- Συγγραφέας: Πάπας Φραγκίσκος
Μια γραφή μου έρχεται στο μυαλό, που υπάρχει στην πόρτα ενός μικρού νεκροταφείου, στο βορρά: «Εσύ που περνάς, σκέψου τα βήματά σου, και περπατώντας σκέψου το τελευταίο βήμα».
Μια γραφή μου έρχεται στο μυαλό, που υπάρχει στην πόρτα ενός μικρού νεκροταφείου, στο βορρά: «Εσύ που περνάς, σκέψου τα βήματά σου, και περπατώντας σκέψου το τελευταίο βήμα».
Κάθε αγνωστικιστής ή άθεος που σαν παιδί γιόρτασε τα Χριστούγεννα, διατηρεί μέσα στο νου του, είτε του αρέσει είτε όχι, την ικανότητα να συνδυάζει συνειρμικά δυο ιδέες τις οποίες η υπόλοιπη Ανθρωπότητα θεωρεί εντελώς ξένες μεταξύ τους: την ιδέα ενός μωρού και την ιδέα μιας άγνωστης δύναμης που βαστάζει τα αστέρια. Ο νους και η φαντασία του εξακολουθούν να συνδυάζουν αυτές τις δυο ιδέες, ακόμη κι όταν η στεγνή λογική του δεν βλέπει για ποιο λόγο να κάνει ένα τέτοιο συνειρμό. Η εικόνα μιας μητέρας που κρατάει στην αγκαλιά της ένα μωρό, θα τον παραπέμπει πάντοτε σε κάποιον σωτήρα και θα συνδυάζει το τρομερό όνομα του Θεού με το έλεος και τη γλυκύτητα. Ας το προσέξουμε: αυτές οι δυο ιδέες δεν είναι από τη φύση τους, αυτονόητα και αναπόφευκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Ούτε ο αρχαίος Έλληνας, ούτε ο Κινέζος, ούτε ο Αριστοτέλης, ούτε ο Κομφούκιος κάνουν ένα τέτοιο συνδυασμό. Όπως δεν συνδυάζονται υποχρεωτικά οι έννοιες βαρύτητα και γατάκι, έτσι δεν συνδυάζονται κατ’ ανάγκην οι έννοιες Θεός και μωράκι. Τις συνέδεσαν μέσα στο νου μας τα Χριστούγεννα επειδή είμαστε Χριστιανοί, επειδή είμαστε ψυχολογικά Χριστιανοί, έστω και αν δεν είμαστε θεολογικά Χριστιανοί. Κοντολογίς, αυτός ο συνδυασμός μετασχημάτισε καθοριστικά την ανθρώπινη φύση. Διότι υπάρχει πραγματικά μια διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο που το γνωρίζει αυτό και σε εκείνον που δεν το γνωρίζει. Αυτή η διαφορά δεν είναι απαραιτήτως διαφορά ηθικού βάρους. Ένας Μουσουλμάνος ή ένας Εβραίος μπορεί κάλλιστα να έχουν μεγαλύτερη ηθική ακεραιότητα από ένα Χριστιανό. Είναι όμως μια διαφορά, η οποία αφορά στο απλό και ξεκάθαρο γεγονός της διασταύρωσης δυο διαφορετικών ακτίνων φωτός, στο συνδυασμό δυο διαφορετικών άστρων στο δικό μας ζωδιακό χάρτη. Πρόκειται για τον συνδυασμό της παντοδυναμίας με την αδυναμία, ή της θεότητας με την παιδικότητα, ο οποίος αποτελεί στ’ αλήθεια την κατακλείδα της χριστιανικής πίστης και τίποτα, ούτε καν οι εκατομμύρια επαναλήψεις, δεν μπόρεσαν να τον μετατρέψουν σε βαρετή κοινοτοπία. Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να μιλάμε για ένα μοναδικό χαρακτηριστικό του Χριστιανισμού. Η Βηθλεέμ είναι ο τόπος στον οποίο συναντιόνται τα άκρα.
Όταν ο επίσκοπος γίνεται... δεσπότης (τι προσφώνηση κι αυτή! Κακιά κληρονομιά της κακίστης Τουρκοκρατίας!!) και αυτό το "φωνάζουμε" στην λειτουργική προσευχή, τότε τα πράγματα είναι βλασφήμως τραγικά.
Ο Ξένος σαν ρωτήσει: «Ποιο είναι το νόημα της
Πολιτείας ετούτης;
Κι αυτός εδώ ο πυκνός συνωστισμός σας, το ότι
αγαπά ο ένας τον άλλονε σημαίνει;»,
Τι θ’ απαντήσετε λοιπόν; «Μαζί όλοι κατοικούμε
λεφτά να κάνουμε, ο ένας απ’ τον άλλον»; ή «Γιατί
αυτό σημαίνει κοινωνία»;
Κι ο Ξένος τότε, τότε θα αναχωρήσει και θα γυρίσει
πίσω στην έρημο.
Ω ψυχή μου, για τον ερχομό του Ξένου προετοιμάσου.
T. S. Eliot
Ένας πλούσιος άνδρας ήρθε στον Ιησού «καθώς ξεκινούσε το ταξίδι του» (Μαρκ. 10, 17). Τα Ευαγγέλια συχνά παρουσιάζουν τον Ιησού «να ταξιδεύει»· περπατάει δίπλα στους ανθρώπους και ακούει τις ερωτήσεις και τις ανησυχίες που κρύβονται στην καρδιά τους. Μας δείχνει ότι ο Θεός δεν βρίσκεται σε αξιοπρεπή και τακτοποιημένα μέρη, μακριά από την πραγματικότητα, αλλά περπατάει πάντα στο πλευρό μας.
Ο Ρασκόλνικοβ έμεινε στο Νοσοκομείο όλη τη Σαρακοστή και τη βδομάδα του Πάσχα. Στην ανάρρωση, θυμήθηκε τα όνειρα που έβλεπε όταν είταν στο κρεβάτι με πυρετό και παραλήρημα. Έβλεπε στον άρρωστο ύπνο του πως τάχα όλος ο κόσμος είχε καταδικαστεί να πεθάνει εξαιτίας μιας τρομερής και ανήκουστης αρρώστιας που ερχόταν απ’ τα βάθη της Ασίας και κατέκλυζε την Ευρώπη.
Πώς κρίνεται ηθικά το χρήμα, ο πλούτος;
Κάθε βράδυ περισσότεροι από 700.000 άνθρωποι κοιμούνται σε υπαίθριους χώρους στην Ευρώπη - σε πλατφόρμες και παγκάκια, σε εισόδους κτιρίων και σε σιδηροδρομικούς σταθμούς. Ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί κατά 70% τα τελευταία 10 χρόνια. Αρκετοί παράγοντες ευθύνονται γι' αυτή την «πιο ακραία μορφή κοινωνικού αποκλεισμού», όπως την όρισε ο Ευρωπαίος Επίτροπος Nicholas Schimdt κατά την πρόσφατη έναρξη της Ευρωπαϊκής Πλατφόρμας για την καταπολέμηση της έλλειψης στέγης.
Μεγάλη συνέντευξη παραχώρησε ο πάπας Φραγκίσκος στο Radio Cope και τον Carlos Herrera λίγες μέρες μετά την έξοδό του από το νοσοκομείο και την επέμβαση που υποβλήθηκε. Ο Άγιος Πατέρας μίλησε για όλα. Για το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, για την κατάσταση στο Αφγανιστάν, το νόμο περί ευθανασίας, την μεταρρύθμιση της Ρωμαϊκής Κούριας αλλά και τα ταξίδια του.
