Αγαπητοί Μακαριότατοι,
Αγαπητοί αδελφοί Επίσκοποι,
Αγαπητοί ιερείς, αφιερωμένοι άνδρες και γυναίκες και κατηχητές,
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, Χαίρετε!
Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ ανάμεσά σας. Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον καρδινάλιο Béchara Boutros Raï για τα καλά του λόγια και χαιρετίζω εγκάρδια τον Πατριάρχη Pierbattista Pizzaballa. Είμαι ευγνώμων σε όλους σας για τη διακονία και την υπηρεσία σας, ιδιαίτερα σε εσάς, αδελφές, για το εκπαιδευτικό έργο που επιτελείτε στα σχολεία, το οποίο παρακολουθούν τα παιδιά του νησιού και τα οποία είναι χώροι συνάντησης, διαλόγου και εκμάθησης της τέχνης «της οικοδόμησης γεφυρών». Σας ευχαριστώ όλους για το γεγονός πως βρίσκεστε δίπλα στους ανθρώπους, ιδιαίτερα σε κοινωνικά και εργασιακά περιβάλλοντα, όπου αυτό είναι και το πιο δύσκολο.
Μοιράζομαι μαζί σας τη χαρά μου που επισκέπτομαι αυτόν τον τόπο και ταξιδεύω ως προσκυνητής στα χνάρια του μεγάλου αποστόλου Βαρνάβα, γιου αυτού του λαού, μαθητή που αγάπησε τον Ιησού και ατρόμητου κήρυκα του Ευαγγελίου. Καθώς επισκεπτόταν τις αναδυόμενες χριστιανικές κοινότητες, έβλεπε τη χάρη του Θεού να ενεργεί. Χαιρόταν και παρότρυνε όλους «να παραμείνουν πιστοί στον Κύριο με σταθερή καρδιά» (βλ. Πράξεις 11:23). Έρχομαι με την ίδια επιθυμία: Να δω τη χάρη του Θεού να επενεργεί στην Εκκλησία σας και στον τόπο σας, να χαρώ μαζί σας για τα θαυμαστά πράγματα που έχει κάνει ο Κύριος και να σας παροτρύνω να επιμένετε πάντοτε, χωρίς να κουράζεστε ή να αποθαρρύνεστε. Ο Θεός είναι μεγαλύτερος! Είναι πάντα μεγαλύτερος από τις δικές μας αντιφάσεις. Πάντα να επιμένετε!
Κοιτάζοντάς σας, βλέπω τον πλούτο της ποικιλομορφίας σας, ο καθένας σας πραγματικά διαφορετικός, σαν μια καλή “φρουτοσαλάτα”! Χαιρετίζω τη Μαρωνιτική Εκκλησία, η οποία έφτασε στο νησί σε διάφορες φάσεις κατά τη διάρκεια των αιώνων και, περνώντας συχνά μέσα από πολλές δοκιμασίες, διατήρησε την πίστη. Όταν σκέφτομαι τον Λίβανο, ανησυχώ πολύ για την κρίση που αντιμετωπίζει και νοιώθω τα βάσανα ενός λαού κουρασμένου και δοκιμασμένου από τη βία και τον πόνο. Στην προσευχή μου προς τον Θεό του μεταφέρω την επιθυμία για ειρήνη που αναδύεται από την καρδιά αυτής της χώρας. Σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνετε για την Εκκλησία και για την Κύπρο. Οι κέδροι του Λιβάνου αναφέρονται πολλές φορές στην Αγία Γραφή ως παραδείγματα ομορφιάς και μεγαλοπρέπειας. Ωστόσο, ακόμη και ένας μεγάλος κέδρος αναδύεται από τις ρίζες του και αναπτύσσεται αργά. Εσείς είστε αυτές οι ρίζες, μεταφυτευμένες στην Κύπρο για να διαδώσετε το άρωμα και την ομορφιά του Ευαγγελίου. Σας ευχαριστώ!
Χαιρετίζω επίσης τη Λατινική Εκκλησία, παρούσα εδώ για περισσότερο από μια χιλιετία, η οποία με την πάροδο του χρόνου είδε τον ενθουσιασμό της πίστης να αυξάνεται, μαζί με τα παιδιά της. Τώρα, χάρη στην παρουσία πολλών από τους μετανάστες αδελφούς και αδελφές μας, εμφανίζεται ως ένας “πολύχρωμος” λαός, ένα πραγματικό σημείο συνάντησης μεταξύ διαφορετικών εθνοτήτων και πολιτισμών. Αυτό το πρόσωπο της Εκκλησίας αντικατοπτρίζει τη θέση της ίδιας της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο: Είναι μια γη με χρυσά χωράφια, ένα νησί που χαϊδεύεται από τα κύματα της θάλασσας, αλλά πάνω απ’ όλα μια ιστορία συνυφασμένων λαών, ένα μωσαϊκό συναντήσεων. Η Εκκλησία, ως καθολική, οικουμενική, είναι ένας ανοιχτός χώρος στον οποίο όλοι είναι ευπρόσδεκτοι και συγκεντρωμένοι από το έλεος του Θεού και την πρόσκληση για αγάπη. Τείχη δεν υπάρχουν και δεν πρέπει να υπάρχουν στην Καθολική Εκκλησία. Ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό! Κανείς από εμάς δεν έχει κληθεί εδώ για να κάνει προσηλυτισμό ως ιεροκήρυκας, ποτέ! Ο προσηλυτισμός είναι στείρος και δεν δίνει ζωή. Όλοι έχουμε κληθεί από το έλεος του Θεού, ο οποίος δεν κουράζεται ποτέ να καλεί, δεν κουράζεται ποτέ να είναι κοντά, δεν κουράζεται ποτέ να συγχωρεί. Πού βρίσκουμε τις ρίζες της χριστιανικής μας κλήσης; Στο έλεος του Θεού. Δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε αυτό. Ο Κύριος δεν μας απογοητεύει, το έλεός του δεν μας απογοητεύει. Μας περιμένει πάντα. Παρακαλώ να θυμάστε, τείχη δεν υπάρχουν και δεν πρέπει να υπάρχουν στην Καθολική Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία είναι ένα κοινό σπίτι, ένας τόπος σχέσεων και συνύπαρξης μέσα στη διαφορετικότητα, με ποικιλία εθίμων. Ένας άνθρωπος σκέφτεται έτσι, ένας άλλος βλέπει τα πράγματα με αυτόν τον τρόπο, αυτή η αδελφή βλέπει τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο… Αυτή είναι η ποικιλομορφία του συνόλου, και εκεί, σε αυτή την ποικιλομορφία, βρίσκεται ο πλούτος της ενότητας. Ποιος δημιουργεί αυτή την ενότητα; Το Άγιο Πνεύμα. Ποιος δημιουργεί αυτή την ποικιλομορφία; Το Άγιο Πνεύμα. Όποιος το βλέπει αυτό θα το καταλάβει. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο δημιουργός της ποικιλομορφίας και ο δημιουργός της αρμονίας, της ενότητας. Ο Άγιος Βασίλειος συνήθιζε να το θέτει έτσι: «Ipse harmonia est» (Ο Ίδιος είναι αρμονία). Το Πνεύμα είναι εκείνο που δίνει την ποικιλομορφία των χαρισμάτων και δημιουργεί την αρμονική ενότητα της Εκκλησίας.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, θέλω να μοιραστώ μαζί σας λίγες σκέψεις για τον Άγιο Βαρνάβα, τον αδελφό και προστάτη σας, χρησιμοποιώντας δύο λέξεις που περιγράφουν τη ζωή και την αποστολή του.
