συνδέσει τη σημερινή γιορτή των Τριών Ιεραρχών με την παιδική μας ηλικία. Τη θυμόμαστε ως σχολική αργία. Για τους παλιότερους ήταν και ημέρα υποχρεωτικού εκκλησιασμού. Για τους νεότερους αυτό δεν είναι πια δεδομένο. Θυμόμαστε επίσης αμυδρά σχολικούς λόγους, μάλλον βαρετούς στα παιδικά μας αυτιά, οι οποίοι μιλούσαν για μια «εορτή των ελληνικών γραμμάτων».
Θρησκευτικό κατεστημένο;
Εκμεταλλευτική συνθήκη χειραγώγησης;
ή
Το σπίτι του Πατέρα μας;
«Είναι πάγια πεποίθησή μου, ότι μπορεί κανείς να "υπηρετήσει" πραγματικά
-με την παραδοσιακή έννοια αυτής της υπέροχης λέξης-
μόνον υιοθετώντας απέναντι σ’ αυτό που υπηρετεί, απόλυτη ανεξαρτησία κρίσης»
Ζωρζ Μπερνανός
Αυτοβιογραφία
Η εξωτερική παρανόηση και η εσωτερική παραποίηση είναι οι συνήθεις λανθασμένες τοποθετήσεις από τους σύγχρονους ανθρώπους, όσον αφορά τον... "θεσμό" της Εκκλησίας, αλλά δεν γίνεται να είναι και οι μόνοι τρόποι αξιολόγησης του Μυστηρίου της Εκκλησίας! Η Εκκλησία είναι το Μυστικό Σώμα του Ζώντος Χριστού στο οποίο πρέπει να συσσωματωθούν οι άνθρωποι. Το Σώμα αυτό έχει δεδομένα θεϊκά και υπερβατικά (Χάρις-Μυστήρια) αλλά και ανθρώπινα και χοϊκά (βιολογία και τρεπτή ανθρώπινη αδυναμία). Είναι Σώμα «κατάστικτον τοῖς μώλωψι καί πανσθενουργόν» (ύμνος Μ. Παρασκευής) γεμάτο δηλαδή τραύματα αλλά και παντοδύναμο.
Δεν ξέρω αν παρακολουθείτε τη συζήτηση περί του «μετανθρώπου», δηλαδή περί του όντος στο οποίο μπορεί να μετασχηματιστεί ο άνθρωπος που γνωρίζουμε σήμερα. Τα σενάρια είναι πολλά, και πολλά από αυτά βρίσκονται σε υλοποίηση – δεν αποτελούν απλώς μια μελλοντολογική φαντασιοκοπία.
«Ο Θεός σού λέει: “Έχω ένα όνειρο. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με να το πραγματοποιήσω.
Όταν βγαίναμε απ' το σπίτι
τον κρατούσα πάντοτε από το
μικρό δάχτυλο του χεριού του.
Ο πατέρας μου! ψιθύριζα
καθώς συγχρόνιζα το βήμα μου με το δικό του
και του χάιδευα τους ρόζους.
Καμάρωνα που ήσαν τόσο σκληροί.
Σκληροί, σαν τη ζωή μας...
Στέλιος Θ. Μαφρέδας
Από το "Άξονας περιστροφής"
των εκδόσεων Μεταίχμιο
Πιστεύουμε στον Θεό-Χριστό
- Που υποστηρίζει τους ζωντανούς με καλοσύνη·
- και ανασταίνει τους νεκρούς με μεγάλο έλεος.
- Στηρίζει αυτούς που δεν αντέχουν και πέφτουν.
- Θεραπεύει τους ασθενείς που πρέπει να γίνουν καλά.
- Απελευθερώνει τους αιχμαλώτους σε κάθε είδους αιχμαλωσία.
