Αυτές τις μέρες του Πάσχα, η ερώτηση του τίτλου του τωρινού μας σημειώματος, επανέρχεται σε μας απαιτητική, όταν, πρώτο σχεδόν γεγονός μετά την ανάσταση, συναντάμε την απιστία του Θωμά.
Στην ερώτηση του τίτλου όλοι μας θεωρούμε αυτονόητη την απάντηση ότι: όχι, όντως δεν αγαπάμε όλους όσους γνωρίζουμε. Ο Θωμάς Τον γνώριζε. Εμείς πολλούς γνωρίζουμε. Άραγε τι μας κάνει να είμαστε θρασείς ισχυριζόμενοι ότι θα τον πιστέψουμε (εμπιστευθούμε, αγαπήσουμε) μόλις Τον δούμε;
Άραγε «αποδείξεις» λείπουν για την πίστη; Άραγε το θαύμα γεννάει την πίστη; Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί βάσιμα ότι η αγάπη- εμπιστοσύνη είναι αναγκαστική συνεπαγωγή κάθε γνωριμίας;
Πολλά χρόνια θρησκευτικής στρέβλωσης «αποδείξεων για την ύπαρξη του Θεού» μας έχουν διαστρέψει τα αισθητήρια και τα κριτήρια με τα οποία γνωρίζει κάποιος και δημιουργεί σχέση με τον Χριστό! Η πίστη πέρασε ως αποδοχή και όχι ως εμπιστοσύνη! Το βάρος δόθηκε στο να δεχτεί κανείς την ύπαρξη του Θεού όχι στις προϋποθέσεις δημιουργίας σχέσεως μαζί Του, λες και είναι απίθανο να δέχεσαι την ύπαρξή Του και συγχρόνως να Τον μισείς. Ξεχάσαμε γρήγορα το γεγονός ότι ό διάβολος έχει μια πολύ καλή γνώση του Θεού και συγχρόνως την χειρότερη δυνατή σχέση μαζί Του.
Ξεχάσαμε ότι, πίστη σημαίνει αυτοπαράδοση-εμπιστοσύνη. Πίστη σημαίνει περιπέτεια σχέσεως. Πίστη σημαίνει σκαμπανέβασμα. Πίστη σημαίνει ευαισθησία στη διάκριση που υπάρχει ανάμεσα στην σκέψη και στην αμφιβολία. (Άλλωστε όπως έλεγε ο Βλ.Πασκάλ: «Μια πίστη που δεν αμφιβάλλει είναι πεθαμένη πίστη»). Πίστη είναι η έλλειψη της αλαζονικής βεβαιότητας που συγχέει την διδασκαλία-δόγμα της Εκκλησίας μου με την προσωπική μου πίστη. Πίστη σημαίνει να κραυγάζω στην Χριστό: «βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» και «πρόσθες μοι πίστιν». Πίστη σημαίνει να παραδίνομαι άνευ όρων στην σιωπή του Θεού (Γεθσημανή), να δέχομαι το θέλημά Του για όλα τα θέματα της ζωής μου. Πίστη είναι να Τον κάνω-δεχτώ Πατέρα μου. Να Τον εμπιστεύομαι όπως το μικρό παιδί τον πατέρα του.
Μια τέτοια πορεία φυσικά δεν είναι ούτε εύκολη ούτε γρήγορη (Κάθε ζωντανή ύπαρξη στα δύσκολα στέκεται, λέει ο ποιητής).
Η παραδοχή όμως της ύπαρξης του Θεού οπωσδήποτε είναι όρος απαράβατος αφού η πίστη δεν είναι ούτε αυθυποβολή, ούτε αυταπάτες. Δεν είναι χρήσιμο ναρκωτικό ή κατευναστικό για τις μεταφυσικές αγωνίες. Η πορεία έχει τις δυσκολίες που γεννιούνται από την φύση του θέματος και από την σύγχυση της εγωιστικής αγάπης του εαυτού μας, όσον αφορά τον άνθρωπο.
Τους ανθρώπους πρώτα τους γνωρίζουμε και μετά τους αγαπάμε. Τον Χριστό πρώτα Τον αγαπάμε και μετά Τον γνωρίζουμε. Στις ανθρώπινες σχέσεις η συνάντηση γίνεται «ἐπί ἴσοις ὃροις». Στην σχέση με τον Χριστό η συνάντηση ορίζεται από τη διαφορά των μεγεθών και από τον λόγο του Χριστού στον Θωμά: «μακάριοι ὁι μή ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες…».
Την σχέση με τον Χριστό την εμποδίζει η μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας! Όσο πιο γρήγορα ελευθερωθούμε απ’ αυτήν, τόσο πιο εύκολη θα γίνει η σχέση με τον Χριστό. Όσο πιο γρήγορα ελευθερωθούμε από την φίλαυτη διάθεση τόσο πιο εύκολα θα παραδοθούμε στα χέρια Του να μας ανεβάσει βήμα-βήμα Εκείνος στο μονοπάτι του κήπου που περπάτησε κι Αυτός.
Μα τι λες;
Πώς να κάνει κάποιος όλα αυτά;
Πώς να ξεχάσει τον εαυτό του και να αγαπήσει Κάποιον που υπόσχεται Ανάσταση δια του Σταυρού;
Μόνο ένα αληθινό ρίσκο δοκιμάζει την αλήθεια ενός πιστεύω. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, «για ένα θα στοιχηματίσουμε» (Πασκάλ).
Με αγάπη και ευχές
Ο Εφημέριος
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες