- Συγγραφέας: Welby Justin
Βασιλική του Βατικανού
Μέγα Σάββατο, 26 Μαρτίου 2016
«Ο Πέτρος έτρεξε στο μνημείο» (Λκ 24, 12). Ποιες σκέψεις άραγε συγκλόνιζαν το πνεύμα και την καρδιά του Πέτρου σ’ αυτή τη διαδρομή ;
Βασιλική του Βατικανού
Μέγα Σάββατο, 26 Μαρτίου 2016
«Ο Πέτρος έτρεξε στο μνημείο» (Λκ 24, 12). Ποιες σκέψεις άραγε συγκλόνιζαν το πνεύμα και την καρδιά του Πέτρου σ’ αυτή τη διαδρομή ;
εσένα τον αληθινά παρόντα κάτω απ’ αυτά τα σχήματα·
Όλη η καρδιά μου υποτάσσεται μπροστά σου,
αφού να σε θεωρήσει πλήρως, αστοχεί.
αλλά μόνο την ακοή μπορεί κανείς άφοβα να εμπιστεύεται :
πιστεύω ό,τι είπε ο Υιός του Θεού :
τίποτα άλλο από τον αληθινό λόγο για την αλήθεια.
εδώ είναι το ίδιο κρυμμένη και η ανθρώπινη ιδιότητα :
και στις δύο ωστόσο πιστεύοντας και ομολογώντας τες,
ζητώ εκείνο που ζήτησε ο μετανοημένος ληστής.
« Ο Θεός μου» κι εγώ σε ομολογώ :
Κάνε με να πιστεύω σ’ εσένα όλο και περισσότερο,
σ’ εσένα να έχω την ελπίδα μου, εσένα ν’ αγαπώ.
το ζωντανό ψωμί που δίνει στους ανθρώπους ζωή,
δώσε στην ψυχή μου να ζει από σένα,
κι εδώ τη δική σου γλυκύτητα να γεύεται παντοτινά.
εμένα τον ακάθαρτο καθάρισε με το αίμα σου
που μια του σταγόνα κάνει να σωθεί
όλος ο κόσμος από όλες τις αμαρτίες του.
κάνε σε παρακαλώ εκείνο που τόσο διψώ,
να σε διακρίνω με αποκαλυμμένη μορφή
ευτυχισμένος στη θέαση της δόξας σου.
Παλατινάτο
Μεγάλη Παρασκευή, 25 Μαρτίου 2016
Ω Σταυρέ του Χριστού !
Ω Σταυρέ του Χριστού, σύμβολο της θεϊκής αγάπης και της ανθρώπινης παρανομίας, εικόνα της υπέρτατης θυσίας από αγάπη και του ακραίου εγωισμού από ηλιθιότητα, όργανο θανάτου και πορεία της ανάστασης, σημείο της υπακοής και έμβλημα της προδοσίας, αγχόνη του διωγμού και σημαία της νίκης.
Ω Σταυρέ του Χριστού, σε βλέπουμε ακόμα σήμερα υψωμένο στα πρόσωπα των αδελφών μας των σκοτωμένων, των καμένων ζωντανών, των σφαγμένων και αποκεφαλισμένων από βάρβαρα ξίφη και μέσα στην άτολμη σιωπή.
Μας συγχωρείτε αλλά δεν βρέθηκε η σελίδα που ζητήσατε στους καταλόγους μας.
Πιθανώς οφείλεται σε παλιό σύνδεσμο.
Αν θέλετε μπορείτε να ξαναπρόσπαθήσετε, να αναζητήσετε το περιεχόμενο που ζητάτε στην Αναζήτηση , να αναφέρετε το θέμα στον διαχειριστή της ιστοσελίδας ή να επιστρέψετε στην αρχική σελίδα για να βρείτε το θέμα σας μέσω περιήγησης στο μενού επιλογών.
«Παιδιά μου, αυτά σας τα γράφω για να σας προτρέψω να μην αμαρτάνετε. Αν κάποιος όμως αμαρτήσει, έχουμε συνήγορο κοντά στον Πατέρα τον δίκαιο Ιησού Χριστό. Αυτός θυσιάστηκε για να μας ελευθερώσει από τις αμαρτίες μας, και μάλιστα θυσιάστηκε όχι μόνο για τις δικές μας αμαρτίες, αλλά και όλου του κόσμου. Το βέβαιο κριτήριο πως τον έχουμε γνωρίσει είναι ότι τηρούμε τις εντολές του. Όποιος λέει "τον γνώρισα", δεν τηρεί όμως τις εντολές του, είναι ψεύτης· δε λέει την αλήθεια. Όποιος όμως υπακούει στο λόγο του, ασφαλώς αυτός αγαπάει το Θεό με όλη του την καρδιά. Μόνο έτσι έχουμε τη βεβαιότητα πώς είμαστε ενωμένοι μαζί του. Όποιος λέει πως μένει σταθερά ενωμένος μαζί του οφείλει να ζει όπως ακριβώς έζησε εκείνος».
Α’ Καθ. Επιστ. Ιωάννη, κεφ. 2, 1-6
Κυριακή 27 Μαρτίου 2016
«Ένας Κόσμος Μεταμορφωμένος, Μια Ζωή Ελπίδας»
Λουκάς 24:1-12
Χτες το βράδυ, στην εκκλησία του Harty, στην κορυφή του Sheppey, με τον άνεμο να ουρλιάζει, με το φως των κεριών, προσπαθώντας να ζεσταθούμε ο ένας κοντά στον άλλον, γιορτάσαμε το φως του Χριστού που, γεμάτο χαρά και ελπίδα, μεταφέρουμε μέσα σε έναν κόσμο φόβου και σκότους. Στη σκιά των Βρυξελλών, με τη μνήμη της Στρεμπένιτσα, η ελπίδα μπορεί να μοιάζει πολύ-πολύ μακριά. Οι άνθρωποι εδώ θα νιώθουν ότι η ελπίδα έχει σβήσει εξαιτίας της αρρώστιας, της στέρησης, της ανεργίας, των φροντίδων για τα οικονομικά, της οικογενειακής κατάρρευσης. Όταν η ελπίδα αποτυγχάνει, ο φόβος πλησιάζει, και οι ψίθυροι με πονηριά εξαπατούν το μυαλό μας.
Αγ. Πατρικίου της Ιρλανδίας
«Το εξομολογούμαι στον Κύριό μου και δεν ντρέπομαι στην παρουσία του: από τότε που Τον γνώρισα στην νεότητά μου, η αγάπη του Θεού μεγάλωσε εντός μου, και μέχρι σήμερα, με την χάρη του Κυρίου, φύλαξα την πίστη... Εκείνος που τόσο συχνά συγχώρησε την ανοησία μου και την αμέλεια να ανταποκριθώ σε ό,τι μου ενέπνεε το Πνεύμα, με λυπήθηκε επειδή έβλεπε ότι είμαι στην διάθεση Του προς όφελος χιλιάδων ανθρώπων. Είθε ο Θεός να θελήσει τα πνευματικά μου τέκνα να με ξεπεράσουν σε έργα ανώτερα και σε καρπούς σωτηρίας εκατονταπλασσίως περισσότερους! Θα είναι η δόξα μου, γιατί υιός σοφός ευφραίνει πατέρα (Παρ. 10, 1).
Αγαπημένοι μου, εσάς αναζήτησα και όχι τα αγαθά σας. Ό,τι μου δόθηκε, δωρεάν κι αυτό το μοίρασα. Για σας τα αγαθά, για μένα οι κόποι και οι κίνδυνοι, και ήρθα προς εσάς και πήγα παντού για χάρη σας, ακόμη και σε περιοχές που κανένας ποτέ δεν είχε έλθει να ευαγγελισθεί τον Χριστό και να βαπτίσει. Με την χάρη του Θεού περάτωσα το έργο με εγρήγορση και μεγαλοκαρδία... Ο Χριστός ο Κύριός μας έγινε φτωχός χάριν ημών, και εγώ, φτωχός και ταλαίπωρος, καθημερινά περιμένω να με σκοτώσουν ή να με παγιδεύσουν ή να αιχμαλωτισθώ. Προσδοκώντας όμως τις ουράνιες ανταμοιβές δεν φοβάμαι τίποτα από αυτά, και ρίχνομαι ο ίδιος στα χέρια του παντοδύναμου Θεού που με διάλεξε για αυτή την αποστολή...
Πώς να του ανταποδώσω όλες του τις ευεργεσίες προς εμένα; Και αν κατάφερα να πραγματοποιήσω κανένα αγαθό έργο από αγάπη στον Θεό μου, κανείς να μη πει ότι εγώ, ο απαίδευτος, το κατόρθωσα αλλά ότι πρόκειται για θείο δώρο. Του ζητώ να μου επιτρέψει να χύσω το αίμα μου για το Όνομά Του, να στερηθώ ταφής και το πτώμα μου, κατακομματιασμένο να εγκαταλειφθεί βορά στα αρπακτικά όρνεα και στα θηρία».
Αγίου Πατρικίου Εξομολόγησις 44-59, SC 249, 118-128
Κήρυγμα της Μεγάλης Παρασκευής 2016
Βασιλική του Αγίου Πέτρου
Σάββατο 26 Μαρτίου 2016
«Ο Θεός μας συμφιλίωσε μαζί του διά του Χριστού, και ανέθεσε σ’ εμάς να υπηρετούμε το έργο της συμφιλίωσης […].Το ζητούμε στο όνομα του Χριστού, συμφιλιωθείτε με τον Θεό. Αυτόν που δεν γνώρισε αμαρτία, τον ταύτισε ο Θεός με την αμαρτία για χάρη μας, για να μπορέσουμε εμείς μέσω εκείνου να δικαιωθούμε με την ίδια τη δικαιοσύνη του Θεού. Ως συνεργοί του Θεού σας παρακαλούμε ακόμη να μην αφήσετε να πάει χαμένη η χάρη που δεχτήκατε από αυτόν. Γιατί εκείνος λέει μέσα στη Γραφή : Την κατάλληλη στιγμή σε άκουσα, την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα. Να, τώρα είναι ο καιρός της χάρης, να, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας ! (2Κορ 5, 18 - 6,2).
C.A.R.A. Auxilium
Castelnuovo di Porto (Roma)
Μεγάλη Πέμπτη, 24 Μαρτίου 2016
Οι κινήσεις μιλούν περισσότερο απ’ όσο οι εικόνες και οι λέξεις. Οι κινήσεις. Υπάρχουν, στον Λόγο του Θεού που διαβάσαμε, δύο κινήσεις : ο Ιησούς που υπηρετεί, που πλένει τα πόδια. Αυτός που ήταν ο αρχηγός, πλένει τα πόδια των άλλων, των δικών του, των μικρότερων. Η δεύτερη κίνηση : ο Ιούδας που συναντά τους εχθρούς του Ιησού, εκείνους που δεν θέλουν την ειρήνη με τον Ιησού, για να πάρει τα χρήματα για τα οποία τον πρόδωσε, τα τριάντα αργύρια. Δύο κινήσεις. Και σήμερα το ίδιο, υπάρχουν δύο κινήσεις : η πρώτη είναι η αποψινή : όλοι εμείς, μαζί, μουσουλμάνοι, ινδοί, καθολικοί, κόπτες, ευαγγελικοί, αλλά αδελφοί, παιδιά του ίδιου Θεού, που θέλουμε να ζούμε ειρηνικά, σ’ ένα σύνολο. Η άλλη κίνηση είναι αυτή που έγινε τρεις μέρες πριν : κίνηση πολέμου, καταστροφής σε μια πόλη της Ευρώπης, από μέρους ανθρώπων που δεν θέλουν να ζουν ειρηνικά. Αλλά πίσω από αυτή την κίνηση, όπως πίσω από τον Ιούδα, υπήρχαν άλλοι. Πίσω από τον Ιούδα ήταν αυτοί που έδωσαν τα χρήματα ώστε να τους παραδοθεί ο Ιησούς. Πίσω από την προ τριών ημερών κίνηση σ’ αυτή την ευρωπαϊκή πρωτεύουσα υπάρχουν οι κατασκευαστές, οι έμποροι των όπλων που θέλουν αίμα, όχι ειρήνη· που θέλουν τον πόλεμο, όχι την αδελφοσύνη.
1 Απριλίου 2016
Οι προσευχές που κάνουμε στην Παναγία άραγε πόσο έχουνε ένα ξεκαθαρισμένο περιεχόμενο στις συνειδήσεις μας; Δεν είναι προσευχές με αφορμή για κάποια γιορτή της Παναγίας, αλλά είναι για το πρόσωπο της Παναγίας καθ΄ εαυτό και αυτό τις κάνει και πιο απλές αυτές τις πέντες Παρασκευές της Μεγ. Σαρακοστής αλλά και πιο περίεργες. Ουσιαστικά, αυτές οι πέντε βραδιές είναι από κοινού η προσευχή που ο καθένας, υποτίθεται, κάνει μόνος του κάθε βράδυ μετά το δείπνο, μετά το βραδινό φαγητό. Κάνουμε δηλαδή ένα απόδειπνο, στο οποίο εντάξαμε και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας.
Νομίζω πως η διαφορά μεταξύ Χριστιανών και μη Χριστιανών μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: την ελπίδα. Όχι την ελπίδα γενικά, αλλά συγκεκριμένα τη χριστιανική ελπίδα. Η ελπίδα αυτή διαφέρει ριζικά από την κοσμική αισιοδοξία, η οποία στην ουσία είναι η πεποίθηση ότι η ιστορία πορεύεται αιτιοκρατικά προς θετική έκβαση. Αντίθετα, η χριστιανική ελπίδα δεν γεννιέται από εγκόσμιους παράγοντες. Πηγάζει από τη δράση του ζωντανού Θεού μέσα στον κόσμο και την ιστορία, μια δράση η οποία γεννά το εντελώς καινούργιο και μπολιάζει τον κόσμο με αυτό, το οποίο ο κόσμος από μόνος του δεν μπορεί να γεννήσει. Η ανάσταση, για παράδειγμα, δεν μπορεί να παραχθεί από τον κόσμο. Πρέπει να χαριστεί από τον Θεό. Και γι’ αυτό η χριστιανική ελπίδα μπορεί να ανθεί ακόμη κι όταν κάθε εγκόσμια αισιοδοξία καταρρέει, ακριβώς διότι αυτή η ελπίδα εισβάλλει στον κόσμο ως δώρο απ’ έξω.
Ένα σπασμένο, Κύριε, ΘΥΣΙΑΣΤΉΡΙΟ, ο δούλος σου υψώνει,
φτιαγμένο από μια καρδιά, και που με δάκρυα το στεριώνει·
που είναι τα μέρη του όπως το χέρι σου τα ’χει προσαρμοσμένα·
κανενός μάστορα τα σύνεργα δεν τα ’χουν με τον ίδιο τρόπο αγγιγμένα.
Μια ΚΑΡΔΙΑ μόνο γίνεται
σε μια τέτοια πέτρα να μοιάσει
που τίποτα άλλο εκτός
απ’ τη δική σου δύναμη να μην μπορεί να κομματιάσει.
Για τούτο και κάθε κομμάτι
της σκληρυμένης μου καρδιάς
σ’ αυτήν εδώ έρχεται τη συναρμογή
το όνομά σου να δοξολογεί.
Γιατί αν συμβεί εγώ να παραμένω ατάραχος,
αυτές οι πέτρες ίσως δεν θα πάψουνε να σε δοξολογούν.
Ω, ας γινότανε να ’ναι δική μου η ΘΥΣΙΑ σου η ευλογημένη,
κι αγίασε αυτό εδώ το ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ώστε δικό σου να μένει.
George Herbert. 1593-1633
Χρησιμοποίησε τα υλικά, μη κάνεις κατάχρηση. Αυτό σε δίδαξε και ο Παύλος. Επίτρεψε στον εαυτό σου μετρημένες απολαύσεις. Μη βουλιάξεις σε «διονυσιακή » φιληδονία. Μη γίνεσαι καταστροφέας όλων των ζώων· των μεγάλων τετραπόδων, των μικρών· των ορνίθων, των ψαριών, των συνηθισμένων, των σπανίων, των φτηνών, των ακριβών. Ας μη χρειάζεται ο ιδρώτας πολλών κυνηγών για να γεμίσει ένα στομάχι, σαν να πρόκειται για ένα βαθύτατο πηγάδι, που όσα και να του ρίξεις δεν γεμίζει. Για τους καλοφαγάδες ούτε ο βυθός της θαλάσσης δεν μένει... ανενόχλητος ούτε ποταμόψαρα μόνον ψαρεύονται αλλά και όσα θαλάσσια ζώα βρίσκονται στα βαθύτατα νερά της θαλάσσης και αυτά τα βγάζουν στην ξηρά και στον αέρα! Ούτε ξεχνιούνται τα οστρακόδερμα ακόμα και ο αχινός συλλέγεται, η σουπιά, που έρπει πιάνεται σε σαγήνη και το χταπόδι, που είναι κολλημένο στις πέτρες αποσπάται και τα κοχύλια των κατωτάτων βυθών ανασύρονται και όλα τα γένη των ζώων, όσα κολυμπούν στην επιφάνεια και τα κύματα και όσα έτυχε να διαβιούν στον πυθμένα της θαλάσσης «βγαίνουν» στον αέρα της γης με χίλιους δύο τρόπους, που σοφίζεται η φιληδονία των καλοφαγάδων.
Το να μην έχει κάποιος αρκετά χρήματα είναι λιγότερο στενόχωρο από το να μην έχει τι να κάνει. Ακόμη χειρότερο είναι το να μην του επιτρέπεται να κάνει κάτι, παρ' όλο που νιώθει ότι θα το μπορούσε. Εκεί περίπου βρισκόταν η Ελλάδα μέχρι να έλθουν καταπάνω της τα τελευταία κύματα προσφύγων και μεταναστών.
Αφιερώνω αυτές τις σκέψεις σε μια πνευματική μελέτη πάνω στο Gaudium et spes (Διάταγμα της Β’ Βατικάνειας Συνόδου ‘’Χαρά και ελπίδα’’), το ποιμαντικό σύνταγμα για την παγκόσμια Εκκλησία. Από τα ποικίλα κοινωνικά προβλήματα με τα οποία ασχολείται αυτό το έγγραφο – πολιτισμός, οικονομία, κοινωνική δικαιοσύνη, ειρήνη, -- το πιο επίκαιρο και προβληματικό αφορά τον γάμο και την οικογένεια. Η Εκκλησία αφιέρωσε τις δύο τελευταίες συνόδους των επισκόπων σ’ αυτό.
Το Gaudium and spes ασχολείται με την οικογένεια εκτενέστερα στο Δεύτερο Μέρος (αρ. 46-53), δίνοντας έμφαση στην αμοιβαία αγάπη μεταξύ των συζύγων πράγμα που αναγνωρίζεται πια ανοιχτά ως ένα πρωταρχικό καλό στον γάμο παράλληλα με τη γέννηση παιδιών.
Σχετικά με τον γάμο και την οικογένεια, το Gaudium et spes, επικεντρώνει πρώτα στα θετικά επιτεύγματα στον σύγχρονο κόσμο (‘‘οι χαρές και οι ελπίδες’’) και μόνο δευτερευόντως στα προβλήματα και στους κινδύνους (‘‘οι λύπες και αγωνίες’’).[1]Σκοπεύω ν’ ακολουθήσω αυτή την ίδια μέθοδο, λαμβάνοντας υπόψιν, ωστόσο, τις δραματικές αλλαγές που συνέβησαν τον τελευταίο μισόν αιώνα από τότε. Θα υπενθυμίσω σύντομα το σχέδιο του Θεού για τον γάμο και την οικογένεια αφού, ως πιστοί, οφείλουμε πάντα να ξεκινάμε από αυτό το σημείο, και τότε να δούμε ποια βιβλική αποκάλυψη μπορεί να μας προσφέρει κάτι σαν λύση στα τρέχοντα προβλήματα σ’ αυτόν τον τομέα.
Το σοβαρότερο ίσως πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή οι Ορθόδοξοι -ιδίως εκείνοι που ζουν σε χώρες του κόσμου διαμορφωμένες ή έντονα επηρεαζόμενες από το «σύγχρονο πνεύμα»- είναι το λειτουργικό. Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να διατυπωθεί σαν μια διπλή ερώτηση: Πόσα πράγματα από τη λειτουργική μας παράδοση είναι δυνατόν να διατηρηθούν στο σύγχρονο κόσμο μας; Πόσο καλά μπορούν να διατηρηθούν;
Οι ανά τον κόσμο «Oρθόδοξες» χριστιανικές Eκκλησίες θα πραγματοποιήσουν «Mεγάλη Σύνοδο», τον ερχόμενο Iούνιο (2016). Στην Kρήτη, την ημέρα της Πεντηκοστής.
Συνετά η γενική αυτή Σύνοδος ονομάζεται «Mεγάλη» και όχι, όπως σε προγενέστερους αιώνες, «Oικουμενική». Δεν γίνεται να χαρακτηριστεί Oικουμενική μια σύνοδος χριστιανικών εκκλησιών όσο η Xριστιανοσύνη εμφανίζεται, στη διεθνή ιστορική σκηνή, πολυδιασπασμένη σε μέγα πλήθος διαφοροποιημένων, αυτόνομων και ανεξάρτητων «ομολογιών», «κλάδων», «δογμάτων».
Του αγίου πατέρα μας Γρηγορίου επισκόπου Νύσσης Εγκώμιο στον άγιο μάρτυρα Θεόδωρο
Σεις, ο λαός του Χριστού, η αγία ποίμνη Του, το Βασίλειο Ιεράτευμα, οι από τα χωριά και τις πόλεις συγκεντρωθέντες δήμοι του λαού, από πού πήρατε την προτροπή του ξεκινήματος και μαζευτήκατε στον ιερό αυτό τόπο; Ποιος σας έβαλε στην σκέψη αυτήν την σπουδαία και για την συγκεκριμένη στιγμή αγία προτροπή και ανάγκη; Και μάλιστα μέσα στον χειμώνα, που ακόμα και ο πόλεμος σταματάει και ο στρατιώτης βγάζει από πάνω του την πανοπλία, και ο ναυτικός μαζεύει τα πανιά και αφήνει το πηδάλιο κοντά στο τζάκι του, και ο γεωργός τα βόδια του που οργώνουν τα ξεκουράζει στο παχνί;
Δύο ημέρες από τον εβδομαδιαίο κύκλο κατανομής του χρόνου (πράγμα που έχει βάση και αρχή την εξαήμερο του Μωυσέως και το Σάββατο-ανάπαυση και Ανάσταση του Χριστού) ήταν και για τους εβραίους ημέρες νηστείας, δηλαδή αποχής από συγκεκριμένες τροφές. Όχι γιατί αυτές ήταν κακές-αμαρτωλές (οι τροφές), αλλά γιατί κάτι τέτοιο ήταν υπόμνηση της αρχικής αμαρτίας της παράβασης των πρωτόπλαστων, που και εκείνη ήταν αθέτηση της εντολής του Χριστού: να μη φάνε!
Για την απενεργοποίηση της συνδρομής μας, πληκτρολογήστε το email σας και πατήστε Remove
>
Ο έφηβος, κατά μέσον όρο ηλικίας εκτίθεται για πρώτη φορά στην πορνογραφία στα 11 με 12. (Μεριμνήστε να βάλετε λογισμικό ασφαλείας σε όλες τις συσκευές σας ώστε να προστατεύσετε τον γάμο και την οικογένεια σας)
Εκτέθηκα για πρώτη φορά στην πορνογραφία ως έφηβος σε ηλικία που ταιριάζει με τις στατιστικές, μιας και έχω διαβάσει ότι περίπου 95% των εφήβων θα δουν τολμηρό πορνό (είτε κατά λάθος είτε επίτηδες) τουλάχιστον κάποιες φορές πριν αποφοιτήσουν από το Λύκειο. Ότι και να είναι τα στατιστικά, η προφανής πραγματικότητα είναι ότι βρίσκεται παντού και έχει ΜΕΓΑΛΟ αντίκτυπο στους ανθρώπους και ιδιαίτερα στα νεαρά άτομα και κατ’επέκτασιν στους γάμους, το θέμα της πορνογραφίας.
Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθησέ με να καταλάβω και να δεχθώ, ότι
Είναι καλό, καμιά φορά, να παίρνεις μιαν απόσταση και να κοιτάζεις πίσω σου.
Η Βασιλεία δεν είναι μόνο πέρα απ’ τις προσπάθειές μας, είναι και πέρα από το βλέμμα μας.
Όσο κρατάει η ζωή μας, δεν κατορθώνουμε να εκπληρώσουμε παρά ένα μικρό μέρος απ’ αυτό το υπέροχο εγχείρημα που είναι το έργο του Θεού.
Τίποτα απ’ ότι κάνουμε δεν είναι τελειωμένο.
