Σήμερα την έκτη – τελευταία Κυριακή του εορτασμού του Πάσχα, προτελευταία μέχρι την Πεντηκοστή, διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη το θαύμα της θεραπείας ενός τυφλού. Έχουμε πολλές φορές συζητήσει και έχουμε ξανακουβεντιάσει για τα θέματα των θαυμάτων.
Εκείνο που έχει σημασία είναι, κάθε φορά να εστιάζει κανείς σε κάποιο σημείο της Ευαγγελικής περικοπής και να παίρνει ένα μήνυμα, θα λέγαμε, και ένα φώς για να φωτίζεται η καθημερινότητα και οι ενέργειές του, από το Ευαγγέλιο εννοώ.
Σήμερα λοιπόν στο κομμάτι του Ευαγγελίου, νομίζω ότι θα πρέπει να σκεφτούμε εκείνο το σημείο στο οποίο οι Εβραίοι ρωτάνε τους γονείς του τυφλού: «Αυτός είναι ο τυφλός γιος σας; Πώς έγινε καλά;». Κι εκείνοι τους απαντάνε: «Ἡλικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε».
Γιατί θέλησα να πούμε δυο σκέψεις πάνω σ’ αυτό το σημείο; Γιατί απλούστατα, πλέον, για τους γονείς οι άνθρωποι δεν μεγαλώνουν. Δεν ενηλικιώνονται τα παιδιά τους. Είτε είναι τριάντα, είτε είναι σαράντα, συζητάνε για το… παιδί τους. Δεν θεωρούν ότι αποχτούν κάποια στιγμή τα παιδιά την ηλικία, στην οποία μπορούν μόνοι τους να αυτενεργήσουν, να αποφασίσουν για τις επιλογές τους, να έχουν την ευθύνη των επιλογών τους, σε τελική ανάλυση να ωριμάσουν.
Και μέσα σ’ αυτή την λανθασμένη κατάσταση, οι μεν γονείς γεμίζουν ενοχές για τα λάθη που φαντάζονται ή και κάνανε στη σχέση με τα παιδιά τους, τα δε παιδιά γεμίζουν με ψέματα στη σκέψη ότι για την κατάστασή τους φταίνε κάποιοι άλλοι. Φταίει ο πατέρας μου και η μάννα μου! Ούτε ο πατέρας και η μάννα φταίει για την κατάστασή μου, ούτε κάθε πράγμα που έκανε ο πατέρας και η μάννα ήταν σίγουρα λανθασμένο. Άλλωστε, το ’χουμε ξαναπεί, ο άνθρωπος ενηλικιώνεται την ημέρα που συγχωρεί τους γονείς του. Δηλαδή, την ημέρα στην οποία λέει: «Για μένα φταίω εγώ, όχι οι δικοί μου».
Αυτό έχει σημασία και αξία: οι ενήλικες να βοηθούν τους μετά από αυτούς, τους ανηλίκους και νεαρούς ανθρώπους, να καταλάβουν την ευθύνη των ενεργειών. Να μπορούν να πουν οι γονείς: «Ηλικία έχει, ας αποφασίσει όπως νομίζει και ας ενεργεί με δική του ευθύνη».
Πολλές φορές σ’ αυτές τις καταστάσεις μπλέκονται πολλά θέματα. Κάνει το παιδί μας κάτι που δεν μας αρέσει, ή επιλέγει έναν άλλο τρόπο ζωής που εμείς τον θεωρούμε εντελώς διαφορετικό, και τότε εμείς θυμώνουμε, προσβαλλόμαστε και με την ποιότητα της στάσης μας το «σπρώχνουμε» να επιμένει και να μη ξανασκεφτεί το λάθος που επέλεξε. Γιατί; Γιατί εμείς το αντιμετωπίζουμε με θιγμένο εγωισμό, ο οποίος κάνει κι εκείνον να έχει επίσης ένα θιγμένο εγωισμό, και έτσι δυο θιγμένοι εγωισμοί δεν συναντιούνται πουθενά… Από κει και μετά ο καθένας «βιδώνεται», όπως λέμε απλά, στην τοποθέτηση: «Καλά κάνω, έτσι είναι το σωστό».
Εμείς, όντας χριστιανοί, θα ’πρεπε να μπορούμε να ’χουμε την ευρυχωρία που είχε ο Πατέρας μας ο Χριστός και μας ανέχεται όλους, και μας δέχεται όλους, και μας περιμένει με υπομονή, και χαίρεται μ’ εμάς, έστω κι αν εμείς είμαστε «αλλού για αλλού». Εμείς δεν μπορούμε να χαρούμε, δεν μπορούμε να δεχτούμε τον άλλον όπως είναι, δεν θέλουμε να πούμε ότι «ηλικία έχει». Γιατί εμείς φανταζόμαστε (έχουμε υποσυνείδητο εγωισμό) την αυτοκαταξίωσή μας από τις ενέργειες των παιδιών μας. Ή τα παιδιά, καμμιά φορά, έχουν το μαξιλάρι ότι ο πατέρας μου έχει, ο πατέρας μου είναι, άρα θα… Και γίνεται ένα μπέρδεμα, το οποίο δεν μας αφήνει να δούμε σωστά τίποτα.
Σήμερα λοιπόν Κυριακή της διήγησης του θαύματος της θεραπείας του τυφλού, ας ανοίξουμε κι εμείς σιγά-σιγά τα μάτια μας να δούμε σωστά τα πράγματα, να μη μπούμε σε τέτοια «τρυπάκια» που περιγράψαμε πριν, να είμαστε σε μια κατάσταση στην οποία θα αναλαμβάνουμε την ευθύνη των λαθών μας, και θα επιτρέπουμε και στον άλλον να έχει τη δική του πορεία, και θα αγωνιζόμαστε να το μπορεί κάτι τέτοιο πάντοτε. Η αγάπη δεν είναι σκοπιμότητα για επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά ψυχική ποιότητα ευρυχωρίας και χαράς… μεταδοτικής και κολλητικής…!!
Θεματολογικές ετικέτες