Όπως ίσως έχετε μάθει, από σήμερα ισχύουν νέα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας στη χώρα μας τα οποία, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνουν την άρση διάφορων περιορισμών για τους πολίτες που έχουν εμβολιαστεί κατά της Covid. Υπάρχουν, βεβαίως, πολλοί πολύ αρμοδιότεροι για να κρίνουν αν τα μέτρα είναι σωστά. Έχει ενδιαφέρον, όμως, να σκεφτούμε λίγο τη φιλοσοφία με την οποία αποφασίζονται και ανακοινώνονται αυτά τα μέτρα -και όχι μόνο στη δική μας χώρα. Είναι μια φιλοσοφία που, κατά τη γνώμη μου, αποτυπώνει μια μεγάλη, παγκόσμια αποτυχία. Όχι αποτυχία των μέτρων ή μόνο των κυβερνήσεων -αποτυχία επικοινωνιακή, καθολική, πολύ σημαντική.
Η ΕΔΡΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ έχω την τιμή να κατέχω, δημιουργήθηκε σε μια κρίσιμη στιγμή της νεοελληνικής ιστορίας: στις 19 Μαΐου του 1919 ο ελληνικός στρατός αποβιβάστηκε στην Σμύρνη σε μιαν αποστολή που φαινόταν ότι προμηνούσε παλινόρθωση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Στις 7 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς, ο πρώτος κάτοχος αυτής της έδρας, ο καθηγητής Άρνολντ Τόυνμπη, έκανε την εναρκτήρια ομιλία του, την οποία ετίμησε με την παρουσία του ο Βενιζέλος, ο αγωνιστής Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Ο Στέλιος Μαφρέδας, γέννημα και θρέμμα της Πρέβεζας, γνωστός ως φυσική υπόσταση και παρουσία σε όλους σχεδόν τους κατοίκους της γενιάς που προηγείται είναι άγνωστος στους περισσότερους, ως ποιητής. Για να ισχύσει το moto της τελευταίας (2021) ποιητικής του συλλογής «Βήμα πριν» (Εκδόσεις των Φίλων), «έλλειμμα των γενεών από χρήση σε χρήση μεταφέρομαι, χωρίς ποτέ να καλυφτεί»!
Η δεκαετία, που συμπληρώνεται με το μνημόσυνο το φετινό, από την κοίμηση, του αοιδίμου Μητροπολίτου Πρεβέζης Μελετίου, δεν είναι παρά το εν πέμπτον από το χρονικό διάστημα γνωριμίας μας μαζί του. Μιλώ και εκ μέρους των μεγαλυτέρων πατέρων της Μονής Προφ. Ηλία και πιστεύω ότι έχω για κάτι τέτοιο και την από μέρους τους εξουσιοδότηση. Τους ευχαριστώ.
Παρατίθενται αποσπάσματα από συνέντευξη του Piotr Mamonov, που πρωταγωνίστησε στις ταινίες «Το νησί» και «Ο Τσάρος» και έφυγε χτυπημένος από τον κορονοϊό, πρόσφατα.
Αναφέρεται συνήθως το έτος 1453 ως η χρονολογία που σημειώνει το τέλος του Μεσαίωνα και την αρχή των Νέων Χρόνων. Για την δυτική σκέψη ο σταθμός αυτός είναι, βέβαια, συμβατικός και θα μπορούσε εύκολα να είχε χρησιμοποιηθεί, στη θέση του, ένας άλλος λ.χ. η ανακάλυψη της Αμερικής.
Η εκκοσμίκευση του Κράτους και της κοινωνίας
και η μαρτυρία της Εκκλησίας
Θεσσαλονίκη 20.9.2021
Αιωρείται μέσα στα κεφάλια όλων μας, αυτές τις ώρες που μάθαμε τον αιφνίδιο θάνατο του Δημήτρη, αλλά ακόμα και τώρα, εδώ στο ναό που όλοι μαζί, η μητέρα του, η σύζυγός του και τα παιδιά του, ο αδερφός του και όλοι οι συγγενείς και φίλοι, προσευχόμαστε γι’ αυτόν, επανέρχεται πάλι μέσα μας με οδυνηρή οξύτητα το ερώτημα! ΓΙΑΤΙ; Γιατί να πεθάνει πάνω στη μέση ηλικία του αιφνίδια και απαίσια; Γιατί να τον προδώσει η καρδιά του;
Αγαπητοί αδελφοί επίσκοποι,
Αγαπητοί ιερείς, μοναχοί, μοναχές και ιεροσπουδαστές,
Αγαπητοί κατηχητές, αδελφές και αδελφοί, καλημέρα!
Στην Καισάρεια του Φιλίππου, ο Ιησούς ρωτά τους μαθητές του: «Εσείς ποιος λέτε ότι είμαι;» (Μκ 8, 29). Αυτή η ερώτηση υποχρεώνει τους μαθητές να πάρουν θέση και σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής στην πορεία που ξεκίνησαν ακολουθώντας τον Διδάσκαλο.
Ήταν 10 χρονών παιδάκι στην Δ΄ του Δημοτικού όταν η δασκάλα έβαλε το Νάσο να διαβάσει κάτι από το βιβλίο. Δεν ήταν πρώτη φορά που έκανε κάτι τέτοιο. όλοι ήξεραν πως είχε χάρισμα να διαβάζει αργά, καθαρά και με νόημα. Όμως τούτη η φορά ήταν όλως διόλου διαφορετική. Ο Νάσος άρχισε να συλλαβίζει και να μπερδεύει τις λέξεις. Οι συμμαθητές άρχισαν να γελούν, αφού νόμιζαν πως το ’κανε για πλάκα. Το ίδιο κι η δασκάλα του η αγαπημένη. τον μάλωσε γλυκά γιατί την ξένισε το φέρσιμο τούτο του παιδιού.
Δεν μπαίνω συχνά σε εκκλησίες. Αν όμως μπω, και τον σταυρό μου θα κάνω και στις εικόνες θα υποκλιθώ. Όχι από σεβασμό απλώς προς τον χώρο και προς τον εαυτό μου – εφόσον περνάς το κατώφλι είτε σπιτιού είτε ναού, αποδέχεσαι την τάξη του, επισκέπτης είσαι, καλεσμένος-ακάλεστος, δεν είσαι αδιάκριτος τουρίστας.
Με τη Xάρη του Θεού και χάριν στο έργο πολλών, έχουμε πλέον εμβόλια που μας προστατεύουν από τον COVID-19. Φέρνουν την ελπίδα για τον τερματισμό της πανδημίας, αλλά μόνο εάν γίνουν διαθέσιμα σε όλους και εάν συνεργαστούμε μεταξύ μας.
Αγαπημένοι φίλοι
Το κομμάτι από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη που διαβάσαμε, μας μιλάει για δυο κρασιά!
Ο θάνατος ανήκει στη ζωή όπως ανήκει και η γέννηση.
Κατακαλόκαιρο στην Ελλάδα. Μοιάζει αυτονόητο το να αποζητά κανείς δροσιά στα μεσογειακά νερά της, να χαίρεται την άπλα τους και να ξεμουδιάζει με απλωτές.
Υψώστε την καρδιά σας και όχι τα χέρια σας στον ουρανό.
Μας είχε πει ότι ο τρόπος που γίνεται δρόμος για να φτάσουμε και να μετάσχουμε στην αιώνια ζωή είναι να αγαπάμε.
Βλέπω διάφορους φίλους χριστιανούς να ποστάρουν την πληροφορία πως στο Προκόπι Ευβοίας μετά από παράκληση και λιτανεία των πιστών έβρεξε και σώθηκε η πόλη και το προσκύνημα του αγίου.
Οι χριστιανοί ισχυρίζονται ότι μας δίνουν μια πραγματική γνώση της πραγματικότητας, την αλήθεια των πραγμάτων. Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος ακόμη και από φυσική περιέργεια, μπροστά σε κάτι τέτοιο, θα οδηγηθεί να ψάξει την απάντηση!
Διδασκαλία την ημέρα παππούδων και γιαγιάδων από τον Πάπα Φραγκίσκο.
Αγαπητοί παππούδες, αγαπητές γιαγιάδες!
«Θα είμαι μαζί σου πάντα» (βλ. Μτ 28,20) είναι η υπόσχεση που έδωσε ο Κύριος στους μαθητές του πριν αναληφθεί στον ουρανό και την οποία σήμερα επαναλαμβάνει και σ’ εσένα, αγαπητέ παππού και αγαπητή γιαγιά. Σ’ εσένα. «Θα είμαι μαζί σου πάντα», είναι επίσης τα λόγια που ως Επίσκοπος Ρώμης και ηλικιωμένος, όπως εσύ, θα ήθελα να σου απευθύνω με την ευκαιρία της πρώτης Παγκόσμιας Ημέρας Παππούδων, Γιαγιάδων και Ηλικιωμένων: όλη η Εκκλησία είναι κοντά σου, ή ακόμη καλύτερα, είναι κοντά μας. Νοιάζεται για σένα, σε αγαπά και δεν θέλει να σε αφήσει μόνο!
Δηλώνει μια σειρά πραγμάτων. Πρώτα, θα έλεγα ότι εκφράζει μια διεκδίκηση ανθρωπίνων, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Δηλαδή, να μην γίνονται διακρίσεις σε βάρος ανθρώπων λόγω της σεξουαλικής τους συμπεριφοράς και τάσης. Στο κοινωνικό, στο εργασιακό, στο πολιτικό πεδίο να μην υφίστανται οι άνθρωποι αυτοί διαφορετική, άδικη και δυσμενή συμπεριφορά.
Σε διάστημα δώδεκα ετών, η Δύση έχει δει τέσσερα διαδοχικά κινήματα ευρείας απήχησης, που φέρονται κατά της αδικίας και υπερασπίζονται την πρόοδο - από την εξέγερση του MeToo μέχρι το κίνημα των Black Lives Matter. Όλες αυτές οι διαμαρτυρίες, παρότι έχουν μια γνήσια βάση, δεν έχουν αφήσει αρκετό χρόνο για τον απαραίτητο προβληματισμό, οδηγώντας στην ανάπτυξη μιας αίσθησης ανυπομονησίας, και κάποιους να βλέπουν παντού συστημικές αποτυχίες του φιλελεύθερου καπιταλισμού.
Οι γυναίκες σκέφτονταν ότι θα βρουν το Σώμα του Κυρίου για να Το μυρώσουν. Αντ’ αυτού βρήκαν ένα κενό μνημείο. Είχαν σπεύσει προς τον τάφο για να κλάψουν ένα Νεκρό. Αντ΄ αυτού, άκουσαν ένα άγγελμα ζωής. Για το λόγο αυτό, όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, οι γυναίκες αυτές είχαν κυριευθεί από τρόμο και έκσταση: «εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ» (Μαρκ 16, 8).
Παρατήρησε το τραυματισμένο πρόσωπο της κοπέλας. Θα μπορούσε να μείνει εκεί η ιστορία. Μια ιστορία χωρίς φινάλε, χωρίς εκείνο το τέλος που λυτρώνει. Πόσοι βλέπουν χτυπημένα πρόσωπα να περνάνε από δίπλα τους και αδιαφορούν; Πόσοι τα βλέπουν και λένε, «πού να μπλέκω τώρα;» Η κοινοτοπία του κακού.
Ι. Εισαγωγή
Η σχετικά πρόσφατη αναγνώριση δικαιωμάτων προσωπικότητας στον ποταμό Whanganui από την κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας θύμισε σε όλους μας ότι, παρά τις επίμονες παρανοήσεις, ακόμη κι αυτό που συνήθως ονομάζουμε φυσικό πρόσωπο συνιστά –αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά— νομικό πρόσωπο.
ή όσα θέλατε να μάθετε για την ουσία του Ανθρώπου, όπως την είδε ένας σκεπτικιστής της Προόδου, και ντρεπόσασταν να ρωτήσετε (άσε που δεν είχατε μια ελληνική μετάφραση διαθέσιμη).
Πώς να μιλήσεις για την πίστη σε μια "κοινωνία" όπου η λέξη "Θεός" δεν σημαίνει, για τον τρόπο ζωής και τα αξιολογικά κριτήρια των ενεργειών των ανθρώπων, σχεδόν τίποτα; Και κάτι τέτοιο δεν ισχύει μόνον για τον άλλο ευρωπαϊκό και μη χώρο, αλλά και για την πατρίδα μας;
Κείμενο παρουσίαση του βιβλίου "το φως που ελευθερώνει" των εκδόσεων ΕΝ ΠΛΩ που έγινε σε διαδικτυακή (zoom) συνάντηση κληρικών την 21 Ιουνίου 2021.
3 Ιουλίου 2021
Σεβασμιώτατοι πατέρες.
Αγαπητοί αδελφοί, κληρικοί και λαϊκοί.
Έχω την τιμητική ευθύνη να χαιρετήσω εκ μέρους των πατέρων της Μονής, των πνευματικών του τέκνων, των συγγενών του (είναι μαζί μας η ανιψιά του από τον αδελφό του Βασίλη, η κα Μαρία Καλαμαρά με την οικογένειά της), των φίλων του, τον αγαπημένο σε όλους μας π. Μελέτιο, σ’ αυτή την εναρκτήρια στιγμή της «συγκατοίκησής του» μαζί μας και πάλι, με την υπομνηστική σε μας παρουσία του σήματος – σώματός του.
Το Σάββατο 29 Μαΐου 2021, κατά τη διάρκεια μίας λιτανείας για τη μνήμη των χριστιανών μαρτύρων της 26ης Μαΐου 1871, που οργανώθηκε από την Ενορία της Παναγίας των Αιχμαλώτων (Notre-Dame des Otages), στη διαδρομή από τη Φυλακή της Ροκέτ (prison de la Roquette) προς την οδό Αξό (rue Haxo) σημειώθηκαν βίαια επεισόδια, όταν μία ομάδα «αντιφασιστών» επιτέθηκε στους προσκυνητές. Εξ αφορμής του γεγονότος, ο Αρχιεπίσκοπος Παρισιού Μισέλ Ωπτί δημοσίευσε το παρακάτω άρθρο στη εφημερίδα Le Figaro.
Ομιλία του Μισέλ Ωπτί, με αναφορά στο περιστατικό του προπηλακισμού Χριστιανών (από ομάδες «antifa») κατά την πρόσφατη λιτανεία για τους μάρτυρες της Κομμούνας…
Υπηρετούσε φαντάρος και πάτησε κατά λάθος μια νάρκη, που ήταν «για τους εχθρούς», και διαμελίστηκε και πέθανε, στα εικοσιτρία χρόνια της ζωής του.
Σχόλιο στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής
Η λέξη «πνεύμα» σημαίνει φύσημα, άνεμος. Από τον πλούτο της πανανθρώπινης εμπειρίας και των ανθρώπινων γλωσσών, αυτό –το φύσημα, ο άνεμος– προκρίθηκε, για να σκιαγραφηθεί μια ύπαρξη ασύλληπτη, ελεύθερη, ασυμμάζευτη: το Άγιο Πνεύμα.
Η δεύτερη μεγάλη γιορτή στην Εκκλησία του Χριστού, μετά την γιορτή του Πάσχα, είναι η Πεντηκοστή. Τα Χριστούγεννα βεβαίως είναι το εκπληκτικό «απρόοπτο», είναι η είσοδος του Χριστού στον κόσμο και την ιστορία, γεγονός μετά το οποίο, υπάρχει δυνατότητα να γιορτάζουμε συμβάντα και «προσφορές» του Χριστού σε μας.
Στις 16 Απριλίου 2021 παρακολούθησα μια διαδικτυακή διάλεξη της Καθηγήτριας Sarah Gilbert του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.
Το τελευταίο κεφάλαιο του εκπληκτικού βιβλίου "ο αιώνιος άνθρωπος" του Chesterton G. K. που μόλις εξέδωσαν οι εκδόσεις ΙΩΝΑΣ.
Δεν αγαπάς…
Και φαίνεται!
Δεν αγαπάς κανέναν! Ούτε τον εαυτό σου…!
Μόνιμο άγχος όλων μας το πότε θα τελειώσει η πανδημία COVID19... Επιδίωξη ο εμβολιασμός για προστασία από τον κίνδυνο νοσήσεως και ευχή μας να βρεθεί φάρμακο θεραπείας. Μέχρι τότε, αγωνίες, συζήτηση, τοποθετήσεις!
Μια διελκυστίνδα πολιτικής συζήτησης και αντιπαλότητας εξελισσόταν ανάμεσα σε δεξιούς και κεντρώους πολιτικούς και βρισκόταν στο φόρτε της, συζητώντας ατέρμονα ένα Δεκεμβριανό απόγευμα, πριν την Χούντα.
Αγαπητοί μου αδελφοί! Ναι, το ξέρω πως η προσφώνηση αυτή είναι πολύ συνήθης ανάμεσα σε χριστιανούς. Η αδελφοσύνη είναι κατηγόρημα της χριστιανικής μας ταυτότητας εφόσον είμαστε όλοι παιδιά του Ενός Πατρός.
Όταν καθόμαστε σ’ ένα λιμάνι πούχει μπροστά του ανοιχτό πέλαγος και βλέπουμε ένα καράβι να λύνει τα σχοινιά, που το κρατούν στο λιμάνι και να αναχωρεί, εμείς που είμαστε στην παραλία, το βλέπουμε να ξεμακραίνει στον ορίζοντα και σιγά-σιγά να μικραίνει. Να χάνεται τμηματικά και τελικώς κάποια στιγμή να εξαφανίζεται ολόκληρο από τα μάτια μας. Βέβαια όλοι ξέρουμε ότι παρ’ ότι εμείς δεν το βλέπουμε, εκείνο συνεχίζει το ταξίδι του.
Τα περισσότερα από τα έθιμα που έδιναν κάποτε απλό και απτό νόημα στη Μεγάλη Εβδομάδα και στην αναστάσιμη κορύφωσή της έχουν περάσει στη δικαιοδοσία της νοσταλγίας. Εκεί τα εκτόπισαν οι σαρωτικές αλλαγές των τελευταίων δεκαετιών. Δεν έχει νόημα να κλαιγόμαστε.
Ξανάρχισε σε μας (και όχι μόνον) αυτό που στο παρελθόν ήταν άγχος και αγωνία και έρευνα (όπως και αν αυτή γινόταν... με ή χωρίς προκαταλήψεις δηλαδή) στον ευρωπαϊκό χώρο, για το πρόσωπο του Χριστού, και ειδικότερα για την Ανάστασή του. Αναστήθηκε ο Χριστός; Σίγουρα ο τάφος ήταν άδειος;
Αγαπητοί αδελφοί και φίλοι. Αυτό το site είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια "βάση δεδομένων" για όλους τους φίλους του ενοριακού κέντρου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Πρεβέζης. Επειδή πολλοί από την παρέα του ενοριακού, πλέον δεν ζουν την καθημερινότητά τους στην πόλη της Πρέβεζας, ήδη από ετών "μοιραζόμαστε" μαζί τους ό,τι έχουμε και συζητάμε. Φυσικά και με όποιον άλλον τα βρίσκει ενδιαφέροντα και τον απασχολούν. Ατυχώς ο εκκλησιαστικός "χώρος", για τα ελληνικά δεδομένα, έχει πολύ απολυτότητα και φανατισμό, και το χειρότερο, αυτά τα νομίζει γνησιότητα και μπερδεύει (ηθελημένα ή αθέλητα) το δόγμα με την πίστη! Φαντάζεται ότι μια αλαζονική βεβαιότητα που στηρίζεται στο δόγμα (είμαστε Ορθόδοξοι) αποτελεί τεκμήριο ποιότητας, ξεχνώντας πεισματικά τον λόγο του Χριστού "οὐ πᾶς ὁ λέγων με, Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν…". Αυτό το "ηλεκτρονικό παράθυρο" του Ναού μας επιθυμεί να κάνει τους επισκέπτες του ευαίσθητους στην διάκριση, που υπάρχει ανάμεσα στην σκέψη και στην αμφιβολία. Δεν επιθυμεί να είναι ένα "εκκλησιαστικό μπακάλικο" που μοιράζει τα πάντα σε μικρά πακέτα… στους πελάτες του! Πιστεύει ότι ο λόγος της Εκκλησίας και των χριστιανών δεν πρέπει να γεννάει χασμουρητό βαριεστιμάρας, αλλά να διεγείρει σε προσπάθεια αναζήτησης της Βασιλείας του Θεού, η πύλη της οποίας είναι "κρυμένη" μέσα στην καρδιά μας, όπως είπε ο Χριστός. Όλα τα κείμενά μας σ᾿ αυτό στοχεύουν. Σ᾿ αυτή την εύρεση της οδού και της πύλης. Άλλωστε για τους μη χριστιανούς σημασία δεν έχουν τα γραφόμενα. Η ποιότητα και η τελειότητα μιας θρησκείας κρίνεται από τις αρετές των πιστών της. Οι άνθρωποι "κατακτώνται" όχι με τα λόγια, αλλά με τα παραδείγματα. Όλα τα λόγια αυτού του site σ᾿ αυτό στοχεύουν: να γίνουν αφορμή να γεννηθεί παράδειγμα.
Ελπίζουμε ότι με την επίσκεψη σας σε αυτή την ιστοσελίδα θα ενημερωθείτε για το πνευματικό ταξίδι σας προς τον Ιησού και ότι θα βοηθηθείτε να πλησιάσετε και να γνωρίσετε την Μητέρα μας Εκκλησία. Η τεχνολογία είναι ένας τεράστιος τρόπος επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών. Έχει κάνει τον κόσμο μας μικρότερο, αλλά έχει κάνει τα μέσα επικοινωνίας τεράστια. Είναι σημαντικό να κρατάμε την προσευχή στη ζωή μας πάντα σταθερή και "ίδια" ακόμα και όταν η τεχνολογική πρόοδος αλλάζει σχεδόν καθημερινά. Να ξέρετε ότι παραμένετε στις προσευχές μας καθημερινά καθώς σας ζητάμε να θυμάστε και μας στη δική σας.
Πιστεύουμε στον Θεό-Χριστό
- Που υποστηρίζει τους ζωντανούς με καλοσύνη·
- και ανασταίνει τους νεκρούς με μεγάλο έλεος.
- Στηρίζει αυτούς που δεν αντέχουν και πέφτουν.
- Θεραπεύει τους ασθενείς που πρέπει να γίνουν καλά.
- Απελευθερώνει τους αιχμαλώτους σε κάθε είδους αιχμαλωσία.
- Διατηρεί την πίστη με κείνους που κοιμούνται στο χώμα.-
Δεν είναι η προσευχή μια παθητική τελετουργία. Κάθε λόγος προσευχής προϋποθέτει και συγχρόνως δημιουργεί τον κόσμο για τον οποίον μιλάει. Μιλάμε με ιερότητα για ο,τιδήποτε προσευχόμαστε. Ακριβώς γι’ αυτό ας συμπαραλάβουμε το ιερότερο ανθρώπινο πρόσωπο την Μαρία Θεοτόκο, την Παναγία μας, αρχηγό και βοηθό μας στην προσευχή μας
- για όσους υποφέρουν από κάθε είδους ασθένεια·
- για τους οικονομικούς και κοινωνικούς μετανάστες·
- για τους φτωχούς εργάτες·
- για τους αδύναμους και καταπιεσμένους·
- για τους φυλακισμένους και τους εξαρτημένους σε κάθε είδους φυλακή και αιχμαλωσία·
- για μας τους ίδιους (τελευταία) τώρα ειδικά στην περίοδο νηστείας μας, ώστε η εκούσια πείνα και δίψα της Εκκλησίας μας (μέλη της οποίας είμαστε) να μην είναι απλώς μια πείνα από έλλειψη τροφής, αλλά να πεινάμε και να ζητάμε να χορτάσουμε απ’ Αυτόν που έρχετα