Συχνά διαβάζουμε τα περιστατικά της ζωής του Χριστού σαν μια υπόθεση ιστορίας και μόνον. Δηλαδή σαν τα θέματά της να εξαντλούνται στο σκηνογραφικό πλαίσιο των γεγονότων.
Σα να ’ναι διηγήσεις ευχάριστες ή περίεργες, στις οποίες είμαστε ακροατές και… θεατές, με την φαντασία μας, και… τίποτε άλλο.Όμως ο Χριστός δεν ήρθε και ούτε έγινε άνθρωπος για μια ιστορική στιγμή και μόνον. Φυσικά συνδυάστηκε με το τότε της ιστορικής φάσης, αλλά δεν ταυτίστηκε μαζί του. Μας είπε ότι μέχρι τη συντέλεια των αιώνων θα είναι μαζί μας. Ότι δεν φοράει χιτώνα και μόνο, αλλά και παντελόνι και γραβάτα και ταξιδεύει με αυτοκίνητο και αεροπλάνο και όχι μόνο με… γαϊδούρι.
Αυτή την Κυριακή (Κυριακή των Βαΐων) γιορτάζουμε την είσοδο Του στην Ιερουσαλήμ. Αν η όλη Παλαιστίνη είναι το… σώμα, τα Ιεροσόλυμα είναι η καρδιά αυτού του σώματος. Έρχεται λοιπόν ο Χριστός, και αυτή «η καρδιά» Τον δέχεται, ή μάλλον Τον υποδέχεται, κυριολεκτικώς μετά βαΐων και κλάδων. Στρώνει τα ρούχα της για να περάσει πάνω σε αυτά ο Χριστός. Φωνάζει Ὠσανά (Σώσε τώρα) όπως στην γιορτή της Ευφροσύνης (Σκηνοπηγία). Εκφράζει αποδοχή συμπόρευση και “σύμπλευση”.
Κι εμείς σήμερα «Είμαστε εδώ γι’ αυτό», όπως λέει και ο ιταλός ποιητής Mario Luzi. Ήρθαμε στην Εκκλησία με την συνείδηση ότι ο Χριστός έρχεται στην καρδιά μας. Ήρθαμε να Τον υποδεχτούμε εισερχόμενον και να Του την παραδώσουμε… Θέλει άλλωστε την καρδιά μας («Παιδί μου, δος μου την καρδιά σου», Παρ. 23, 26). Όμως συμβαίνει και σε μας πολλές φορές αυτό που συνέβη και στην Ιερουσαλήμ. Αφού Τον υποδεχτούμε, μετά… Τον καταδικάζουμε. Με ελάχιστη διαφορά φάσης μεταπίπτουμε από το Ὠσανά στο Σταύρωσον. Η υπόθεση έχει επαναλαμβανόμενη ισχύ, και γι’ αυτό η Εκκλησία στα προσευχητικά τροπάρια της, με τα οποία περιγράφει τα γεγονότα της επίγειας ζωής του Χριστού, επικαιροποιεί για μας τα θέματα προσδιορίζοντας, το “πότε” των γεγονότων αυτών, με τον χρονικό σύνδεσμο… ΣΗΜΕΡΟΝ. Σήμερον γεννᾶται… Σήμερον βαπτίζεται… Σήμερον εἰσέρχεται… Σήμερον κρεμᾶται…
Στο “σήμερον” όμως είμαστε εμείς και όχι οι τότε συμπατριώτες Του… συνεπώς τώρα μένει και πρέπει να δούμε, πώς Τον δεχόμαστε εμείς. Είναι σε εμάς το θέμα πλέον… ό,τι και αν έγινε τότε. Για τα τότε είναι υπεύθυνοι και υπόλογοι οι τότε. Για τα τώρα είμαστε εμείς. Ο καθένας από μας. Τότε τον υποδέχτηκαν ομαδικά. Τώρα θα Τον υποδεχτούμε προσωπικά… τόσο πιο προσωπικά όσο λιγότερο “καταλαβαίνουμε” την συσσωμάτωση και συμμετοχή μας στην Εκκλησία Του. Η Εκκλησία υποδέχεται τον Χριστό ως Σωτήρα της. Τα μέλη της Εκκλησίας έχουν την ελευθερία ή της… ταυτότητας μ’ αυτήν (την Εκκλησία) ή της προσωπικής στάσεως που μπορεί άνετα να είναι… εκείνη των εβραίων. Πως όμως συμβαίνουν αυτά…;
Ο ιερός Αυγουστίνος μας γράφει την λύση του “δράματος”. «Αν δεν είστε προσεκτικοί στην καρδιά σας, ποτέ δεν θα ξέρετε αν ο Ιησούς σας επισκέπτεται ή όχι». Ο Χριστός έχει την ουσιαστική ευγένεια της ήσυχης και διακριτικής παρουσίας. Δεν “είναι”-“φανερώνεται”, ούτε στον σεισμό ούτε στη φωτιά όπως είπε τον Ηλία, αλλά στην λεπτή αύρα. Στο… ανεπαίσθητο “αγκάλιασμα” της ευχάριστης ανακούφισης. Αν όμως αλλιώς Τον περιμένουμε… δεν θα Τον συναντήσουμε. Θα μείνουμε στα εξωτερικά και θα τυραγνιστούμε στις αξιολογήσεις των φαινομένων. Αυτός θα είναι… μη φαινόμενος. «Θεός απόκρυφος». Διακριτικός μέχρι… αυτοαναιρέσεως. Έτσι Αυτός που κάθεται στο γαϊδούρι… δεν θα μας «γεμίζει το μάτι» και θα ’ναι θέμα χρόνου (πάλι από τις εντυπώσεις όπως και των Βαΐων) να αλλάξουμε στάση και τοποθέτηση. Το μυστήριο και η τραγωδία για μας είναι το ότι η στάση μας… μάς κρίνει. Δεν Τον κρίνει. Η απόρριψη Του εκ μέρους μας, τελικά είναι για μας καταστροφική. Αυτός είναι το μετρό ύπαρξης και υγιείας. Αν Τον αρνηθούμε εξαφανίζουμε την πιθανότητα να υπάρξουμε και απομακρύνομε την προσδοκία της προσωπικής υγιείας…
Συνεπώς τέτοιες εορταστικές αφορμές πρέπει να μας βοηθούν σε συνετότερη σκέψη, στάση, και αντιμετώπιση. Να “βλέπουμε” τα θέματα με περισυλλογή, ευγνωμοσύνη, και επαγρύπνηση ώστε όταν ο Χριστός έρχεται και κρούει να μη… κοιμόμαστε αλλά να Τον ακούμε και να Του ανοίγουμε παρακαλώντας Τον:
Υἱέ Θεοῦ Πανάγιε,
μετά τῶν ὑμνησάντων Σε, ἡμᾶς συναρίθμησον
καί δέξαι τήν δέησιν τῶν οἰκετῶν Σου
ὡς τῶν παίδων ποτέ
……………………………………………………………………………
δώσε να κηρύττουμε όσα θέλεις όπως θέλεις
για να μην κάνει νωθρό τον νου μας η λύπη
δώσε με τα όμορφα έργα μας να φωνάζουμε
Εὐλογημένος εἶ ὁ ἐρχόμενος, τόν Ἀδάμ ἀνακαλέσασθαι
Καλό Πάσχα
Με αγάπη και ευχές
ο Εφημέριός σας,
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες