Πόσο ωραία είναι και πόσο γνωστή αυτή η Παραβολή! Ξεκινάει με τη φράση : Ένας άνθρωπος είχε δύο γιους. Όταν όμως φτάνουμε στο τέλος βλέπουμε πως πρόκειται μάλλον για δύο ανθρώπους με έναν πατέρα.
Και βέβαια πριν γίνει κανείς πατέρας υπάρχει ως γιος. Ο πατέρας βάζει τους νόμους και καθένας αντιδρά με τον δικό του τρόπο απέναντι στον πατέρα του. Ο ένας τον βλέπει σαν κάτοχο της περιουσίας που θα κληρονομήσει μετά τον θάνατό του, ο άλλος μένει μαζί του αναγκαστικά, από υποχρέωση, ενώ θέλει να φύγει. Έχουν ωστόσο και οι δύο ένα κοινό σημείο : ότι δεν γνωρίζουν τον πατέρα τους. Είναι ενδιαφέρον να σταθούμε στο σημείο αυτό, γιατί ο Ιησούς λέει αυτή την παραβολή για μας και τον Πατέρα μας, που κι εμείς δεν τον γνωρίζουμε.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα τι είναι ένας πατέρας. Μπορεί κανείς να απαντήσει : ένας γεννήτορας, αν και είναι πολύ λίγο. Ένας εκπαιδευτής, βέβαια, αφού έχει τόσα να μάθει στα παιδιά του καθώς μεγαλώνουν, έστω και διαφορετικός από τον σχολικό. Και οι ψυχολόγοι, (γιατί να μην τους ακούσουμε;), που βλέπουν τον σύνδεσμο με τη μητέρα πολύ πιο οργανικό, αφού κυοφορεί το παιδί για εννέα μήνες, βλέπουν τον πατέρα ως εκείνον που θα βοηθήσει το παιδί να αποσπασθεί από τη μητέρα, να σταθεί στα πόδια του, να γίνει πλήρως άνθρωπος. Μέσα στη φύση, ο πατέρας είναι ο δυνατός, το πρότυπο της δύναμης. Στους ανθρώπους, ο πατέρας περνάει από τη δύναμη στην υπηρεσία.
Στην παραβολή μας, ο πατέρας είναι πράγματι εκείνος που κατέχει τη δύναμη και την εξουσία. Αλλά είναι εκείνος που βγαίνει από το σπίτι του. Βγαίνει και περιμένει τον δεύτερο γιο, κι όταν εκείνος γυρίζει, τον αγκαλιάζει και τον δέχεται. Αλλά βγαίνει και για τον πρώτο γιο που θεωρεί τον εαυτό του αδικημένο. Ο πατέρας βγαίνει από τον εαυτό του για να σταματήσει τη αντιπαλότητα και τη ζήλεια. Στο σημείο αυτό, ας θυμηθούμε την ιστορία του Κάιν και του Άβελ, και τον ρόλο του Θεού Πατέρα, που τονίζει την αδελφοσύνη: Πού είναι ο αδελφός σου; Και ας θυμηθούμε την τραγική απάντηση: μήπως είμαι ο φύλακας του αδελφού μου;
Ήδη η λέξη αδελφοσύνη έχει μπει στο Γαλλικό Σύνταγμα. Δεν είναι ξένη. Αλλά ο Ιησούς μας διδάσκει μια καινούργια αδελφοσύνη, παγκόσμια. Τον Πατέρα του τον κάνει πατέρα όλων μας. Μας δίδαξε να λέμε: Ουράνιε Πατέρα μας… Όχι: Ουράνιε Πατέρα μου… Και μας δίδαξε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Η παγκόσμια αδελφοσύνη μπορεί να υπάρξει επειδή ο Ιησούς με την ενανθρώπησή του έκανε τον Πατέρα του Πατέρα μας. Και μόνο ένας πατέρας μπορεί να διδάξει την αδελφοσύνη, αυτός μας κάνει πιο ανθρώπινους.
Στο δεύτερο κεφάλαιο της προς Φιλιππησίους Επιστολής, ο απόστολος Παύλος διδάσκει πώς ξεπερνιέται η ζήλεια, προβάλλοντας ως πρότυπο τον Ιησού Χριστό, που, αν και ήταν Θεός πήρε μορφή δούλου κι έγινε άνθρωπος. Ο ρόλος μας ως επισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων είναι να είμαστε πατέρες, γιατί κάθε πατρότητα προέρχεται από τον Θεό, και η πατρότητα μας κάνει πιο ανθρώπινους. Όταν περνάμε από την εξουσία στην υπηρεσία γινόμαστε πιο ανθρώπινοι. Έτσι ξεπερνιέται η ζήλεια. Ο ρόλος μας είναι να μην παίρνουμε το μέρος του ενός εναντίον του άλλου, αλλά να ενώνουμε τους ανθρώπους σε μία αδελφότητα. Να εγκαθιστούμε την ειρήνη που τόσο πολύ μας λείπει, από κάθε είδους σχέση.
Αρχιεπίσκοπος Παρισίων Μιχαήλ Aupetit
Θεματολογικές ετικέτες