Αυτό σημαίνει πως η Βασιλεία βρίσκεται πάντα πέρα από μας.
Καμιά κατάφαση δεν τα λέει όλα όσα μπορεί κανείς να πει.
Καμιά προσευχή δεν εκφράζει πλήρως την πίστη.
Κανένα Πιστεύω δεν φέρνει την τελειότητα.
Καμιά ποιμαντική επίσκεψη δεν φέρνει όλες τις λύσεις.
Κανένα πρόγραμμα δεν εκπληρώνει στην εντέλεια την αποστολή της Εκκλησίας.
Κανένας σκοπός ούτε στόχος δεν πετυχαίνει την πληρότητα.
Φυτεύουμε σπόρους που μια μέρα θα βλαστήσουν
Ποτίζουμε τους σπόρους που φυτέψαμε γνωρίζοντας πως άλλοι θα φροντίσουν γι’ αυτούς.
Θέτουμε τα θεμέλια γι’ αυτό που θα εξελιχθεί.
Βάζουμε το προζύμι που θα πολλαπλασιάσει τις ικανότητές μας.
Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα, αλλά ν’αρχίζουμε μας φέρνει ένα αίσθημα απελευθέρωσης.
Αυτό μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε κάτι, και να το κάνουμε καλά.
Αυτό μπορεί να μείνει ατέλειωτο, αλλά είναι μια αρχή... ένα βήμα σε μια πορεία.
Μια δυνατότητα ώστε η χάρη του Θεού να μπεί και να κάνει το υπόλοιπο.
Μπορεί να μη δούμε ποτέ την ολοκλήρωσή του, αλλά αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον πρωτομάστορα και στον εργάτη.
Είμαστε εργάτες, όχι πρωτομάστορες, υπηρέτες, όχι ο μεσσίας.
Είμαστε οι προφήτες ενός μέλλοντος που δεν μας ανήκει.
-------------------
1Δύο άγιοι κληρικοί, ο καρδ. John Dearden και ο μάρτυρας Oscar Romero (που το αίμα του χύθηκε επί της αγίας Τραπέζης συναναμιγνυόμενο με την λυτρωτική θυσία του Χριστού), μας παρέδωσαν (ο πρώτος έγραψε και ο δεύτερος την χρησιμοποίησε) μια προσευχή ελευθερίας από «πνευματικές εγωιστικές αυταπάτες»! Μας είναι... επειγόντως χρήσιμη!
ας μείνουμε σε ορισμένα σημειολογικά από τη ζωή και τον θάνατο του Ουμπέρτο Εκο. Ο Εκο γνώριζε πολύ καλά αρχαία ελληνικά και λατινικά, στα ελληνικά σχολεία όμως τα αρχαία ελληνικά αποκαθηλώνονται και όσον οι ημέρες εξορίζονται κι ενίοτε εξορκίζονται.
Ο θάνατος γεννάει βαθειά οδύνη στην καρδιά του ανθρώπου. Πλην των άλλων όλων, και για το γεγονός, ότι ο χωρισμός φαντάζει μόνιμος. Το αγαπημένο πρόσωπο δεν είναι πια θεατό. Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του. Έχει την παγωνιά του απόμακρου.
Το καράβι της ύπαρξης του ανθρώπου μας, χάθηκε στο τέρμα και στο γύρισμα του δικού μας οπτικού ορίζοντα. Όπως είπαμε δεν είναι σε μας θεατό, δεν είναι όμως ανύπαρκτο! Είναι κάτω από τα μάτια Αυτού που τα βλέπει όλα και όλους. Κάτω απ' τη στοργή Αυτού που είπε «ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι από τα θέματα της ζωής και φορτωμένοι ποικίλα βάρη (σωστά, αλλά και άχρηστα) και εγώ θα σας ξεκουράσω»
O Καρδινάλιος Κάρλο Μαρία Μαρτίνι πέθανε στο Βαρέζε της Βόρειας Ιταλίας στις 31 Αυγούστου 2012 σε ηλικία 85 ετών. Τρεις εβδομάδες νωρίτερα, στις 8 Αυγούστου, ο Martini έδωσε μια τελική συνέντευξη προς τον συνάδελφό του Ιησουίτη π. Georg Sporschill, με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Martini σε ένα βιβλίο με τίτλο «Νυκτερινές Συζητήσεις στην Ιερουσαλήμ» και έναν Ιταλό φίλο του που ονομάζεται Federica Rantice Fossati Confalonieri. O Rantice έχει πει στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης ότι ο Martini είχε εγκρίνει το κείμενο της συνέντευξης και το προόριζε ως ένα είδος «πνευματικής διαθήκης» που θα δημοσιευθεί μετά το θάνατό του.
Το παρακάτω είναι μια μετάφραση της συνέντευξης που δημοσιεύθηκε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera («Απογευματινός Ταχυδρόμος»).
(14 Φεβρ. αγίου Βαλεντίνου)
Η εμπαικτική αντιμετώπιση και ο εκχυδαϊσμός ενός γεγονότος είναι πάντα ευκολότερος από την ήρεμη θέαση και έρευνά του. Πάντοτε ο κατήφορος είναι «ευκολότερη» διαδρομή, από τον κόπο για άνοδο σε θέση μεγαλύτερης οπτικής εμβέλειας. Η βιαστική όμως αποτίμηση, έχει ταυτισμένη μαζί της, την πιθανότητα λάθους και εσφαλμένης αξιολόγησης.
Έτσι και εν προκειμένω υπάρχει όχι ο κίνδυνος αλλά η σιγουριά ότι και μεις παρεξηγήσαμε την υπόθεση του Αγίου Βαλεντίνου. Μας έφτασε η αναφυλαξία που εμείς οι παπάδες αλλά και πολλοί χριστιανοί ατυχώς παθαίνουμε, όταν ακούμε κάτι σχετικό με ερωτικά θέματα και παραδίδουμε χωρίς δεύτερη σκέψη τέτοια θέματα, ανέκαθεν μεγάλα, αλλά σήμερα καθοριστικά της ανθρώπινης πορείας, στα χέρια επιτήδειων και ασχέτων και δίνουμε στίγμα, ότι για μας τέτοιες υποθέσεις είναι... μολυσματικές!
Δεν θέλω να κάνω εδώ μια ποιμαντική μελέτη, αλλά απλώς μια πρόταση σε εκείνους που ίσως, κάποια δεδομένη στιγμή, αραίωσαν σταδιακά τις εξομολογήσεις τους, χωρίς να καταφέρουν να αναλύσουν το γιατί, και αδυνατούν να ξεκινήσουν εκ νέου μια τυπική πρακτική, εξαιτίας κάποιας εσωτερικής δυσφορίας. Θα ήθελα να προτείνω μια υπόδειξη, μόνο και μόνο επειδή σ' εμένα φάνηκε χρήσιμη. Ο καθένας προσφέρει το θετικό που βίωσε. Αυτό μοιάζει με παράδοξο, αλλά κάποιες φορές, ακόμα και τα παράδοξα βοηθούν να βγούμε από αδιέξοδες καταστάσεις. Λοιπόν, με τη βοήθεια κάποιου άλλου, πέρασα από την εξομολόγηση σε αυτό που θα ονόμαζα έναν διάλογο μετάνοιας.
Μου φαίνεται ότι πρόκειται πρώτα απ’ όλα για έναν διάλογο με έναν αδελφό που εκφράζει την Εκκλησία, δηλαδή έναν ιερέα, στον οποίο βλέπω έναν άμεσο απεσταλμένο του Θεού. Έναν διάλογο που γίνεται καθώς προσευχόμαστε μαζί, στον οποίο ιερέα όμως παρουσιάζω αυτό που αισθάνομαι μέσα μου, αυτή τη στιγμή: παρουσιάζομαι έτσι ακριβώς όπως είμαι, μπροστά στην Εκκλησία και μπροστά στον Θεό.
Άγιος Φραγκίσκος ντε Σαλ (1567 -1622)
...Με τον ίδιο μας τον εαυτό πρέπει να απωθήσουμε τον εχθρό... με το παράδειγμα και την αγιότητα της ζωής μας. Πρέπει να γκρεμίσουμε τα τείχη της κακίας με την διάπυρη προσευχή μας και να επιτεθούμε με την αδελφική αγάπη.
