Η Πεντηκοστή είναι μια γιορτή που οφείλει την ονομασία της στον αριθμό των ημερών απόστασής της από το Πάσχα. Υπήρχε (με την ίδια λογική ονομασίας) και στους Εβραίους, ως εορτή της παράδοσης του Νόμου στο Σινά, και ήταν η δεύτερη μεγάλη γιορτή τους μετά το Πάσχα.
Και σ’ εμάς τους χριστιανούς είναι η γιορτή παράδοσης-έλευσης του Αγίου Πνεύματος. Του προσώπου δηλαδή το οποίο «διδάξει ἡμᾶς πάντα καί ὑπομνήσει πάντα».
Τι να ’ναι άραγε όλα αυτά που θα μας διδάξει και θα μας κάνει να ξανασκεφτούμε, να ανακαλέσουμε στο μυαλό μας, το Πνεύμα του Θεού;
Θέλει να ξαναθυμηθούμε τα λάθη μας και να τα απορρίψουμε. Όχι τις πράξεις μόνον, αλλά και τα κριτήρια που τις γέννησαν. Θέλει να μας θυμίσει αυτό που ένας σοφός άνθρωπος του Θεού δίδασκε, ότι «Μπορεί κάποιος να χτίσει μια πόλη χωρίς τον Θεό, όμως αυτή η πόλη θα είναι πάντοτε εναντίον του ανθρώπου». Θέλει να μας πει να μην ξεχνάμε την Βαβέλ (που σημαίνει σύγχυση) και που είναι αναίρεση των ανθρωπίνων και από τον Θεό δεδομένων στοιχείων: α. Της ικανότητας να κατανοούμε ο ένας τον άλλον· β. της δυνατότητας να συμφωνούμε· και γ. του επιτεύγματος να μπορούμε να συνεργαζόμαστε. Όλα αυτά ισχύουν όταν αγαπάμε τον Θεό και αγωνιζόμαστε να Του μοιάσουμε. Αν αυτά δεν τα έχει ο καθένας από μας, και συνεπώς δεν υπάρχουν στην πόλη, τότε «η πόλη θα είναι πάντοτε εναντίον του ανθρώπου». Στην εποχή μας, δε χρειάζονται αποδείξεις για τα παραπάνω. Σε ένα κόσμο όπου ο άνθρωπος αντικαθιστά τον Θεό με τον εαυτό του, η αυταπάτη της φαντασιακής παντοδυναμίας γεννάει ψευδαισθήσεις… εισόδου στον ουρανό!
Με την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνολογίας, έχουμε αποκτήσει μια τέτοια αίσθηση εξουσίας, που να μπορεί να κυριαρχεί πάνω στις δυνάμεις της φύσης, να χειραγωγεί τα υλικά στοιχεία και να φτιάχνει ζωντανά πλάσματα, που να οδηγούν σχεδόν στην προοπτική δημιουργίας νέων ανθρώπων! Μέσα σε αυτό «το ψήλωμα του νου», η προσευχή στον Θεό φαντάζει ξεπερασμένος και άχρηστος κόπος, μέχρι που η «σύγχυσις γλωσσῶν» να αφήσει την πικρή γεύση του χάους και του κακού, ξαναθυμίζοντάς μας τον Πύργο της Βαβέλ!
Η έλευση και η δωρεά του Αγίου Πνεύματος ξεσκεπάζει την απάτη αυτού του υπερήφανου έργου προς απόκτησιν εξουσίας και φήμης, και μας διδάσκει ότι, τόσο η πόλη της ψυχής μας όσο και η πόλη της κατοικίας μας, με τέτοιο “εξοπλισμό”, αυξάνουν τους τοίχους της αδιαφορίας, του μίσους και της βίας, και γίνονται “ακατοίκητες”. Πρώτα η μικρογραφία του ατόμου μας πρέπει να αποκτήσει ή να υπονοιαστεί έστω τους καρπούς-δώρα του Αγίου Πνεύματος, και στη συνέχεια συνεπαγωγικά και η πόλη της κατοικίας μας θα τα έχει ως συστατικά της.
Την Πεντηκοστή, το Πνεύμα το Άγιο, με το δώρο των γλωσσών, δείχνει ότι η παρουσία Του ενώνει και μετατρέπει σε κοινωνία την σύγχυση. Το Άγιο Πνεύμα κάνει ικανές τις καρδιές να κατανοήσουν τις γλώσσες όλων, επειδή αυτές επανασυνθέτουν την γέφυρα αυθεντικής επικοινωνίας γης και ουρανού. Το Άγιο Πνεύμα είναι αγάπη και έτσι η Εκκλησία είναι μία… αντι-Βαβέλ, ζωηρή και αναπλάττουσα, με την “φωτιά” του Αγίου Πνεύματος, καρδιές και κοινωνίες. Μας βοηθά στην αδυναμία. Θεραπεύει τις βλάβες. Ενισχύει την προσπάθεια. Καλύπτει τα «κενά».
Αν, με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, φύγουμε από την Βαβέλ του εγωισμού και καταφύγουμε στην Πεντηκοστή της αγάπης, θα συνειδητοποιήσουμε την μεγαλειώδη παρατήρηση-διδασκαλία που κάνει ο Άγιος Ειρηναίος: «Ο άνθρωπος ξέφυγε από τα χέρια του Θεού με την αμαρτία του. Τώρα όμως βλέπει τα χέρια του Θεού να επιστρέφουν προς αυτόν τον άνθρωπο και να τον διαμορφώνουν ξανά και ξανά! Τα χέρια του Θεού είναι ο Λόγος-Χριστός και το Άγιο Πνεύμα»!!
Σημερινοί άνθρωποι, καλλιτέχνες, ζώντας οι ίδιοι στην Βαβελική σύγχυση της επιθυμίας ενός… πύργου αναγνώρισης (= εγωισμού), βλέπουν πλέον όλη αυτή την ταλαιπωρία, αλλά και την δυνατότητα των χεριών του Θεού σε τόσες… «χαμένες ψυχές»!
«Ως τώρα παραδέρναμε, σαν πλοία στην θάλασσα
σε ορίζοντες που έσβηναν…
……………………………………………………………………………………………..
Αυτό το ταξίδι τελείωσε. Ένα άλλο μόλις ξεκίνησε.
Κάτω από το φως του φεγγαριού ή με τον ήλιο που ζεσταίνει
Γιατί θυμάμαι πως αν η καρδιά μου είναι αληθινή
σαν αετός, θα έρθω πίσω σε Σένα».
(Lost soul, Loreena McKennitt)
Από εδώ ξεκινάει η δική μας συμμετοχή-επιστροφή. Αν θέλουμε η Πεντηκοστή να μην περιοριστεί σε ένα απλό τελετουργικό και σε μια υπαινικτική μνήμη, αλλά να είναι πραγματικό γεγονός σωτηρίας, πρέπει να ικετεύσουμε για το δώρο του Αγίου Πνεύματος, κάνοντας ταπεινή και σιωπηλή ακρόαση-ανάγνωση του Λόγου του Θεού, με όσο γίνεται πιο καθαρή αγάπη για τον Χριστό και για τους αδελφούς μας.
Πρώτον, “ανοίγουμε” τον εαυτό μας στη δουλειά που θα πραγματοποιήσει το Άγιο Πνεύμα στην ζωή μας, εμπιστευόμενοι τον Θεό. Κακά τα ψέματα, μας αρέσει να έχουμε τον έλεγχο του εαυτού μας και όσων (πρόσωπα και πράγματα) αγαπάμε. Δηλαδή θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε τις προσδοκίες μας και να επιτρέψουμε στον Θεό να μας καθοδηγήσει, ακόμα και με τρόπους που ίσως εμείς δεν θα θέλαμε… Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να είμαστε εντελώς ανοιχτοί.
Δεύτερον, να εγκαταλείψουμε τις προκαταλήψεις, τις εντυπώσεις και τις δεσμεύσεις μας, ώστε το Άγιο Πνεύμα να έχει «ελεύθερη κίνηση» στη ζωή μας. Προϋποτίθεται φυσικά ότι έχουμε ξεκαθαρίσει, ότι το Πνεύμα του Θεού ερχόμενο κάνει την «λίθινη καρδιά μας» σάρκινη και την γεμίζει ευτυχία, χαρά και ειρήνη, μέσα στις ποικίλες συνθήκες της ζωής μας και παρά τις δυσκολίες και καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε.
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να εγκαταλείψουμε την Βαβέλ, να χτίσουμε την πόλη της ύπαρξής μας με το Πνεύμα του Θεού, και να ευχαριστήσουμε αυτούς που γίναν κήρυκες και οδοδείκτες για μας, σε αυτήν την υπαρξιακή γνωριμία.
«Ας επαινέσουμε, αδελφοί, των μαθητών του Χριστού τις γλώσσες,
γιατί, όχι με λόγια όμορφα,
αλλά με δύναμη Θεού, προσέλκυσαν τους πάντες.
Γιατί Εκείνον τον Σταυρό, καλάμι αλιείας έκαναν,
και τα λόγια τους τα κάναν δίκτυα, που αλίευσαν τον κόσμο.
Γιατί τον Λόγο του Θεού τον είχαν αποδοτικό αγκίστρι
και δόλωμα τους δελεαστικό είχαν την σάρκα του πανοικτίρμονα Χριστού,
που αλιεύει όχι ως προς θάνατον,
αλλά που έλκει προς ζωή
όλους αυτούς που σέβονται και αγαπούν
το Πνεύμα το Πανάγιο».
(Ρωμανός ο μελωδός)
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριος σας
π. Θεοδόσιος