Κατήχηση

Μάρτυρες της Αναστάσεως σημερινοί

Σήμερα, σε όλη την Αίγυπτο, αλλά ιδιαιτέρως επώδυνα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Τάντα και στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου στην Αλεξάνδρεια, ο λαός του Θεού έχει ήδη συγκεντρωθεί για να προσκυνήσει Εκείνον που ήταν νεκρός και τώρα είναι ζωντανός.

Επτά ημέρες μετά τις φρικτές βομβιστικές επιθέσεις σε αυτές τις χριστιανικές κοινότητες, η ανάσταση θα ανακηρυχθεί και θα γίνει εμπειρία. Επειδή η εκκλησία έχει ιδρυθεί από αυτή την ημέρα.

Αυτό συνέβη: η μαρτυρία των μαρτύρων των οποίων τα λόγια μόλις ακούσαμε είναι σαφής, και η ιστορία καθοριστική. Η Χριστιανική πίστη δεν είναι μια υπόθεση όπου την πεσμένη σημαία τη σηκώνουν και τη βαστούν άλλοι, οι οποίοι αισθάνονται ότι η σάρκα έχει φύγει, αλλά το πνεύμα συνεχίζει.

Η Χριστιανική πίστη ξεκινά με  Έναν που κυριολεκτικά (αυτή η καταχρηστικά χρησιμοποιημένη  λέξη) αναστήθηκε από τους νεκρούς. Αυτό είναι ένα γεγονός για τον Ιησού. Τον απέθεσαν εντελώς  κρύο νεκρό στον τάφο του Ιωσήφ την Παρασκευή, το πρωί της Κυριακής ο τάφος είναι άδειος, και Αυτός είναι φυσικά, σωματικά, αισθητά ζωντανός. Γιατί θα έπρεπε να έχουμε την αξίωση να γνωρίζουμε καλύτερα από αυτούς τους πρώτους μάρτυρες τι έγινε;

Αυτό συνέβη: οι μάρτυρες είναι εκείνοι που τον συνάντησαν. Σήμερα η κλήση του κάθε Χριστιανού είναι να  γίνει μάρτυρας της Αναστάσεως. Η κλήση της Εκκλησίας ως σώματος είναι ακριβώς να δώσει μαρτυρία για αυτό το γεγονός ως το γεγονός της ιστορίας, το δεύτερο big bang (Rowan Williams).

Στο ανάγνωσμά μας από τις Πράξεις, ο Πέτρος μιλάει για γεγονότα που συνέβησαν μόνο ένα-δυο χρόνια πριν. Το βιβλίο των Πράξεων γράφτηκε πιο κοντά στο χρόνο των πραγματικών περιστατικών από όσο είμαστε εμείς κοντά στην εποχή της κυρίας Θάτσερ. Ήταν μια μαρτυρία που εύκολα μπορούσε να ελεγχθεί και εύκολα να απορριφθεί.

Έχουμε συνηθίσει σε γεγονότα που αμφισβητούνται. Είμαστε επίσης συνηθισμένοι σε πραγματικά περιστατικά που ανάγονται στο επίπεδο της γνώμης. Τόσο εξατομικευμένοι  είναι οι κύκλοι των ειδήσεών μας, ώστε οι απόψεις μας να είναι καθαυτές τα μόνα γεγονότα που φαίνονται να μετράνε. Ωστόσο, αυτό που βγάζει τους πιστούς έξω για να λειτουργηθούν στην Τάντα και στην Αλεξάνδρεια είναι αλήθεια. Συνέβη. Η ανάσταση είναι το γεγονός, το οποίο – μολονότι ποτέ δεν βιώθηκε πριν ή μετά – αλλάζει τα πάντα, γιατί συνέβη.

Ωστόσο, δεν ήταν για μένα στη λίστα των σημαντικών ημερομηνιών που μαθαίνουμε στο σχολείο. Δεν είναι στα βιβλία πολιτικής, αν και καθορίζει τους στόχους και σκοπούς της πολιτικής. Δεν είναι στα μαθήματα οικονομίας, αν και τα οικονομικά μετασχηματίζονται από αυτήν. Δεν είναι στα μαθήματα γεωγραφίας, αν και η ανθρώπινη γεωγραφία άλλαξε περισσότερο από αυτήν παρά από οποιοδήποτε γεγονός που έχει συμβεί ποτέ. Δεν είναι στα μαθήματα σε στρατιωτικές σχολές, αν και ο πόλεμος και η ειρήνη κρίνονται από αυτήν.

Το μεγαλύτερο μυστήριο είναι ότι το μεγαλύτερο γεγονός πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και διαδόθηκε για να κατακτήσει τον τότε γνωστό κόσμο χωρίς να τραβηχτεί ένα ξίφος, χωρίς να χαθεί μια ζωή, να κερδηθούν εκλογές ή να αρχίσει μια  εκστρατεία.

Οι γυναίκες, των οποίων η ιστορία διαβάζεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, διαπιστώνουν ότι η ζωή τους δεν έχει μόνο μετατοπιστεί από τον άξονά της, δεν έχει απλώς αποκτήσει λίγο περισσότερο νόημα, ή της έχει δοθεί μια νέα προοπτική. Οι γυναίκες βρίσκουν μια νέα αρχή για έναν νέο κόσμο επειδή αυτό συνέβη. Να δει κανείς τον ήλιο να ανατέλλει από τη δύση θα ήταν μικρότερη αλλαγή από ό, τι έχει συμβεί με την Ανάσταση.

Κατά την Ανάσταση ο κόσμος δεν άλλαξε  απλώς, ένας νέος κόσμος αναδύθηκε σαν έμβρυο, στον οποίο όλα είναι καλά και καθένας από εμάς που είμαστε μάρτυρες της ανάστασης έχουμε αρχίσει να το ζούμε, ένας κόσμος που θα ολοκληρωθεί όταν ο Χριστός επιστρέψει. Πριν συναντήσουμε τον αναστημένο Ιησού ζούμε σαν σε όνειρο, σε ένα ψεύτικο όραμα της πραγματικότητας.

Αναλογιστείτε τις γυναίκες: νόμιζαν ότι ο θάνατος κυβερνούσε, ότι η απελπισία είχε κυριαρχήσει, ότι οι πέτρες δεν θα μπορούσαν να μετακινηθούν. Έκαναν λάθος για τα πάντα. Ο θάνατος κατανικήθηκε, η απελπισία τράπηκε σε φυγή, η πέτρα κύλησε μακριά.

Επειδή ο Θεός ενήργησε και ανέστησε  τον Ιησού όλα είναι διαφορετικά: γνωρίζουμε την αλήθεια για τον Θεό, μέσα από την ανάσταση. Ο σταυρός αποκάλυψε την αγάπη του Θεού, η ανάσταση αποκαλύπτει την αλήθεια του Ιησού, ότι Αυτός είναι Θεός και άνθρωπος, και τα δύο πλήρως, και τα δύο ταυτόχρονα. Ο ιεροκήρυκας του Πάπα, π Raniero di Cantalamessa, είπε την περασμένη εβδομάδα, «Η ανάσταση είναι του Θεού το ισχυρό “ναι”, το δικό του “Αμήν”, για τη ζωή του  Υιού του Ιησού».

Η ανάσταση είναι μια πραγματικότητα που αλλάζει τα πάντα στη ζωή μας. « Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολοσσαείς 3: 2). Ό, τι είμαστε και  κατέχουμε και βλέπουμε πρέπει να βιωθεί, και να φυλαχτεί και να κατανοηθεί διαμέσου της Αναστάσεως.

Αλλά μην έχετε καμία ψευδαίσθηση, αυτό είναι εντελώς αντίθετο με τον τρόπο που ζει  ο κόσμος , και έτσι ζούμε στο τώρα ενός κόσμου στον οποίο έχει συμβεί η ανάσταση, αλλά στο όχι ακόμα ενός κόσμου όπου υπάρχει ακόμα το κακό.

Χριστιανοί στην Αίγυπτο ζουν περιτριγυρισμένοι από βόμβες και τρόμο. Εμείς και εκείνοι  τους οποίους αγαπάμε γνωρίζουμε τις ζοφερές, γκρίζες στιγμές της ασθένειας, του πόνου, των συγκρούσεων, της φτώχειας, της κακής υγείας ψυχικής και σωματικής, των φυλακών, της ενοχής και της αποτυχίας. Βιώνουμε έναν κόσμο οδύνης και απόγνωσης,  θλίψης και θανάτου.

Όμως, τα λόγια  που λέει ο Ιησούς αυτή την πρώτη μέρα του Πάσχα, τα λέει σ’ εσένα και σ’ εμένα τώρα: ‘Μην φοβάσαι’. Αυτά τα πράγματα επισκιάζουν τη ζωή μας, γιατί φοβόμαστε ότι μπορεί να έχουν τον τελευταίο λόγο. Αυτά τα πράγματα λένε ψέματα, εξαπατούν, προσποιούνται ότι έχουν εξουσία που δεν έχουν, όταν λένε ότι είναι τελειωτικά.

Υπάρχει μόνο ένα οριστικό: ο Ιησούς που σταυρώθηκε είναι ζωντανός. Στα δύσκολα ταξίδια που όλοι αντιμετωπίζουμε, σε κάθε στιγμή απώλειας, η κοινότητα των μαρτύρων της ανάστασης πρέπει να  έρχεται κοντά, και, με αγάπη και πραότητα, να φέρνει την παλινόρθωση και την ελπίδα.

Η εκκλησία, όλοι εμείς, είναι αυτή η κοινότητα. Ο κόσμος γύρω μας περιμένει ανεπίγνωστα τη μαρτυρία μας για τον νέο κόσμο, τον οποίο μπορεί να ονειρεύονται, αλλά δεν τον έχουν ακόμα γνωρίσει. Στον σημερινό κόσμο μας το μόνο σίγουρο έδαφος για ελπιδοφόρα προσδοκία είναι η σημερινή είδηση : αυτό συνέβη, ο Ιησούς είναι ζωντανός.

 

Αρχιεπισκόπου του Canterbury Justin Welby

Αφήστε μια απάντηση