- Διατηρεί την πίστη με κείνους που κοιμούνται στο χώμα.-
Δεν είναι η προσευχή μια παθητική τελετουργία. Κάθε λόγος προσευχής προϋποθέτει και συγχρόνως δημιουργεί τον κόσμο για τον οποίον μιλάει. Μιλάμε με ιερότητα για ο,τιδήποτε προσευχόμαστε. Ακριβώς γι’ αυτό ας συμπαραλάβουμε το ιερότερο ανθρώπινο πρόσωπο την Μαρία Θεοτόκο, την Παναγία μας, αρχηγό και βοηθό μας στην προσευχή μας
- για όσους υποφέρουν από κάθε είδους ασθένεια·
- για τους οικονομικούς και κοινωνικούς μετανάστες·
- για τους φτωχούς εργάτες·
- για τους αδύναμους και καταπιεσμένους·
- για τους φυλακισμένους και τους εξαρτημένους σε κάθε είδους φυλακή και αιχμαλωσία·
- για μας τους ίδιους (τελευταία) τώρα ειδικά στην περίοδο νηστείας μας, ώστε η εκούσια πείνα και δίψα της Εκκλησίας μας (μέλη της οποίας είμαστε) να μην είναι απλώς μια πείνα από έλλειψη τροφής, αλλά να πεινάμε και να ζητάμε να χορτάσουμε απ’ Αυτόν που έρχεται.
Καινούργια χρονιά από σήμερα!
Τι δηλαδή; Αρχή της μέτρησης ενός νέου διαστήματος μελλοντικού, το οποίο άλλοι θα ολοκληρώσουν (365 ημερονύκτια εικοσιτετράωρα) και άλλοι όχι. Ας μη διστάζουμε να κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα. Μόνον έτσι κρυώνει το μυαλό και κρίνει σωστά. Μια μέρα θα ‘ναι η τελευταία... για τον καθένα μας.
Σήμερα όμως ας μη βαρύνουμε την ατμόσφαιρα, αλλά ας σκεφτούμε το διάστημα που τέλειωσε, τι λάθη και κενά είχε, και αυτό που αρχίζει πώς θα γίνει ουσιαστικά περιεκτικότερο.
Η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού λέμε, και σ’ αυτό καταλήγουμε με δεδομένο την λογική σκέψη ότι Αυτός είναι Δημιουργός-Πατέρας και μεις Δημιουργήματα-παιδιά Του.
Αυτή είναι η ελπίδα των Χριστουγέννων! Δεν υπάρχει αλλαγή εκ των έξω! Τα εκδηλώματα και οι καρποί είναι εκφράσεις της ποιότητας ή μη του εσωτερικού περιεχομένου. Η προσαρμογή σε τύπους και πρότυπα συμπεριφοράς, είναι επίχρισμα που διαλύεται στην πρώτη «βροχή» και στο οποιοδήποτε απρόβλεπτο.
Πρώην αρχιεπίσκοπος του Παρισιού Μιχαήλ Ωπτί
Πόσο κρυστάλλινη και καθαρή είναι η ματιά του Κυρίου μας πάνω στην ανθρώπινη συνθήκη. Αλλά και πόσο η ανθρώπινη συνθήκη δίνει την εντύπωση πως παραμένει πάντοτε ανικανοποίητη. Από τη μία, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι ασκητής, «μήτε άρτον εσθίων μήτε οίνον πίνων» (Λκ 7, 34), κι όμως οι άνθρωποι τον κατηγορούν πως τάχα «δαιμόνιον έχει». Από την άλλη, ο Ιησούς «ἐλήλυθεν ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγετε· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν» (Λκ 7, 35). Πώς μπορούμε τελικά να εξηγήσουμε αυτή την αντιφατική στάση; Πώς μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή τη συνεχή διάθεση απόρριψης;
Ε λοιπόν, όσο κι αν θα το θέλαμε, ο Ιησούς δεν απαντά σε αυτή την ερώτηση. Αρκείται να μιλήσει για τη Σοφία του Θεού, που δικαιώθηκε στο πρόσωπο όλων των παιδιών και των απεσταλμένων Της (Λκ 7, 36) και που ετούτη η Σοφία θα υποδείξει τώρα, τον μεν Ιωάννη το Βαπτιστή, ως τον μείζονα «ἐν γεννητοῖς γυναικῶν», τον δε Ιησού, ως τον Αγαπητό, τον Μονογενή Υιό του Θεού.
