Κατήχηση

Μια έμπνευση για την εποχή μας – Maurice Zundel

Θα Τον αγαπούσες αν Τον
γνώριζες
γιατί Αυτός είναι όλα όσα
αναζητάς:
Η Καλοσύνη, και η Ομορφιά,
Η Αλήθεια και η Αγάπη,
Και σε περιμένει από πάντα:
Μέσα στην καρδιά σου

                                     M. Zundel

                       «Το εσωτερικό Ευαγγέλιο» 

Η ζωή σε όλες τις βαθμίδες της δεν μπορεί να κατακτήσει την αξία της παρά μόνο μέσα στη σιωπή και στην περισυλλογή. Αν αυτό αληθεύει για τη φυσική ζωή, πόσο μάλλον για την πνευματική ζωή. Είναι αδύνατο να είσαι σε κοινωνία με τον Θεό χωρίς να ακούς. Αν κανείς δεν ακούει, δεν μπορεί να γνωρίσει το Θέλημά Του. Η προσευχή είναι η κίνηση επιστροφής προς την αρχή μας, που θα μας επιτρέψει να γίνουμε εμείς οι ίδιοι αρχή. Από τη στιγμή που πλησιάζει κανείς τον Θεό, Του μοιάζει και, γίνεται «πηγή των πάντων».

Η προσευχή είναι λοιπόν ουσιώδης στη ζωή, και μόνο αυτή μπορεί να αναπλεύσει το ρεύμα του κακού και να εγκαταστήσει στον κόσμο το βασίλειο του Καλού, αν το θέμα είναι να ξαναβρεί αυτό το  άπειρο Πρόσωπο που είναι τυπωμένο στην καρδιά μας, αν το Καλό είναι Κάποιος και όχι  κάτι.

Η προσευχή που ζητάει δεν είναι κατ’ ανάγκην μια προσευχή συμφεροντολογική και εγωκεντρική: μπορεί να αποβεί προσευχή διαποτισμένη από αγάπη. Συμβαίνει οι μακρές προσευχές να μην είναι πια μέσα στις δυνατότητες ούτε του εξαντλημένου οργανισμού μας ούτε του πνεύματός μας που έχει αδειάσει απ’ τον εαυτό του. Συμβαίνει να μην μπορούμε πια να είμαστε παρά μια κραυγή προς τον Θεό που ηχεί κάπως έτσι : «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησέ μας».

Είναι πολύ φυσικό να προβάλλει η ανθρώπινη αδυναμία, έτσι όπως την αισθανόμαστε.

Ο χριστιανισμός δεν μας ζητάει να εγκαταλείψουμε τη γη για να κοιτάμε έναν φανταστικό ουρανό, αλλά να γίνουμε εμείς οι ίδιοι  αυτός ο Ουρανός, να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας αφήνοντας να διαφανεί μέσα μας όλο το φως και όλη η χαρά του Θεού. Εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι να αποστραφούμε τη ζωή, αλλά να μπούμε μέσα της, γιατί διατρέχουμε τον κίνδυνο να είμαστε νεκροί πριν τον θάνατό μας αν αρνηθούμε να κάνουμε τη ζωή μας μια συνεχή δημιουργία χάριτος και ομορφιάς.

Ενδιαφέρει λοιπόν όχι να μάθουμε να πεθαίνουμε, αλλά να μάθουμε να νικούμε τον θάνατο και να γίνουμε μια πηγή που αναβλύζει την αιώνια ζωή στην καρδιά καθεμιάς από τις μέρες μας.

Να είσαι χριστιανός σημαίνει να κάνεις ν’ ανθούν όλα τα λουλούδια με τη βεβαιότητα ότι η αγάπη θα έχει την τελευταία λέξη!

Μ’ αυτό τον τρόπο θα βεβαιώνουμε για το βασίλειο της χάριτος όντας εμείς οι ίδιοι γεμάτοι χάρη, προσπαθώντας ν’ ακούμε τους άλλους όσο το έχουν ανάγκη ώστε να αισθάνονται αγαπημένοι και ν’ ανακαλύπτουν την αξία της ζωής, τον θησαυρό που είναι κρυμμένος στο βάθος της καρδιάς τους και που είναι ο ζωντανός Θεός.

Αν ο Θεός είναι πράγματι η Ζωή της ζωής μας, αυτό πρέπει να φαίνεται, πρέπει να τους δεχόμαστε όλους με μια φιλία χωρίς σύνορα. Τότε, έχει κανείς μέσα του τον Θεό και μεταδίδει τη χαρά του τραγουδώντας αφού «Όποιος αγαπάει τραγουδάει».

 

Τάχα η Αγάπη επιβάλλεται;

Τάχα η Αγάπη μπορεί να καταναγκάσει;

Να απειλήσει; Ή να τιμωρήσει;

Όχι!

 

Η Αγάπη δεν μπορεί παρά να προσφέρεται,

η Αγάπη δεν μπορεί παρά να περιμένει.

 

Κι αν η Αγάπη αποτύχει και συνεχίσει να είναι η Αγάπη,

δεν μπορεί παρά να πεθάνει,

γι’ αυτόν,  που αρνείται ν’ αγαπήσει.

 

 

Η πατρότητα του Θεού δεν είναι ένας πατερναλισμός που μας εξουσιάζει και μας ταπεινώνει.

Η πατρότητα του Θεού είναι η τόσο θαυμαστή γέννηση της ελευθερίας μας.

 

Θεματολογικές ετικέτες

Συγγραφέας

Αφήστε μια απάντηση