Κατ’ αυτή την τελευταία Κυριακή του λειτουργικού έτους τελούμε την πανήγυρη του Χριστού Βασιλιά του σύμπαντος. Προστάτη της Νεολαίας.
Το έμβλημα αυτού του Βασιλιά είναι το Α και το Ω. Η αρχή και το τέλος. Από Αυτόν δημιουργήθηκαν όλα και Αυτόν έχουν προορισμό τα πάντα.
Βασιλεύει επάνω σε όλα τα δημιουργήματά του, όχι για να τα εξουσιάζει, αλλά για να τα υπηρετεί και να τα καθοδηγήσει να φθάσουν στην πληρότητα της ζωής.
Η Βασιλεία του είναι μια Βασιλεία, που σύνθημά της είναι το Α και Ω το πρώτο και το τελευταίο γράμμα του ρήματος Αγαπώ.
Εκείνος πρέπει να βασιλεύσει. Πού; Στην καρδιά μας για να δώσει νόημα στη ζωή μας. Ποιον όμως αφήνω να μπει στην καρδιά μου;
Πρέπει πράγματι αυτός να βασιλεύσει.
Ο Ιεζεκιήλ είπε στο πρώτο ανάγνωσμα, πως είναι ένας Βασιλιάς που βασιλεύει με την πραότητα, την πιστότητα και την θυσία του ποιμένα.
«Εγώ ο ίδιος θα αναζητήσω τα πρόβατά μου. Όπως ένας ποιμένας επισκέπτεται το κοπάδι του έτσι θα επισκεφτώ τα πρόβατά μου, θα τα ελευθερώσω, θα τα βοσκήσω και θα τα αναπαύσω».
Αυτά τα λόγια μας υπενθυμίζουν μια μεγάλη αλήθεια της πίστης μας. Την οποία υπενθυμίζει ο Πάπας Φραγκίσκος στην αποστολική παραίνεση προς τους νέους. «Ο Χριστός ζει, ο Θεός σε αγαπάει, να μην αμφιβάλεις ποτέ γι’ αυτό, οτιδήποτε κι αν σου συμβεί στη ζωή. Ο Θεός σε αγαπάει».
«Θα σε επισκεφτώ σε ημέρα συννεφιασμένη και σκοτεινή» είπε το ανάγνωσμα. Κάθε στιγμή εσύ είσαι άπειρα αγαπημένος – αγαπημένη από το Θεό. Γι’ αυτόν εσύ είσαι πραγματικά πολύτιμος – πολύτιμη, δεν είσαι ασήμαντος είσαι σημαντικός γι’ Αυτόν, διότι είσαι έργο των χεριών Του. Γι’ αυτό σου αφιερώνει την προσοχή Του και σε θυμάται με αγάπη. (Αποστολική Παραίνεση: Ο Χριστός ζει, Αρ. 113 και 115)
Πρέπει πράγματι αυτός να βασιλεύσει. Γιατί σε αγαπά.
Ο προφήτης Ιεζεκιήλ συνεχίζει λέγοντας πως αυτός ο ποιμένας: Θα αναζητήσει το χαμένο πρόβατο και θα επαναφέρει το πλανεμένο, θα επιδέσει τις πληγές του συντριμμένου και θα ενισχύσει το ασθενικό και θα το προστατέψει. Ένας Βασιλιάς ποιμένας που σώζει, που θεραπεύει.
Αυτή η εικόνα μας θυμίζει μια δεύτερη αλήθεια της πίστης μας: Ο Χριστός με την αγάπη του, σε σώζει. Εμείς είμαστε αυτό το χαμένο, πλανεμένο, πληγωμένο πρόβατο. Εμείς… όταν απομακρυνόμαστε από Εκείνον, όταν αμαρτάνουμε, όταν πληγώνουμε ή πληγωνόμαστε. Κι αν αμάρτησες και αν απομακρύνθηκες, Αυτός πάλι θα σε ανορθώνει με τη δύναμη της Αγάπης Του, τη δύναμη του Σταυρού. Μην ξεχνάς ποτέ πως αυτός συγχωρεί εβδομήντα φορές επτά. Μας φορτώνεται στην πλάτη Του ξανά και ξανά. Μπορεί να του κάνουμε το ο,τιδήποτε, αλλά Αυτός μας αγαπάει και μας σώζει. Διότι μόνο ό,τι αγαπάμε μπορούμε να το σώσουμε. Η αγάπη του Χριστού είναι μεγαλύτερη απ’ όλες τις αδυναμίες μας και τα σφάλματά μας. Εκείνος μας αγκαλιάζει για να μας βοηθήσει να σηκωθούμε και να σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Γιατί η αληθινή πτώση -προσοχή σ’ αυτό- εκείνη η πτώση που μπορεί να μας καταστρέψει τη ζωή, είναι να παραμείνουμε καταγής, και να μην αφήσουμε τον εαυτό μας να λάβει βοήθεια. Ο Χριστός σε σώζει. Προσηλώσου στα ανοιγμένα χέρια Του πάνω στο σταυρό, προσηλώσου στην αγάπη του κι άφησε τον εαυτό σου να σωθεί ξανά και ξανά. Έτσι θα μπορείς να αναγεννιέσαι συνεχώς. (Αποστολική Παραίνεση: Ο Χριστός ζει, Αρ. 119 και 120)
Πρέπει πράγματι αυτός να βασιλεύσει στην καρδιά σου. Γιατί Αυτός σε σώζει.
Τέλος μια αναφορά στα λόγια του Ευαγγελίου. Αυτός ο Βασιλιάς μας είναι ανάμεσά μας. Όπως ακούσαμε στο Ευαγγέλιο, βρίσκεται ανάμεσά μας με έναν διακριτικό τρόπο. Κρύβεται στον πεινασμένο, στο διψασμένο, στον γυμνό, στον άρρωστο.
Πού μπορώ λοιπόν, να συναντήσω αυτό τον Βασιλιά;
Οι δίκαιοι του σημερινού Ευαγγελίου εκπλήσσονται, γιατί δεν θυμούνται να έχουν συναντήσει ποτέ τον Ιησού, πόσο μάλλον να τον έχουν βοηθήσει, όταν ήταν πεινασμένος, διψασμένος, γυμνός, φυλακισμένος ή άρρωστος. Αλλά Εκείνος τους απαντά: “Αλήθεια σας λέω, εφόσον αυτό το κάματε σε έναν από αυτούς τους πιο μικρούς αδελφούς μου, σε μένα το κάματε ” (εδ. 40).
Να λοιπόν πού είναι ο Χριστός. Ο Θεός μάς αποκαλύπτει πως η αγάπη Του φτάνει σε τέτοιο σημείο ώστε να ταυτίζεται με εμάς. Αλλά όχι όταν είμαστε καλά, όταν είμαστε υγιείς και ευτυχισμένοι, αλλά ταυτίζεται μαζί μας όταν βρισκόμαστε στην ανάγκη. Και με αυτόν τον κρυφό τρόπο αφήνει τον εαυτό Του να τον συναντήσουμε, μας απλώνει το χέρι σαν ζητιάνος. Έτσι ο Ιησούς μας αποκαλύπτει το μυστικό της Βασιλείας του: μια αγάπη που γίνεται συγκεκριμένη στον πλησίον, στο γείτονα που βρίσκεται σε δυσκολία. Και έτσι αποκαλύπτεται η δύναμη της αγάπης, η βασιλεία του Θεού: με την αλληλεγγύη σε εκείνους που υποφέρουν, και παροτρύνει όλους μας σε έργα ελέους.
Στο τέλος της ζωής μας, θα κριθούμε για την αγάπη, δηλαδή για τη συγκεκριμένη δέσμευσή μας να αγαπάμε και να υπηρετούμε τον Ιησού στα πρόσωπα από τα μικρότερα και πιο αναγκεμένα αδέλφια μας. Ο ζητιάνος και ο άστεγος που μου τείνει το χέρι του, είναι ο Ιησούς. Εκείνος ο άρρωστος, που πρέπει να επισκεφτώ, είναι ο Ιησούς. Και ο φυλακισμένος είναι ο Ιησούς, και εκείνος ο πεινασμένος είναι ο Ιησούς. Ας το σκεφτούμε.
Ο Ιησούς θα έρθει στο τέλος των καιρών για να κρίνει όλα τα έθνη, αλλά έρχεται σε εμάς και τώρα, κάθε ημέρα, με πολλούς τρόπους και μας ζητά να τον υποδεχτούμε.
Ας τον υποδεχτούμε στις καρδιές μας, στο σήμερα της ζωής μας, ώστε και εμείς να γίνουμε δεκτοί από Εκείνον στην αιωνιότητα, στη Βασιλεία του φωτός και της ειρήνης.
Θεματολογικές ετικέτες