Οι εικόνες που χρησιμοποιεί ο Ιησούς στην αρχή του σημερινού Ευαγγελίου, μας αφήνουν σαστισμένους: ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και το φεγγάρι δε θα δίνει πια το φως του∙ τα άστρα θα πέφτουν από τον ουρανό και οι ουράνιες δυνάμεις που κρατούν την τάξη του σύμπαντος θα διασαλευτούν. ( Μκ 13:24-25). Εν τούτοις, ο Κύριος μας παροτρύνει να ελπίζουμε, γιατί ακριβώς εκείνη τη στιγμή του απόλυτου ζόφου, θα έρθει ο Υιός του Ανθρώπου (βλ. εδ. 26). Μάλιστα μπορούμε ήδη να αντιληφθούμε τα σημάδια του ερχομού του, ακριβώς όπως αντιλαμβανόμαστε ότι έρχεται το καλοκαίρι, όταν βγαίνουν τα φύλλα της συκιάς (πρβλ. στ. 28).
«Όποιος γίνει αφορμή να κλονιστεί
ένας από αυτούς τους μικρούς
που πιστεύουν σε εμένα,
είναι προτιμότερο για αυτόν
να κρεμάσει μια μυλόπετρα στο λαιμό του
και να καταποντιστεί στη θάλασσα.»
Μια γραφή μου έρχεται στο μυαλό, που υπάρχει στην πόρτα ενός μικρού νεκροταφείου, στο βορρά: «Εσύ που περνάς, σκέψου τα βήματά σου, και περπατώντας σκέψου το τελευταίο βήμα».
Κάθε αγνωστικιστής ή άθεος που σαν παιδί γιόρτασε τα Χριστούγεννα, διατηρεί μέσα στο νου του, είτε του αρέσει είτε όχι, την ικανότητα να συνδυάζει συνειρμικά δυο ιδέες τις οποίες η υπόλοιπη Ανθρωπότητα θεωρεί εντελώς ξένες μεταξύ τους: την ιδέα ενός μωρού και την ιδέα μιας άγνωστης δύναμης που βαστάζει τα αστέρια. Ο νους και η φαντασία του εξακολουθούν να συνδυάζουν αυτές τις δυο ιδέες, ακόμη κι όταν η στεγνή λογική του δεν βλέπει για ποιο λόγο να κάνει ένα τέτοιο συνειρμό. Η εικόνα μιας μητέρας που κρατάει στην αγκαλιά της ένα μωρό, θα τον παραπέμπει πάντοτε σε κάποιον σωτήρα και θα συνδυάζει το τρομερό όνομα του Θεού με το έλεος και τη γλυκύτητα. Ας το προσέξουμε: αυτές οι δυο ιδέες δεν είναι από τη φύση τους, αυτονόητα και αναπόφευκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Ούτε ο αρχαίος Έλληνας, ούτε ο Κινέζος, ούτε ο Αριστοτέλης, ούτε ο Κομφούκιος κάνουν ένα τέτοιο συνδυασμό. Όπως δεν συνδυάζονται υποχρεωτικά οι έννοιες βαρύτητα και γατάκι, έτσι δεν συνδυάζονται κατ’ ανάγκην οι έννοιες Θεός και μωράκι. Τις συνέδεσαν μέσα στο νου μας τα Χριστούγεννα επειδή είμαστε Χριστιανοί, επειδή είμαστε ψυχολογικά Χριστιανοί, έστω και αν δεν είμαστε θεολογικά Χριστιανοί. Κοντολογίς, αυτός ο συνδυασμός μετασχημάτισε καθοριστικά την ανθρώπινη φύση. Διότι υπάρχει πραγματικά μια διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που το γνωρίζει αυτό και σε εκείνον που δεν το γνωρίζει. Αυτή η διαφορά δεν είναι απαραιτήτως διαφορά ηθικού βάρους. Ένας Μουσουλμάνος ή ένας Εβραίος μπορεί κάλλιστα να έχουν μεγαλύτερη ηθική ακεραιότητα από ένα Χριστιανό. Είναι όμως μια διαφορά, η οποία αφορά στο απλό και ξεκάθαρο γεγονός της διασταύρωσης δυο διαφορετικών ακτίνων φωτός, στο συνδυασμό δυο διαφορετικών άστρων στο δικό μας ζωδιακό χάρτη. Πρόκειται για τον συνδυασμό της παντοδυναμίας με την αδυναμία, ή της θεότητας με την παιδικότητα, ο οποίος αποτελεί στ’ αλήθεια την κατακλείδα της χριστιανικής πίστης και τίποτα, ούτε καν οι εκατομμύρια επαναλήψεις, δεν μπόρεσαν να τον μετατρέψουν σε βαρετή κοινοτοπία. Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να μιλάμε για ένα μοναδικό χαρακτηριστικό του Χριστιανισμού. Η Βηθλεέμ είναι ο τόπος στον οποίο συναντιόνται τα άκρα.
Όταν ο επίσκοπος γίνεται... δεσπότης (τι προσφώνηση κι αυτή! Κακιά κληρονομιά της κακίστης Τουρκοκρατίας!!) και αυτό το "φωνάζουμε" στην λειτουργική προσευχή, τότε τα πράγματα είναι βλασφήμως τραγικά.
Ο Ξένος σαν ρωτήσει: «Ποιο είναι το νόημα της
Πολιτείας ετούτης;
Κι αυτός εδώ ο πυκνός συνωστισμός σας, το ότι
αγαπά ο ένας τον άλλονε σημαίνει;»,
Τι θ’ απαντήσετε λοιπόν; «Μαζί όλοι κατοικούμε
λεφτά να κάνουμε, ο ένας απ’ τον άλλον»; ή «Γιατί
αυτό σημαίνει κοινωνία»;
Κι ο Ξένος τότε, τότε θα αναχωρήσει και θα γυρίσει
πίσω στην έρημο.
Ω ψυχή μου, για τον ερχομό του Ξένου προετοιμάσου.
T. S. Eliot
Ένας πλούσιος άνδρας ήρθε στον Ιησού «καθώς ξεκινούσε το ταξίδι του» (Μαρκ. 10, 17). Τα Ευαγγέλια συχνά παρουσιάζουν τον Ιησού «να ταξιδεύει»· περπατάει δίπλα στους ανθρώπους και ακούει τις ερωτήσεις και τις ανησυχίες που κρύβονται στην καρδιά τους. Μας δείχνει ότι ο Θεός δεν βρίσκεται σε αξιοπρεπή και τακτοποιημένα μέρη, μακριά από την πραγματικότητα, αλλά περπατάει πάντα στο πλευρό μας.
Ο Ρασκόλνικοβ έμεινε στο Νοσοκομείο όλη τη Σαρακοστή και τη βδομάδα του Πάσχα. Στην ανάρρωση, θυμήθηκε τα όνειρα που έβλεπε όταν είταν στο κρεβάτι με πυρετό και παραλήρημα. Έβλεπε στον άρρωστο ύπνο του πως τάχα όλος ο κόσμος είχε καταδικαστεί να πεθάνει εξαιτίας μιας τρομερής και ανήκουστης αρρώστιας που ερχόταν απ’ τα βάθη της Ασίας και κατέκλυζε την Ευρώπη.
Πώς κρίνεται ηθικά το χρήμα, ο πλούτος;
Αγαπητοί αδελφοί και φίλοι. Αυτό το site είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια "βάση δεδομένων" για όλους τους φίλους του ενοριακού κέντρου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Πρεβέζης. Επειδή πολλοί από την παρέα του ενοριακού, πλέον δεν ζουν την καθημερινότητά τους στην πόλη της Πρέβεζας, ήδη από ετών "μοιραζόμαστε" μαζί τους ό,τι έχουμε και συζητάμε. Φυσικά και με όποιον άλλον τα βρίσκει ενδιαφέροντα και τον απασχολούν. Ατυχώς ο εκκλησιαστικός "χώρος", για τα ελληνικά δεδομένα, έχει πολύ απολυτότητα και φανατισμό, και το χειρότερο, αυτά τα νομίζει γνησιότητα και μπερδεύει (ηθελημένα ή αθέλητα) το δόγμα με την πίστη! Φαντάζεται ότι μια αλαζονική βεβαιότητα που στηρίζεται στο δόγμα (είμαστε Ορθόδοξοι) αποτελεί τεκμήριο ποιότητας, ξεχνώντας πεισματικά τον λόγο του Χριστού "οὐ πᾶς ὁ λέγων με, Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν…". Αυτό το "ηλεκτρονικό παράθυρο" του Ναού μας επιθυμεί να κάνει τους επισκέπτες του ευαίσθητους στην διάκριση, που υπάρχει ανάμεσα στην σκέψη και στην αμφιβολία. Δεν επιθυμεί να είναι ένα "εκκλησιαστικό