«…- Πήγαινε και πες του να ειρηνεύσουμε, τέλος πάντων! Μέχρι πότε θα είμαστε σε διαμάχες φονικές! Ποιο το κέρδος από μια τέτοια στάση;
– Το καταλαβαίνω, πασά μου, και συμφωνώ μαζί σου! Αν όμως αυτός κάνει αυτό που μέχρι τώρα έκανε; Αν σφάξει και εμένα, όπως έσφαξε τους μέχρι τώρα απεσταλμένους σου;
– Αν κάνει κάτι τέτοιο,… ε, τότε, θα του επιτεθώ δυναμικά με πολύ στρατό και θα τους σφάξω και εγώ, όχι έναν, αλλά διακόσιους δικούς του… !!!
– Και νομίζεις στ’ αλήθεια, πασά μου, ότι κάποιο απ’ αυτά τα κομμένα κεφάλια θα ταιριάξει να κολλήσει στο δικό μου ακέφαλο κορμί;;! ! !»
Αυτή η τραγικά αληθινή απορία αυτού του στρατιώτη προς τον πασά του έρχεται στο νου μας, ακούγοντας τον λόγο του Χριστού: τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;
Έχουμε μία ζωή, και όλα τα θέματα της ζωής μας αποχτούν εξ αυτού μοναδική και οριακή σημασία. Παρ’ ότι η ανθρώπινη ζωή συμπεριλαμβάνει την σωματοψυχική μας υπόσταση, και άνθρωπος είναι το αδιαίρετο κράμα σώματος και ψυχής, πολλές φορές αξιολογούμε την ψυχή μας ως την όντως υπόσταση, αφού το σώμα μας χωρίς αυτήν είναι νεκρό και ανενεργό.
Αυτό είναι ανθρωπολογικό λάθος και πηγή σύγχυσης η οποία καταλήγει στο σημείο πολλοί χριστιανοί να δέχονται ότι το σώμα τους δεν αξίζει τίποτε και πρέπει να σωθεί μόνον η ψυχή τους. Η έννοια της λέξεως ψυχή σημαίνει και την εσωτερική ιδιοπροσωπεία του καθενός μας, που υφίσταται εις το διηνεκές μετά την δημιουργία της από τον Χριστό στην γέννησή μας, σημαίνει επίσης και την περιεκτική του όλου ανθρώπου (σώματος και ψυχής) σύσταση. Εδώ ο Χριστός την χρησιμοποιεί με την δεύτερη έννοια, δηλαδή του συνόλου ανθρώπου. Ο Χριστός εδώ διευκρινίζει με σαφήνεια τα παραπάνω, όταν λέει: «ὅς δ’ἄν ἀπολέσει τήν ψυχήν αὐτοῦ ἔνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν» (Μαρκ. 8, 35).
Μπροστά στον Χριστό λοιπόν στεκόμαστε ως σωματοψυχικές οντότητες που για να Τον ακολουθήσουμε πρέπει να απαρνηθούμε τον όλο εαυτό μας και να άρουμε τον Σταυρό μας. Δηλαδή πρέπει να αποφασίσουμε (… ὅστις θέλει…) στις επιλογές μας να έχει προτεραιότητα το θέλημα του Θεού και, στις αξιολογικές μας κρίσεις, το σκεπτικό του Χριστού να φωτίζει τις σκέψεις μας! Όταν κάτι τέτοιο κάνουμε, τότε… ανακύπτει η απώλεια της ψυχής (… ἀπολέσει αὐτήν, ὅς δ’ἄν ἀπολέσει τήν ψυχήν αὐτού…), δηλαδή η μωρία του Σταυρού.
Ο Χριστός με τον Σταυρό του κυριολεκτικώς ανατρέπει τα ανθρώπινα. Μπορούσε να φύγει από την δύσκολη ώρα, και δεν έφυγε. Μπορούσε να παρατάξει αγγέλους εναντίον αυτών που τον συνέλαβαν, και δεν το έκανε. Μπορούσε να μη σταυρωθεί, αλλά είπε «… γενηθήτῳ τό θέλημά Σου…». Όλα αυτά είναι μωρία για τον κόσμο. Είναι μωρία να έχεις τη δυνατότητα να κλέψεις, και να μην το κάνεις! Είναι μωρία να σου δίνεται η ευκαιρία για πάσης φύσεως βρομοδουλειές, και να την πετάς! Είναι μωρία να μην πατάς επί πτωμάτων για να αναρριχηθείς! Είναι μωρία να μη βλέπεις πριν απ’ όλους και πριν απ’ όλα τον εαυτό σου!
«Είναι ένας θάνατος να βγεις από το εγώ σου, κύριε, όμως σε σώζει απ’ τον θάνατο» (Ν. Καρούζος – Φαρέτριον) μας φωνάζει ο ποιητής, για να μας υπενθυμίσει ότι η παντοδυναμία του Χριστού φαίνεται το ίδιο στον Σταυρό, όπως και στην Ανάσταση! Ο Σταυρός φανερώνει τον κόπο και την δύναμη. Στα του Σταυρού φάνηκε η αγάπη! Διά του Σταυρού ήρθε η χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.
Γιατί δεν «καταλαβαίνουμε» την αξιολογική σειρά των πραγμάτων; Γιατί μας φαίνεται ο Σταυρός υπόθεση δύσκολη; Διότι μένουμε στα έξω και στα φαινόμενα. Διότι μας συναρπάζει η εντύπωση. Γράφει ο δικός μας Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο του «Αναφορά στον Γκρέκο» για την επίσκεψή του στο Άγιον Όρος:
«Ύστερα από λίγες μέρες, ένας ασκητής έξαλλος, σκαρφαλωμένος σε μια σπηλιά απάνω από τη θάλασσα, μου ΄πε ένα λόγο και με αποστόμωσε.
– Έχασες το μυαλό σου, δυστυχισμένε, του ΄πα για να τον πειράξω.
Κι αυτός γέλασε:
– Έδωκα το μυαλό μου, είπε, και πήρα το Θεό, πάει να πει: έδωκα μια κάλπικη πεντάρα κι αγόρασα τον Παράδεισο. Τι λες, ψώνισα καβαλάρης;
Σώπασε μια στιγμή, και σε λίγο:
– Να σου πω και τούτο, για να ξέρεις είπε. Μια φορά ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς, όμορφος, φαγάς, γλεντζές, με 365 γυναίκες στο χαρέμι του. Κάποτε πήγε σ’ ένα μοναστήρι, είδε έναν ασκητή: «Πόσο μεγάλη η θυσία που κάνεις !» του ΄πε και τον κοίταξε με συμπόνια. «Εσένα η θυσία σου είναι πιο μεγάλη, βασιλιά μου», του αποκρίθηκε ο ασκητής.
– Πώς το λες αυτό ;
– Γιατί εγώ απαρνιέμαι τα φαινόμενα και πρόσκαιρα, ενώ εσύ τα μόνιμα και αιώνια.»
Αν ντραπείς τον λόγο του Χριστού και φοβηθείς την μωρία του Σταυρού, τότε δεν έχεις σχέση μαζί Του. Όχι γιατί Εκείνος σε απέρριψε, αλλά γιατί εσύ Τον αποφεύγεις. Αν τον ακολουθήσεις, τότε θα δεις την Βασιλεία του Θεού να έρχεται εν δυνάμει. Δηλαδή θα χαρείς την γεύση που γεννιέται στην καρδιά από τους λόγους του Χριστού που η λογική τους αγνοεί. Εμείς όμως, «πνιγμένοι» σ’ ένα σωρό δικές μας προτεραιότητες, ξεχνάμε την ψυχή μας και την σωτηρία της, σαν εκείνον τον πολυπράγμονα νεαρό Βασιλιά Όθωνα τον Γ’ (980–1004), στον οποίο ο άγιος Νείλος ο Καλαβρός είπε: Φρόντισε να σώσεις την ψυχή σου! Εκείνος φρόντιζε για την αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, και τελικώς πέθανε στα 23 του.
Έγινες γιός της Μαρίας, Υιέ Θεού Σωτήρ ημών
προσηλώθης στον Σταυρό αφού ήσουν Θεός ένσαρκος
για να σώσεις τους θλιμμένους
και να ελεήσεις τους αμαρτωλούς
ως αγαθός και παντοδύναμος.
Δώσε σε όλους που ελπίζουμε σε Σένα
ψυχική δύναμη να σε λατρεύουμε προσευχητικά
και να σου λέμε μαζί με τον ληστή του Σταυρού:
«Μνήσθητι ημών εν τη Βασιλεία Σου».
Δέξου μας στον χορό των αγίων Σου, Χριστέ,
εμάς που δεχθήκαμε την σημείωση του Σταυρού Σου,
για να ενωθούμε μαζί Σου στον Παράδεισο.
Με αγάπη και ευχές
ο εφημέριός σας,
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες