Αγαπημένοι γιοι και αδελφοί,
Νεοχειροτονηθέντες ιερείς της Εκκλησίας του Θεού,
Θα πούμε μόνο μερικά σύντομα λόγια, γιατί η τελετή είναι ήδη αρκετά μακρά και τα λέει από μόνη της, ώστε να είστε ήδη καλά πληροφορημένοι σχετικά με το μυστήριο που λάβατε.
Δεν θα κάνουμε τίποτε παραπάνω από το να σας συστήσουμε να συλλογίζεστε τη χειροτονία σας για το υπόλοιπο της ζωής σας.
Η σημερινή μέρα σημαδεύει για σας την αρχή ενός ζητήματος που απαιτεί σκέψη, προσευχή και δράση, ενός ζητήματος το οποίο πρέπει πάντα να θυμάστε, να εξετάζετε, να εξερευνήσετε και να προσπαθήσετε να καταλάβετε. Πρέπει να μπει σαν σφραγίδα στη συνείδησή σας, ακριβώς όπως ο μυστηριακός χαρακτήρας του είναι ήδη σφραγισμένος στις ψυχές σας, στην ύπαρξή σας ως άνθρωποι, στην ύπαρξή σας ως Χριστιανοί. Σκεφτείτε το! Σήμερα γίνατε ιερείς! Προσπαθήστε να δώσετε έναν ορισμό για τον εαυτό σας και οι λέξεις θα έρθουν με προσπάθεια και δυσκολία. Η πραγματικότητα που προσπαθούν να εκφράσουν είναι ακόμα πιο δύσκολη, μυστηριώδης και άφατη. Αυτό που σας συνέβη κάνει κάποιον να θαυμάσει πραγματικά: «τί ἀνταποδώσω τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκέ μοι;» (Ψαλμός 115:12) ο καθένας από εσάς μπορεί να πει, αισθανόμενος τον εαυτό του να επενδύεται από τη μεταμορφωτική δράση του Αγίου Πνεύματος. Γίνεστε για τους εαυτούς σας κάτι που πρέπει να το θαυμάζετε και να το τιμάτε. Μην το ξεχάσετε ποτέ αυτό. Αν και ο κόσμος δεν το γνωρίζει και αν και πολλοί επιδιώκουν να ξεχωρίσουν απ’ αυτό [εννοεί την ιεροσύνη] την προσωπικότητα του ιερέα, η «καθαγιαστικότητά» σας [εννοεί την εξουσία και τη χάρη του ιερέα να καθαγιάζει] πρέπει να είναι πάντοτε παρούσα στο μυαλό σας και στη συμπεριφορά σας. Απορρέει από μια νέα, ιδιαίτερη παρουσία του Αγίου Πνεύματος στις ψυχές σας. Αν είστε προσεκτικοί στην αγάπη, θα το νοιώσετε και μέσα σας ([Δεν καταλαβαίνω από ποιο σύγγραμμα είναι η παραπομπή] 14: 17, 14: 22-23). Μην αμφιβάλλετε ποτέ για την ιερατική σας ταυτότητα, αντιθέτως, προσπαθήστε να την κατανοήσετε.
Θα μπορέσετε να κατανοήσετε κάπως την ιεροσύνη σας προσπαθώντας να κατανοήσετε δύο τάξεις σχέσεων που δημιουργούνται από αυτήν. Η πρώτη αφορά στις σχέσεις με τον Χριστό, τις οποίες έχετε αναλάβει με την εις πρεσβύτερο χειροτονία σας. Ξέρετε ότι στην πρόνοια της Καινής Διαθήκης υπάρχει μόνο μία αληθινή ιεροσύνη, εκείνη του Ιησού Χριστού, του ενός και μόνου μεσιτεύοντος μεταξύ του Θεού και της ανθρωπότητας (Τιμ. Α’ 2: 5). Όμως χάρη στο Μυστήριο της χειροτονίας, έχετε γίνει μέτοχοι της ιεροσύνης του Χριστού, έτσι ώστε όχι μόνο εκπροσωπείτε τον Χριστό, όχι μόνο ασκείτε τη διακονία Του, αλλά Τον ζείτε. Ο Χριστός ζει μέσα σας. Επειδή έχετε συνδεθεί μαζί Του σε ένα βαθμό τόσο υψηλό και τόσο γεμάτο στην μετοχής σας στο όραμά Του για τη σωτηρία των ανθρώπων, μπορείτε να πείτε, όπως είπε ο Άγιος Παύλος για τον εαυτό του: «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» (Γαλ. 2:20). Αυτό ανοίγει στον ιερέα το δρόμο της πνευματικής ανόδου, τον υψηλότερο δρόμο που είναι διαθέσιμος στον άνθρωπο, ο οποίος φτάνει στις κορυφές της ασκητικής και μυστικιστικής ζωής. Εάν ποτέ αισθανθείτε μοναξιά, αν αισθανθείτε σαν αδύναμοι λαϊκοί, αν κάποια στιγμή μπείτε στον πειρασμό να εγκαταλείψετε την άγια δέσμευση της ιεροσύνης σας, θυμηθείτε ότι είστε «μέσα από Αυτόν, μαζί Του και μέσα Του»· κάθε ένας από σας είναι «άλλος Χριστός».
Η δεύτερη τάξη σχέσεων που σας συνδέει από εδώ και πέρα με την Εκκλησία είναι αυτή με τον επίσκοπο ή τον επικεφαλής [εννοεί του ιερατικού / μοναστικού τάγματος], με τον Λαό του Θεού, με τους ανθρώπους, αλλά και με τον κόσμο. Ο ιερέας δεν υπάρχει πλέον για τον εαυτό του. Υπάρχει για τη διακονία του Μυστικού Σώματος του Χριστού. Είναι διάκονος, όργανο του Λόγου και της χάριτος. Το κήρυγμα του Ευαγγελίου, ο εορτασμός της Ευχαριστίας, η άφεση των αμαρτιών, η άσκηση της ποιμαντικής δραστηριότητας, η ζωή της πίστης και της λατρείας και η ακτινοβολία φιλανθρωπίας και αγιότητας είναι καθήκον του, ένα καθήκον που φτάνει το όριο της θυσίας, του σταυρού, όπως και για τον Ιησού. Πρόκειται για ένα πολύ μεγάλο βάρος. Αλλά ο Ιησούς το σηκώνει μαζί με τον εκλεκτό Του και τον κάνει να αισθάνεται την αλήθεια των λόγων Του: «ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν» (Ματθ. 11:30). Διότι, όπως μας διδάσκει ο Άγιος Αυγουστίνος, «το βάρος μου είναι η αγάπη μου» (Αυγ. Εξομ. 13:9). Όταν η αγάπη του Χριστού γίνεται η μόνη, υπέρτατη αρχή της ζωής ενός ιερέα, καθιστά τα πάντα ευχάριστα, τα πάντα δυνατά, τα πάντα χαρούμενα.
Θέλουμε αυτή συνειδητοποίηση ότι ως ποιμένες είστε προορισμένοι να υπηρετείτε τον πλησίον σας να μην σβήσει ποτέ από μέσα σας. Θέλουμε να σας κάνει να είστε πάντα ευαίσθητοι στα δεινά, τις ανάγκες και τα βάσανα που περιβάλλουν τη ζωή ενός ιερέα. Όλες οι κατηγορίες ανθρώπων φαίνονται να τείνουν τα χέρια τους σε αυτόν και να ζητούν την κατανόησή του, τη συμπόνια και τη βοήθειά του: παιδιά, νέοι, φτωχοί, άρρωστοι, οι πεινασμένοι για ψωμί και για δικαιοσύνη, οι ατυχείς, οι αμαρτωλοί – όλοι χρειάζονται τη βοήθεια του ιερέα. Ποτέ μην πείτε ότι η ζωή σας είναι άσχετη και άχρηστη. «Τίς ἀσθενεῖ», λέει ο Άγιος Παύλος, «καὶ οὐκ ἀσθενῶ;» (Κορ. Β’ 11: 29). Εάν έχετε αυτή την ευαισθησία στις σωματικές, ηθικές και κοινωνικές ελλείψεις της ανθρωπότητας, θα βρείτε και εντός σας μια άλλη ευαισθησία, εκείνη στο εν δυνάμει καλό που βρίσκεται πάντα σε κάθε άνθρωπο. Για έναν ιερέα, κάθε ζωή είναι άξια αγάπης. Αυτή η διπλή ευαισθησία, στο κακό και στο καλό εντός του ανθρώπου, είναι ο χτύπος της καρδιάς του Χριστού μέσα στην καρδιά του πιστού ιερέα. Είναι ένα γεγονός που περιέχει και λίγο θαύμα, ένα θαύμα που είναι ψυχολογικό, ηθικό και, αν θέλετε, μυστικιστικό, ενώ ταυτόχρονα είναι πολύ κοινωνικό. Είναι ένα θαύμα φιλανθρωπίας στην καρδιά ενός ιερέα.
Θα το ζήσετε. Αυτή είναι η ευχή μας για σας την ημέρα της χειροτονίας σας στην ιεροσύνη. Και την ευχή μας αυτή συνοδεύει η Αποστολική μας Ευλογία.
Και εσείς, αγαπητά παιδιά που λάβατε την πρώτη σας Κοινωνία σήμερα, τι να σας πούμε;
Το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να πει κανείς είναι αυτό: παραμείνετε πάντα, για όλη τη ζωή σας, όπως είστε σήμερα: καλοί, πιστοί, αθώοι και φίλοι του Ιησού που έρχεται τώρα στις καρδιές σας. Ίσως γνωρίζετε ότι ο Ιησούς είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για τα παιδιά και ότι είπε στους πάντες: «Αν δεν γίνετε σαν μικρά παιδιά, δεν θα μπείτε ποτέ στη Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. 18:3), δηλαδή, αν δεν είστε σαν παιδιά, ποτέ δεν θα είστε πραγματικοί Χριστιανοί και δεν θα πάτε στον παράδεισο. Πρέπει να είμαστε πάντα σαν μικρά παιδιά. Όμως τι μπορούμε να κάνουμε; Μεγαλώνουμε, και η ζωή αλλάζει.
Αλλά ένα πράγμα ας μην αλλάξει ποτέ για εσάς, αγαπητά παιδιά: να θυμάστε πάντα αυτήν την ημέρα και να υποσχεθείτε στον Ιησού ότι πάντα θα είστε φίλοι του, με ταπεινότητα, απλότητα και εμπιστοσύνη. Φίλοι του, ακόμη και όταν θα έχετε πια μεγαλώσει. Πάντοτε φίλοι του Ιησού. Θα το υποσχεθείτε αυτό; Θα δείτε ότι ο Ιησούς θα δεχθεί την υπόσχεσή σας και θα είναι αιώνια φίλος σας, για πάντα.
Θα προσευχηθούμε σ’ Εκείνον μαζί, ώστε να γίνει έτσι. Με τη στοργική μας ευλογία.
Θεματολογικές ετικέτες