(23 Νοεμβρίου 2022)
«Την καλωσύνη πρώτα να την καλωσορίζεις και μετά να την προσφέρεις» γράφει ένας μεγάλος άνθρωπος του Θεού, σοφός και άγιος. Στο πρόσωπο του Κώστα Κίτσου ο λόγος αυτός εύρισκε πλήρη αντιστοιχία. Ήταν έκφραση και σάρκωση της καλωσύνης ο Κώστας. Η καλωσύνη του δεν ήταν συμπεριφορικό τρικ, αλλά ξεχείλισμα του περιεχομένου της καρδιάς του. Κοντά του αισθανόσουν ευρύχωρα από την επικοινωνιακή του άνεση και την διηγηματική παρηγοριά, που πρόσφερε αφηγούμενος, και από μια καλωσύνη σχεδόν αυτοφυή, που σε έκανε να έχεις ένα βίωμα άνεσης σαν να επρόκειτο για συγγενή σου. Πάντα θα εύρισκε δυο λόγια ανακουφιστικής γαλήνης να σου πει, ό,τι και αν σε βασάνιζε.
Ο Κώστας μεγάλωσε στην απλότητα της χωρικής ολιγάρκειας ή και ανάγκης, και μεγαλώνοντας κατανοούσε όσους υποφέρουν. Προσπαθούσε πάντα να συμπαρίσταται, αν όχι και να φροντίζει για τους συγχωριανούς και συγγενείς του. Να βοηθά με τις τεχνικές του γνώσεις για γραφειοκρατικές και υλικοτεχνικές εκκρεμότητες. Να είναι παρών σε έκτακτες ανάγκες και μνημόσυνα γνωστών και αγνώστων συμπατριωτών. Είχε γίνει παροιμιώδης η έκφραση με την οποία δικαιολογούσε την απουσία του κάποιες Κυριακές: «Δεν θάμαι! Θα πάω σ’ ένα μνημόσυνο… στην Αηδονιά… στα Τσερκούβιανα… στο Καναλάκι… στα Γιάννενα»!!
Έτρεχε παντού, νοιαζόταν για όλους, είχε ένα αυθορμητισμό πηγαίο που γινόταν χρήσιμα αποδεκτός, γιατί τον ακολουθούσε η καλωσύνη που γινόταν κλειδί για κλειδωμένες ψυχές!
Ο Κώστας ήθελε να είναι και ήταν άνθρωπος του Θεού. Είχε την τύχη να γεννηθεί από δυο καλούς και αγαθούς (με την αρχαία και ουσιαστική έννοια των λέξεων) γονείς και είχε «κερδίσει την μισή του ζωή». Η άλλη μισή απαρτίσθηκε από τον ίδιον και στήθηκε πάνω στα θεμέλια που έθεσαν οι γονείς και οι συνθήκες. Αλλοίμονο στα σημερινά παιδιά, που -για τα περισσότερα- οι γονείς είναι φροντιστές των υλικών τους αναγκών και όχι οδοδείκτες ζωής.
Η σχέση του με την Εκκλησία χτίστηκε από, και μες την παρουσία στη ζωή του, και πριν στην ζωή της πατρικής του οικογένειας, σεβάσμιων ιερατικών μορφών. Οι πατέρες Βασίλειος Μπούσιος, Δημήτριος Μπούσιος (κεκοιμημένοι ήδη), Λάζαρος Μπούσιος (έτι ζων) και οι διηγήσεις για τον κοινό όλων πρόγονο, τον Γέροντα όπως τον αποκαλούσαν παπά Δημήτρη, που δεν γνωρίζω αν ο Κώστας βιολογικά τον πρόλαβε, πάντως «τον άκουσε» από τα τόσα που οι άλλοι τρεις και οι γονείς τού μετέφεραν, ήταν οδηγοί στην Κλίμακα που οδηγεί στον Ουρανό.
Όπως είπαμε στην αρχή, την καλωσύνη πρώτα την καλωσορίζεις. Πρώτα την αποδέχεσαι ως τρόπο του Θεού και αγωνίζεσαι να γίνει και δικός σου τρόπος.
Μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, με τα Μυστήρια της πνευματικής διαδρομής και ζωής (εξομολόγηση) και της σύνδεσης με Αυτόν που είναι Ζωή και Ζωοδότης (Θ. Λειτουργία) ο Κώστας, την φυσική του πραότητα και καλωσύνη την έκανε εφαλτήριο και μεταπήδησε στην εξ επιλογής ποιότητα και αρετή της καλωσύνης. Υλοποίησε τον λόγο του Χριστού «Γίνετε οικτίρμονες και ελεήμονες, όπως ο πατέρας σας ο εν τοις Ουρανοίς». Ο Κώστας έγινε. Συνεργαστήκαμε στην τεχνική υπηρεσία της Μητροπόλεως, και μπορώ να «μαρτυρήσω» και εγώ. Ήταν εξ επιλογής ενορίτης και του αγ. Ιωάννου, έτρεχε πάντοτε σε ό,τι θέμα ανάγκης για εργασία και γενική βοήθεια κάποιου αναγκεμένου ανθρώπου του ζητούσα!
Κάποιος μπορεί να αντείπει: Δεν είχε και στραβά; Είχε, όπως έχουμε όλοι μας. Όλοι είμαστε γκρι. Έχουμε και άσπρα και μαύρα. Αλλοίμονο σε όποιον δεν αγωνίζεται να αυξήσει το… άσπρο της ψυχής του. Το γενικό χρώμα, το τελικό χρώμα, προκύπτει από τι προσθέτουμε… Άσπρο ή μαύρο; Ο Κώστας αγωνιζόταν να αυξηθεί το άσπρο. Το ποσοστό αύξησης το ξέρει μόνον ο Θεός. Εμείς τώρα δεν κρίνουμε. Αγαπάμε και μιλάμε για την ευωδία του τραπεζιού της ψυχής του Κώστα.
Προσευχόμαστε για την ψυχική του ευκινησία στην συνάντηση με τον Χριστό. Προσευχόμαστε να Του πει: Γενηθήτω το θέλημά Σου. Γι’ αυτό θα συναντηθούν πριν την Ανάσταση και την Κρίση (ενώ κάθε άνθρωπος μετά τον θάνατο βρίσκεται στην «αναπηρία» της γυμνής ψυχής) για να ακούσει αμεσότερα τον Λόγο και να Τον αγαπήσει βαθύτερα. Γι’ αυτό πήγε και ο Χριστός στον Άδη (Μ. Σάββατο) για διδασκαλία και μετάνοια των κεκοιμημένων.
Εμείς ευχόμαστε και προσευχόμαστε,
ο Κώστας να έχει βρει τώρα την ζεστή αγκαλιά του Φίλου Χριστού να τον υποδέχεται πατρικά και αδελφικά,
και Τον παρακαλούμε να γεμίσει γαλήνη την ψυχή της αδερφής του Κώστα, της Κικής.
Θα θυμώμαστε τον Κώστα με γαλήνια και χαρούμενη ανάμνηση και θα του λέμε πλέον ως αδελφοί και φίλοι: Εις το επανιδείν. ΑΜΗΝ.
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος
Θεματολογικές ετικέτες