1 Απριλίου 2016
Οι προσευχές που κάνουμε στην Παναγία άραγε πόσο έχουνε ένα ξεκαθαρισμένο περιεχόμενο στις συνειδήσεις μας; Δεν είναι προσευχές με αφορμή για κάποια γιορτή της Παναγίας, αλλά είναι για το πρόσωπο της Παναγίας καθ΄ εαυτό και αυτό τις κάνει και πιο απλές αυτές τις πέντες Παρασκευές της Μεγ. Σαρακοστής αλλά και πιο περίεργες. Ουσιαστικά, αυτές οι πέντε βραδιές είναι από κοινού η προσευχή που ο καθένας, υποτίθεται, κάνει μόνος του κάθε βράδυ μετά το δείπνο, μετά το βραδινό φαγητό. Κάνουμε δηλαδή ένα απόδειπνο, στο οποίο εντάξαμε και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας.
Το θέμα της προσευχής, ακόμα και στις συνειδήσεις των Χριστιανών, «κάθεται» ως μια παιδική εκδήλωση. Τα παιδάκια τα μαθαίνουν να προσεύχονται στον Χριστούλη! Αυτό είναι μια κίνηση ωφέλιμη η οποία έχει στοιχεία ειλικρινούς αφέλειας. Όμως σ΄ έναν βαθμό εμπερικλείει μια αναξιοπρέπεια για ενήλικες ή για ώριμους ανθρώπους που τότε όλοι μας η προσευχή εξαντλείται σε έναν κακοκαμωμένο σταυρό πριν κοιμηθούμε ή σε κάποια λόγια οδύνης όταν κάτι μας πιέζει, πράγματα που δείχνουν σαφώς ότι έχουμε μία λανθασμένη τοποθέτηση. Οι Χαιρετισμοί λοιπόν της Παναγίας είναι ακριβώς μια, αναζωπύρωση του θέματος της προσευχής. Να αρχίσουμε σιγά-σιγά να δούμε το θέμα της προσευχής σωστότερα, πληρέστερα και με τη λογική που το προτείνει σε εμάς τους ανθρώπους η Παναγία.
Απόψε οι Χαιρετισμοί ξεκινούσαν από το γράμμα Ν. Έλεγαν στην αρχή:
Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ’ αὐτοῦ γενομένοις·
Ποια είναι αυτή η νέα κτίσις; Τι να σημαίνει άραγε;
Αυτό έχει διπλή έννοια. Εννοεί και τον Χριστό και την Παναγία. Καινούργια κτίσις ήταν και ο Χριστός, βέβαια, που έδειξε την αρτιότητα της δημιουργίας του ανθρώπου στο πρόσωπό του. Φανέρωσε στο πρόσωπό του πώς έφτιαξε ο Θεός αρχικά τον άνθρωπο –με την ενσάρκωση, εννοώ, όταν έγινε άνθρωπος, δηλαδή– και από την άλλη έδειξε στο πρόσωπο της Παναγίας τον τρόπο με τον οποίον ‘’στέκονται’’ τα δημιουργήματα μπροστά στον Δημιουργό.
Η Παναγία έχει μια ουσιαστική φανέρωση να μας κάνει! Στην πρόταση του Χριστού ανταποκρίνεται λέγοντάς του: Όπως θέλεις Εσύ. (Γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά Σου). Για μας αυτό είναι δύσκολο, γιατί οι προσωπικές μας αγκυλώσεις, η αυταπάτη μιας αξιοπρέπειας η οποία είναι (τις πιο πολλές φορές) στημένη όχι από κύρος ή από γνώσεις αλλά από τον εγωκεντρισμό, δεν μας αφήνει να πούμε μια τέτοιου είδους κουβέντα και δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί εκείνη ανταποκρίθηκε έτσι στην πρόταση του αγγέλου για την ενσάρκωση του Χριστού! Αυτό για μας είναι συνάντηση σε κάθε μας βήμα! Κάθε μέρα καλούμαστε να απαντήσουμε στις προτάσεις που μας κάνει το Ευαγγέλιο. Πρέπει να ανταποκριθούμε στο ερώτημά Του αν Τον αγαπάμε, αν θα τον ακολουθήσουμε, αν αποφασίζουμε να τηρήσουμε τις εντολές Του.
Η προσευχή είναι ακριβώς αυτό. Να μάθουμε σιγά-σιγά να λέμε: Όπως θέλεις Εσύ. Και για τα εύκολα και για τα δύσκολα· και για τα χαρούμενα και για τα λυπηρά. Σε εμπιστεύομαι σε τελική ανάλυση και για τη ζωή και για το θάνατο. Είναι δύσκολο μάθημα και η διαδρομή χρειάζεται πολλές επαναλήψεις· γι’ αυτό ας ξεκινήσουμε τουλάχιστον σιγά-σιγά να αναδιατάξουμε τη σχέση μας με την προσευχή. Να την κάνουμε ουσιαστικότερη. Να μπορούμε να αφιερώσουμε, μέσα στο εικοσιτετράωρο της ημέρας μας, ένα δεκάλεπτο για μια προσωπική προσευχή, στη λογική μιας σχέσεως, η οποία να είναι ποιοτική, ιδιωτική και σταθερά επαναλαμβανόμενη, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να καταλάβουμε και βαθύτερα πράγματα.
Η Παναγία να το δώσει για όλους μας!
Θεματολογικές ετικέτες