μπακάλικο" που μοιράζει τα πάντα σε μικρά πακέτα… στους πελάτες του! Πιστεύει ότι ο λόγος της Εκκλησίας και των χριστιανών δεν πρέπει να γεννάει χασμουρητό βαριεστιμάρας, αλλά να διεγείρει σε προσπάθεια αναζήτησης της Βασιλείας του Θεού, η πύλη της οποίας είναι "κρυμένη" μέσα στην καρδιά μας, όπως είπε ο Χριστός. Όλα τα κείμενά μας σ᾿ αυτό στοχεύουν. Σ᾿ αυτή την εύρεση της οδού και της πύλης. Άλλωστε για τους μη χριστιανούς σημασία δεν έχουν τα γραφόμενα. Η ποιότητα και η τελειότητα μιας θρησκείας κρίνεται από τις αρετές των πιστών της. Οι άνθρωποι "κατακτώνται" όχι με τα λόγια, αλλά με τα παραδείγματα. Όλα τα λόγια αυτού του site σ᾿ αυτό στοχεύουν: να γίνουν αφορμή να γεννηθεί παράδειγμα.
Ελπίζουμε ότι με την επίσκεψη σας σε αυτή την ιστοσελίδα θα ενημερωθείτε για το πνευματικό ταξίδι σας προς τον Ιησού και ότι θα βοηθηθείτε να πλησιάσετε και να γνωρίσετε την Μητέρα μας Εκκλησία. Η τεχνολογία είναι ένας τεράστιος τρόπος επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών. Έχει κάνει τον κόσμο μας μικρότερο, αλλά έχει κάνει τα μέσα επικοινωνίας τεράστια. Είναι σημαντικό να κρατάμε την προσευχή στη ζωή μας πάντα σταθερή και "ίδια" ακόμα και όταν η τεχνολογική πρόοδος αλλάζει σχεδόν καθημερινά. Να ξέρετε ότι παραμένετε στις προσευχές μας καθημερινά καθώς σας ζητάμε να θυμάστε και μας στη δική σας.
Πιστεύουμε στον Θεό-Χριστό
- Που υποστηρίζει τους ζωντανούς με καλοσύνη·
- και ανασταίνει τους νεκρούς με μεγάλο έλεος.
- Στηρίζει αυτούς που δεν αντέχουν και πέφτουν.
- Θεραπεύει τους ασθενείς που πρέπει να γίνουν καλά.
- Απελευθερώνει τους αιχμαλώτους σε κάθε είδους αιχμαλωσία.
- Διατηρεί την πίστη με κείνους που κοιμούνται στο χώμα.-
Δεν είναι η προσευχή μια παθητική τελετουργία. Κάθε λόγος προσευχής προϋποθέτει και συγχρόνως δημιουργεί τον κόσμο για τον οποίον μιλάει. Μιλάμε με ιερότητα για ο,τιδήποτε προσευχόμαστε. Ακριβώς γι’ αυτό ας συμπαραλάβουμε το ιερότερο ανθρώπινο πρόσωπο την Μαρία Θεοτόκο, την Παναγία μας, αρχηγό και βοηθό μας στην προσευχή μας
- για όσους υποφέρουν από κάθε είδους ασθένεια·
- για τους οικονομικούς και κοινωνικούς μετανάστες·
- για τους φτωχούς εργάτες·
- για τους αδύναμους και καταπιεσμένους·
- για τους φυλακισμένους και τους εξαρτημένους σε κάθε είδους φυλακή και αιχμαλωσία·
- για μας τους ίδιους (τελευταία) τώρα ειδικά στην περίοδο νηστείας μας, ώστε η εκούσια πείνα και δίψα της Εκκλησίας μας (μέλη της οποίας είμαστε) να μην είναι απλώς μια πείνα από έλλειψη τροφής, αλλά να πεινάμε και να ζητάμε να χορτάσουμε απ’ Αυτόν που έρχετα
