Κατήχηση

Μνημόσυνο οδύνη και παρηγοριά

Ο θάνατος γεννάει βαθειά οδύνη στην καρδιά του ανθρώπου. Πλην των άλλων όλων, και για το γεγονός, ότι ο χωρισμός φαντάζει μόνιμος. Το αγαπημένο πρόσωπο δεν είναι πια θεατό. Δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του. Έχει την παγωνιά του απόμακρου.

Το καράβι της ύπαρξης του ανθρώπου μας, χάθηκε στο τέρμα και στο γύρισμα του δικού μας οπτικού ορίζοντα. Όπως είπαμε δεν είναι σε μας θεατό, δεν είναι όμως ανύπαρκτο! Είναι κάτω από τα μάτια Αυτού που τα βλέπει όλα και όλους. Κάτω απ’ τη στοργή Αυτού που είπε «ελάτε σε μένα όλοι οι κουρασμένοι από τα θέματα της ζωής και φορτωμένοι ποικίλα βάρη (σωστά, αλλά και άχρηστα) και εγώ θα σας ξεκουράσω»

 

Η Εκκλησία Του, Αυτού που μας ζεσταίνει την καρδιά με τα παραπάνω λόγια, συνηθίζει να προσεύχεται για τα μέλη της, που έφυγαν από την ζωή του που μπορεί μεν να μην είναι βιολογικά ζωντανά, αλλά όμως είναι υπαρκτά στη διάσταση της παρουσίας του Χριστού. Είναι στα «χέρια» του Κυρίου. «Εν χειρί Θεού».

Προσεύχεται η Εκκλησία προσφέροντας την Ευχαριστία, για τον άνθρωπο που πέθανε· την τρίτη ημέρα, την ενάτη, και την τεσσαρακοστή από τον θάνατό του. Πλέον έχει επικρατήσει μόνον η τεσσαρακοστή και η συμπλήρωση χρόνου από του θανάτου (ετήσιο μνημόσυνο).

Αυτή η προσευχή η συναρμοσμένη με την Ευχαριστία, ονομάζεται Μνημόσυνο και είναι έκφραση αγάπης των συγγενών του νεκρού και του σώματος της Εκκλησίας.

Μνημόσυνο είναι η εκζήτηση της αγάπης του Χριστού για τον νεκρό μας. Του ζητάμε να «θυμάται» τον κεκοιμημένο.

Στην Εκκλησία δεν υπάρχει παρελθόν παρόν και μέλλον. Ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε «εν χρόνω» αλλά μετά χρόνου. Τους νεκρούς πλέον δεν τους απασχολεί κάτι άλλο, παρά μόνο το ουσιώδες. Συνεπώς στην «μνήμη», Του, ουσιωδώς, Υπάρχοντος Χριστού και μόνον, μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Κάτι υπονοιάστηκε για όλα αυτά εκείνος ο συσταυρωθείς στον Γολγοθά εκ δεξιών ληστής και παρακαλούσε «Μνήσθητι μου Κύριε». Το ίδιο και οι χριστιανοί που πηγαίνουν στην Ευχαριστία ονόματα νεκρών και ζώντων για να… μνημονευθούν.

Συγχρόνως παραθέτουμε βρασμένο σιτάρι, (που ονομάζεται κόλυβα) κατά την διδασκαλία του Απ. Παύλου για την Ανάσταση των νεκρών, οι οποίοι νεκροί «σπείρονται» και διαλύονται, για να ξαναφυτρώσουν, όπως το σιτάρι, με περισσότερο καρπό. (…με τα ίδια ονόματα και άρτια τα σώματα, θανέβουμε φωταγωγημένοι…» Χρονοποιός, Δ. Σαββόπουλος)

Προσφέρουμε την Ευχαριστία ζητώντας από τον Θεό να «απορρίψει» από το πλοίο της ύπαρξης του νεκρού μας κάθε τι το άχρηστο και εμποδίζον την πρόσβασή του (του νεκρού) προς το Λιμάνι του Θεού. Να παραβλέψει τα λάθη του νεκρού. Να τον βοηθήσει (τον νεκρό) στην αγάπη, ώστε να θέλει και να μπορεί να Τον πλησιάσει (τον Θεό).

Η ενσάρκωση του Χριστού, είχε στόχο και σκοπό, να ελευθερώσει από τα εγωϊστικά εμπόδια αυτή την πρόσβαση του ανθρώπου στον Θεό. Να τον μάθει (τον άνθρωπο) ότι δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει. Είχε σκοπό και αποστολή στον κόσμο ο Χριστός, να καταργήσει το τέλος. Να μας μάθει, όπως είπαμε, ότι δεν γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε. Ότι τελικώς μόνον ο θάνατος πεθαίνει.

Ζωή είναι ο Χριστός. Η σχέση και ο ταυτισμός μαζί Του γεννάει τη ζωή και για μας. Γι’ αυτό προσευχόμαστε λέγοντας: Αιωνία η μνήμη, (Φυσικά όχι από τους βιολογικά ζωντανούς! Είναι θέμα χρόνου το πότε θα φύγουν και αυτοί!) ζητώντας να τον έχει ο Χριστός πάντοτε στην «αγκαλιά» Του.

Αυτό είναι για μας ανακούφιση ελπίδας για προστασία και χαρά του ανθρώπου μας. Παρακαλούμε αν κάτι σαν άνθρωπος έσφαλε (αμάρτησε) να το καθαρίσει και να το παραγράψει με το Αίμα Του ο Χριστός, αφού για την συγχώρηση των αμαρτιών μας το έχυσε. [το αίμα Ιησού Χριστού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας (Α  Ἰωάν. 1,7)]

Στην Ευχαριστία έχουμε την δυνατότητα «επικοινωνίας» με τους αγαπημένους μας. Εκεί «συναντιόμαστε»! Σ’ αυτό το μεγάλο μυστήριο, θέλουμε και για τους νεκρούς μας και για μας, όπως λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο μια ‘’θέση’’ στο Μεγάλο Δείπνο (Ιωαν. 13, 2-4). Μακάρι να μη μείνει έξω του Νυμφώνος αυτού του Δείπνου κανένας.

Θεματολογικές ετικέτες

Αφήστε μια απάντηση