Αρχιεπίσκοπος Καντέρμπουρι Justin Welby
29 Ιουλίου 2015
Πάρα πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου μας αναλώνεται σε φόβους και ανησυχίες. Ο φόβος είναι το όπλο που χρησιμοποιεί ο διάβολος κατά των χριστιανών και της εκκλησίας προκειμένου να μας οδηγήσει στην εσωστρέφεια, να μας στρέψει εναντίον του άλλου, μακριά από έναν κόσμο που έχει ανάγκη. Μπορεί να είναι ο φόβος του Ισλάμ, αλλά και ο φόβος μιας άλλης ομάδας στην εκκλησία! Μπορεί να είναι ο φόβος για την δική μας ζωή, για το χρέος, για την αμαρτία, για κρυφές αδυναμίες. Μπορεί να είναι ο φόβος για εκείνους που αγαπούμε περισσότερο ή για αυτούς που μας αγαπούν περισσότερο. Ο φόβος μπορεί να προέλθει από ένα εκατομμύριο άλλες αιτίες.
Ωστόσο, κατά την μεγαλύτερη κρίση της ζωής Του – στην πραγματικότητα όλης της ιστορίας- μια κρίση που μπροστά της αυτό που αντιμετωπίζουμε μοιάζει με μια μικρή διαταραχή – ο Ιησούς στο κατά Ιωάννη κεφ. 15, δεν μιλά για φόβο ή την αντιμετώπιση του φόβου, αλλά για την ελπίδα, την αγιότητα, την αγάπη και την υπηρεσία. Το αντίθετο του φόβου είναι η ελπίδα (η οποία στην Καινή Διαθήκη σημαίνει «σίγουρη και βέβαιη προσδοκία»), και αυτή υπάρχει επειδή ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς. Είμαστε χριστιανοί και καλούμαστε να είμαστε ένας λαός του ιερού, μάρτυρες της ελπίδας. Ως Χριστιανοί είμαστε στην χειρότερη κατάσταση που θα μπορούσαμε να είμαστε όταν υπάρχει ο φόβος και στην καλύτερη όταν υπάρχει ελπίδα.
Είναι εύκολο να βλέπουμε την εκκλησία και τον κόσμο και να απελπιζόμαστε. Υπάρχει μεγάλος πειρασμός να το κάνουμε αυτό. Δεν πρέπει να κοροϊδευόμαστε, υπάρχουν τεράστιοι κίνδυνοι, βαθιές ανησυχίες σε κάθε κατεύθυνση· όμως η αντίδρασή μας δεν πρέπει να είναι ο φόβος, αλλά η εν Χριστώ ελπίδα. Απόλυτος ρεαλισμός ναι, αλλά εν Χριστώ ελπίδα. Γνωρίζουμε τον προορισμό της ζωής μας, αν ανήκουμε στον Χριστό, θα είμαστε μαζί Του για πάντα, θα έχουμε την αιώνια ζωή Του μέσα μας. Μέχρι εδώ καλά, αλλά το θέμα με τα ταξίδια, δεν είναι ο τελικός προορισμός, αλλά ο “δρόμος” για να φτάσει κάποιος εκεί.
Στο Canterbury κάποια στιγμή φέτος πήγα με το αυτοκίνητο σε ένα κατάστημα. Στο δρόμο της επιστροφής, 300 μέτρα από το σπίτι μας, είδα μια πινακίδα εκτροπής. Την ακολούθησα και μας έβγαλε κατ’ ευθείαν στον πιο πολυσύχναστο πεζόδρομο, την ώρα με την μεγαλύτερη κίνηση του Σαββατοκύριακου. Φορούσα το κολάρο μου και προσπαθούσα όσο μπορούσα να μην μοιάζω με τον Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι. Ο συνεπιβάτης μου σαφώς αναρωτιόταν αν θα έπρεπε… να κρυφτεί στο πορτ μπαγκάζ! Η εκτροπή συνέχισε να μας πηγαίνει κυκλικά πίσω στον ίδιο δρόμο -για να μας δουν όλοι όσοι δεν μας είδαν την πρώτη φορά!!-και μια κλίση από την αστυνομία “ολοκλήρωσε” την εκτροπή του δρόμου!!
Η αιτία, φυσικά, ήταν κάποιοι μαθητές που έκανα πλάκα με τις πινακίδες εκτροπής. Δεν το βρήκα αστείο, το ομολογώ. Το θέμα και σ’ αυτή την περίπτωση δεν ήταν ο προορισμός, τον έβλεπα διαρκώς μπροστά μου, ήταν η διαδρομή για να φτάσω εκεί!
Το γεγονός ότι ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς είναι πλέον πέρα από κάθε αμφιβολία. Αλλά ποια είναι η διαδρομή που ακολουθούμε για να φτάσουμε στον αιώνιο προορισμό μας; Η απάντηση είναι πολύ απλή: εμείς καλούμαστε να ζήσουμε ως άγιοι άνθρωποι του Θεού. Αγιότητα: να είμαστε πάντα διαθέσιμοι, έτοιμοι, συμφιλιωμένοι, εξοπλισμένοι, να μην κρατάμε τίποτα “δικό μας”. Η διαδρομή που πρέπει να ταξιδέψουμε με τον αναστημένου Ιησού είναι μια διαδρομή αγιότητας.
Για πολλούς από εμάς η χρήση του όρου αυτού θα προκαλέσει ένα μούδιασμα στις καρδιές μας επειδή σχεδόν όλοι μας γνωρίζουμε ότι η αγιότητα ακούγεται περίεργη και ανιαρή. Είναι βέβαια μια καλή ιδέα στη θεωρία, αλλά όταν υπάρχουν τόσα πολλά αγαθά για να απολαύσουμε, χάνει κάπως τη λάμψη της και κανένας από εμάς δεν μπορεί να αισθάνεται άγιος. Κάθε φορά που κάποιος χρησιμοποιεί τη λέξη αυτή, θυμάμαι τις αμαρτίες και τις αδυναμίες μου. Αλλά η αγιότητα είναι μεταδοτική -όταν συναντάς κάποιον που την έχει είσαι σε θέση να την αντιληφθείς. Είναι όμορφη. Οι άγιοι άνθρωποι γεμίζουν τις καρδιές μας με χαρά.
Όταν ήμουν στα πρόθυρα του να γίνω χριστιανός, τα μεγαλύτερα προβλήματά μου δεν ήταν για την αλήθεια του Ιησού Χριστού. Υπήρχαν άφθονα στοιχεία για αυτό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι θα «χαλούσε» η ζωή μου. Ήθελα να είμαι επιτυχής, να διασκεδάζω, να ζω χωρίς τους περιορισμούς μιας ξεπερασμένης ηθικής (όπως μου φαινόταν τότε). Δεν ήθελα μια δραστήρια συνείδηση να επιβαρυνθεί περαιτέρω με μια δέσμη κανόνων για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνω.
Πόσο λάθος ήταν αυτό! Όπως γνωρίζουμε το να είναι κάποιος Χριστιανός δεν έχει να κάνει πρωτίστως με κανόνες και δόγματα, αλλά με την παράδοση των αξιών της ζωής ενός ατόμου, σε Αυτόν που είναι η Αλήθεια των πάντων, στον Ιησού Χριστό. Και όταν αυτό γίνει διαπιστώνει κανείς ότι πλέον μπορεί να δέχεται εντολές με χαρά και απόλαυση, με ελπίδα και σκοπό. Ο Χριστιανισμός είναι πάνω απ’ όλα μια σχέση με τον Αναστάντα Κύριο Ιησού Χριστό. Η ουσία της αγιότητας είναι αυτή η σχέση να είναι ζωντανή και έντονη, να αισθάνεσαι οικεία -σαν στο σπίτι σου- με τον Ιησού. Η εκκλησία που είναι οικεία με τον Ιησού αλλάζει τον κόσμο.
Ας επιστρέψουμε στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο κεφ. 15.
Η κατάσταση που περιγράφεται στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο κεφ. 15 είναι δύσκολη. Οι μαθητές είναι τρομοκρατημένοι και σε σύγχυση. Το μόνο πρόσωπο που κυριαρχεί στα πράγματα είναι ο Ιησούς.
Α. Πρώτα λέει να μείνουν μαζί Του, για να είναι άνθρωποι που νιώθουν σαφώς σπίτι τους το να είναι μαζί Του (Ιωάννης 15, 4). Η λέξη που περιγράφει αυτή την σχέση είναι το «μένω». Είναι η λέξη που χρησιμοποιούν και οι δύο μαθητές όταν τον πλησιάζουν (στο κατά Ιωάννη 1) και Τον ρωτούν “Πού μένεις; δηλαδή που ζεις;”
Η υπόσχεσή Του στην απορία τους είναι ότι αν μείνουν μαζί Του, αναπόδραστα θα καρποφορήσουν. Ο Jean Vanier, ιδρυτής της L’Arche, λέει στο θαυμάσιο σχολιασμό του για το ευαγγέλιο του Ιωάννη: “Ο καρπός είναι η ζωή που καλούμαστε να δώσουμε στους άλλους. Αλλά δεν είμαστε μόνο εμείς που δίνουμε ζωή, ούτε είναι μόνο ο Ιησούς που δίνει ζωή, είμαστε εμείς και ο Ιησούς”. Αυτό σημαίνει να νιώθουμε σαν στο σπίτι μας με τον Ιησού. Το κλήμα μόνο του δεν αγωνίζεται για την παραγωγή καρπών, το κάνει επειδή είναι μέρος της αμπέλου.
Το να είμαστε στο σπίτι με τον Ιησού ξεκινά:
- με το να ξοδέψουμε χρόνο μαζί Του. Στην ανάγνωση της Βίβλου καθημερινά. Το κάνετε αυτό;
- με την προσευχή·
- με την ησυχία, ίσως και με ένα Σαββατοκύριακο, μερικές φορές το χρόνο, για προσωπική προσευχή·
- με την σιωπή, την ενατένιση του Χριστού·
- με την νηστεία από τροφές ή από κάποια άλλη ευχαρίστηση, η απουσία των οποίων μας υπενθυμίζει να προσανατολιστούμε στον Χριστό·
- με το να επιτρέψουμε στο Άγιο Πνεύμα να αμφισβητήσει όλες τις υποθέσεις και τις ανέσεις μας, για να μας κάνει χριστιανικό λαό και όχι κοσμικούς ανθρώπους με κάποια «χριστιανικά χόμπι».
Ο Ιησούς πρέπει να πάρει το καλύτερο μέρος από το χρόνο και την ενέργειά μας και να Του επιτραπεί να μας αλλάξει πέρα από κάθε προσδοκία. Ξέρω ότι όταν οι βασικές πνευματικές αρχές εκλείψουν, τότε χάνεται και η χαρά του Χριστού.
Β. Δεύτερον, στο κατά Ιωάννη 15, 6, ο Ιησούς προειδοποιεί. Ξέρει τον τρόπο που μας προσελκύουν τα καθήκοντα και οι δομές, η οργάνωση και η μέθοδος. Καμία μέθοδος δεν αντικαθιστά το να είμαστε στο σπίτι με τον Ιησού. Αν συμβεί αυτό, δεν παράγεται καρπός. Συμφιλίωση με τον Θεό μέσω του Ιησού, είναι το ευαγγέλιο, είναι η καρδιά και το κέντρο της ζωής μας και τα υποκατάστατα δεν αποφέρουν καρπούς. Αν δεν υπάρχει καρπός, οι κλάδοι καίγονται. Η ποιότητα της χριστιανικής ζωής μας έχει μεγάλη σημασία για το Θεό και φυσικά για μας.
Αυτό χτυπά την καρδιά του πολιτισμικού Χριστιανισμού, όποιος και αν είναι ο πολιτισμός μας. Είτε είναι ο Χριστιανισμός που λέει «ο Θεός που πιστεύω θα κάνει το α ή μισεί το β», είτε είναι ο Χριστιανισμός που λέει «η πραγματικότητα είναι ο Θεός που υπάρχει και όχι αυτός που εγώ φαντάζομαι». Είτε είναι ο Χριστιανισμός που λέει «αλλά εγώ πάντα πίστευα ότι» ή «έτσι είμαι εγώ»! Είτε είναι ο Χριστιανισμός, που παίρνει ό,τι είχαμε ως φυσιολογικό, επειδή είμαστε περικυκλωμένοι από αυτό. Είτε φυσικά είναι ο Χριστιανισμός, που ακολούθησε τους Φαρισαίους, αυτός που ζήτησε την Ιερά Εξέταση, αυτός που καταδικάζει ανθρώπους για αυτό που είναι ή δεν είναι, αυτός που προτιμά την άνεση από την αμφισβήτηση!!
Και μπορώ να δείξω με το δάχτυλο τον εαυτό μου, και προσπαθώ να το κάνω σε τακτική βάση! Είναι ο Χριστιανισμός μου όταν έχω συνηθίσει να είμαι ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, όταν νομίζω ότι το να έχω το ρόλο αυτό είναι φυσιολογικό και δικαιολογημένο, όταν θεωρώ δεδομένο ότι είμαι εξουσιοδοτημένος να μιλήσω σε σας! Αν είμαι περισσότερο επικεντρωμένος σε καθήκοντα, στόχους και στρατηγικές, παρά στην αγάπη προς τους εχθρούς μου, στο να είμαι με τους φτωχούς, στο να ακούω τους περιθωριοποιημένους και να πλένω τα πόδια των άλλων, τότε δεν θα φέρω καρπούς. Η ακαρπία είναι συνέπεια του Χριστιανισμού του εφησυχασμού που έρχεται με εμφανή επιτυχία, ή κομψή παρακμή (!), όταν αντιμετωπίζει την αποτυχία. Και υποφέρει από την κρίση του Θεού. «Ο Θεός μας θέλει με μαλακή καρδιά και σκληρά πόδια, πάρα πολλοί όμως από εμάς είναι το αντίθετο» (Jackie Pullinger).
Το αντίδοτο σε τέτοιο Χριστιανισμό είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος σε κάθε ένα από εμάς. Στο τέλος της βραδιάς προσεύχομαι ώστε πολλοί να προσέλθουν και να επιδιώξουν να ανακαινισθούν από το Άγιο Πνεύμα, για να συνειδητοποιήσουν εκ νέου ότι είναι πιο πολύ στο “σπίτι”, όταν είναι με τον Ιησού.
Εκείνοι που είναι στο σπίτι με τον Ιησού χορεύουν σε ένα διαφορετικό τόνο, στον τόνο της αγιότητας. Είτε πρόκειται για το πώς θα χειριστούν τα χρήματα, το σεξ ή τη δύναμη, ή το πώς σχετίζονται με τους ανθρώπους, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μίλησα πριν για τον πνευματικό μου πατέρα, τον π. Nicolas Buttet. Όταν τον συναντώ ακούω το τραγούδι του Πνεύματος που με καλεί πίσω στον Ιησού. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το να είσαι Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι είναι τίποτα, το να είσαι στο σπίτι με τον Ιησού είναι όλα και τα πάντα, για πάντα!
Λοιπόν πως είναι η αγιότητα;
Είναι φανερή στην αγάπη και την ενότητα (Ιωάννης 15, 12). Το πιο βασικό κόστος της μαθητείας, είναι το να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, ακόμα και όταν διαφωνούμε, αγαπώντας όπως ο Ιησούς μας αγαπά, και το να πλένουμε πόδια των άλλων όπως έκανε ο Χριστός και στον Ιούδα. Είναι το μεγαλύτερο σύμβολο της πραγματικότητας του Θεού, είναι ανεξήγητο αν δεν υπάρχει Θεός. Πείθει τον κόσμο για την αλήθεια του Χριστού.
Ο Nicky είχε την καλοσύνη να με καλέσει να είμαι στην διάσκεψη των ηγετών στο Albert Hall τον Μάιο. Πήρε συνέντευξη από τον Καρδινάλιο Vincent Nichols και στη συνέχεια και από τους δυο μας μαζί. Ήταν μια υπέροχη στιγμή για μένα. Ο Nicky ρώτησε πώς ήμασταν τόσο καλοί φίλοι. Ο Καρδινάλιος Vincent είπε με τη μία: “Λοιπόν, υποθέτω επειδή εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον.” Κοινή απάντηση πραγματικά, εκτός από το ότι θα είχε θεωρηθεί ως ένα θαύμα στις περισσότερες περιόδους από την μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα και μετά.
Υπάρχει μια συκιά στο Lambeth Palace φυτεμένη το 1556 από κλαδί από τον Κήπο του Βατικανού, από τον τελευταίο Ρωμαιοκαθολικό αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρι, τον Καρδινάλιο Πόλο, για να γιορτάσουν την καύση του Cranmer, του Αγγλικανού προκατόχου του. Και ήμασταν εκεί (η συκιά εξακολουθεί να βγάζει καρπούς) μαζί με τον Vincent στην διάσκεψη του Albert Hall. Στο τέλος της συνέντευξης ολόκληρο το ακροατήριο σηκώθηκε και επευφημούσε, όχι εμάς, είμαι σίγουρος, αλλά την πραγματικότητα της ενότητας.
Διαφωνούμε ριζικά σε πολλά πράγματα, αλλά αγαπάμε. Αυτή η αγάπη πρέπει να ξεπεράσει τις διαφορές μας σε ζητήματα όπως η ανθρώπινη σεξουαλικότητα, έτσι ώστε να μπορούμε να διαφωνούμε, αλλά να αγαπάμε.
Η αγάπη πρέπει να ξεπεράσει τις ιστορικές διαιρέσεις των εκκλησιών, έτσι ώστε να δείξουμε στον κόσμο την παρουσία του Χριστού και όχι τον ανταγωνισμό των θεσμών. Πρέπει να ζούμε την πραγματικότητα ότι εν Χριστώ η φυλή, το έθνος, το φύλο, η κοινωνική τάξη, δεν είναι τίποτα. Αυτό συνιστά μια μεγάλη αλλαγή, ακόμη και σήμερα.
Την περασμένη εβδομάδα ο πάστορας Agu (Irukwu), ο υπέροχος Agu, ήρθε να με δει μαζί με τον Γενικό Επίσκοπο της Εκκλησίας του, τον πάστορα Ενώχ Adeboye. Ο Agu είναι ένας άνθρωπος, προφανώς στο σπίτι με τον Ιησού! O Γενικός Επίσκοπος και εγώ μιλήσαμε και προσευχηθήκαμε για λίγο, και συμφωνήσαμε σε κάποια πράγματα, σε κάποια άλλα όχι. Αλλά ένα πράγμα που θα μπορούσα να του πω ήταν ότι δεν είναι ανταγωνιστής. Ότι όσο περισσότερους ανθρώπους καταφέρνει να κερδίσει στο όνομα του Ιησού στο Ηνωμένο Βασίλειο, τόσο το καλύτερο. Ότι η Εκκλησία της Αγγλίας θα ανθίσει όταν επιδιώκει τη δόξα του Θεού και όχι την δική της άνθηση.
Από όποιο μέρος της εκκλησίας και αν έρχονται οι άνθρωποι, καλούμαστε στην αγάπη και την ενότητα. Η Alpha το έχει δείξει ξεκάθαρα. Είναι το δώρο σας για την παγκόσμια εκκλησία, χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς ηγεμονισμούς.
Η αγιότητα φαίνεται στην αλλαγή του κόσμου. Το τραγούδι του Αγίου Πνεύματος μας καλεί να είμαστε μεταμορφωμένη και μεταμορφώνουσα κοινότητα. Μια-δυο εβδομάδες πριν, ένας άνθρωπος που ονομάζεται Μπράιαν Stevenson έδωσε μια διάλεξη στο Lambeth Palace. Αυτός είναι Χριστιανός Αφροαμερικανός δικηγόρος ο οποίος για πολλά χρόνια έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του δωρεάν σε όσους έχουν καταδικαστεί σε θάνατο. Το βιβλίο του, «Μόνο Έλεος», είναι πηγή έμπνευσης. Μίλησε εκπληκτικά δυνατά, εμπνευσμένα, σε μια ομάδα με μερικούς σημαντικούς ανθρώπους για τη μετατροπή της κοινωνίας. Λίγα χρόνια πριν κέρδισε μια υπόθεση στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ που αναφέρει ότι τα παιδιά δεν θα μπορούν να καταδικαστούν σε ισόβια χωρίς αναστολή.
Αυτό ήταν σπουδαίο, αλλά μίλησε και για την ανάγκη να είμαστε κοντά με τους φτωχούς και τους φυλακισμένους, να είμαστε ανθεκτικοί στην προσπάθεια να μετασχηματίσουμε την κοινωνία, αλλά και βεβαίως να δεχτούμε ότι είμαστε συντετριμμένοι. Γράφει ότι «η συντριβή μας είναι επίσης η πηγή της κοινής μας ανθρωπιάς, η βάση για την από κοινού αναζήτησή μας για παρηγοριά, νόημα και ίαση. Η κοινή μας τρωτότητα και ατέλεια καλλιεργεί και συντηρεί την ικανότητά μας για συμπόνια».
Θα πρέπει να μεταμορφωθούμε έτσι ώστε να μπορούμε να μεταμορφώσουμε και στο κατά Ιωάννη 15, 2 ο Ιησούς ονομάζει αυτήν την μεταμόρφωση “κλάδεμα”. Το κλάδεμα έρχεται με πολλές μορφές – μερικές τις χαιρετίζουμε, τις αποζητάμε, άλλες μας έχουν επιβληθεί από τη συντριβή της ζωής. Αλλά το ότι κλαδευόμαστε είναι ένα σημάδι ότι ο κηπουρός μας καλλιεργεί. Το κλάδεμα είναι επώδυνο, αλλά είναι ο πόνος τού να αγαπιέσαι. Ο Θεός μπορεί να φαντάζει μακριά, μπορεί να χάσουμε την αίσθηση της παρουσίας. Μπορεί να κληθούμε να εγκαταλείψουμε διάφορα πράγματα, έτσι ώστε να μπορέσουμε να φέρουμε περισσότερους καρπούς, περισσότερη ζωή στους γύρω μας. Μπορεί να μισούμαστε από πολλούς, συμπεριλαμβανομένων και άλλων χριστιανών, το ξέρω αυτό. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις αλλά υπάρχει πάντα η ελπίδα της καρποφορίας – ο μεγάλος σκοπός μας σε μια αγία ζωή. Το κλάδεμα οδηγεί στην αγιότητα.
Πριν από μερικά χρόνια η εκκλησιαστική οργάνωση που διοικούσα αντιμετώπισε σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Σχεδόν όλοι θα έπρεπε να απολυθούν. Εργαζόμαστε σε πολλά προγράμματα σε πολλά μέρη του κόσμου και έπρεπε να γίνουν άγριες περικοπές. Πιθανότατα δεν ήταν δικό μου λάθος, αλλά ήταν σίγουρα δική μου ευθύνη που οδηγηθήκαμε σε προβλήματα. Ήταν μια εποχή μεγάλου κλαδέματος, η χειρότερη της ζωής μου. Οι προσευχές φαίνονταν αναπάντητες, δεν έρχονταν χρήματα. Ωστόσο, από αυτό ήρθε η πεποίθηση ότι ο Θεός ο οποίος ανέστησε τον Ιησού από τους νεκρούς, δεν μπορεί να νικηθεί από τις αποτυχίες μας, ότι ακόμη και τέτοιες στιγμές θα οδηγήσει σε περισσότερη καρποφορία, όπως έχει γίνει από τον διάδοχό μου και από αυτά που έμαθα από τις δυσκολίες που αντιμετώπισα. Η αγιότητα φαίνεται στην εμπιστοσύνη αποδοχής του ότι έχουμε κληθεί, και ότι «εγώ έχω κληθεί». Είναι δηλαδή η κλήση του Θεού, τόσο σε ατομικό επίπεδο, όσο και για την εκκλησία ολόκληρη.
Από το πρωί που συνειδητά παρέδωσα τη ζωή μου στον Ιησού Χριστό, την ημέρα της 12ης Οκτωβρίου 1975 και μετά, ο άνθρωπος που με είχε οδηγήσει στο Χριστό μου έδωσε μια Βίβλο. Την έχω ακόμα. Από αυτή επέλεξε τα λόγια του κατά Ιωάννη 15, 16: «Δεν με επιλέξατε εσείς αλλά Εγώ σας επέλεξα. Και Εγώ σας όρισα να πάτε και να φέρετε καρπούς που θα διαρκέσουν, έτσι ώστε ο Πατέρας θα σας δώσει ό, τι του ζητήσετε στο όνομά μου.” Δεν το ήξερα τότε, αλλά αυτό σήμαινε το κλάδεμα. Αλλά πολύ περισσότερο από αυτό, θα σήμαινε την ελπίδα, τον σκοπό, την αγάπη, την χαρά και τη χάρη που ξεχύνεται για μένα μέσα από τόσους πολλούς ανθρώπους. Το ίδιο σημαίνει και για κάθε έναν από εμάς, αν κάνουμε την επιλογή να μην κρατήσουμε τίποτα πίσω. Έχουμε όλοι κληθεί, το ερώτημα είναι αν ακούμε.
Έχουμε στην οικογένειά μας μια σκυλίτσα που ονομάζεται Bramble. Πηγαίνω για τρέξιμο νωρίς και να την παίρνω μαζί μου. Ένας από τους συναδέλφους μου που ταξιδεύει συχνά μέσα στην εβδομάδα και χρησιμοποιεί δύο δωμάτια στο Lambeth Palace λέει ότι το ξυπνητήρι του είμαι εγώ που φωνάζω στο τέλος του τρεξίματος μου: «Bramble, χαζούλα, που είσαι αναθεματισμένο σκυλί;». Εγώ την φωνάζω, όμως άλλα πράγματα είναι πολύ πιο ενδιαφέροντα για αυτήν.
Γ. Τέλος, αν και υπάρχουν πολύ περισσότερα πράγματα σ’ αυτό, το πιο όμορφο από τα κεφάλαια, η αγιότητα φαίνεται να λαμπυρίζει στην σταθερή διαφοροποίηση απέναντι στο μίσος και την αντιπαράθεση (Ιωάννης 15, 18-21). Έχω μιλήσει για έναν άνθρωπο, ένα καθολικό καρδινάλιο, που συνάντησα και που ονομάζεται Βαν Τουάν. Χρόνια πριν είχε γίνει Αρχιεπίσκοπος της τότε Σαϊγκόν και έπεσε στα χέρια των κομμουνιστών. Λίγες εβδομάδες αργότερα απ’ όταν συνελήφθη, γυμνώθηκε, και του δόθηκε μόνο ένας αριθμός και έτσι τον έριξαν στο αμπάρι ενός πλοίου καθ’ οδόν προς μια φυλακή, όπου και θα περάσει εννέα χρόνια με βασανιστήρια και μοναξιά, εκτός από τις «προσκλήσεις καταμέτρησης».
Εκεί, στο πλοίο, άκουσε τον Κύριο να του λέει: «τώρα έχεις μόνο εμένα», και έτσι είχε την ελπίδα! Το βιβλίο του ονομάζεται «Μαρτυρία της Ελπίδας». Στη φυλακή ο ίδιος έμεινε σταθερός στην πίστη του μέχρι που ακόμη και ο βασανιστής του μεταστράφηκε και τον ακολούθησε στη φυλακή. Είχε μεταστρέψει και τους φρουρούς του και όσο του έστελναν νέους φρουρούς, τόσο περισσότερους οδήγησε στον Χριστό! Δίδαξε το Ευαγγέλιο στους συγκρατούμενούς του, ψιθυρίζοντας τους το, όταν βρίσκονταν στη σειρά κατά τις «προσκλήσεις καταμέτρησης» της φυλακής. Εκεί κατάρτισε και χειροτόνησε δύο ιερείς στην εκκλησία που είχε αρχίσει μέσα στη φυλακή. Τελούσε την Θεία Κοινωνία κάθε μέρα με ένα κόκκο ρυζιού και αρκετό κρασί από ρύζι που κρατιόνταν στην παλάμη του χεριού του.
Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν που να ήταν διαρκώς τόσο στο «σπίτι με τον Ιησού». Αυτός σε ένα απόγευμα μου αναδιαμόρφωσε ολόκληρη την κατανόησή μου για την αγιότητα.
Καλούμαστε, λοιπόν, όχι από κάποιον κατώτερο αλλά από τον ίδιο τον Ιησού να γίνουμε άγιοι άνθρωποι, σε έναν κόσμο όπου η αγιότητα είναι δύσκολο να εφαρμοστεί και εν μέσω ενός ταχέως μεταβαλλόμενου πολιτισμού. Καλούμαστε να είμαστε αισιόδοξοι, σε έναν κόσμο που στηρίζεται στο φόβο. Καλούμαστε να αγαπάμε, σε έναν κόσμο που μισεί τον άλλο για ένα σωρό λόγους, από την φυλή μέχρι την σεξουαλικότητα, και από την κοινωνική τάξη μέχρι και την θεολογία, τα ήθη και τα έθιμα.
Δεν καλούμαστε να είμαστε σε άμυνα, ή μάλλον ένας λαός σε πολιορκία, που «παρατάσσει κυκλικά τις άμαξες» για να κρατήσει τον εχθρό μακριά, αλλά καλούμαστε να βγούμε έξω και να μεταμορφώσουμε την κοινωνία σε όλο τον κόσμο, όχι με τις αξίες μας, αλλά με την παρουσία και τη ζωντανή δύναμη του Αγίου Πνεύματος, στο όνομα του Ιησού υπό την εξουσία του Πατέρα.
Κληθήκαμε να έχουμε αγάπη για τον άλλο ώστε να είμαστε μια πραγματική κοινότητα. Κληθήκαμε να αποδώσουμε καρπούς ώστε να γίνουμε μια κοινότητα μεταμορφώσεως. Είμαστε ασφαλείς επειδή είμαστε μια κοινότητα που έχει δεχθεί την κλήση. Είμαστε μαζί ώστε να αντιμετωπίσουμε την εχθρότητα και την επιθετικότητα. Είμαστε μια κοινότητα επιμονής.
Αντιμετωπίζοντας, λοιπόν, τις προκλήσεις του κόσμου, πρέπει να δούμε τι είναι αγιότητα. Καλούμαστε να είμαστε άγιοι άνθρωποι στη διάθεση του Θεού με οποιοδήποτε κόστος για εμάς. Το κόστος αυτό είναι υψηλό, απαιτεί όλα όσα έχουμε. Ο πόνος είναι μεγάλος, να κλαδευόμαστε. Αλλά το αποτέλεσμα είναι η μαρτυρία της ζωής του Χριστού που φέρνει εκατομμύρια να γνωρίσουν τον Ιησού.
Η εκκλησία έχει ένα κάλεσμα το οποίο είναι το κάλεσμα που πρέπει να ακολουθήσουμε. Αν ανταποκριθούμε ως άγιοι άνθρωποι, θα δούμε την ανανέωση της ζωής της εκκλησίας σε αυτό τον τόπο και μάλιστα σε όλο τον κόσμο, σε αυτή τη γενιά. Θα είμαστε το αντίδοτο στον φόβο, οι θεραπευτές της κακοποίησης, οι συμφιλιωτές των εθνών, οι φίλοι των φτωχών, οι διασώστες των διωκόμενων, των φυλακισμένων και των απελπισμένων.
Το καθήκον μας είναι σαφές, να βεβαιώσουμε ότι ο Ιησούς Χριστός, αναστημένος και ζωντανός, είναι ο Σωτήρας μας και προσφέρει σωτηρία σε όλους. Οι πόροι μας είναι άπειροι, το κοφτερό μαχαίρι, η δύναμη της αγάπης του Αγίου Πνεύματος. Η ελπίδα μας είναι βέβαιη, η αιώνια ζωή.