Η πρώτη λέξη είναι η υπομονή. Για τον Βαρνάβα, λέγεται ότι ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος της πίστης και της σοφίας, που επιλέχθηκε από την Εκκλησία της Ιερουσαλήμ – τη Μητέρα Εκκλησία, θα μπορούσαμε να πούμε – ως το καταλληλότερο πρόσωπο για να επισκεφθεί μια νέα κοινότητα, αυτή της Αντιόχειας, που αποτελούνταν από έναν αριθμό πρόσφατων μεταστραφέντων από την ειδωλολατρία. Τον έστειλαν να πάει και να δει τι συνέβαινε, να ανιχνεύσει τα πράγματα. Εκεί βρήκε ανθρώπους προερχόμενους από έναν όλως άλλο διαφορετικό κόσμο, έναν άλλο πολιτισμό, μια άλλη θρησκευτική αντίληψη. Ήταν άνθρωποι που μόλις είχαν βιώσει μια εμπειρία που τους άλλαξε τη ζωή. Η δική τους πίστη ήταν γεμάτη ενθουσιασμό, αλλά ακόμα εύθραυστη, καθώς ήταν ακόμα στην αρχή. Σε αυτή την κατάσταση, η στάση του Βαρνάβα ήταν αυτή της απόλυτης υπομονής. Ήξερε πώς να περιμένει να μεγαλώσει το δέντρο. Αυτή είναι η υπομονή για να συνεχίσει να προχωράει. Η υπομονή για να μπει στη ζωή άγνωστων μέχρι τότε ατόμων. Η υπομονή για να δεχτεί το καινούργιο χωρίς να βιαστεί να κρίνει. Ήταν η δική του υπομονή της διάκρισης που ήταν ικανή να αντιλαμβάνεται τα σημάδια του έργου του Θεού παντού, η υπομονή να “μελετά” άλλους πολιτισμούς και παραδόσεις. Πάνω απ’ όλα, ο Βαρνάβας είχε την υπομονή της συμπόρευσης: Ήξερε πώς να συμπορεύεται με τους νεοφώτιστους και να επιτρέπει την καλλιέργεια της πίστης τους. Δεν κατέβαλε την εύθραυστη πίστη των νεοεισερχομένων με μια αυστηρή και άκαμπτη προσέγγιση ή με υπερβολικές απαιτήσεις σχετικά με την τήρηση των κανόνων. Όχι, τους επέτρεψε να μεγαλώσουν. Συμπορεύτηκε μαζί τους, παίρνοντάς τους από το χέρι και κάνοντας διάλογο μαζί τους. Ο Βαρνάβας δεν σκανδαλίστηκε. Ήταν σαν τις μητέρες και τους πατέρες που δεν σκανδαλίζονται από τα παιδιά τους, που τα συνοδεύουν και τα βοηθούν να μεγαλώσουν. Να έχετε πάντα κατά νου ότι οι διαιρέσεις και ο προσηλυτισμός μέσα στην Εκκλησία δεν είναι σωστοί. Να συμπορεύεστε με τους άλλους, επιτρέποντάς τους να μεγαλώσουν. Και αν χρειαστεί να επιπλήξετε κάποιον, κάντε το με αγάπη, με ειρήνη. Ο Βαρνάβας είναι ο άνθρωπος της υπομονής.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, χρειαζόμαστε μια υπομονετική Εκκλησία. Μια Εκκλησία που δεν επιτρέπει στον εαυτό της να αναστατώνεται και να προβληματίζεται από τις αλλαγές, αλλά υποδέχεται με ηρεμία το καινούργιο και κρίνει τις καταστάσεις υπό το φως του Ευαγγελίου. Το έργο που επιτελείτε σε αυτό το νησί, καθώς υποδέχεστε νέους αδελφούς και αδελφές που καταφθάνουν από άλλες ακτές του κόσμου, είναι πολύτιμο. Όπως ο Βαρνάβας, καλείστε κι εσείς να καλλιεργήσετε μια υπομονετική και προσεκτική προσέγγιση, να γίνετε ορατά και αξιόπιστα σημάδια της υπομονής του Θεού, ο οποίος δεν αφήνει ποτέ κανέναν έξω από το σπίτι, δεν αφήνει ποτέ κανέναν στερημένο από την αγαπητική του αγκαλιά. Η Εκκλησία της Κύπρου έχει αυτές τις ίδιες ανοιχτές αγκάλες: Καλωσορίζει, ενσωματώνει και συμπορεύεται. Αυτό είναι επίσης ένα σημαντικό μήνυμα για την Εκκλησία σε όλη την Ευρώπη, που στιγματίζεται από την κρίση της πίστης. Δεν ωφελεί να είμαστε παρορμητικοί και θυελλώδεις, νοσταλγοί ή γκρινιάρηδες. Αντίθετα, είναι καλό να συνεχίσουμε να βαδίζουμε μπροστά, διαβάζοντας τα σημάδια των καιρών καθώς και τα σημάδια της κρίσης. Πρέπει να αρχίσουμε να διακηρύσσουμε εκ νέου το Ευαγγέλιο, υπομονετικά, ακολουθώντας πιστά τους Μακαρισμούς, κηρύσσοντάς τους πάνω απ’ όλα στην επόμενη γενιά. Θα ήθελα να σας ζητήσω, αδελφοί μου Επίσκοποι, να γίνετε ποιμένες υπομονετικοί στην προσέγγιση των ανθρώπων. Να είστε ακούραστοι στην αναζήτηση του Θεού στην προσευχή, στη συνάντηση με τους ιερείς σας, στη συνάντηση με σεβασμό και ευγένεια με τους αδελφούς και τις αδελφές σας άλλων χριστιανικών ομολογιών, στη συνάντηση με τους πιστούς όπου κι αν βρίσκονται. Σε εσάς, αγαπητοί ιερείς που είστε εδώ, θα έλεγα: Να είστε υπομονετικοί με τους πιστούς, πάντα έτοιμοι να τους δίνετε θάρρος. Να είστε ακούραστοι λειτουργοί της συγχώρεσης και του ελέους του Θεού. Ποτέ μην είστε αυστηροί κριτές, αλλά να είστε πάντα στοργικοί πατέρες.
Όπως διαβάζουμε στην παραβολή του άσωτου υιού, ο μεγαλύτερος αδελφός ήταν ένας αυστηρός κριτής, αλλά ο πατέρας ήταν φιλεύσπλαχνος. Η εικόνα του Πατέρα είναι αυτή του Πατέρα που πάντα συγχωρεί. Πράγματι, είναι ο Πατέρας που πάντα περιμένει να μας συγχωρήσει. Πέρυσι, μια ομάδα νέων ανθρώπων που ανεβάζουν ποπ μουσικές παραστάσεις θέλησε να παρουσιάσει την παραβολή του Ασώτου Υιού, με μουσική και διάλογο… Πολύ όμορφη παράσταση! Ωστόσο, το πιο όμορφο σημείο ήταν η τελική συζήτηση, όταν ο άσωτος υιός πήγε σε έναν φίλο και είπε: «Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου, αλλά φοβάμαι ότι ο πατέρας μου θα μου κλείσει την πόρτα στα μούτρα και θα με πετάξει έξω. Φοβάμαι και δεν ξέρω τι να κάνω». «Μα ο πατέρας σου είναι καλός άνθρωπος!» «Ναι, αλλά ξέρεις… εκεί είναι ο αδελφός μου, ο οποίος είναι θερμοκέφαλος». Προς το τέλος αυτής της παράστασης για τον άσωτο γιο, ο φίλος του του λέει: «Κάνε αυτή την απλή κίνηση: Γράψε στον πατέρα σου και πες του ότι θέλεις να γυρίσεις σπίτι αλλά φοβάσαι ότι δεν θα σε δεχτεί. Πες στον πατέρα σου ότι αν θέλει να σε καλωσορίσει, θα πρέπει να βάλει ένα μαντήλι στο ψηλότερο παράθυρο του σπιτιού. Με αυτόν τον τρόπο, ο πατέρας σου θα σου πει πρώτος αν θα σε καλωσορίσει ή αν θα σε διώξει» και η πράξη τελειώνει. Στην επόμενη πράξη, ο γιος πηγαίνει στο σπίτι του πατέρα του. Και όταν βρίσκεται καθ’ οδόν, γυρίζει και βλέπει το σπίτι του πατέρα του, και τι να δει; Όλο το σπίτι ήταν γεμάτο λευκά μαντήλια! Γεμάτο! Έτσι είναι ο Θεός για εμάς. Αυτός είναι ο δικός μας Θεός. Δεν κουράζεται ποτέ να συγχωρεί. Και όταν ο γιος αρχίζει να μιλάει και να του λέει: ¨Πατέρα, έκανα…», ο πατέρας του λέει, «Σιωπή» και του κλείνει το στόμα.
