18 Απριλίου 2024 Buckfast Abbey
Ομιλία την Πέμπτη της τρίτης εβδομάδας της Ανατολής, κατά την τελευταία ημέρα μιας ησυχαστικής περιόδου που κηρύχθηκε στους επισκόπους της Αγγλίας και της Ουαλίας
Πράξεις των Αποστόλων 8.26-40: Πλησίασε και ανέβασε αυτό το άρμα.
Ο διωγμός που προέκυψε στην Ιερουσαλήμ μετά την αποκεφάλιση του Στεφάνου προκάλεσε την έκρηξη του αποστολικού πυρήνα. Οι Δώδεκα, οι οποίοι από την Ανάληψη είχαν συναθροιστεί, αρχικά με φόβο και στη συνέχεια με δημιουργική εμπιστοσύνη, με τη Μαρία, τη Μητέρα του Ιησού (Πράξεις 1.14), διασκορπίστηκαν.
Με αξιοσημείωτη ενέργεια ξεκίνησαν την αποστολή που τους ανατέθηκε: να κάνουν μαθητές όλα τα έθνη, να πάνε στα πέρατα της γης (Ματθαίος 28.19). Σύμφωνα με την απόκρυφη παράδοση – ευφάνταστη, ίσως, αλλά γεμάτη βαθύ νόημα ως αφηγηματική θεολογία – οι Δώδεκα συναντήθηκαν ξανά μόνο όταν η Μητέρα του Θεού αναπαύθηκε. Σε εκείνο το σημείο, διαβάζουμε στο βιβλίο του πέμπτου αιώνα για την Κοίμηση της Θεοτόκου, που υποτίθεται ότι είναι μαρτυρία των αποστόλων, “καθώς στεκόμασταν σαστισμένοι από πολλές σκέψεις, πώς θα μπορούσαμε να πάμε [σ’ αυτήν], ο καθένας μας από εκεί που βρισκόταν, ο Κύριος μας έστειλε κοντά της, σαν με γρήγορα άλογα και σύννεφα φωτός”.
Η συγκέντρωση που προέκυψε αποτελεί κεντρικό μοτίβο της χριστιανικής εικονογραφίας, μια διαχρονικά συγκινητική εικόνα της αποστολικής και Μαριανής φύσης της Εκκλησίας.
Η υπερφυσική μεταφορά δεν ήταν κάτι καινούργιο για τους Δώδεκα. Το σημερινό ανάγνωσμα από τις Πράξεις των Αποστόλων μας δείχνει τον Φίλιππο να κινείται από το Πνεύμα. Το Πνεύμα τον κατευθύνει και τον μετατοπίζει: αφού καθοδήγησε και βάφτισε τον ευνούχο της Κανδάκης, “παρασύρθηκε από το Πνεύμα του Κυρίου” και βρέθηκε μεμιάς στην Αζωτό, ιστορικό κέντρο της λατρείας του Δαγών, το είδωλο του οποίου ανατράπηκε εκεί από την παρουσία της Κιβωτού την εποχή του Σαμουήλ (Α΄ Σαμουήλ 5.1-7).
Η Παρουσία του Κυρίου κινείται στο εξής πάνω και κάτω από τη γη, όχι σε ένα ιερό αντικείμενο πάνω σε μια άμαξα με βόδια, αλλά στο αποστολικό κολλέγιο που εξηγεί το Λόγο, που κόβει το ψωμί, που αποπνέει το γλυκό άρωμα του Χριστού (Β΄ Κορ. 2.15), που εισάγει τους ανθρώπους στη ζωή εν Πνεύματι.
Η αποστολή συνεχίζεται. Δεν μπορούμε παρά να θαυμάζουμε τα σχέδια της θείας πρόνοιας. Όπως ο Φίλιππος, καλούμαστε να γίνουμε άνθρωποι της συνάντησης, ακολουθώντας τις εθνικές οδούς και τους παράδρομους για να αναζητήσουμε τους αναζητητές της αλήθειας εκεί που τυχαίνει να βρίσκονται. Πρέπει να εξηγήσουμε τον λόγο του Θεού και να εξηγήσουμε τη συνοχή του σχεδίου του για τη σωτηρία που εκτυλίσσεται από την αυγή του χρόνου. Πρέπει λοιπόν να είμαστε ποτισμένοι με αυτόν τον Λόγο, αφήνοντάς τον να διαποτίζει την ίδια μας τη συνείδηση, καθοδηγώντας την προσέγγισή μας στα πάντα, γιατί ο Χριστός δεν είναι μόνο το Άλφα και το Ωμέγα, αλλά και όλα τα άλλα γράμματα που βρίσκονται ενδιάμεσα. Πρέπει να διαχειριζόμαστε τα ιερά μυστήρια, επιτρέποντας στους πιστούς να συναντήσουν τον Χριστό μέσω του Σώματός του, της Εκκλησίας. Στη συνέχεια, μόλις τελειώσει το έργο μας, πρέπει να προχωρήσουμε με απόλυτη ελευθερία, αφήνοντας το Πνεύμα να μας καθοδηγήσει εκεί όπου μας χρειάζονται στη συνέχεια.
Για να υπηρετήσουμε με αυτόν τον τρόπο απαιτείται ταυτόχρονα μια βαθιά θεμελίωση στα ουσιώδη και μια μεγάλη ελαφρότητα, μια ικανότητα για κίνηση πάνω σε “γρήγορα άλογα και σύννεφα φωτός”, ευαίσθητη στις πιο λεπτές προτροπές του Πνεύματος. Είθε να ζούμε και να εργαζόμαστε πάντα με αυτούς τους όρους, με χαρά και ευγνωμοσύνη. Αμήν.