Σήμα στον αρχαίο κόσμο ήταν μια λέξη με πελώριο περιεχόμενο. Σήμαινε (και αυτό από το σήμα!) την αφορμή για σκέψη, την αιτία για αναγωγές και αναμνήσεις, την ευκαιρία να ξαναζήσει κάποιος, έστω διανοητικά, τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες, τόσο από το προσωπικό του παρελθόν όσο και από το κοινωνικό παρελθόν, αλλά και από ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα.
Σήμα στον αρχαίο κόσμο λεγόταν ο τάφος, που για τα ιστορικά πολεμικά και κοινωνικά συμβάντα εξ υστέρων ονομάστηκε μνημείο. Σήμα λοιπόν και μνημείο ήταν το κτίσμα που κατεσκευάζετο πάνω από θαμμένο σώμα του προσώπου που θέλαμε να τιμήσουμε ή το μνημείο που κατασκευαζόταν πολλές φορές για ηρωικά πρόσωπα που σκοτώθηκαν σε μάχες και ναυμαχίες χωρίς να βρεθούν τα σώματά τους («μία κλίνη φέρεται ἐστρωμμένη τῶν ἀφανών» Θουκυδίδης).
«Θύσαντες καί ὀμώσαντες τοῖς θεοῖς καί τοῖς ἥρωσι, τοῖς κατέχουσι τήν πόλιν...» (δηλαδή «αφού προσφέραμε θυσίες και δεσμευθήκαμε με όρκους για την ειλικρίνειά μας, προς τους θεούς και τους ήρωες που είναι οι "ιδιοκτήτες" της πόλεώς μας...»). Η φράση αυτή αποτελεί την στερεότυπη και εναρκτήρια επισήμανση όλων των βουλευτικών αποφάσεων στις πόλεις της αρχαίας Ελλάδος πριν ο υποκειμενισμός της Ελληνιστικής περιόδου σαρώσει κάθε κοινωνικό συμβόλαιο και πλαίσιο συνύπαρξης των πολιτών.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, χωρίς να σφάλλει, ότι αυτή την αντίληψη, φωτισμένη με άλλη, πληρέστερη και αμεσότερη, προοπτική επαναλαμβάνουν οι χριστιανοί, όσον αφορά την κοινωνική τους στοιχείωση, μετά τους διωγμούς των τριακοσίων πρώτων χρόνων, όταν πλέον οι πόλεις εκχριστιανίζονται.
Ιανουάριος 2016
Όταν παρατηρείς σε κάποιον ναό των Ορθοδόξων την λατρεία, τον τρόπο της, τους μετέχοντες, τους ιερείς, την ατμόσφαιρα γενικά, δεν μπορείς να μη προβληματισθείς. Δεν γίνεται να μη κατακλυσθείς από πνιγηρές σκέψεις και αρνητικά συναισθήματα.
Ο καθένας από τους μετέχοντες προσέρχεται… όποτε θέλει! Με τον τρόπο και την στάση του φανερώνει την αποξένωση του από την ατμόσφαιρα του χώρου. Το άναμμα του κεριού και ο ασπασμός των εικόνων τού έχει γίνει η κύρια (και κυρίως) έκφραση προσευχής. Δεν διανοείται ότι το κερί δεν αντικαθιστά την «υποχρέωση» προσευχής αλλά την επιτείνει. Επικάθεται στην άγνοιά του και η… ξένη γλώσσα της λατρείας και ο καημένος είναι «σαν την μύγα στο γάλα». Με τις εγγενείς δυσκολίες που έχει η προσπάθεια προσευχής (συγκέντρωση-συμπροσευχή-προσοχή τελουμένων και λεγομένων) συναρμόζεται και η περιέργεια για τον χώρο και η ψυχολογία του αισθήματος «ξένο σώμα» και δεν βλέπει την ώρα να τελειώσει η υποχρέωση και να απαλλαγεί απ΄ αυτή, την, είτε από πιέσεις είτε από φοβίες, παράσταση και παρουσία. Μέσα σ᾿ όλα αυτά… φυσικά δεν έχει την ψυχική αντοχή να ακούσει το κήρυγμα, που και αυτό πολλές φορές αντί διδασκαλίας και κατήχησης, για την ωρίμανση του χριστιανού, γίνεται κουραστικός και ενοχλητικός μονόλογος για θέματα επικαιρότητας ή για σχολαστικισμούς θεολογικών (ο Θεός να τους κάνει) υποπεριπτώσεων.
Αγαπητά παιδιά.
Ήρθατε στο ναό για μια γιορτή τιμής προς τρεις ανθρώπους, που έχουν και σήμερα να πουν πολλά σε όλους μας και φυσικά και σ’ εσάς. Τρεις άνθρωποι που, με την ποιότητα της ζωής τους, σπούδασαν σε βάθος δύο πράγματα: τον άνθρωπο και την επιστήμη. Η τιμή προς αυτούς είναι κέρδος δικό μας, αφού αυτοί, όντας κοντά στον Χριστό τώρα, δεν έχουν καμιά ανάγκη τιμητικών εκδηλώσεων… αφού ο Χριστός είναι η κορύφωση κάθε ανθρώπινης επιθυμίας! Οι τρείς Ιεράρχες έφτασαν στον Χριστό, και συνεπώς «γεύονται» αυτή την κορύφωση.
Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στον πρόεδρο της οργάνωσης «προσήλωση στην οικογένεια» (FOTF) Τζιμ Ντάλι (Jim Daly), ο επικεφαλής του συγκροτήματος U2 Μπόνο (Bono) αντήλλαξε σχόλια για τη Βίβλο και αστεϊσμούς για τη μουσική, τη θεολογία και τον ρόλο των ευαγγελικών στον αγώνα κατά του AIDS.
Justin Welby
Archbishop of Canterbury
Στα γεγονότα της γέννησης του Ιησού, ο Ηρώδης και οι βοσκοί προσδιορίζονται από την ανταπόκρισή τους στον Ιησού. Και σήμερα, ο καθένας μας προσδιορίζεται από την ανταπόκρισή του στον Ιησού. Ακόμα πιο μοναδικά, τα Χριστούγεννα προσδιορίζουν τον Θεό. Εδώ βρίσκεται ο πιο εκπληκτικός ισχυρισμός: αυτό το μωρό, αυτός ο Ιησούς, που είναι Θεός, προσδιορίζει τον Θεό. Ο Θεός είναι αυτοπροσδιοριζόμενος ως η καθαρή αγάπη, η αγάπη που γιορτάζεται στο αγγελικό φως και γίνεται φανερή στην ανθρώπινη αδυναμία, αγάπη που αδιαφορεί για το κύρος, και που μισεί την αδικία. Αγάπη, τα νέα της οποίας μεταφέρονται με ουράνιους ύμνους, αλλά που φανερώνονται στην πείνα και την ανασφάλεια.
Αρχιεπίσκοπος Καντέρμπουρι Justin Welby
29 Ιουλίου 2015
Πάρα πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου μας αναλώνεται σε φόβους και ανησυχίες. Ο φόβος είναι το όπλο που χρησιμοποιεί ο διάβολος κατά των χριστιανών και της εκκλησίας προκειμένου να μας οδηγήσει στην εσωστρέφεια, να μας στρέψει εναντίον του άλλου, μακριά από έναν κόσμο που έχει ανάγκη. Μπορεί να είναι ο φόβος του Ισλάμ, αλλά και ο φόβος μιας άλλης ομάδας στην εκκλησία! Μπορεί να είναι ο φόβος για την δική μας ζωή, για το χρέος, για την αμαρτία, για κρυφές αδυναμίες. Μπορεί να είναι ο φόβος για εκείνους που αγαπούμε περισσότερο ή για αυτούς που μας αγαπούν περισσότερο. Ο φόβος μπορεί να προέλθει από ένα εκατομμύριο άλλες αιτίες.
«Αυτό έγινε με σκοπό να εκπληρωθεί εκείνο που είπε ο Κύριος διαμέσου του προφήτη».