Εσάς αγαπητοί ιερείς σας παρακαλώ: Μην είστε αυστηροί στην εξομολόγηση. Όταν βλέπετε ότι κάποιος βρίσκεται σε δυσκολία, να του λέτε: «Καταλαβαίνω, καταλαβαίνω». Αυτό δεν σημαίνει να είστε «υπερβολικά επιεικής», όχι. Σημαίνει όμως να έχετε την καρδιά ενός πατέρα, όπως την καρδιά του πατέρα που είναι ο Θεός. Το έργο που επιτελεί ο Κύριος σε κάθε άνθρωπο είναι μια «ιερή ιστορία». Ας είμαστε χαρούμενοι γι’ αυτό. Δεδομένης της πολύπλευρης ποικιλίας του λαού σας, υπομονή σημαίνει επίσης να έχετε ανοιχτά αυτιά και καρδιές για διαφορετικές πνευματικές ευαισθησίες, διαφορετικούς τρόπους έκφρασης της πίστης, διαφορετικούς πολιτισμούς. Η Εκκλησία δεν θέλει να περιορίσει τα πάντα στην ομοιομορφία, κάθε άλλο, αλλά να ενσωματώσει όλους τους πολιτισμούς, όλες τις νοοτροπίες των ανθρώπων με μητρική υπομονή, γιατί η Εκκλησία είναι μητέρα. Αυτό είναι που, με τη χάρη του Θεού, θέλουμε να επιτύχουμε στη συνοδική πορεία, μέσα από υπομονετική προσευχή και υπομονετική ακρόαση, για μια Εκκλησία πιστή στο Θεό και ανοιχτή στην ανθρωπότητα. Αυτή είναι η υπομονή, μία από τις πτυχές του Βαρνάβα.
Υπάρχει μια δεύτερη σημαντική πτυχή στην ιστορία του Βαρνάβα που θέλω να επισημάνω: Η συνάντησή του με τον Παύλο από την Ταρσό και η αδελφική τους φιλία, η οποία τους οδήγησε να εκτελέσουν την αποστολή τους από κοινού. Μετά τη μεταστροφή του Παύλου, «όλοι τον φοβόντουσαν, επειδή δεν πίστευαν ότι ήταν μαθητής» (Πράξεις 9:26), αφού προηγουμένως ήταν ένας αδίστακτος διώκτης των χριστιανών. Εδώ οι Πράξεις των Αποστόλων μας λένε κάτι πολύ συγκινητικό: «Ο Βαρνάβας τον πήρε μαζί του» (εδ. 27), τον έφερε στην κοινότητα, διηγήθηκε τι του είχε συμβεί και εγγυήθηκε γι’ αυτόν. Ας ακούσουμε αυτές τις λέξεις: «Τον πήρε μαζί του». Τα λόγια αυτά θυμίζουν την αποστολή του ίδιου του Ιησού, γιατί πήρε μαζί Του τους μαθητές στους δρόμους της Γαλιλαίας και πήρε πάνω του την πληγωμένη από την αμαρτία ανθρωπότητα. Η δική του προσέγγιση ήταν μια στάση φιλίας, μια στάση κοινής ζωής. «Παίρνοντας τον μαζί του», «κουβαλώντας τον στους ώμους του» σημαίνει να βάζουμε στους ώμους μας την ιστορία των άλλων, να αφιερώσουμε χρόνο για να τους γνωρίσουμε χωρίς να τους βάλουμε ταμπέλες – η αμαρτία του να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους! – να τους σηκώνουμε στους ώμους μας όταν είναι κουρασμένοι ή πληγωμένοι, όπως έκανε ο καλός Σαμαρείτης (βλ. Λουκ. 10:25-37). Αυτή είναι η αδελφοσύνη, και αυτά είναι τα λόγια που θέλω να σας πω: Το πρώτο είναι η υπομονή, το δεύτερο η αδελφοσύνη.
Ο Βαρνάβας και ο Παύλος, ως αδέλφια, ταξίδεψαν μαζί για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, ακόμη και εν μέσω διωγμών. Στην Αντιόχεια, «για έναν ολόκληρο χρόνο συναντήθηκαν με την Εκκλησία και δίδαξαν μεγάλο αριθμό ανθρώπων» (Πράξεις 11:26). Αργότερα, με τη θέληση του Αγίου Πνεύματος, και οι δύο επιλέχθηκαν για μια πολύ μεγαλύτερη αποστολή, και έτσι «έπλευσαν στην Κύπρο» (Πράξεις 13:4). Ο λόγος του Θεού εξαπλώθηκε γρήγορα και αναπτύχθηκε, όχι μόνο λόγω της ποιότητάς τους ως άνθρωποι, αλλά κυρίως επειδή ήταν αδελφοί στο όνομα του Θεού, και η αδελφοσύνη τους ακτινοβολούσε την εντολή της αγάπης. Ήταν αδελφοί που ήταν διαφορετικοί -όπως τα δάχτυλα στα χέρια μας, το καθένα διαφορετικό- αλλά με την ίδια αξιοπρέπεια. Αδελφοί. Αργότερα, όπως συμβαίνει στη ζωή, συνέβη ένα απροσδόκητο γεγονός. Οι Πράξεις των Αποστόλων μας λένε ότι οι δύο τους είχαν μια έντονη διαφωνία και τράβηξαν χωριστούς δρόμους (βλ. Πράξεις 15:39). Οι αδελφοί μπορούν να διαφωνούν και κατά καιρούς να τσακώνονται. Ωστόσο, ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν τράβηξαν χωριστούς δρόμους για προσωπικούς λόγους, αλλά επειδή διαφωνούσαν για τη διακονία τους, για το πώς θα εκτελούσαν την αποστολή τους, και από αυτή την άποψη είχαν διαφορετικές ιδέες. Μεταξύ άλλων, ο Βαρνάβας ήθελε να φέρει τον νεαρό Μάρκο στην αποστολή τους, αλλά ο Παύλος όχι. Διαφωνούσαν, ωστόσο από κάποιες μεταγενέστερες επιστολές του Παύλου βλέπουμε ότι δεν υπήρχε καμία έχθρα μεταξύ των δύο. Ο Παύλος έγραψε ακόμη και στον Τιμόθεο, ο οποίος έπρεπε να τον ακολουθήσει λίγο αργότερα: «Κάνε ό,τι μπορείς για να έρθεις σύντομα σε μένα… Πάρε τον Μάρκο (τον Μάρκο!) και φέρε τον μαζί σου· γιατί είναι πολύ χρήσιμος για να με υπηρετεί» (Β΄ Τιμ. 4:9, 11). Αυτό σημαίνει αδελφοσύνη στην Εκκλησία: Να μπορούμε να διαφωνούμε για οράματα, απόψεις -και καλά κάνουμε να το κάνουμε, γιατί λίγη διαφωνία μας κάνει καλό- αντιλήψεις και διαφορετικές ιδέες, γιατί δεν είναι καλό να μην διαφωνούμε ποτέ. Όταν υπάρχει πολύ αυστηρό πλαίσιο ειρήνης, ο Θεός δεν είναι παρών. Σε μια οικογένεια, τα αδέλφια διαφωνούν και ανταλλάσσουν απόψεις.
Είμαι καχύποπτος με εκείνους που δεν διαφωνούν ποτέ, γιατί έχουν πάντα κρυφές ατζέντες. Η αδελφοσύνη στην Εκκλησία σημαίνει ότι μπορούμε να διαφωνούμε για οράματα, αντιλήψεις, διαφορετικές ιδέες και σε ορισμένες περιπτώσεις, το να λέμε τα πράγματα ειλικρινά ο ένας στον άλλο μπορεί να βοηθήσει, όχι να τα λέμε πίσω από την πλάτη κάποιου, με κουτσομπολιά που δεν ωφελούν κανέναν. Η διαφωνία μπορεί να είναι μια ευκαιρία για μεγάλωμα και αλλαγή. Ωστόσο, ας θυμόμαστε πάντα: Διαφωνούμε όχι για να πολεμήσουμε ή να επιβάλουμε τις δικές μας ιδέες, αλλά για να εκφράσουμε και να ζήσουμε τη ζωοποιό ενέργεια του Πνεύματος που είναι η αγάπη και η κοινωνία. Μπορεί να διαφωνούμε, αλλά παραμένουμε αδελφοί και αδελφές. Θυμάμαι, μεγαλώνοντας, ζούσαμε μαζί πέντε άτομα. Διαφωνούσαμε μεταξύ μας, έντονα κατά καιρούς, αλλά όχι κάθε μέρα. Μα αργότερα στο τραπέζι ήμασταν όλοι μαζί. Στην οικογένεια που έχει μια μητέρα, τη Μητέρα Εκκλησία, υπάρχουν διαφωνίες. Τα παιδιά της διαφωνούν.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, χρειαζόμαστε μια αδελφική Εκκλησία, μια Εκκλησία που να αποτελεί παράγοντα αδελφοσύνης στον κόσμο μας. Εδώ στην Κύπρο υπάρχουν πολλές πνευματικές και εκκλησιαστικές ευαισθησίες, διαφορετικές καταβολές και ιστορίες, διαφορετικά έθιμα και παραδόσεις. Ωστόσο, δεν πρέπει να βιώνουμε την ποικιλομορφία ως απειλή για την ταυτότητα μας. Δεν πρέπει να είμαστε ζηλόφθονοι ή επιφυλακτικοί. Αν πέσουμε σε αυτόν τον πειρασμό, τότε ο φόβος μεγαλώνει, και ο φόβος γεννά δυσπιστία, η δυσπιστία οδηγεί σε καχυποψία και στη συνέχεια, αργά ή γρήγορα, σε σύγκρουση. Είμαστε αδέλφια, που τους αγαπά ο ένας και μοναδικός Πατέρας. Το νησί σας βρέχεται από τη Μεσόγειο, μια θάλασσα πλούσια σε ιστορία, μια θάλασσα που αποτέλεσε το λίκνο πολλών πολιτισμών, μια θάλασσα από την οποία αποβιβάζονται ακόμη και σήμερα πολλοί άνθρωποι, λαοί και πολιτισμοί από κάθε μέρος του κόσμου. Με το πνεύμα της αδελφοσύνης σας, μπορείτε να υπενθυμίζετε σε όλους, και στην Ευρώπη στο σύνολό της, ότι πρέπει να συνεργαστούμε για να οικοδομήσουμε ένα μέλλον αντάξιο της ανθρωπότητας, να ξεπεράσουμε τις διαιρέσεις, να γκρεμίσουμε τα τείχη, να ονειρευτούμε και να εργαστούμε για την ενότητα. Πρέπει να καλωσορίσουμε και να ενσωματώσουμε ο ένας τον άλλον και να πορευτούμε μαζί ως αδελφοί και αδελφές, όλοι μας!
Σας ευχαριστώ γι’ αυτό που είστε και γι’ αυτό που κάνετε, για τη χαρά με την οποία διακηρύσσετε το Ευαγγέλιο και για την προσπάθεια και τη θυσία με την οποία προσπαθείτε υπομονετικά να ενσαρκώσετε και να διαδώσετε το μήνυμά του. Αυτός ήταν ο δρόμος που χάραξαν για εσάς οι άγιοι Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας. Ελπίζω ότι θα είστε πάντα μια υπομονετική Εκκλησία με διάκριση, που δεν φοβάται ποτέ, αλλά διακρίνει, συμπορεύεται και υποδέχεται στους κόλπους της τους άλλους. Μια αδελφική Εκκλησία που κάνει χώρο για τους άλλους, και μπορεί να διαφωνεί, παραμένοντας πάντα ενωμένη και που αναπτύσσεται μέσα από αυτές τις διαφωνίες. Ευλογώ τον καθένα από εσάς και σας ζητώ, παρακαλώ, να συνεχίσετε να προσεύχεστε για μένα, γιατί το έχω μεγάλη ανάγκη! Σας ευχαριστώ!
Ομιλία του Πάπα Φραγκίσκου
στη συνάντησή του με ιερείς, αφιερωμένους, διακόνους, κατηχητές, εκκλησιαστικές ενώσεις και κινήσεις της Κύπρου
Μαρωνιτικός Καθεδρικός Ναός της Παναγίας της Χάριτος
στη Λευκωσία, Πέμπτη, 2 Δεκεμβρίου 2021
Θεματολογικές ετικέτες