…………………………………………………………
Ζητᾶμε θαύματα, γιὰ νὰ πιστέψουμε! Πολλὲς φορὲς χρησιμοποιοῦμε «ἐργαλεῖα» θαυμάτων, χωρὶς νὰ πιστεύουμε ὅτι θὰ γίνη θαῦμα. Τὰ κρατᾶμε καὶ τὰ περιφέρουμε τὰ ἐργαλεῖα αὐτά, λυπᾶμαι πού θὰ τὸ πῶ, ὡς μιὰ εὐλαβῆ ἀπάτη!
Ποιὰ τὰ ἐργαλεῖα; Κάποια εἰκόνα, συνήθως τῆς πολυώνυμης Παναγίας, κάποιο λείψανο ἑνὸς μάρτυρα, κάποιο κομματάκι ἀπὸ τὸ λεγόμενο «Τίμιο Ξύλο». Φταῖνε ὅλα αὐτά; Ὄχι! Φταίει ἡ πομπώδης προβολή τους καὶ ἡ ἀνθρωπαρέσκειά μας, ὅτι μὲ ὅλα αὐτὰ θὰ ἐντυπωσιάσουμε τὸν κόσμο. Καὶ εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ὁ κόσμος, διψώντας γιὰ θαύματα, ἢ μᾶλλον διψώντας γιὰ εὔκολο τρόπο σωτηρίας, τρέχει.
Δὲν τρέχει νὰ συγκινηθῆ ἀπὸ τὸ Σταυρικὸ πάθος τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ μετανοήση συγκλονιστικά, ἀλλὰ τρέχει νὰ προσκυνήση κάποια «ἄχραντα πάθη» τοῦ Χριστοῦ (ἔτσι τὰ λένε!!!), πού περιφέρουν ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ καὶ ἰσχυρίζονται πώς εἶναι θαυματουργά!
Φαντάζεσθε μετὰ τὴν Ἀνάστασι τούς μαθητές, ἀντὶ νὰ χαίρωνται μὲ τὴν παρουσία τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου, ἀντὶ νὰ ἀπολαμβάνουν τὶς ἐμφανίσεις Του, ἀντὶ νὰ ἐνισχύωνται ἀπὸ τὰ ἀναστάσιμα παραγγέλματά Του, νὰ πηγαίνουν στὸ Γολγοθᾶ, κι ἐκεῖ νὰ μαζεύουν… κάποιο καρφί,… κάποιο ἀγκάθι ἀπὸ τὸ ἀγκάθινο στεφάνι,… κάποιο κομματάκι ἀπὸ τὸ σπόγγο, καὶ νὰ κατασκευάζουν χρυσᾶ κουτιὰ καὶ μέσα σ’ αὐτὰ νὰ τὰ λιτανεύουν γιὰ εὐλογία τοῦ λαοῦ! Τὸ φαντάζεσθε;
Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τὸ καρφί! Μὲ ἐνδιαφέρει ὁ Καρφωμένος γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου πάνω στὸ Σταυρό. Μὲ ἐνδιαφέρουν οἱ τύποι τῶν ἥλων, τὰ σημάδια τοῦ Πάθους καὶ τῆς Ἀναστάσεως.
Δὲν μὲ ἐνδιαφέρουν ἐκεῖνα τὰ ἀγκάθια. Μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ἀγκάθια τῶν ἁμαρτιῶν μου, πού ἀγκυλώνουμε τὸ Ἄχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου καὶ ἀγκυλώνουμε μὲ τὴν κακία μας τοὺς ἀδελφούς μας!
Σιγὰ μὴ κάνανε οἱ Ἀπόστολοι συλλογὴ ἀπό τό… ἀρχεῖο τοῦ Γολγοθᾶ! Οἱ Ἀπόστολοι κάνανε τὸ γύρο τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ κηρύξουν ὄχι τὰ ἐργαλεῖα μὲ τὰ ὁποῖα σταυρώθηκε ὁ Κύριος, ἀλλὰ τὴν ἄπειρη Ἀγάπη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.
Φαντάζεσθε τὴν Παναγία τῆς φτωχειᾶς σπηλιᾶς κι ὑστέρα ἀπὸ λίγο τοῦ φτωχικοῦ σπιτικοῦ νὰ μὴν ἀσχολῆται μὲ τὸ μυστήριο τῆς Σαρκώσεως καὶ μὲ τὴ μητρικὴ στοργὴ στὸν σαρκωθέντα Θεάνθρωπο, ἀλλὰ νὰ χαϊδεύη τὰ δῶρα τῶν μάγων; Τὴν φαντάζεσθε, ἀντὶ νὰ σφίγγη στὴν ἀγκαλιὰ της τὸ Θεῖο Βρέφος, νὰ σφίγγη στὸν κόρφο της τὰ δῶρα τῶν Μάγων;
Φαντάζεσθε νά ἀφήνη γιὰ λίγο τό Μεγάλο, τὸ ἀνεκδιήγητο Δῶρο, πού τῆς χάρισε καὶ μᾶς χάρισε ὁ Θεός, τὸν Σαρκωμένο Μεσσία, καὶ νὰ τρέχη σε… χρηματιστὲς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γιὰ νὰ διαπιστώση τὴν χρηματικὴ ἀξία τῶν δώρων τῶν μάγων;
Ὅταν ἔχης τὸ Δῶρο, τὸν Χριστό, δὲν ἀσχολεῖσαι μὲ ὑλικὰ δῶρα. Καὶ ὅταν ἔχης μέσα στὴν Ἐκκλησία τὰ τίμια Δῶρα, τὰ ἄχραντα Μυστήρια, δὲν ὀνομάζεις «τίμια δῶρα» τὴν προσφορὰ τῶν μάγων!
Τὰ δῶρα τῶν μάγων ἀπασχολοῦν τὸν πιστὸ μόνο μὲ τὸ τί καὶ γιατί ἀναφέρονται στὸ κατὰ Ματθαῖον εὐαγγέλιο (β’11). Ἀσχολεῖται ἡ ‘Ἐκκλησία μὲ τὰ δῶρα τῶν μάγων μόνο συμβολικά, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Τίνι προσέφερον τὸν χρυσὸν καὶ τὸν λίβανον καὶ τὴν σμύρναν; Οὐκ εὔδηλον, ὅτι τῇ πίστει ἤδη ἦσαν ἐπτερωμένοι; Καὶ πολλὴ ἡ διαφορὰ τῶν δώρων, κηρύγματος ἐπέχουσα τάξιν. Οὐ γὰρ ἀπόβλητος ὁ λόγος, εἰ καὶ παρὰ πολλῶν εἴρηται, ὅτι δή καί Θεόν ὡμολόγουν διὰ τοῦ λιβάνου, καὶ Βασιλέα διὰ τοῦ χρυσοῦ, καὶ τὸν Πάσχοντα διὰ τῆς σμύρνης τὸν τάφον ἐνδεικνύμενοι. Οὕτω γοῦν καὶ ἐτάφη. Καί ταῦτα δι᾽ ὧν ἐποίουν οὗτοι προανεφώνουν» (Ε.Π.Ε. 33,320). Μετάφρασις: Σὲ ποιὸν πρόσφεραν τὸ χρυσάφι, τὸ λιβάνι καὶ τὴ σμύρνα οἱ μάγοι; Φαίνεται σαφῶς, τί ἤδη εἶχαν πτερωθῆ μὲ τὴν πίστι. Τὰ δῶρα ἦσαν διαφορετικά, τὸ καθένα μὲ τὸ δικό του κήρυγμα. Δὲν εἶναι ἄλλωστε ἀξιοκαταφρόνητο αὐτὸ πού ἀπὸ πολλοὺς ἔχει λεχτῆ: Μὲ τὸ χρυσάφι ἔδειχναν, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι βασιλιάς, μὲ τὸ λιβάνι τὸν δέχονταν σὰν Θεό, καὶ μέ τὴ σμύρνα (τὸ ἄρωμα) προμήνυαν τὸ Πάθος Του, δείχνοντας καὶ τὴν ταφή Του. Ὅλα αὐτὰ τὰ κήρυτταν μὲ ὅσα ἐνεργοῦσαν οἱ μάγοι.
Θαύματα, λοιπόν, ζητᾶμε, ἢ θεάματα; Θαύματα ἢ ἐργαλεῖα θαυμάτων, πού ἀπατοῦν καὶ ἐξαπατοῦν; Δὲν ἔκανε ὁ Χριστὸς θαύματα; Φυσικὰ καὶ ἔκανε. Τόσο πολλά, ὥστε εἶναι ἀναρίθμητα. Μὰ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ ἔγιναν μὲ τὴν παντοδυναμία Του, καὶ ὅλα ἀπέβλεπαν στὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς. Δὲν παραμένει στὴ σωματικὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ. Ἡ σφραγίδα τοῦ ἀληθινοῦ θαύματος εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς: «Μηκέτι ἁμάρτανε, ἴνα μή χεῖρόν τί σοὶ γένηται» (Ἰωάν. ε’ 14).
Δὲν ἦταν συγκλονιστικὸ ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ. Συγκλονιστικὴ ἦταν ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἀκόμα καὶ οἱ νεκραναστάσεις. Συνήθως θεωροῦμε ὡς τὰ συγκλονιστικότερα θαύματα τοῦ Χριστοῦ τὶς νεκραναστάσεις.
Σίγουρα ἡ Ἀνάστασις τοῦ Λαζάρου εἶναι τὸ πιὸ ἐντυπωσιακὸ θαῦμα τοῦ Χριστοῦ… Ὅμως ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ κάνη ντόρο ὡς ἕνας θαυματοποιὸς-σόουμαν! Οὔτε ἔχει τὴν Ἐκκλησία Του, ἄς ἐπιτραπῆ ἡ φράσις, γιὰ νὰ κάνη «σοουμπίζνες»! Οὔτε ἦρθε ὁ Χριστὸς ἁπλῶς γιὰ νὰ ἀναστήση κάποιους σωματικὰ νεκρούς, νὰ βγάλη μερικοὺς ἀπὸ τοὺς τάφους τους. Ἐξ ἄλλου καὶ ὅσοι ἀναστήθηκαν, μετὰ ἀπὸ κάποια χρόνια ξαναπέθαναν.
Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ «μαρτυρήσῃ τῇ ἀληθείᾳ», ὅπως τὸ εἶπε καὶ στὸν Πιλᾶτο (Ἰωάν. ιη’ 37). Ἦρθε γιὰ νὰ μᾶς δείξη ὅτι ἡ Ἀλήθεια καὶ ἡ Ζωὴ δὲν εἶναι νεφελώδεις θεωρίες, ἀλλ’ ἕνα Πρόσωπο. Εἶναι ἡ κοινωνία μὲ Ἐκεῖνον. Ἡ ἕνωσις μαζί Του. Ἀλήθεια καὶ Ζωὴ εἶναι ὁ Χριστός. Εἶναι μόνο ὁ Χριστός. Χωρὶς τὸν Χριστὸ ὁ ἄνθρωπος ζῆ στὸ ψέμα καὶ στὴ σκιὰ τοῦ θανάτου.
Καταλάβατε; Κάποια ἄλλη Ἀνάστασι ἦρθε νὰ μᾶς χαρίση.
Ὅλα τα θαύματα τοῦ Χριστοῦ ἀποσκοποῦν στὴν Αἰώνια Ζωή. Γι’ αὐτὸ πάνω ἀπὸ τὰ θαύματα στὴν ὕλη, στὸ σῶμα, εἶναι τὰ θαύματα στὸ πνεῦμα, στὴν ψυχή.
Τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ δὲν ἔχουν σκοπὸ ἁπλῶς νὰ ἀνακουφίσουν προσωρινὰ τὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι… ὑπουργὸς κοινωνικῆς πρόνοιας! Ὅλα τά θαύματα Του ἔχουν σκοπὸ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸ μέγιστο θαῦμα τῆς προσωπικῆς μας ἀναστάσεως, ἀπὸ τὸ σκοτάδι τοῦ ψεύδους καὶ τοῦ θανάτου στὸ φῶς τῆς Αἰώνιας Ζωῆς.
Κι αὐτὸ ἐπιτελεῖται μὲ τὴ μετάνοια, τὴν προσωπικὴ αὐτὴ προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου στὴ σωτηρία του.
Πρόκειται γιὰ ἕνα θαῦμα, ποῦ δέν μπορεῖ νά τό κάνη μόνος Του ὁ Χριστός, ἀλλὰ προϋποθέτει καὶ τὴ δική μας ὁλόψυχη συνεργασία μαζί Του. Ρωτάει τὸν παραλυτικό: «Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;». Ἂν γιὰ τὴ σωματικὴ θεραπεία προαπαιτῆται ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, πολὺ περισσότερο γιὰ τὴν πνευματικὴ θεραπεία καὶ σωτηρία.
Ἀπὸ τὸ σωματικὸ θάνατο θὰ μᾶς ἀναστήση ὁ Χριστός, θέλουμε, δέν θέλουμε…. Ἡ σωματική μας ἀνάστασις θά γίνη ὁπωσδήποτε. Εἶναι κοινή. («Τήν κοινήν ἀνάστασιν προ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος…»). Τὰ σώματα ΟΛΩΝ θὰ ἀναστηθοῦν. Καὶ δικαίων καὶ ἀδίκων. Εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου δική Του ἀπόφασις.
Ἡ ἄλλη ὅμως ἀνάστασις, ἡ ἀπελευθέρωσις ἀπό τά πάθη, μὲ τὴ μετάνοια, εἶναι κάτι πού δὲν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπὸ Αὐτόν. Ζητάει καὶ τὴ δική μας βοήθεια! Τὴ δική μας συνεργασία.
Γι᾽ αὐτό, ναί, ὁ Χριστὸς ζητάει βοήθεια! Φωνάζει «βοήθεια»!
Μᾶς κάνει τὴν ὑψίστη τιμὴ νὰ μᾶς ζητάη νὰ Τὸν βοηθήσουμε, ὄχι γιὰ κάποια δική Του ἀνάγκη, ἀλλὰ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία! Τόσο πολὺ σέβεται τὴν ἐλευθερία μας. Νὰ γιατί μὲ μαγικὸ τρόπο καὶ θρησκευτικὰ «φετὶχ» δὲν σωζόμαστε. Τόση εἶναι ἡ ἀγάπη Του! Τόση εἶναι ἡ λαχτάρα Του νὰ σωθοῦμε.
Γιὰ ποιὸν κλαίει ὁ Χριστὸς στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆς; Γιὰ ποιὸν «ἐγένετο ὁ ἱδρώς Αὐτοῦ ὡσεί θρόμβοι αἵματος» (Λουκ. κβ’ 24); Γιὰ ποιὸν ἱδρώνει αἷμα ὁ Χριστός; Γιὰ ποιὸν εἶπε ὁ Χριστὸς «Διψῶ» (Ἰωάν. ιθ’ 28);
Τί διψάει; Διψάει τὴ σωτηρία ὅλου τοῦ κόσμου. Διψάει νά πιῆ τό νερὸ τῆς δικῆς μας μετάνοιας! Ἐμεῖς πίνουμε τὸ Αἷμα τῆς ὑψίστης Του ἀγάπης. Ἐκεῖνος διψάει γιὰ τὸ νερὸ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς μετανοούσης καρδιᾶς μας. Κανένα πηγάδι, μὲ τόσο βρώμικο πάτο, δὲν βγάζει τόσο καθαρὸ νερό, ὅσο ἡ μετάνοια. Τόσο καθαρὸ, πού τὸ πίνει καὶ ὁ… Χριστός!
…………………………………………………………….
Περιοδικο “Ιωαννης ο Βαπτιστης” τευχ.627 Ιουνιος 2017
Θεματολογικές ετικέτες