Φράσεις όπως αυτή ακούγονται όπως μία επωδός μέσα από τις ιστορίες της Θείας Γέννησης στα Ευαγγέλια· καθώς επίσης και οι ιστορίες από τη δίκη και τον θάνατο του Ιησού. Οι διηγήσεις της γέννησης και του θανάτου του Ιησού ήταν, από την αρχή, ιστορίες σχετικά με το τον τρόπο που ο Θεός κράτησε την υπόσχεσή του. Οι πρώτοι Χριστιανοί έβλεπαν στα γραπτά και στις μνήμες όσα είχαν συμβεί μέσα και γύρω από τη ζωή του Ιησού και ένιωθαν μία αίσθηση déjà vu: δεν σου θυμίζει αυτό το....; Σίγουρα είναι το ίδιο όπως...;
Μια Προειδοποίηση Από Τον Καναδά:
Ο Ομοφυλοφιλικός Γάμος
Διαβρώνει Θεμελιώδη Δικαιώματα
της Dawn Stefanowicz
”Είμαι ένα από τα έξι ενήλικα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων που πρόσφατα κατέθεσαν στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, ζητώντας από το Δικαστήριο να σεβαστεί την αρχή των πολιτών να διατηρήσουν τον αρχικό ορισμό του γάμου: την ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας που αποκλείει όλους τους άλλους, έτσι ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν και να μπορούν να ανατραφούν από τους βιολογικούς γονείς τους. Επίσης ζω στον Καναδά, όπου ο γάμος του ιδίου φύλου κατοχυρώθηκε με ομοσπονδιακή εντολή το 2005.
Είμαι η κόρη ενός γκέι πατέρα που πέθανε από AIDS. Περιέγραψα την εμπειρία μου στο βιβλίο μου: Η Επίδραση των Ομοφυλόφιλων Γονέων. Πάνω από πενήντα ενήλικα παιδιά που μεγάλωσαν με ομοφυλόφιλους γονείς έχουν επικοινωνήσει μαζί μου για να μοιραστούν τις ανησυχίες μου για το γάμο ατόμων του ιδίου φύλου και την ανατροφή των παιδιών. Πολλοί από εμάς παλεύουμε με την δική μας σεξουαλικότητα και την αίσθηση του φύλου, λόγω των επιδράσεων στα οικιακά περιβάλλοντα που μεγαλώνουμε.
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν
Συναντώντας τον ιδρυτή της μοναστικής κοινότητας του Ταιζέ αδερφό Roger.
Τον Αύγουστο του 1940, ο αδερφός Roger ήταν μόνος όταν βρήκε ένα σπίτι στην Ταιζέ, ένα μικρό χωριό στην νότια Βουργουνδία. Ήταν μόλις 25 χρονών όταν άφησε την Ελβετία, την γενέτειρα του, για να δημιουργήσει μια κοινότητα στην Γαλλία, τη χώρα καταγωγής της μητέρας του, όπου ο πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη.
Είναι γνωστή η παροιμία που κυκλοφορεί στα ελληνικά δεδομένα και περιγράφει την απορία του βλάχου χριστιανού που εκπλήσσεται γιατί στην επίσκεψή του στον ναό... «πάντα, βάγια μοιράζουν»! Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τα Θεοφάνεια. Όποτε πάω στην Εκκλησία πάντα... νερό μοιράζουν!
Ρωμανού του Μελωδού
Κοντάκιον
Προοίμιον
Η Παναγία παρθένος γεννά τον υπερούσιο
Το 59% των Βρετανών περιγράφουν τους εαυτούς τους ως χριστιανούς, έτσι μας ενημέρωσε η απογραφή μια-δυό εβδομάδες πριν, δώδεκα τοις εκατό κάτω από αντίστοιχη έρευνα δέκα χρόνια πριν. Υπήρξε, βέβαια, εξ αυτού μεγάλη ευχαρίστηση από κάποιες κοσμικές οργανώσεις. Αλλά αν ήμουν μέλος του «Βρετανικού Ανθρωπιστικού Συνδέσμου» δεν θα ενθουσιαζόμουν και πολύ.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ιστορικά γεννήθηκε ο Χριστός και η συσσώρευση εθίμων, συνηθειών και αντιλήψεων στην καθημερινότητα της ζωής των χριστιανών έχει καθίσει πάνω στο πρόσωπο Του σαν σκόνη αιώνων, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφή τα χαρακτηριστικά Του και ο καθένας μας σήμερα να δέχεται και να πιστεύει, κυριολεκτικά, ό,τι του κατέβει για το πρόσωπο του Χριστού.
(Έρανος Αγάπης 2015)
Όταν μας ζητούν χρήματα, αισθανόμαστε δύσφορα!
Πάντοτε μεν..., πολύ περισσότερο δε στην τωρινή συγκυρία, τα χρήματα δίνουν την αυταπάτη της εξασφάλισης. Ο Χριστός όμως στο Ευαγγέλιο ζητάει οι δικοί Του να μη νομίζουν εξασφάλιση και να μη δεσμεύονται σε δεσμά λατρείας με τον θεό-χρήμα (Μαμμωνάς), αλλά να λατρεύουν μόνο Εκείνον, και συμβουλεύει τους χριστιανούς να προσφέρουν, βεβαιώνοντάς τους, ότι είναι μεγαλύτερη χαρά να δίνεις παρά να παίρνεις (Πραξ. 20, 35).
[…] Όμως εκείνο το μικρό επεισόδιο έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου σαν ένα είδος παραβολής, που εξηγεί για ποιο λόγο τόσες και τόσες σημερινές Ιστορίες της Ανθρωπότητας αρχίζουν με τη λέξη «εξέλιξη» και, μαγνητισμένες από αυτήν, συνεχίζουν με μια όχι και τόσο αυστηρή λογικά έκθεση ιδεών λες και τους αρκεί η πρώτη λέξη για να πιστεύουν πως τα λένε καλά και στη συνέχεια.
Συνήθως, ο πλούτος ούτε πιο σοφό κάνει τον άνθρωπο, ούτε πιο συνετό, ούτε πιο καλό, ούτε πιο φιλάνθρωπο. Καμμιά αρετή δεν μπορεί να φυτέψει μέσα στην ψυχή μας ο πλούτος. Απεναντίας μάλιστα, αν βρει μερικές αρετές, τις ξεριζώνει, για να φυτέψει μέσα μας τις αντίστροφες κακίες!
Αυτά τα λέω και δεν θα πάψω να τα λέω, κι ας με κατηγορούν πολλοί. «Όλο με τους πλουσίους τα βάζεις», διαμαρτύρονται. Πράγματι! Όχι όμως με όλους, αλλά μόνο μ’ εκείνους που κάνουν εγωιστική και κακή χρήση του πλούτου τους.
Ένα κείμενο αγωνίας, από τον γιο ενός παπά πεπαιδευμένου και σοφού, κοντά στον οποίον και με την παρουσία-παράδειγμα του, ο συγγραφέας του κειμένου, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μόρφωσε εσωτερικά την σχέση του με τον Χριστό και έγινε μέλος της Εκκλησίας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
ΤΗΣ 14ης ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ
ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ
«Η θλίψη στο Παρίσι ραγίζει καρδιές και το κακό από εκείνους που σχεδίασαν και διέπραξαν τις φρικαλεότητες του Παρισιού είναι πέρα από κάθε μέτρο ή λέξεις. Κλαίμε με τα θύματα και με τους πενθούντες. Η Γαλλία είναι βαθιά πληγωμένη αλλά θα επικρατήσει με αυτό το θάρρος και τη δύναμη που έχει πάντα επιδείξει. Όπου υπάρχει τέτοια κακία ο Χριστός πάσχει εκ νέου στον πόνο του κάθε ανθρώπου. Με αλληλεγγύη ας είμαστε μια πηγή παρηγοριάς.
Η βία αυτής της ομάδας του κακού φέρνει τρόμο σε όλους, συμπεριλαμβανομένου και του μουσουλμανικού κόσμου, όπου στις άνανδρες αυτές πράξεις πολλοί εναντιώνονται. Πρόκειται για ένα παγκόσμιο και γενεαλογικό αγώνα ενάντια σε ένα δόγμα του κακού που επιλέγει το θάνατο και τον φόβο. Επιλέγουμε την ζωή και την ελπίδα για να ξεπεράσουμε το μίσος τους με τη δύναμη της αγάπης του Θεού. Σε αλληλεγγύη με όλες τις θρησκείες αλλά ακόμη και τους αθέους, και με όλα τα ανθρώπινα όντα, και χωρίς την θυματοποίηση του οποιουδήποτε, θα βρούμε τον τρόπο να νικήσουμε την δαιμονική κατάρα της τρομοκρατίας. Οι Χριστιανοί έχουν κληθεί, όπως και ο Ιησούς, να σταθούν δίπλα σε όσους υποφέρουν και έχουν λυγίσει και να αντιταχθούν στο κακό και το φόβο με όλη τους τη δύναμη. "
Βρισκόμαστε στο στάδιο Madinson Square Garden, ένα μέρος συνώνυμο μ’ αυτήν την πόλη. Αποτελεί το μέρος όπου συντελούνται σημαντικά αθλητικά, καλλιτεχνικά και μουσικά δρώμενα που προσελκύουν ανθρώπους όχι μόνο από αυτή την πόλη αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Σε αυτό το μέρος που αντιπροσωπεύει και την ποικιλία και τα κοινά ενδιαφέροντα τόσων πολλών διαφορετικών ανθρώπων, ακούμε τα εξής λόγια: «Οι άνθρωποι που περπάτησαν στο σκοτάδι είδαν ένα εκπληκτικό και λαμπρό φως» (Ησαΐας 9, 1). Οι άνθρωποι που περπάτησαν, συνεπαρμένοι από τις δραστηριότητες τους και την καθημερινότητα τους, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, με τις ανησυχίες και τις προσδοκίες τους, έχουν δει ένα εκπληκτικό και λαμπρό φως. Οι άνθρωποι που περπάτησαν, με όλες τις χαρές και τις ελπίδες τους, με τις απογοητεύσεις και τις λύπες τους, έχουν δει ένα εκπληκτικό και λαμπρό φως.
Σε κάθε εποχή, ο λαός του Θεού καλείται να συλλογιστεί αυτό το φως. Ένα φως για τα έθνη, όπως το εξέφρασε ιλαρά ο πρεσβύτης Συμεών κατά την Υπαπαντή. Ένα φως προορισμένο να λάμπει σε κάθε γωνιά αυτής της πόλης, στους συνανθρώπους μας, σε κάθε κομμάτι της ζωής μας. «Οι άνθρωποι που περπάτησαν στο σκοτάδι είδαν ένα εκπληκτικό και λαμπρό φως». Ένα ιδιαίτερο χάρισμα του λαού του Θεού είναι η ικανότητα να βλέπει, να συλλογίζεται ακόμα και στις «σκοτεινότερες στιγμές» το φως που φέρνει ο Χριστός. Ο πιστός λαός του Θεού μπορεί να δει, να διακρίνει και να συλλογιστεί την ζωντανή παρουσία Του στο μέσο της ζωής, στο κέντρο της πόλης.
Μαζί με τον προφήτη Ησαΐα μπορούμε να πούμε: «Οι άνθρωποι που περπατούν, αναπνέουν και ζουν στο μέσο ενός σκοτεινού νέφους είδαν ένα εκπληκτικό και λαμπρό φως και ένιωσαν την ανάσα του φρέσκου αέρα. Το να ζει κανείς σε μία μεγάλη πόλη δεν είναι πάντα εύκολο. Ένα πολυπολιτισμικό πλαίσιο παρουσιάζει πολλές σύνθετες προκλήσεις. Ωστόσο, οι μεγάλες πόλεις είναι μια υπενθύμιση των κρυμμένων θησαυρών που υπάρχουν στον κόσμο μας: στην ποικιλομορφία των πολιτισμών τους, των παραδόσεων τους και των ιστορικών τους βιωμάτων. Στην ποικιλία των γλωσσών τους, των εθίμων τους και των διαφορετικών διατροφικών τους συνηθειών. Οι μεγάλες πόλεις ενώνουν τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους εμείς οι άνθρωποι έχουμε ανακαλύψει να εκφράσουμε το νόημα της ζωής, όπου και αν βρισκόμαστε.
Αλλά οι μεγάλες πόλεις κρύβουν επίσης όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν φαίνονται να ανήκουν εδώ ή είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Στις μεγάλες πόλεις, πίσω από τον βρυχηθμό της κίνησης, πίσω από το «ταχύ βήμα της αλλαγής», τόσα πρόσωπα περνούν απαρατήρητα, διότι δεν έχουν το «δικαίωμα» να βρίσκονται εδώ, δεν έχουν δικαίωμα να είναι μέρος της πόλης. Είναι οι ξένοι, τα παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο, αυτοί που στερούνται ιατρικής περίθαλψης, οι άστεγοι, οι παραμελημένοι ηλικιωμένοι. Αυτοί οι άνθρωποι στέκονται στα περιθώρια των μεγάλων λεωφόρων μας, στους δρόμους μας, μέσα σε εκκωφαντική ανωνυμία. Γίνονται μέρος ενός αστικού περιβάλλοντος που όλο και περισσότερο θεωρείται δεδομένο, στα μάτια μας και κυρίως στις καρδιές μας. Γνωρίζοντας ότι ο Χριστός εξακολουθεί να περπατά στους δρόμους μας, ότι είναι μέρος της ζωής των ανθρώπων Του και ότι σχετίζεται με εμάς με την ατέλειωτη ιστορία της λύτρωσης, μας γεμίζει με ελπίδα. Μια ελπίδα που μας ελευθερώνει από τις δυνάμεις που μας ωθούν στην απομόνωση και στην έλλειψη ενδιαφέροντος για τις ζωές των άλλων, για την ζωή στην πόλη μας.
Μια ελπίδα που μας απελευθερώνει από άδειες «σχέσεις», από αφηρημένες αναλύσεις ή από «εντυπωσιακές» καθημερινότητες. Μια ελπίδα που δεν φοβάται την ανάμιξη, που ενεργεί σαν προζύμι οπουδήποτε τύχει να ζούμε και να δουλεύουμε. Μια ελπίδα που μας κάνει να δούμε, ακόμα κι όταν βρισκόμαστε στη μέση μιας σκοτεινής νεφέλης, την παρουσία του Θεού καθώς συνεχίζει να περπατά στους δρόμους της πόλης μας. Με τι μοιάζει αυτό το φως καθώς ταξιδεύει στους δρόμους μας; Πού συναντούμε τον Θεό, που ζει μαζί μας μέσα στο νέφος των πόλεων μας; Πώς θα συναντήσουμε τον Χριστό, ζωντανό και εν δράσει στην καθημερινότητα των πολυπολιτισμικών μας πόλεων; Ο Προφήτης Ησαΐας μπορεί να μας καθοδηγήσει σ’ αυτή την διαδικασία «μαθήσεως του να βλέπουμε». Μας παρουσιάζει τον Χριστό ως «Υπέροχο Σύμβουλο, Παντοδύναμο Θεό, Αιώνιο Πατέρα, Πρίγκιπα της Ειρήνης». Με αυτόν τον τρόπο μας παρουσιάζει τη ζωή του Υιού, ώστε η ζωή Του να γίνει δική μας ζωή.
Υπέροχος Σύμβουλος. Τα Ευαγγέλια μας διηγούνται πόσοι πολλοί άνθρωποι πλησίασαν τον Ιησού για να Τον ρωτήσουν: «Κύριε, τί πρέπει να κάνουμε;». Το πρώτο πράγμα που κάνει ο Ιησούς ανταποκρινόμενος είναι να προτείνει, να ενθαρρύνει, να δώσει κίνητρα. Συνεχώς επαναλαμβάνει στους μαθητές Του να βγουν, να βγουν έξω. Τους προτρέπει να βγουν έξω και να συναντήσουν τους άλλους όπου αυτοί βρίσκονται πραγματικά, και όχι εκεί όπου εμείς θεωρούμε ότι βρίσκονται. Βγείτε έξω, ξανά και ξανά, βγείτε έξω χωρίς φόβο, χωρίς δισταγμό. Βγείτε έξω και διακηρύξτε αυτή την χαρά που προορίζεται για όλους τους ανθρώπους.
Ο Παντοδύναμος Θεός. Στο πρόσωπο του Ιησού, ο ίδιος το Θεός έγινε Εμμανουήλ, δηλαδή ο Θεός μαζί μας, ο Θεός που περπατά δίπλα μας, που αναμιγνύεται στις ζωές μας, στα σπίτια μας, ανάμεσα «στις κατσαρόλες και τα τηγάνια μας» όπως συνήθιζε να λέει η Αγία Τερέζα του Ιησού.
Ο Αιώνιος Πατέρας. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να μας απομακρύνει από την Αγάπη Του. Βγείτε έξω και διακηρύξτε, βγείτε έξω και δείξτε ότι ο Θεός βρίσκεται ανάμεσά μας ως φιλεύσπλαχνος Πατέρας που ο ίδιος βγαίνει έξω, πρωί και βράδυ, για να δει αν ο γιός του επέστρεψε σπίτι και, μόλις τον δει να επιστρέφει, τρέχει να τον αγκαλιάσει. Μια αγκαλιά που θέλει να αναλάβει, να εξαγνίσει και να ανυψώσει την αξιοπρέπεια των παιδιών του. Ένας πατέρας που η αγκαλιά του είναι «χαρμόσυνα νέα για τους φτωχούς, θεραπεία για τους αρρώστους, ελευθερία για τους αιχμαλώτους, ανακούφιση για αυτούς που θρηνούν» (Ησαΐας 61, 1-2).
