“Αν τα δημιουργήματα Του δεν είναι άξια να παραμείνουν ζωντανά , τότε η δημιουργία Του είναι ελλειπής. Τότε δεν είναι τόσο μεγάλος ούτε τόσο θεϊκός όσο τον φαντάστηκαν με την φτωχή τους σκέψη τα καταδικασμένα σε θάνατο δημιουργήματα Του. Όμως ο Κύριος λέει: “πάντες γαρ αυτώ ζώσιν ” Ο θάνατος εν αυτώ δεν υφίσταται. Ω Κύριε η ζωή σου στηρίζει την ζωή μας “
George MacDonald.
Έφυγε σήμερα για την όντως Ζωή ενα εκλεκτό μέλος της ενορίας μας. Μια λαμπρή χριστιανή γυναίκα η Βαρβάρα Παπαευθυμίου σύζυγος του Μιχάλη Παπαγεωργίου . Την προπέμψαμε στην Βασιλεία του Θεού απο τον ναό μας με τα εξής:
Δίκοπο μαχαίρι διαπερνά τις καρδιές μας· η μια του κόψη, εκείνη που φεύγει· η άλλη του κόψη, αυτοί που μένουν. Άντε να βρεις την οδυνηρότερη πλευρά του μαχαιριού…
Είμαστε όλοι θυμωμένοι με τον Πατέρα μας που δεν παρενέβη (ή έστω που παρενέβη σχετικά, και με σύντομη χρονική προθεσμία) στην πορεία της ασθένειας της Ρούλας. Φυσικά ξέρουμε ότι αμέτρητοι άνθρωποι αυτή την στιγμή περνάνε την ίδια διάβαση, την μοναδικά δική τους, στη ζωή του καθενός. Ζουν δηλαδή την εμπειρία του θανάτου. Αλλά, να πάρει η ευχή, εμείς, μικροί και περιορισμένοι, την Ρούλα γνωρίζουμε και όχι όλα αυτά τα πλήθη των ανθρώπων και η Ρούλα είναι ο αποδέκτης της αγάπης μας, και γι᾿ αυτήν πονάμε!
Γιατί, Κύριε, συνέβη αυτό;
Γιατί επέτρεψες τον καρκίνο και τον θάνατο;
Γιατί πρέπει να μείνει αναπάντητο το γιατί;
\Αφού ο απόστολός Σου Παύλος στενοχωριόταν στην αρρώστια και στην προοπτική του θανάτου του Επαφρόδιτου, φυσικά κατανοείς την βαθειά μας λύπη για τον θάνατο και τον χωρισμό της αδελφής μας. Όμως τα γεγονότα είναι τόσο “μεγάλα” και μας ξεπερνάνε τόσο πολύ, που δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε. Όλα είναι μυστήριο. Πρέπει να ζήσεις το μυστήριο.
Εσύ, Χριστέ, εξακολουθείς να βλέπεις τον Αβραάμ, ακόμα και όταν ο Ισαάκ έχει πάψει να τον βλέπει. Εσύ μας σκέφτεσαι απείρως περισσότερο, απ᾿ όσο εμείς σκεπτόμαστε Εσένα. Η λίγη ζωή που καίει μέσα σ᾿ αυτό το θνητό σώμα λάμπει ακατάσβεστη στα μάτια Σου, Χριστέ μου, που πάντα αντικατοπτρίζουν την αλήθεια. Οι αγαπημένοι μας χάνονται κάποια στιγμή από το δικό μας βλέμμα, όμως δεν χάνονται ποτέ από το δικό Σου. Αυτόν που Εσύ σκέφτεσαι, αυτός ζει! Γι᾿ αυτό Σού ψέλνουμε και Σε παρακαλούμε να είναι αιωνία η μνήμη του!
Το υλικό μας σώμα δεν θα είναι την στιγμή του θανάτου τίποτε περισσότερο παρά σαν το παλαιό ένδυμα που βγάζουμε από πάνω μας την νύχτα, με σκοπό να ντυθούμε το πρωί καινούργιο και καλύτερο.
Μέσω αυτού του παλαιού ενδύματος όμως, του σώματος μας, ερχόμαστε σε επαφή με την φύση, με τους συνανθρώπους μας, καθώς και με τις αποκαλύψεις Σου σ’ εμάς.
Μέσω του σώματος δεχόμαστε όλα τα μαθήματα των παθών, της αγάπης, της ομορφιάς, της επιστήμης.
Μέσω του σώματος εκπαιδευόμαστε τόσο στην εξωστρέφεια, όσο και στην στροφή προς τον εσωτερικό μας εαυτό, ώστε να βρούμε Εσένα τον Θεό μας.
Συ, Χριστέ, μας έμαθες ότι ο άνθρωπος δεν είναι δύο ημερομηνίες με μια παύλα ανάμεσα. Μας το δειξες παίρνοντας μαζί Σου και το σώμα μας, που έκανες σώμα σου, όταν έφυγες από μας.
Αυτό το σώμα περιμένουμε να μας ξαναδώσεις εν δόξη, με κάθε χαρακτηριστικό στοιχείο, που μας ξεχώριζε από τα υπόλοιπα πρόσωπα, ακόμα πιο φανερό και πιο έντονο από πριν! Το πρόσκαιρο, το μη ουσιαστικό, το μη αποκαλυπτικό, το ατελές, θα έχει εξαφανιστεί. Αντίθετα αυτό που έκανε το σώμα να είναι ό,τι ήταν, στα μάτια αυτών που μας αγαπούσαν, θα είναι τότε σε υπερθετικό βαθμό. Αυτή είναι η Ανάσταση του σώματος. Κάθε βλέμμα θα ξαναβρεί ό,τι αγάπησε. Κάθε καρδιά θα φωνάξει: Να και πάλι ό,τι δικό μου! Όμως τώρα, ακόμα πιο δικό μου, αφού η Ανάσταση θα το φανερώνει όπως ποτέ μέχρι τώρα δεν το είχα ξαναδεί.
Η δούλη Σου Βαρβάρα, αφ᾿ ότου ενήλικη συνειδητοποίησε την πίστη της και την αγάπη της για το Πρόσωπό Σου, τα χρόνια της ζωής της που πέρασαν μέχρι τον θάνατό της, τα πέρασε με μια “γεύση αιωνιότητας”. Έζησε και η Ρούλα στην εποχή μας, μια εποχή πνευματικής ξηρασίας, που οι άνθρωποι, πιεσμένοι να υπάρξουν, φοβούνται και αποφεύγουν το μυστήριο, αποστραγγίζοντας έτσι την ζωή από την ουσιαστική της πηγή. Η Ρούλα αναζήτησε και βρήκε Εσένα, την πηγή της ζωής, από την οποία και αρδεύτηκε! Όχι ότι δεν έκανε λάθη, αλλά και τα λάθη της τα αξιολογούσε κάτω από το δικό Σου φως, που είναι το φως της αιωνιότητας. Τώρα βρίσκεται και είναι στο φως του Προσώπου Σου.
Για την Βαρβάρα, ισχύει αυτό που μας λέει η ποιήτρια:
“Μάταιοι-οι άνεμοι,
Βρήκε η καρδιά λιμάνι.
Πέταξε την πυξίδα
Πέταξε και τον Χάρτη
Έφτασε στην στεριά.
Η αιωνιότης επιτέλους επί της ακτής”
E. Dickinson
Εμείς τώρα, έστω και σε ένταση και θυμωμένοι μαζί Σου, Σε παρακαλούμε:
Δέξου την αδελφή μας κοντά Σου εν ειρήνη. Δέξου την, “κατακάθαρη” όπως βγήκε από το καμίνι της αρρώστιας, που την λαμπικάρισε. Δέξου την και γαλήνεψέ την για την αγωνία που θα έχει για τον Μιχάλη· για τον Νίκο, τον Τόλη, την Βάγια και την Ιωάννα, βεβαιώνοντάς την, όπως μόνο Εσύ μπορείς να βεβαιώσεις, για την δική Σου φροντίδα!
Εμείς οι περιλειπόμενοι, Σε παρακαλούμε όχι μόνον για την Ρούλα, αλλά και για τους δικούς της. Τον σύζυγο, τα παιδιά της, τους συγγενείς της. Δώσε τους την δυνατότητα να βλέπουν, δια μέσου αυτού του παράλογου θανάτου, πίσω από τα γεγονότα. Έστω και αν δεν ξέρουν και δεν ξέρουμε το γιατί τους, να κάνουμε τον κόπο να ξεκινήσουμε μια πορεία εμπιστοσύνης, για να συνειδητοποιήσουμε για την Ρούλα, αλλά και για μας, το ψαλμικό: ἐάν πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι Σύ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ”. Ακόμα και στο σκοτάδι του θανάτου, δεν θα φοβάμαι, γιατί και εκεί, Εσύ είσαι μαζί μου.
Θέλουμε, τώρα που ολόκληρος ο κόσμος για την Ρούλα ξέμεινε πίσω σαν πεταμένα ρούχα, η Ρούλα αναγεννημένη από την γεμάτη αγάπη πτωχεία του Χριστού Σου να είναι μαζί Σου, και να πάρει την αρχική λαμπρότητα της Αναστάσιμης Ημέρας.
Θέλουμε και παρακαλούμε να είσαι μαζί με την Ρούλα, καθώς και μαζί μας. ΑΜΗΝ.