Τέλειωσαν οι γιορτές του δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων και τώρα στο κλείσιμο (γιατί σήμερα ουσιαστικά κλείνουν), σήμερα που είναι Κυριακή μετά τα Φώτα, έχει κανονιστεί να διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου μια αναφορά στον προφήτη Ησαΐα,
ο οποίος με αφορμή τα πρόσωπα του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και του Χριστού λέει ότι «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα». Ο λαός που ήταν στο σκοτάδι είδε ένα πελώριο και άπλετο φως.
Ποιό ήταν αυτό το άπλετο φως;
Ας δούμε, για τί πρόκειται, αυτό που λέει ο Ησαΐας «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα». Τι φως είδε; Είδε το «φως» το οποίο τον βγάζει από το κλουβί του εγωισμού του.
Και πριν οι Εβραίοι είχαν «φως» και ξέρανε πού θα πρέπει να «περπατήσουν». Όμως είχαν ένα στοιχείο, το οποίο τους κράταγε κλεισμένους στον εαυτό τους: Ό,τι κι αν έκαναν, όλες τους οι αρετές είχαν καταντήσει για τους περισσότερους αυτοκαταξίωση! Με το να νηστεύουν, να προσεύχονται, να κάνουν ελεημοσύνες, να δίνουν το έν δέκατο στο ναό, καταξίωναν τον εαυτό τους. Το «φῶς», που ήρθε, λέει ότι: Όλες οι αρετές ελευθερώνουν τον εαυτό σου, δεν τον καταξιώνουν.
«Είναι για την αλήθεια η αρετή…» και όχι ανάστροφα, λένε οι άγιοι. Μαζεύουμε αρετές (τι έκφραση κι αυτή;;!!) όχι για να γίνουμε πλουσιότεροι σε εγωισμό διαφοροποίησης από τους γύρω μας, αλλά για «να καθαρίσουν τα μάτια» μας να βλέπουμε μακρύτερα! Να μπορούμε να δούμε αυτά που μας δείχνει το Φως. Βέβαια η πιθανότητα λάθους είναι και η δυνατότητα μεγαλείου. Επειδή ο Χριστός σέβεται την ελευθερία μου και μπορώ να κάνω λάθη, αυτή η ελευθερία μού δίνει την δυνατότητα «εθελότρεπτης» πορείας και άρα απόρριψης του λάθους με την αίσθηση της θεϊκής εύνοιας για ποιοτική ζωή και όχι για φυλάκιση στα στενά… «Prada που φοράει ο διάβολος»!
Μπορείς οποιαδήποτε στιγμή από το χαμηλότερο σημείο να πας στο ψηλότερο, και από το ψηλότερο σημείο να πας στο χαμηλότερο. Εκείνο που χρειάζεται είναι να ξεκαθαρίσεις ποιό είναι το «φως» που πρέπει να υπάρχει στην καρδιά σου.
Αυτό λοιπόν είναι το «φως», που είδε «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει», που λέει ο προφήτης Ησαΐας, και είναι αυτό που έφερε ο Χριστός, το οποίο μας δείχνει και μας λέει:
Βγες απ’ τον εαυτό σου, ξέχνα τον λίγο, μάθε να αγαπάς. Αν δεν βγεις απ’ τον εαυτό σου, αν δεν τον ξεχάσεις έστω λίγο, δεν θα μάθεις ποτέ να αγαπάς. Τότε και οι αρετές σου ακόμα, θα είναι ένας αυτοερωτισμός, μια απασχόληση με τον εαυτό σου, θα είναι ένας κόπος που τελικά θα σε αυτοεγκλωβίζει! Ο Χριστός όμως, που μας διδάσκει την ελευθερία και την ποιότητα, μας λέει: Κόπος χρειάζεται για να μάθεις να θυσιάζεις κάτι· θα γίνεις ευτυχισμένος αν μάθεις να αγαπάς.
Θυμηθείτε κι εκείνον τον άρρωστο μεγάλο ψυχίατρο τον Φρόυντ, ο οποίος στο βιβλίο του για τον Ναρκισσισμό γράφει: Άμα δεν μάθουμε να αγαπήσουμε θα αρρωστήσουμε. Αυτό ήταν μία πελώρια διαπίστωση, έστω κι αν δεν μπορούσε να την υλοποιήσει ο ίδιος, αφού με τον τρόπο της ζωής του, δεν είχε μάθει να αγαπάει. Η τραγωδία βέβαια δεν είναι για εκείνον· η τραγωδία είναι για εμάς, όταν ζώντας μέσα στην Εκκλησία, αναπνέοντας το βίωμα και την ατμόσφαιρα της Εκκλησίας, σε τελική ανάλυση δουλεύουμε για να «στήσουμε» ένα είδωλο του εαυτού μας αντί να ελευθερωθούμε από τα είδωλα. Και το χειρότερο σκοτάδι της ειδωλολατρίας «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει», που λέει ο προφήτης, είναι ακριβώς αυτό: Να πιστεύω ότι όσο ασχολούμαι με τον εαυτό μου, ακόμα και με πνευματικά θέματα (εκεί είναι πιο spiritual τα πράγματα, και είναι και πιο «δαιμονικά» και επικίνδυνα) ακόμα και μ’ αυτά, τόσο καλύτερα είμαι!
Ο Χριστός λέει: Μάθε να παραδίδεις τον εαυτό σου στο Φως και στα χέρια του Θεού και να ελευθερώνεσαι απ’ το σκοτάδι του εγωισμού. Αν δεν το κατανοήσεις, δεν θα καταλάβεις Ποιός ήρθε, και τι ήταν οι γιορτές που πέρασαν.
Θεματολογικές ετικέτες