Πρίγκιπας της Ειρήνης. Βγείτε να συναντήστε τους άλλους και μοιραστείτε τα χαρμόσυνα νέα πως ο Θεός, ο Πατέρας μας, περπατά στο πλευρό μας. Μας απελευθερώνει από την ανωνυμία, από μια ζωή αδειανή και εγωιστική και μας φέρνει στο σχολείο των συναντήσεων. Μας απομακρύνει από την φρενίτιδα του ανταγωνισμού και την αυτο-απορρόφηση και ανοίγει μπροστά μας το μονοπάτι της ειρήνης. Αυτή η ειρήνη που γεννιέται με την αποδοχή των άλλων, αυτή η ειρήνη που γεμίζει τις καρδιές μας κάθε φορά που κοιτούμε προς αυτούς που βρίσκονται σε ανάγκη, τους αδερφούς και τις αδερφές μας.
Ο Θεός ζει στις πόλεις μας. Η Εκκλησία ζει στις πόλεις μας και θέλει να μοιάζει όπως η μαγιά στη ζύμη. Θέλει να σχετίζεται με όλους, να στέκεται στο πλευρό όλων, καθώς διακηρύσσει τα θαύματα του Υπέροχου Συμβούλου, του Παντοδύναμου Θεού, του Αιώνιου Πατέρα, του Πρίγκιπα της Ειρήνης.
«Οι άνθρωποι που περπάτησαν στο σκοτάδι έχουν δει λαμπρό και εκπληκτικό φως». Και εμείς οι ίδιοι είμαστε μάρτυρες αυτού του φωτός.
Κήρυγμα του Πάπα Φραγκίσκου στο, χωρητικότητας 20000 θέσεων, Madison Square Garden
Είσαι πάντα ανάμεσά μας, άλλα χωρίς οι περισσότεροι να σε βλέπουμε. Εσένα μόνο έχουμε ανάγκη, Εσένα και κανέναν άλλον. Μονάχα Συ μας αγαπάς με την αγάπη που χρωστάμε στον εαυτό μας και που δεν την έχουμε. Και Συ μονάχα μπορείς να αισθάνεσαι την ανάγκη που Σου έχουμε ιδιαιτέρως τώρα. Όλοι έχουν την ανάγκη Σου, κι αυτοί ακόμα που δεν τη νοιώθουν. Πολύ περισσότερο αυτοί που δεν τη νοιώθουν.
Σχολιασμός και παρουσίαση
Ένα κείμενο με ιστορία 70 χρόνων και γραμμένο προ πεντηκονταετίας από τον σοφό και συνετό επίσκοπο Κοζάνης Διονύσιο. Χρήσιμο και ωφέλιμο σε όλη την Εκκλησία.
Αγαπητοί αδελφοί και φίλοι. Αυτό το site είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια "βάση δεδομένων" για όλους τους φίλους του ενοριακού κέντρου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Πρεβέζης. Επειδή πολλοί από την παρέα του ενοριακού, πλέον δεν ζουν την καθημερινότητά τους στην πόλη της Πρέβεζας, ήδη από ετών "μοιραζόμαστε" μαζί τους ό,τι έχουμε και συζητάμε. Φυσικά και με όποιον άλλον τα βρίσκει ενδιαφέροντα και τον απασχολούν. Ατυχώς ο εκκλησιαστικός "χώρος", για τα ελληνικά δεδομένα, έχει πολύ απολυτότητα και φανατισμό, και το χειρότερο, αυτά τα νομίζει γνησιότητα και μπερδεύει (ηθελημένα ή αθέλητα) το δόγμα με την πίστη! Φαντάζεται ότι μια αλαζονική βεβαιότητα που στηρίζεται στο δόγμα (είμαστε Ορθόδοξοι) αποτελεί τεκμήριο ποιότητας, ξεχνώντας πεισματικά τον λόγο του Χριστού "οὐ πᾶς ὁ λέγων με, Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν…". Αυτό το "ηλεκτρονικό παράθυρο" του Ναού μας επιθυμεί να κάνει τους επισκέπτες του ευαίσθητους στην διάκριση, που υπάρχει ανάμεσα στην σκέψη και στην αμφιβολία. Δεν επιθυμεί να είναι ένα "εκκλησιαστικό μπακάλικο" που μοιράζει τα πάντα σε μικρά πακέτα… στους πελάτες του! Πιστεύει ότι ο λόγος της Εκκλησίας και των χριστιανών δεν πρέπει να γεννάει χασμουρητό βαριεστιμάρας, αλλά να διεγείρει σε προσπάθεια αναζήτησης της Βασιλείας του Θεού, η πύλη της οποίας είναι "κρυμένη" μέσα στην καρδιά μας, όπως είπε ο Χριστός. Όλα τα κείμενά μας σ᾿ αυτό στοχεύουν. Σ᾿ αυτή την εύρεση της οδού και της πύλης. Άλλωστε για τους μη χριστιανούς σημασία δεν έχουν τα γραφόμενα. Η ποιότητα και η τελειότητα μιας θρησκείας κρίνεται από τις αρετές των πιστών της. Οι άνθρωποι "κατακτώνται" όχι με τα λόγια, αλλά με τα παραδείγματα. Όλα τα λόγια αυτού του site σ᾿ αυτό στοχεύουν: να γίνουν αφορμή να γεννηθεί παράδειγμα.
Ελπίζουμε ότι με την επίσκεψη σας σε αυτή την ιστοσελίδα θα ενημερωθείτε για το πνευματικό ταξίδι σας προς τον Ιησού και ότι θα βοηθηθείτε να πλησιάσετε και να γνωρίσετε την Μητέρα μας Εκκλησία. Η τεχνολογία είναι ένας τεράστιος τρόπος επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών. Έχει κάνει τον κόσμο μας μικρότερο, αλλά έχει κάνει τα μέσα επικοινωνίας τεράστια. Είναι σημαντικό να κρατάμε την προσευχή στη ζωή μας πάντα σταθερή και "ίδια" ακόμα και όταν η τεχνολογική πρόοδος αλλάζει σχεδόν καθημερινά. Να ξέρετε ότι παραμένετε στις προσευχές μας καθημερινά καθώς σας ζητάμε να θυμάστε και μας στη δική σας.
Πιστεύουμε στον Θεό-Χριστό
- Που υποστηρίζει τους ζωντανούς με καλοσύνη·
- και ανασταίνει τους νεκρούς με μεγάλο έλεος.
- Στηρίζει αυτούς που δεν αντέχουν και πέφτουν.
- Θεραπεύει τους ασθενείς που πρέπει να γίνουν καλά.
- Απελευθερώνει τους αιχμαλώτους σε κάθε είδους αιχμαλωσία.
- Διατηρεί την πίστη με κείνους που κοιμούνται στο χώμα.-
Δεν είναι η προσευχή μια παθητική τελετουργία. Κάθε λόγος προσευχής προϋποθέτει και συγχρόνως δημιουργεί τον κόσμο για τον οποίον μιλάει. Μιλάμε με ιερότητα για ο,τιδήποτε προσευχόμαστε. Ακριβώς γι’ αυτό ας συμπαραλάβουμε το ιερότερο ανθρώπινο πρόσωπο την Μαρία Θεοτόκο, την Παναγία μας, αρχηγό και βοηθό μας στην προσευχή μας
- για όσους υποφέρουν από κάθε είδους ασθένεια·
- για τους οικονομικούς και κοινωνικούς μετανάστες·
- για τους φτωχούς εργάτες·
- για τους αδύναμους και καταπιεσμένους·
- για τους φυλακισμένους και τους εξαρτημένους σε κάθε είδους φυλακή και αιχμαλωσία·
- για μας τους ίδιους (τελευταία) τώρα ειδικά στην περίοδο νηστείας μας, ώστε η εκούσια πείνα και δίψα της Εκκλησίας μας (μέλη της οποίας είμαστε) να μην είναι απλώς μια πείνα από έλλειψη τροφής, αλλά να πεινάμε και να ζητάμε να χορτάσουμε απ’ Αυτόν που έρχετα