Μεγάλη Σαρακοστή

Μάρτιος 2009

Αγαπητοί ενορίτες

Διανύουμε την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, περίοδο-διαδρομή προς το Πάσχα. Είμαστε στην αναλογία του παλιού Ισραηλιτικού λαού που έφυγε από την χώρα της δουλείας (Αίγυπτος) και πορεύεται προς την χώρα της Επαγγελίας. Όπως και στα καθημερινά ανθρώπινα συμβεβηκότα, η απόφαση δεν είναι αποτέλεσμα! Δεν φτάνει κανείς εκεί που αποφασίζει και επιθυμεί αυτομάτως, διαμιάς· με μόνο που το αποφάσισε! Χρειάζεται τον κό­πο της διαδρομής. Την υπομονή στις τρέχουσες και συνακο­λου­θούσες την πορεία προς το επιθυμητό τέρμα δυσκολίες.

Έτσι και στην περίπτωσή μας. Η περίοδος της Μ. Τεσσα­ρα­κοστής συνδυάζεται και με εξωτερικές (όπως στους Εβραίους στην έρημο) αλλά και με εσωτερικές δυσκολίες που είναι και οι επικινδυνωδέστερες.

Η Εκκλησία ως σώμα πορεύεται προς το Πάσχα τηρώντας για όλα τα υγιή σωματικώς μέλη της τον κανόνα της νηστείας. Η νηστεία είναι ουσιαστική παραίτηση από επιτρεπτά. Είναι κόπος ελευθερίας προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι υπόθεση αγάπης και όχι βιταμινών. Είναι τρόπος να συναντήσουμε τον άλλον όχι ως καταναλωτικό υλικό, πάσης μορφής (οικονομικής, σεξουαλικής, συντροφικής), αλλά ως ευκαιρία να δούμε στο πρόσωπό του τον Χριστό. Αν δεν μάθου­με να παραιτούμαστε ηθελημένα και με χαρά από επιθυμίες στιγμιαίες ή και διαρκείς, δεν πρόκειται ποτέ να αγαπήσουμε κανένα.

Τις δυσκολίες σ’ αυτή την πορεία τις επισημαίνει ο αγ. Από­στολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή στο τρίτο κεφά­λαιο, λέγοντας «σήμερον ἐὰν τῆς φω­νῆς αὐ­τοῦ ἀκούσητε μή σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν…». Τι σημαίνει αυτό; Ότι τώρα (Μ. Τεσσαρακοστή) που ακούσατε  την φωνή του Χρι­στού για έξοδο από την χώρα της δουλείας και είστε στην πορεία της ελευθερίας, μην αφήσετε τις καρδιές σας (εσωτερικό άνθρω­πο) να σκληρύνουν εγωϊστικά και να μην «ακούνε» ούτε τον λόγο του Χριστού.

Πώς σκληραίνει ο άνθρωπος; Το λέει ο ίδιος προηγουμένως: «…ἀπάτῃ τῆς ἁμαρτίας…». Τον απατά η αμαρτία. Απατάται κάποιος από άγνοια, απατάται από «προτάσεις», απατάται (το χειρότερο) και από τον εαυτό του (αυταπατάται). Ποιος θα πείσει αυταπατώμενο άνθρωπο ότι κάνει λάθος; «Πώς να διδάξεις στην φλόγα την σταγόνα;» που λέει και ο ποιητής.

Αν δεν αγαπήσεις για να εμπιστευτείς και ως εκ τούτου να ακούσεις (υπακούσεις) στον λόγο του αγαπημένου, πώς να μπο­ρέσεις να βγεις από την φυλακή της αυταπάτης; Το «ἀρεστόν τοῖς ὀφθαλομοῖς αὐτοῦ», αυτό που του φαίνεται σωστό, θα κάνει ο άνθρωπος όταν δεν αγαπάει τον Χριστό. Όσο περισσότερο Τον αγαπάμε τόσο σωστότερα Τον υπακούουμε. Και πάντοτε βέ­βαια μένει ο κίνδυνος τον οποίο επισημαίνει ο απ. Παύλος: «Τι­νές γὰρ ἀκούσαντες παρεπίκραναν». Ποιοι είναι αυτοί που υποτίθεται Τον άκουσαν και όμως αδιαφόρησαν και Τον πίκραναν; «Ἀλλ’ οὐ πάντες οἱ ἐξελθόντες ἐξ Αἰγύπτου διὰ Μωϋσέως;». Δεν είναι αυτοί που βγήκαν μαζί με τον Μωϋσή από την χώρα της δουλείας (Αίγυπτο);

Τρομερό. Ο Χριστός μας βγάζει από την δουλεία μας στα πάθη (φιλαυτία, φιλαργυρία, φιληδονία) που μας εγκλωβίζουν σε ανυπόφορη μοναξιά, μας παίρνει μαζί Του και με τους άλλους αδελφούς μας συνοδοιπόρους προς το Πάσχα της ε­λευθερίας μας και εμείς, κυριολεκτικώς στα χέρια Του, «χαζεύ­ου­με» αυταπατώμενοι σε χίλια-μύρια άχρηστα. Επιθυ­μίες σω­μα­τι­κές, ψυχικά πάθη, διανοητική θρασύτητα γίνονται εμπόδια στην πορεία.

Καμιά φορά βέβαια και οι άνθρωποι-αρχηγοί της πορείας γίνονται κι αυτοί…ανασχετικά φράγματα! Μας προτείνουν «χρυσά μο­σχά­ρια» για προσκύνηση. Γίνονται αντί βοηθοί, εμπόδιο. Τα εκ­κλη­σιαστικά θέματα των ημερών κάνουν τραγικά επίκαιρες αυ­τές τις σκέψεις! Αρχηγοί αχρηστευμένοι σε κάποιο κελλί. Οδηγοί σε σύγχυση πορείας. Σκάνδαλα αφόρητα για ασθενείς συνειδή­σεις που όμως μπορούν (τα σκάνδαλα) να γίνουν «καμίνι» σφυ­ρηλάτησης αυτοδύναμης πορείας. Ο Χριστός οδηγεί τον λαό στην ελευθερία· μερικές φορές ακόμα και ο “Μωυσής” παραπλα­νάται σε λάθος επιθυμίες.

Ο απόστολος μας λέει ότι πρέπει να «παρακαλοῦμε ἐαυ­τούς ἄχρις οὗ τὸ σήμερον καλεῖται». Να ενισχύουμε ο ένας τον άλ­λον όσο έχουμε ακόμα καιρό-χρόνο. Στα τροπάρια των ύμνων των εορ­τών της Εκκλησίας η λέξη «σήμερον» επανέρχεται ως προ­τρο­πή δραστηριοποίησής μας και συνειδητοποίηση της μόνιμης συνοδοιπορίας του Χριστού στην πορεία μας προς τη γη της Επαγγελίας.

Κάποιοι δεν έφτασαν ποτέ στην γη της Επαγγελίας. Κάποιοι την είδαν από μακριά. Και άλλοι τέλος γεύθηκαν τους καρπούς της.

Ας παρακαλέσουμε τον Χριστό να μην επιτρέψει και για μας την συμφορά των πρώτων αλλά ούτε και την ατελέσφορη οδύνη των δευτέρων. Να Τον ικετεύσουμε να μας κάνει μετόχους των καρπών της γης της Επαγγελίας, της Βασιλείας των ουρανών που κατά τον άγιό μας Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Τίς ἐστίν ἡ βασιλεία, εἰ μή Αὐτός ὁ Χριστός;»

Με αγάπη και ευχές.

Ο εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος