Οι Χριστιανοί και η ομοφυλοφιλία

19. «Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι είμαστε παιδιά του Θεού, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι όλος ο κόσμος “εξουσιάζεται” από τον διάβολο.

20. Γνωρίζουμε ότι ο Υιός του Θεού ήρθε και έδωσε σε μας δυνατότητα να αναγνωρίζουμε με το μυαλό μας τον αληθινό Θεό, και να είμαστε στην αγκαλιά Του, μέσῳ του Υιού Του του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, Αυτός είναι η αιώνια ζωή.

21. Παιδιά μου, περιφρουρείστε τους εαυτούς σας, από λανθασμένες αντιλήψεις για τον Θεό.»

(Α’ Ιωαν. 5, 19-21).

 

 Η κατάληξη της πρώτης επιστολής του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως πλαίσιο και πυξίδα προσανατολισμού της χριστιανικής ζωής. Ως αξιολόγηση της πραγματικότητας του περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο υπάρχουν και δρουν οι άνθρωποι, μία… μειοψηφία εκ των οποίων, είναι οι χριστιανοί (το μικρόν ποίμνιον του Χριστού, Λουκ. 12, 32).

Ανεξαρτήτως όμως της αριθμητικής αποτύπωσης (πότε η ποιότητα ήταν πλειοψηφία άλλωστε;) οι χριστιανοί, και πριν από αυτούς ο Χριστός και η Εκκλησία, ήρθαν στον κόσμο ως πρόταση αληθινού τρόπου ζωής. Όλες οι φιλοσοφικές αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων και τα θρησκεύματα των διαφόρων τοπικών εθνών, ήθελαν να αυτοσυστήνονται, ως μέθοδος γνώσεως του Θεού και τρόπος ζωής. Τα αδιέξοδα των δεδομένων τους δημιούργησαν την απόρριψη τους από τους ανθρώπους και την υπέρβασή τους. Γι αυτό κι οι χριστιανοί έλεγαν (κάποτε με βάσιμη αυταρέσκεια) ότι εμείς είμαστε οι εκφραστές της αληθούς φιλοσοφίας.

Οι χριστιανοί έφεραν στον κόσμο ως πρόταση τρόπου ζωής, την Σταυρική αγάπη του Χριστού, και έλυσαν τα αδιέξοδα του απολύτως λογικά συγκροτημένου αρχαίου κόσμου, ο οποίος κόσμος, όταν βούλιαξε στον υποκειμενισμό της σχετικοκρατίας των Σοφιστών δεν μπόρεσε να ανανήψει και να απαντήσει στα πνιγηρά ερωτήματα: Γιατί πρέπει να νοιάζομαι τους άλλους; Τι; Το κορόιδο πάντα θα είμαι εγώ; Πώς θα περιφρουρήσω τον εαυτό μου;

Απάντηση επιδέχονται τα ερωτήματα αυτά μονάχα όταν ο άνθρωπος αγαπήσει το πρόσωπο του Χριστού και Του αυτοπαραδοθεί. Η απορία του εγωκεντρικού υποκειμενισμού, όταν γίνει συνειδητοποιημένη, αλληθωρίζει εύκολα μπροστά στο αδιέξοδο, του να φλερτάρει με το κενό και το μηδέν, ή να κάνει προσπάθειες παρηγόριας με σωματικές ηδονές, που τις θέλει ως υποκατάστατα ευτυχίας με την οποία θέλει να τις ταυτίζει. Είμαστε στην εποχή που ταυτίζει την ηδονή με την ευτυχία και κυνηγάει ανειρήνευτα την «όποια» μορφή της, προκειμένου να έχει την αίσθηση έστω προσωρινής (και όσο κρατάει) «ευτυχίας». Έτσι έγιναν επιδιώξιμες ηδονές τα ναρκωτικά και κάθε μορφής προσφερόμενη σωματική εκτόνωση.

Η αποσπασματική θέαση και ο μερισμός των επιμέρους ανθρώπινων στοιχείων, η αυτονόμηση ψυχικών ή σωματικών λειτουργιών, είναι η βάση κάθε αμαρτίας. Αποτελεί την θραυσματική αξιολόγηση και χρήση, που κάνει τον άνθρωπο να υπάρχει σε αλληλοσυγκρουόμενα δεδομένα και αλληλοαναιρούμενες επιθυμίες. Κοινώς το ανθρώπινο σύνολο στην επαναλαμβανόμενη πτώση του “λειτουργεί” διεσπασμένα και όχι σε ολοκληρία. Γι’ αυτό λέμε ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας μας γιατί είναι Αυτός που μπορεί να επανενώσει τα θραύσματά μας και να μας κάνει σώους-ολόκληρους. Ουσιαστικά αγιασμός και αγιότητα είναι ακριβώς αυτή η λειτουργική ολοκληρία.

Στις μέρες μας η ομοφυλοφιλία προσπαθεί να γίνει αποδεκτή και να αποκτήσει ποιοτικό προσωπείο και κοινωνική αποδοχή. Η ομοφυλοφιλία είναι ένα από τα τόσα πάθη του ανθρώπου… Είναι και αυτό μια αρρώστια του ατομικού υποκειμένου. Υπάρχουν αρρώστιες – πάθη των ατόμων (ατομικό υποκείμενο) και αρρώστιες – πάθη της «κοινωνίας» των ανθρώπων (του συλλογικού υποκειμένου).

Όλα τα ανθρώπινα πάθη μένουν στον χώρο της ιδιωτικής ζωής, όταν δεν είναι παραδεκτά και ανεκτά από το συλλογικό κριτήριο της κοινωνίας. Λειτουργούν «εν κρυπτώ και παραβύστω». Είναι στην ιδιωτική σφαίρα. Ανέρχονται όμως στο κοινωνικό προσκήνιο και στον δημόσιο χώρο, γιατί ο πολιτισμός μέσα στον οποίον ζούμε δεν έχει κριτήριο και μέτρο γι’ αυτά τα θέματα, τα «βλέπει» αδιάφορα και ανεκτικά! Η εποχή μας, κατ’ αναλογίαν των ελληνιστικών χρόνων, είναι εποχή επικράτησης του σχετικισμού και του υποκειμενισμού. Ο νεωτερικός μας λοιπόν πολιτισμός έχει αναγάγει σε θεότητα… την τύφλωση και υποδούλωση του καθενός σε κάποιο πάθος και εξάρτηση. «Θελήσαμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που θα ανέχεται πολλά, και τελικώς φτιάξαμε έναν οίκο ανοχής» όπως καίρια επισημαίνει ένας Ιταλός κοινωνολόγος. Αρρώστησε δηλαδή πλέον το συλλογικό υποκείμενο και ανέχεται εξ αυτού τις ατομικές αρρώστιες. (Ή πέστε τες όπως αλλιώς νομίζετε, δεν είναι απαξίωση, είναι αξιολογική ταξινόμηση. Αν είσαι άρρωστος δεν είσαι απορριπτέος). Και όχι μόνο τις ανέχεται, αλλά και τις επιβάλλει, όπως συμβαίνει με τη νομιμοποίηση του «γάμου» των ομοφυλοφίλων εκ μέρους της σύγχρονης «Βαβυλώνας» που όποιος δεν την μιμείται, δεν τον λογαριάζει για φίλο της και σύμμαχο… Καταλαβαίνουμε, έτσι, πώς τέτοια πάθη και τοποθετήσεις «ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ» εξαπλώνονται!

 

Α. Οι χριστιανοί στο άμεσο και στο ακριβώς προηγούμενο παρελθόν της παρουσίας τους στον κόσμο έκαναν θεμελιακά λάθη αξιολόγησης των ενεργειών των ανθρώπων, γιατί αυταπατώντο στη σκέψη, ότι όλα είναι Εκκλησία και όλοι είναι χριστιανοί. Πολλές φορές ερωτοτρόπησαν στην δαιμονική πρόταση «του υποχρεωτικού καλού» και της «αναγκαστικής ευρυθμίας» και ουσιαστικά πρόδωσαν τον Χριστό και το ήθος Του, που είναι ήθος ελευθερίας και αδέσμευτης αποδοχής. («Εἶπεν οὖν ὁ Ἰησοῦς τοῖς δώδεκα· μή καί ὑμεῖς θέλετε ὑπάγειν;» Ιωαν. 6, 67). Έτσι γεννήθηκαν κάμποσοι επαναστάτες χωρίς αιτία και απομακρύνθηκαν από τον Χριστό και την Εκκλησία άνθρωποι και άνθρωποι! Από απλούς και καθημερινούς μέχρι πρόσωπα ποιότητας και κύρους, που είχαν δυνατότητες να γίνουν διαμορφωτές γνώμης και στηρίγματα των αδελφών τους! Όλα αυτά γιατί δεν ήθελαν οι χριστιανοί να σκεφτούν, αυτό που δίδασκε ο Χριστός, ότι δεν θεραπεύεται κάποιος αν δεν το θελήσει. Δεν σώζεται τίποτε, αν δεν θυσιαστεί. Δεν νοείται ακούσια θυσία. Δεν γίνεται κάποιος χριστιανός χωρίς ελεύθερη θέληση.

Ίσως θα θέλαμε να ‘ναι όλος ο κόσμος χριστιανοί, όμως δεν είναι. Ίσως θα θέλαμε όλα να ‘ναι άγια, αλλά δεν είναι, και βέβαια για να υπάρξει τέτοιο ενδεχόμενο, θα πρέπει να αρχίσουμε από μας τον αγιασμό…! Ίσως έχουμε ανάγκη μια καθαρή και σαφή σε στόχους κοινωνία, όμως, άλλα μας λέει η παραβολή της σαγήνης «τῆς βληθείσης ἐν τῇ θαλάσσῃ» (Ματθ. 13, 48). Ίσως τέλος (ανεπιγνώστως ελπίζουμε) θα θέλαμε τα πράγματα να ρυθμίζονται από μας!

Όμως τι κρίμα;! Πόσο λίγο Τον καταλάβαμε; Ο Χριστός μπορεί να τα ρυθμίσει όλα, και δεν το κάνει, ερήμην των ενδιαφερομένων! Μπορεί να φτιάξει μια υποχρεωτική ευταξία και αφήνεται εκτεθειμένος να Τον κατηγορούν, ότι είναι υπαίτιος της σύγχυσης που υπάρχει στον κόσμο! Μπορεί να κάνει και πάλι σήμερα την γη κόσμο (κυριολεκτικά!) και την αφήνει «κάτω από την εξουσία του διαβόλου» στην ταραχή και την σύγχυση! Μπορεί να κάνει τους πάντες και τα πάντα να Τον υπακούουν και δεν το απαιτεί αλλά μας λέει «ὅστις θέλει…» (Μαρκ. 8, 34)! Ξέρει ότι αξία έχει η ποιότητα, και ποιότητα είναι η ελευθερία και το επιλεγόμενο. Όχι το υποχρεωτικό.

Στην περίπτωση τώρα των σημερινών δεδομένων (άσχετα ή και σε συνέχεια ατυχώς με τα λάθη του παρελθόντος) εμείς οι χριστιανοί διαμαρτυρόμαστε για τα κοινωνικά εκδηλώματα που εκφράζουν τοποθετήσεις παντελώς αντίθετες με το θέλημα του Θεού και απολύτως αρνητικές στο ενδεχόμενο ο Θεός να είναι προσανατολισμός στον τρόπο ζωής και των ενεργειών των ανθρώπων. Διαμαρτυρόμαστε για θέματα γάμου (μοιχεία, διαζύγιο, αμβλώσεις) για κοινωνικές συναρτήσεις (υιοθεσία) που αναιρούν ακόμα και τα βιολογικά δεδομένα (υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια) και «διαρρηγνύουμε» τα ιμάτιά μας αυταπατώμενοι ότι κάτι τέτοιο βοηθάει…

Μια τέτοια στάση φανερώνει την απόσταση των χριστιανών από την τωρινή πραγματικότητα που (…πάντοτε υπήρχε) έχει έρθει και έχει φτιάξει μια «κοινωνία» άθροισμα, όχι συμφωνία. Μια συνύπαρξη και συγκατοίκηση, όχι ένα σώμα με σαφήνεια περιεχομένου και στόχων. Όπως λέει ο ποιητής… μια «Ρημαγμένη χώρα» (T. S. Eliot) όπου καθένας «τό ἀρεστόν τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ ποιεῖ».

Οι χριστιανοί κοιμούνται με την ζεστασιά… ή την αυταπάτη του οράματος μιας χριστιανικής κοινωνίας και ξυπνάνε απότομα και αγρίως στην παγωνιά ενός ιγκλού και την σύγχυση μιας ζούγκλας. Και τότε… φωνάζουνε.

Όμως για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας…

Η ομοφυλοφιλία (όχι οι ομοφυλόφιλοι, όπως και στις άλλες αμαρτίες! Είναι απολύτως αναγκαία η διάκριση αμαρτίας και αμαρτωλού. Απορρίπτεται η αμαρτία όχι ο αμαρτωλός άνθρωπος) δεν είναι αποδεκτή από την Εκκλησία, ως αντίθετη στο θέλημα του Θεού.

Για τους χριστιανούς το θέλημα του Θεού είναι η θεραπευτική αγωγή του… Ιατρού προς τους ασθενείς. Δεν είναι εντολή προσαρμογής, ούτε καταπίεση αφεντικού στους δούλους του. Είναι φροντίδα αγάπης του Πατέρα για τα παιδιά του. Αν πολλές φορές μάς είναι δυσδιάκριτο κάτι τέτοιο, ας σκεφτούμε, κατ’ αναλογία προσώπων, την σχέση μας με τους γονείς μας όταν ήμασταν στην πρώτη πρώιμη παιδική μας ηλικία. Πόσες «απαιτήσεις» τους μας φαινόντουσαν αδιανόητες και δύσκολες. Όταν ο Θεός ζητάει κάτι, το ζητάει όχι για τον εαυτό του (είναι ανενδεής, δηλαδή δεν έχει τίποτε ανάγκη) αλλά για μας. Όταν τηρούμε το θέλημα του Θεού (προσπαθούμε δηλαδή, επιτυχώς η ανεπιτυχώς, και τα δύο είναι ενδεχόμενα της διαδρομής-γνωριμίας!) αγωνιζόμαστε για την δική μας ψυχοσωματική υγεία. Όχι για την ικανοποίηση των απαιτήσεων ενός δυνάστη. Ο Χριστός μας κατανοεί και μας διαβεβαιώνει ότι κάθε μέρα βγαίνει στον δρόμο και μας περιμένει (Λουκά, κεφ. 15) να επιστρέψουμε στην αγκαλιά Του, όχι στα… κάτεργα. Οι αμαρτίες μάς απομακρύνουν απ’ Αυτόν. Δε φεύγει από κοντά μας ποτέ Αυτός, εμείς φεύγουμε «εἰς χῶραν μακράν» αυτααπατώμενοι. Η ικανοποίηση των παθών είναι το δέλεαρ της αυταπάτης. Όλα τα παραπάνω ισχύουν για όλες τις αμαρτίες. Από τις πιο «μικρές» μέχρι τις πιο «μεγάλες»! Όπως λένε οι Πατέρες: «Ἡ ἁμαρτία τεῖχος χαλκοῦν ἐστί μεταξύ ἡμῶν καί τοῦ Θεοῦ καί χωρισμός ἡμῶν ἀπ’ Αυτοῦ».

Η ομοφυλοφιλία είναι δυναστικό πάθος εξάρτησης και αμαρτία ιδιότυπου εγωκεντρισμού, που συνδυάζεται συχνά με πολλά ψυχικά τραύματα, από το οικογενειακό, συνήθως, περιβάλλον. Η συμπεριφορά παραδείγματος χάριν και η στάση γονέων και κάποιων συγγενών! Δηλαδή ένας οδυνηρός στη συμπεριφορά γονέας, πατέρας ή μητέρα, λειτουργεί πολλές φορές (και αναλόγως των ψυχολογικών αντοχών των παιδιών) στην ευαίσθητη παιδική και εφηβική ψυχοσύνθεση ως μισητή οδύνη, που ταυτίζεται (λανθασμένα βεβαίως) με το ανάλογο φύλο και «αναγκάζει» σε αποστασιοποίηση, σε απόρριψη ή και σε διαφοροποίηση. Τι να ξεμπερδέψει ένας ταλαίπωρος πιτσιρικάς μέσα στο ηφαίστειο της εφηβείας του, που αναζητά τον εαυτό του και το φύλο του; Αυτό που κυριαρχεί στην ψυχή του είναι η παρηγορητική φιληδονία. Η εφηβεία είναι η περίοδος της ζωής του ανθρώπου που αρχίζει η αυτοϊκανοποίηση, απ’ την οποία βέβαια δεν παθαίνουν οι άνθρωποι… «ἀποπληξία, ἤγουν νταμπλά», όπως αφελώς τους απειλούμε! Η φιληδονία έχει κατεύθυνση ανοιχτή προς όλα τα ενδεχόμενα, τους αποδέκτες και τους τρόπους!!

Δυστυχώς τότε ο νεαρός άνθρωπος εξαντλείται στην ηδυπάθεια ως το μόνο επιδιωκόμενο! Και εκεί έχει τον υπαρκτό κίνδυνο της στρέβλωσης, της αγαπητικής διαθέσεως που πρέπει να γεννιέται στην ψυχή του, σε μια εγωιστική “θανατηφόρα” στάση ζωής: «Με νοιάζει μόνον πώς αισθάνομαι και τι βιώνω εγώ»! Πώς να διακρίνει τον θάνατο που κρύβεται σ’ αυτό το… «φιδίσιο παρτέρι»; Πώς να καταλάβει ότι η «αντικειμενική φύση» δεν είναι η μόνη πραγματικότητα και ότι κάτι τέτοιο ισχύει μόνον για τα ζώα, που υπηρετούν τον αδήριτο κύκλο της φύσης; Πώς να υπονοιαστεί ότι για τους ανθρώπους η σεξουαλικότητα είναι υπόθεση πολύ πιο σύνθετη από… μηχανιστικές (έστω και βιολογικών δεδομένων) γνώσεις και ενέργειες και ενστικτώδη αντανακλαστικά; Ποιος να τον διδάξει ότι πρέπει να μη μείνει προηγμένο θηλαστικό, αλλά να γίνει πρόσωπο, πράγμα που απαιτεί μια εσωτερική δύναμη, κατ’ εξοχήν αντίθετη με τη φύση. Ποιος να τον διδάξει, ότι φύση (σ’ αυτά τα θέματα) σημαίνει αναπαραγωγή, πράγμα για το οποίο ο άνθρωπος αποφασίζει (ως πρόσωπο) και δεν είναι εξαρτημένος με τον τρόπο του ζώου! Ποιος να του πει ότι ο Θεός τα έφτιαξε έτσι όλα τα σχετικά και ότι την επισήμανσή Του «αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε», επειδή ήταν απλώς διαπιστωτική, δεν την συμπεριέλαβε στις δέκα εντολές. Και αυτό όχι επειδή δεν ήθελε να είναι… έντεκα!!

«Ἀνάγκη λοιπόν πᾶσα» να σταθμίσει ήρεμα και απλά ο άνθρωπος αυτό που ήδη ως βιολογική παρουσία «αντιλαμβάνεται» και ως διαμορφούμενο πρόσωπο πρέπει να φτάσει.

Τα κριτήρια της Εκκλησίας δεν πρέπει (ατυχώς χωρίς κάτι τέτοιο να αποκλείεται πάντοτε) να είναι η κοινωνική εικόνα του θέματος και η αποδοχή ή μη από το συλλογικό κριτήριο, όπως ήδη είπαμε. Η όποια αμαρτία, μαζί και ετούτη, για την Εκκλησία είναι απορριπτέα, γιατί αρρωσταίνει και βουλιάζει τον άνθρωπο σε ένα εγωκεντρισμό λανθασμένης στόχευσης της ευτυχίας του. Το θέλημα του Θεού είναι η από την διάγνωση «εντολή» του γιατρού για την θεραπευτική διαδικασία.

Η διάκριση φυσικό και… αφύσικο δεν αφορά τα κριτήρια της Εκκλησίας. Δεν περιορίζει η Εκκλησία τα κριτήρια της στην συμφωνία ή μη με τα ανθρωπίνως κρατούντα. Ούτε η Βασιλεία του Θεού, ούτε πολύ περισσότερο η ανάσταση των νεκρών πληρούν (αν υπάρχει και ισχύει) το κριτήριο του… φυσικού!! Οπωσδήποτε «αφύσικο είναι να μη μπορείς να αγαπάς», όμως κάτι τέτοιο είναι περιγραφή, και όχι διάγνωση, ούτε πολύ περισσότερο κριτήριο. Άλλωστε και το να αγαπάς το “μαθαίνεις” σταδιακά.

Οι κληρικοί πρέπει να ξεχάσουν τις επικλήσεις τέτοιων κριτηρίων («… αυτό που κάνετε είναι αφύσικο…») και όσοι έχουν τέτοιας μορφής θέματα, πρέπει να μη ψάχνουν υπεκφυγές και δικαιολογίες διανοουμενίστικες. Η βάση του προβλήματος της αμαρτίας του ανθρώπου, δεν είναι μια συμπεριφορά που χρειάζεται διόρθωση, αλλά μια σχέση, με τον Θεό εννοείται, που χρειάζεται αποκατάσταση. Αν αλλιώτικα το δούμε, έχουμε μπερδευτεί. Ο Θεός ψάχνει την ευτυχία μας… δεν κερδίζει «τυραννώντας» μας! Λέει ο Θεός στον προφήτη Ιερεμία: «Ξέρω πολύ καλά τα σχέδια που έχω κάνει για σας. Θέλω την ευημερία σας και όχι την καταστροφή σας. Θέλω να σας χαρίσω το μέλλον που εσείς ελπίζετε» (Ιερεμ. 29, 11). Ο άνθρωπος λοιπόν αντί να ψάχνει την ευτυχία και να την αναζητεί από/και στον Θεό, την ψάχνει στον εαυτό του και τις συνθήκες. Αυτό ισχύει για κάθε αμαρτία και πάθος.

Όλοι οι άνθρωποι αναζητούν την ευτυχία. Όλοι ανεξαιρέτως, άσχετα με ποιο τρόπο το κάνουν (Βλ. Πασκάλ). Από τον πρώτο νοήμονα έλλογο και ελεύθερο άνθρωπο, μέχρι τον άνθρωπο της τελευταίας ημέρας, η αναζήτηση θα είναι πάντα και για όλους:

Ευτυχία με τον Θεό ή χωρίς τον Θεό;

Πολλά πάθη και αμαρτίες που κουβαλάμε όλοι μας δύσκολα «πειθόμαστε» να τα εγκαταλείψουμε ή προσπαθώντας να τα εγκαταλείψουμε υποτροπιάζουμε συχνά. Η ομοφυλοφιλία έχει το βάρος της κοινωνικής απόρριψης και ειρωνείας, που στην εποχή μας πλέον παίρνει την ρεβάνς με τα gay prides. Η απόρριψη αντισταθμίζεται από την περηφάνια! Άβυσσος άβυσσον επικαλείται.

Και οι μεν ομοφυλόφιλοι «δικαιολογούνται» να λένε και να κάνουν οτιδήποτε(;), οι χριστιανοί όμως που πρέπει να είναι οι… προδιαβεβηκότες την οδό της ελευθερίας από τα πάθη, και οι γνωρίζοντες την αγάπη του Θεού για όλους τους ανθρώπους, καθώς και τις δυσκολίες της διαδρομής, γιατί «πνίγονται» στα βρώμικα νερά των Συμπληγάδων: Ή θα βρίσω και θα επιτεθώ ή θα αποδεχθώ και θα συμφωνήσω;

Βρίζει κάποιον ο Χριστός; Κανέναν. Ούτε την πόρνη, ούτε τον ληστή, ούτε τον τελώνη, ούτε τον υποστρέψαντα πλούσιο, ούτε τον αρνητή Πέτρο! Και για τον Ιούδα ακόμη, η τελευταία τους επικοινωνία κλείνει με την προσφώνηση του Χριστού προς αυτόν: «Φίλε…»

Ο Χριστός απορρίπτει παιδαγωγικά τον πλούσιο, γιατί ο πλούσιος κουβαλάει αυταπάτες αυτάρκειας και έχει Θεό τον εαυτό του. «Πλούσιος εἰμί καί πεπλούτηκα και οὐδενός (και αρσενικό και ουδέτερο το… οὐδενός. Από κανέναν, δηλαδή, και από τίποτε!) χρείαν ἔχω» (Αποκ. 3, 17). Kαι τον υποκριτή, αυτόν δηλαδή ο οποίος έχει δύο όψεις και ποτέ δεν φανερώνει την πραγματική! Έτσι μένει αθεράπευτος. Όλοι οι άνθρωποι κινδυνεύουμε, και από την αυταπάτη του… πλούτου και από την ανειλικρίνεια του… double face!

Γιατί επιτέλους, για να διαφοροποιηθώ από κάτι ή από κάποιον, πρέπει να τον απορρίψω και να τον εξυβρίσω; Τι θα γίνει με μια τέτοια συμπεριφορά και στάση; Θα πείσω τον απέναντι; Ανόητο και να το φαντάζομαι! Μήπως τελικώς φωνάζω για να πείσω… εμένα…;!! Χάος η ψυχή του ανθρώπου!

Το όποιο όμως ανθρώπινο «χάος» (…ποικιλία άπειρη!) για να γίνει «κόσμος» πρέπει να αφεθεί στα χέρια του Χριστού. Μικρό ή μεγάλο το πάθος που μας τυραννάει, για να θεραπευθεί πρέπει να αφεθεί στα χέρια του Χριστού. Όσο (σε ποσοστιαία αναλογία) το παραδίδουμε στον Χριστό, τόσο θεραπεύεται. Λίγο; Λίγο θεραπεύεται. Πολύ; Πολύ θεραπεύεται.

Κατ’ αυτήν βεβαίως την σχέση και διαδρομή ο κάθε εμπαθής (δεν είναι υβριστικός χαρακτηρισμός, είναι διαπίστωση) άνθρωπος συνειδητοποιεί ἐν τῇ πράξει… «ὅτι χρηστός ο Κύριος». «Το μισοσπασμένο καλάμι δεν θα το συντρίψει τελείως και στο λυχνάρι που τρεμοσβήνει θα του αναζωογονήσει το φως» (Ματθ. 12, 20). Όλοι οι χριστιανοί πρέπει να ελπίζουμε στο Αίμα του Χριστού, το οποίο «καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (Α’ Ιω 1, 7) και στην Αιμορραγούσα Φιλανθρωπία Του, η οποία έφτασε μέχρι τον Άδη (…του καθενός μας) για να κηρύξει και να αναστήσει τους… τεθνεώτας!!

Όταν αυτά βιωθούν σωστά, τότε δεν γεννιέται αντιπαλότητα με τον Θεό στην ψυχή κανενός αμαρτωλού. Τότε δεν είμαι σε κόντρα, αλλά σε σχέση με τον Χριστό. Ποτέ δεν θα μου είναι φόβητρο, αλλά ελπίδα. Τότε στη σκέψη Του γαληνεύω· δεν ταράζομαι. Τότε το να Του παραδοθώ είναι ο στόχος και ο σκοπός, όχι η… απευκταία πιθανότητα. Τότε η ζωή μου είναι ο Χριστός και όχι τα πάθη μου. Τα… όποια πάθη μου. Και αυτό, ακόμα και όταν «είμαι καθ’ οδόν» και δεν έχω απαλλαγεί.

 

Γ. Ούτε ο Χριστός έβρισε (όπως μόλις είπαμε) το περιβάλλον Του, ούτε οι μαθητές Του ασχολήθηκαν με τις αθλιότητες που συνέβαιναν στις κοινωνίες που ζούσαν… Ο Χριστός αξιολογεί τους μαθητές Του, ως αλάτι και προζύμι, και οι μαθητές αγωνιζόντουσαν να ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ. Οι παλαιοί χριστιανοί γνώριζαν όλες τις αθλιότητες που συνέβαιναν («είσασταν κι εσείς κάποτε έτσι» τους λέει ο απόστολος Παύλος), αλλά δεν τις διόρθωσαν… νομικά και κοινωνικά, αλλά ουσιαστικά. Ήξεραν ότι το προζύμι κάνει το αλεύρι ψωμί και το αλάτι κάνει το ψωμί νόστιμο και φαγώσιμο. Και φυσικά ήξεραν πολύ καλά, ότι κανείς δεν τρώει προζύμι και αλάτι!!

Είναι η βίωση του Ευαγγελίου που κάνει τους χριστιανούς ορατούς. Όχι τα λόγια. Οι πράξεις. Το να ζει κανείς σαν τον Χριστό. Να αγαπά κανείς όπως αγάπησε Αυτός, να βοηθάει τους άλλους όπως βοήθησε Αυτός. Κάτι τέτοιο εμείς οι χριστιανοί πρέπει να το ζητήσουμε ταπεινά απ’ τον Χριστό και να δουλέψουμε ουσιαστικά για την απόκτησή του. Πολλοί άνθρωποι σήμερα, πιστοί ή άπιστοι, φοβούνται πολύ να επιλέξουν και να δεσμευτούν σε κάτι οριστικό στην «σχέση» τους με τον Θεό. Θέλουν πάντοτε μια «πόρτα εξόδου» και μια ασφαλιστική δικλίδα. Όμως στην πίστη η μόνη στάση είναι αυτή του αποστόλου Πέτρου: «Να! Τα αφήσαμε όλα και Σε ακολουθήσαμε» (Ματθ. 19, 27). Ό,τι θυσιάζεται σώζεται. Τα θυσιαστήρια της Παλαιάς Διαθήκης ήταν προτύπωση της ουσιαστικής σχέσης των ανθρώπων με τον Θεό. Αφού Τον αγαπάω (και στο μέτρο που Τον αγαπάω) θυσιάζω: θυμίαμα… προσφορές… ολοκαυτώματα! Διαβάθμιση που φανερώνει το βάθος της σχέσης. Δεν είναι το σπουδαιότερο βεβαίως το να φαίνεται εξωτερικά η χριστιανική ταυτότητα, γιατί εάν και όταν ο χριστιανός βιώνει την Επί του Όρους Ομιλία είναι ορατός. Και όταν δρα με θυσιαστική αγάπη, γίνεται αιτία «γέννησης» και άλλων χριστιανών! Όταν διαβάζει κανείς την Επί του Όρους Ομιλία αντιλαμβάνεται ότι αφορά όλους τους ανθρώπους, ότι αγγίζει τις ψυχές όλων… όμως πολλοί απέρχονται περίλυποι! (Λουκ. 18, 23).

 

Δ. Σ’ αυτόν τον κόσμο της σύγχυσης και της θολούρας ακόμα κι οι χριστιανοί δεν συνειδητοποιούν ότι τα πάθη τα ανθρώπινα είναι ψυχικές δυνάμεις που έχουν πάρει λάθος κατεύθυνση και με την… «έκφρασή» τους γεννάνε σύγχυση και διάσπαση στον άνθρωπο. Κάθε πάθος (ψυχικό ή σωματικό) υπόσχεται ή εξυπονοεί ευχαρίστηση, χαρά, ηδονή, όταν του παραδοθείς… Ο ταλαίπωρος άνθρωπος το κάνει… Η εκτονωτική ανακούφιση φαντάζει στα μάτια του ευχαρίστηση και χαρά, ενώ δεν «φαίνεται» η εξάρτηση που σιγά-σιγά δημιουργείται με την οργανική μνήμη στα σωματικά, και με την διανοητική εξάρτηση στα ψυχικά. [Πλέον έχουμε κοινότητες απεξάρτησης από το αλκοόλ, από τα ναρκωτικά αλλά και… κέντρα απεξάρτησης από την ηλεκτρονική ηρωίνη]. Σε μια τέτοια διαδρομή γίνεται τελικά έρμαιο των παθών του ο άνθρωπος, υπόδουλος σε πολλά αφεντικά. «Ὅσα πάθη, τοσούτοι καί δεσπόται». Όσα πάθη τόσοι κι οι αφεντάδες, έλεγαν οι αρχαίοι. Μετά από λίγο αρχίζουν… να μαλώνουν οι αφεντάδες για το «ποιός έχει»(!!) προτεραιότητα… απόφασης(!) και το ταλαίπωρο θύμα γίνεται κομμάτια ανάμεσα σε αντικρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες επιθυμίες.

Η ψυχαναλύτρια Alice Miller έχει γράψει: Η μάχη να αποδεχτεί η κοινωνία ειδικές μορφές εθισμών, σεξουαλικών και μη σεξουαλικών, είναι ένας από τους πολλούς τρόπους για να αποφύγει κάποιος να έρθει αντιμέτωπος με την προσωπική του ιστορία. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που η ανάγκη τους για προστασία, φροντίδα και τρυφερότητα, καθώς και η ακάλυπτη λαχτάρα τους για αγάπη, σεξουαλικοποιήθηκαν πολύ νωρίς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν περάσει τη ζωή τους με διάφορες σεξουαλικές καθηλώσεις, χωρίς ποτέ να αντιμετωπίσουν την προσωπική τους ιστορία. Συμμετέχουν σε διάφορες ομάδες, αποδέχονται άκριτα θεωρίες που επιβεβαιώνουν τις καθηλώσεις τους και προσποιούνται ότι μοιράζονται με άλλους «επιστημονικές» γνώσεις, ενώ ασυνείδητα μεταμφιέζουν τη δική τους απωθημένη ιστορία. (Οι Φυλακές της Παιδικής μας Ηλικίας, σ. 153-4).

 

Ε. Γι’ αυτό η Εκκλησία διδάσκει ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας μας, δηλαδή Αυτός στον οποίον αν παραδοθούμε να ζήσουμε εμπιστευόμενοι τον τρόπο που προτείνει (το θέλημα του Θεού), θα μας θεραπεύσει, κάνοντάς μας σώους, ολόκληρους δηλαδή, συναρμόζοντας τις διασπασμένες της ψυχής μας δυνάμεις. Εδώ κρύβεται όμως και το μυστικό. Πρέπει όντως να παραδοθούμε. Όχι για να αποκτήσουμε συμπεριφορικές συνήθειες αξιοπρεπείς και κοινωνικά αποδεκτές! Όχι για να μην ενοχλούμε τα κοινωνικά standards! Όχι για να τηρούμε μια ανόητη καθηκοντολογική ευπρέπεια, μαϊμουδίζοντας!

Η υπακοή στον Χριστό δεν είναι να μάθουμε χρηστοήθεια αλλά να ζήσουμε το ήθος Του. Η ηθική του Χριστού δεν είναι… «μπορείτε…», «δεν μπορείτε…», «πρέπει…», «δεν πρέπει…». Η ηθική των χριστιανών είναι συνέπεια της συνάντησης με τον Χριστό. Είναι συνέπεια της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό Του και όχι συμπεριφορικό τρυκ με ευσεβές περιεχόμενο!

Η ομοφυλοφιλία είναι ένα δυναστικό πάθος στην αλυσίδα και την κατηγορία του πατερικού προσδιορισμού… «η αλογία των παθών»! Επειδή εμπερικλείει ψυχοσωματικές εκφράσεις και ασυνείδητες διεργασίες προελεύσεως είναι από τα πλέον δυσδιάκριτα και συγκεχυμένα πάθη. Κάποια άλλα πάθη έχουν μια ωμή διαφάνεια προέλευσης και ικανοποίησης και αυτό τα κάνει συγκεκριμένα. Η ομοφυλοφιλία μπορεί να είναι α) μόνο εκκρεμότητα ψυχικής εξάρτησης, β) μπορεί να είναι ένας material ηδονισμός, γ) μπορεί να είναι μια «ποιοτική» επιλογή προσώπων αλλά και δ) κυνισμός ωμής αυτοαπέχθειας που γίνεται δημόσιος κίνδυνος με τη διασπορά του AIDS. Είναι πολυσύνθετο πάθος που, τώρα στην εποχή της δυναστείας του γονιδιώματος, σηκώνει θρασύ κεφάλι για να μας πει ότι δεν φταίει σε τίποτε! ΟΜΩΣ, ακόμα και η από γονιδιακή προδιάθεση ασθένεια, δεν είναι ασθένεια; Ναι, λένε, αλλά δεν φταίμε!… ΙΣΩΣ… ΟΜΩΣ παραμένει η ανάγκη θεραπείας!!

Θεραπεύεται όμως η ομοφυλοφιλία;

Όσο θεραπεύεται κάθε πάθος. Λίγο, πολύ, καθόλου, απόλυτα, για λίγο, μονίμως…!! Όπως και σε όλα τα πάθη, ξεκινάει ο χριστιανός ένα αγώνα που μοιραία έχει σκαμπανεβάσματα. Μέσα στον κόπο συνειδητοποιεί τα δεδομένα του. Πρώτα απαλλάσσεται από την αυταπάτη ότι «τό θέλειν καί τό δύνασθαι παράκεινται». Ότι δηλαδή αρκεί να το θέλω και… το μπορώ! Κάτι τέτοιο μόνον στον Θεό ισχύει. Όταν αυτό το μάθει ο άνθρωπος ακούει απ’  αυτούς που περπατήσανε τον δρόμο: «Ὁσάκις ἄν πέση ἔγειραι καί σωθήση…», όσες φορές πέσεις, ξανασήκω και θα σωθείς. Αυτό όμως του θίγει την αξιοπρέπεια, γιατί δεν του έμαθαν ότι μπορεί σε μια προσπάθεια και να χάσει… θέλει να προσπαθεί και δια μιας να επιτυγχάνει… Εγωιστικές λοιπόν αυταπάτες δεν τον αφήνουν να μεγαλώσει! Δηλαδή να αναγνωρίσει με ταπείνωση την αδυναμία του και ζητήσει την βοήθεια του Χριστού. Θέλει την θεραπεία κατά… την άποψή του και όχι κατά τις υποδείξεις του… γιατρού

Υπάρχει σαφώς και το ποσοστό των ανθρώπων που ισχυρίζονται, ότι γεννήθηκαν με την αίσθηση και το βίωμα ότι είναι διαφορετικοί και αντίθετοι από τα φαινόμενα. Ίσως για κάποιους να ‘ναι και όντως έτσι. Πολλά πράγματα στον τωρινό κόσμο σίγουρα δεν είναι στην υγιά τους εκδοχή. Ούτε «έτσι όπως βγήκαν από τα χέρια του Θεού»! Η φθορά η αρρώστια και η στρέβλωση μπήκαν στην ανθρώπινη ζωή. Ζούμε όλοι σ’ ένα κόσμο ελλείψεων και αναπηριών. Αυτό θέλει να επισημάνει και ο Χριστός με τα θαύματα θεραπείας που επετέλεσε. Δεν είναι τα θαύματά Του ενέργειες εντυπωσιασμού. Είναι αχνή φανέρωση αυτού που θα έλθει και το οποίο είναι η ελπιζομένη υπόσχεση: «Ἰδού καινά ποιῶ τά πάντα».

Εμείς όμως ακριβώς αντίθετα ζούμε σε μια εποχή ψευδούς (ή φανταστικής) τελειότητος σε όλα τα επίπεδα! Θέλουμε να φτιάξουμε ένα κόσμο έκφραση των εγωιστικών επιθυμιών μας. Φανέρωση των επιλογών μας. Κόσμο εικονικής πραγματικότητας, που αποφεύγει να «βλέπει» την οδυνηρή πραγματικότητα. «Άτομα με ειδικές ανάγκες», λέμε στρογγυλεύοντας την πραγματικότητα. «Προδιαγράφουμε» το ύψος και τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που γεννιούνται (Αμερική). Φοβόμαστε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αν κάποιος βέβαια γεννήθηκε με μια έλλειψη, καθόλου δεν φταίει όμως και δεν του επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει την έλλειψη για… «ζητιανιά»!

Το επίπεδο αναπηρίας (ψυχικής ή σωματικής) δεν είναι απαξίωση των ανθρώπων, είναι… «κενό» που χρειάζεται να… «πληρωθεί», δηλαδή να γεμίσει. Οι άνθρωποι με τέτοια θέματα δεν πρέπει να είναι αντικείμενο εμπαικτικής απόρριψης αλλά υπόθεση ουσιαστικής έκφρασης αγάπης. Όλοι έχουμε αναπηρίες… ποικιλόχρωμες, δεν χρειάζονται ούτε διαφήμιση ούτε διαπόμπευση, αλλά ανάληψη σταυρικής διαδρομής για ανάθεσή τους στα πόδια του Χριστού προς θεραπείαν. Τα πράγματα μπερδεύονται όταν αντί αυτού (να τις φέρνουμε στον Χριστό) η υπόθεση ιδεολογικοποιείται και ξεκινάει μια διαδρομή, έξωθεν, και από αδιαφανή κίνητρα, επιβολής νοσηρών ιδεών που θέλουν να «επιβληθούν» και στην πραγματικότητα, και να αναιρέσουν τα αυτονόητα, κάνοντας την πραγματικότητα έκθετη σε αυθαίρετες αξιολογήσεις προκαταλήψεων. Αντί πατέρας και μητέρα, γονέας α’ και γονέας β’. Ιδεολογικός προσδιορισμός του τι είναι το φύλο, και άλλα χειρότερα.

Στους προηγούμενους αιώνες ο ντετερμινισμός ήταν το άλλοθι μιας αναγκαστικής πορείας «επιβαλλόμενης» άνωθεν (απ’ τον Θεό). Σήμερα η γονιδιακή τροχιοδρόμηση είναι το άλλοθι μιας αναγκαστικής πορείας… «επιβαλλόμενης» κάτωθεν (απ’ την βιολογία). Αν ψάχνει κανείς για απόσειση ευθυνών… κάτι ή κάποιον θα βρει! Τους γονείς, τον Θεό, τις συνθήκες, τα γονίδια! Μια τέτοια νοοτροπία όμως δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να ωριμάσει. Η παρατήρηση ότι «Ενηλικιωνόμαστε την ημέρα που συγχωρούμε τους γονείς μας» είναι απολύτως αληθής. Αν μας επιβαρύνουν γονιδιακά… φορτώματα δεν πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με την θεωρία του Oscar Wilde: «Aν σου έλθει πειρασμός ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης είναι η παράδοση»! Μια τέτοια λογική και τακτική κάνει τον άνθρωπο σκυλάκι οποιασδήποτε καταστάσεως και δουλάριο του όποιου πάθους.

Σήμερα πλέον ταύτισε ο σύγχρονος άνθρωπος τον εαυτό του με τις επιθυμίες του («Oι επιθυμίες σας δεν μπορούν να περιμένουν» ακούει στις τηλεοπτικές διαφημίσεις) και περιπλέκει την ζωή του με χίλια μύρια πάθη, εξ αιτίας του ότι δεν υπάρχει… κυβερνήτης λογισμός εντός του, ο οποίος να αποσαφηνίζει… τι κρατάει και τι πετάει, από όσα επιθυμεί ή του συμβαίνουν.

 

ΣΤ. Οι αρχαίοι είχαν ταξινομήσει τις λειτουργίες της ανθρώπινης ψυχής στο τριμερές: Διάνοια – Επιθυμία – Συναισθήματα. Ήξεραν ότι αρτιότητα ανθρώπινη είναι να… συλλειτουργούν αυτά τα «μόρια» της ψυχής, ενώ η διάσπασή τους δημιουργεί τρικυμία εν κρανίω και υπαρξιακή σύγχυση. Ήξεραν ότι πρέπει να υπάρχει κυβερνήτης λογισμός στην ψυχή, που «καθορίζει» τα προτεινόμενα απ’ την επιθυμία και τα συναισθήματα. Αλλά και η επιθυμία και τα συναισθήματα να «ελέγχουν» την διάνοια στο να μη γίνει απάνθρωπη. Σε αυτό το ανθρωπολογικό βάθρο οι Πατέρες της Εκκλησίας προσέλαβαν τον λόγο και το θέλημα (τον νουν Χριστού, όπως πολλές φορές λένε) του Θεού, ως κατευθυντήρια πυξίδα πορείας. Κάθε τι προτεινόμενο, από όποιο μέρος της ψυχής «ελέγχεται» για το αν θα γίνει αποδεκτό ή θα απορριφθεί, με κριτήριο το θέλημα του Θεού.

Η διαδρομή των παθών ψυχικών ή σωματικών περιγράφεται από τους πατέρες με τις φάσεις: προσβολή (δηλ. πρόταση), συνδυασμός (δηλ. «συζήτηση» με τα προτεινόμενα), συγκατάθεσις (συμφωνία με την πρόταση), αιχμαλωσία (… αυτό που λέει η λέξη], πάθος [υποδούλωση και «αναγκαστική» υποτέλεια στις εντολές (μέχρι να μας ελευθερώσει ο Χριστός, αν Του παραδοθούμε) στις εντολές του πάθους].

 

Ζ. Ατυχώς όλη αυτή η ψυχική διεργασία των παθών αγνοείται ακόμα κι απ’ τους χριστιανούς, γιατί, πρέπει να το ομολογήσουμε: «Από κάποιες ρωγμές, ο καπνός του Σατανά, έχει εισχωρήσει στο λαό του Θεού»! Η σχέση με τον Θεό έχει γίνει «συναλλαγή ασφαλιστική» ή ωφελιμιστική ανακούφιση. Χάθηκε η υγιής διαδρομή «Διά τήν ἀλήθειαν ἐστί ἡ ἀρετή καί οὐχί διά τήν ἀρετήν ἡ ἀλήθεια». Δηλαδή ότι ο τρόπος ζωής μας φανερώνει αν αληθεύει η ζωή μας, και ότι οι αρετές δεν είναι αυτοσκοπός.

Έρχεται λοιπόν τώρα το θέμα της ομοφυλοφιλίας ανάμεσα και στους χριστιανούς και στους κληρικούς τους και δημιουργείται σύγχυση ακόμα μεγαλύτερη. Αρχίζουν «θεολογίες» τραγικές, που είτε δαιμονοποιούν κάθε εξαρτημένο από τέτοια πάθη ή απατούν αυτά τα πρόσωπα με διδασκαλίες «για την καλοσύνη του Θεού που κατανοεί τα πάντα» (λες και τίθεται εν αμφιβόλω)…! Για να δικαιώνεται «ο άθεος» D. Hume που έλεγε: «Τα λάθη στην θεολογία είναι επικίνδυνα, ενώ εκείνα στη φιλοσοφία απλώς γελοία».

Επιτέλους πρέπει να το φωνάξουμε. Η αμαρτία η συγκεκριμένη, όπως και κάθε αμαρτία, δεν είναι άρνηση και προσβολή της αξιοπρέπειας του Θεού!! Ο Χριστός δεν είναι εισαγγελικός έκδικος κάποιου νόμου ο οποίος νόμος τον υπερβαίνει και Αυτόν, στην λογική της… «ανάγκας» των αρχαίων, στην οποία και οι «θεοί πείθονται»!! Η αμαρτία είναι υπαρξιακή φθορά που καταστρέφει τον άνθρωπο και του στερεί την δυνατότητα να βλέπει το θέλημα του Θεού ως θεραπεία του (των ανθρώπων). «Τίποτε ανθρώπινο στην παρούσα του μορφή, και το πιο καλό και ευγενές δεν έχει σχέση με τον Θεό! Τίποτε ανθρώπινο, ακόμα και το πιο ποταπό και κτηνώδες δεν θα γίνει τελικά εμπόδιο στην σχέση με τον Θεό αν θυσιαστεί και αφεθεί στην θεραπεία των «χεριών» Του. Η λαγνεία είναι ένα φτωχό αδύναμο κλαψιάρικο πράγμα, μπροστά στον πλούτο που θα αναδυθεί όταν η λαγνεία πεθάνει» (C.S. Lewis).

Όταν υπάρχει άγνοια για όλα αυτά τότε ο άνθρωπος πορεύεται στο σκοτάδι και πολεμάει ατελέσφορα. Αντί να αγωνιστεί να παραδώσει στον Χριστό την λαγνεία του, ώστε Αυτός να την μεταμορφώσει, την καθιερώνει ως κριτήριο. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι «Πέρα από κάθε τόπο και χρόνο, θα του δοθεί εξουσία που προέρχεται από τον κατεξοχήν Τόπο. Οι δυνάμεις που αντιστρατεύονταν την θέλησή του, θα γίνουν υπάκουη φωτιά στο αίμα του και παραδείσιος κεραυνός στη φωνή του» (C. S. Lewis). Δυστυχώς δεν ψάχνει για ελευθερία, αλλά για καταξίωση. Υποσυνείδητα βλέπει το κενό αλλά δεν ξέρει, πώς θα καλυφθεί… Σαν τον τσαγκάρη της γαλέρας του Κολόμβου δεν βλέπει τον νέο κόσμο στον οποίον κατευθύνεται κάθε άνθρωπος, αλλά αγωνιά αν θα προλάβει να γίνει τσαγκάρης στο χωριό του… (Ντ. Χάμαρσκελντ).

Ατυχώς για τους περισσότερους οι απορίες όλες εξαντλούνται στο αν μπορούν δυο άνθρωποι του ίδιου φύλου «να αγαπιούνται», θεωρώντας δεδομένο ότι αυτό είναι αρκετό «για να γίνουν γονείς» (με υιοθεσία φυσικά).

Κάθε άνθρωπος σώζει πάντοτε μέσα του πολλά μεγάλα και καλά στοιχεία, παρά την υποδούλωση σε κάποιο πάθος. Καμιά αμαρτία δεν «κατακαίει ολοκληρωτικά» τον άνθρωπο. Πολλές φορές στοιχεία αυθεντικής ποιότητας, συναντιώνται μέσα σε δύσκολα και περίεργα πάθη. Πιστότητα, διάθεση θυσίας, αγάπη ειλικρινής και αυθεντική, τα βλέπει κανείς ακόμα και σε τραγικά πρόσωπα που μπορούν να επιβεβαιώσουν τον λόγο του Χριστού «ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ» (Λουκ. 7, 47).

Από την άλλη συμβαίνει συχνάκις εκείνο το της Κλίμακος: «Πολλάκις τῇ ἀγνείᾳ, συμπλέκεται ἡ πικρία». «Πολλές φορές με την σωματική καθαρότητα συνυπάρχει και η αναποδιά και η στριμάρα». Κάτι τέτοια είναι καρποί ενός… στενόκαρδου αγώνα, με έντονα στερητικά στοιχεία, με πολλή γοητεία του «απαγορευμένου», με πολύ θυμό «θιγμένης αξιοπρέπειας» από την συγχώρηση!! Η εγωιστική σωτηρία είναι κόλαση ανεπίγνωστη(;). Όταν δεν μπορεί ο άνθρωπος να χαρεί (με τον αδελφό του που επέστρεψε, με την παραγραφή του χρέους του, με την μεγαλοκαρδία της συγχωρήσεως, βλ. Σίμων Φαρισαίος) και στον Παράδεισο έτσι θα είναι… γκρινιάρης!

Όλοι είμαστε ψυχικά γκρι. Άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Κόπος, στόχος και αγώνας είναι να αυξήσουμε το λευκό και όχι το μαύρο που έχουμε. Πόσο το καταφέρνουμε το ξέρει μόνον ο Χριστός. Ο Μόνος του οποίου η γνώμη έχει αξία.

Θέλει όμως, να αγνοεί ο σύγχρονος άνθρωπος, ίσως «μη ξέροντας», ότι και αν όντως υπάρχει «αγαπητική προϋπόθεση» (δεν θέλουμε να αμφισβητήσουμε τίποτε), ΟΜΩΣ κάθε τέτοιες αξιώσεις είναι απλώς ψυχολογικές ιδιοτυπίες. Θέλει να αγνοεί ότι είναι χαοτική η απόσταση ανάμεσα σ’ ένα ρόλο και σε μια λειτουργία. Η ζωή δεν είναι θεατρική παράσταση ώστε να ανατίθενται ρόλοι! Δεν «παίζουμε» κάτι, είμαστε ή δεν είμαστε κάτι. Προηγείται η λειτουργία και ακολουθεί ο ρόλος ως ευθύνη και δραστηριοποίηση, και συλλειτουργούν. «Πατέρας» και «Μητέρα» είναι ανθρώπινες λειτουργίες. Είναι ανθρωπολογικό πλαίσιο και όχι απλώς αρμοδιότητα. Η ζωή είναι μυστήριο και αλυσίδα με κρίκους, καθένας απ’ τους οποίους έχει προϋπόθεση τον προηγούμενο και είναι αιτία του επομένου. «Κανένας δεν είναι νησί» (Th. Merton).

Για τους χριστιανούς, το κεφάλαιο 19 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου[1], προσδιορίζει σαφώς το θέλημα του Θεού όσον αφορά τον γάμο, το διαζύγιο, τα παιδιά και την τελική κατάληξη των ανθρώπων στη Βασιλεία των Ουρανών. Οι χριστιανοί μ’ αυτό το φως και με αυτά κυβερνήτη λογισμό αξιολογούν όχι μόνον ό,τι συμβαίνει γύρω τους αλλά και ό,τι συμβαίνει στους ίδιους. Αν δεν το κατορθώνουν πάντα σωστά, τότε ζητούν την κατανόηση της αδυναμίας τους από τον Χριστό και αρχίζουν και πάλι, πλέον και με την πείρα του λάθους, να προσπαθούν, ζητώντας δύναμη από τον Χριστό για να το φτάσουν. Αν κάτι δεν το φτάνω, πρέπει να ξαναπροσπαθήσω, όχι να αρχίζω να το συκοφαντώ.

Ειδικώς στον κόσμο μας, κόσμο τελειομανίας και επιτυχίας(!), η αρχική εμπαικτική απόρριψη του θέματος της ομοφυλοφιλίας μετετράπη σε μία… αμφιθυμική αφασιακή στάση άκριτης ανοχής ή ανόητης επιθετικότητας. Σε κοινωνίες όπου το φαίνεσθαι είναι η μεγαλύτερη επιτυχία (προσωπικής, οικογενειακής, «κοινωνικής» καταξίωσης) τέτοια θέματα και πάθη, χαλάνε την «εικόνα» και στραπατσάρουν το… τέλειο! Αντί ειλικρινούς ομολογίας και κοπιώδους προσπάθειας, έρχεται το κουκούλωμα της conversion therapy (θεραπεία της μεταστροφής!!!). Κάτι τέτοιο είναι… νόμιμο και επιτρέπεται να εξασκείται σε… ανήλικους(!!) σε 36 από τις 52 πολιτείες των ΗΠΑ!

Μέσα σε «ιδρύματα» και σε κλίμα… «θεϊκής» απόρριψης, ταλαίπωρες και δυστυχείς υπάρξεις, στην φάση της εφηβικής (ως επί το πλείστον) ηλικίας, υφίστανται… «θεραπεία», που συνήθως έχει το κύρος της θεϊκής απαίτησης, του να μην αμαρτάνουν, και να αποκτήσουν στρέιτ σεξουαλικό προσανατολισμό! Μηχανιστικές λογικές, σε ατμόσφαιρα τρομοκρατίας, έχουν το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα! Όλη αυτή η… θεραπευτική παντομίμα (κατά βάση προτεσταντικής υποδομής· διαβάστε και την νουβέλα του Σάμερσετ Μωμ: «Η βροχή») καταλήγει να παράγει ανθρώπους που μισούν τον Θεό, γιατί φυσικά τον εισπράττουν ως υπαίτιο της δυστυχίας τους. Η ανθρώπινη και φυσική ενοχική αντίδραση σε κάθε αίσθηση λάθους, που έχουν και είχαν οι άνθρωποι από την αρχή της ύπαρξης τους (Ερινύες), φαντάζει ως σαρκαστικός σαδισμός ενός θεού που τέρπεται… «επ’ ἀπωλεία ζώντων». Όμως το αντίθετο μας έχει διαβεβαιώσει ο Χριστός. Ότι δεν τέρπεται από την ανθρώπινη ταλαιπωρία αλλά συμπάσχει. Πεθαίνει μαζί με καθέναν που πεθαίνει άδικα. Καίεται μαζί με τους συμπατριώτες Του και κάθε άλλη απορριπτόμενη ομάδα (γύφτους, ανάπηρους, ομοφυλόφιλους, νοητικά ανάπηρους, αντιρρησίες) στην Γερμανία του Χίτλερ. Ταλαιπωρείται μαζί με κάθε εξόριστο και μετανάστη. Είναι κι Αυτός κρεμασμένος σε κάθε είδους ανθρώπινη κρεμάλα υλική και ηθική.

 

Η. Για τους χριστιανούς λοιπόν το κριτήριο και ο οδηγός, είναι το θέλημα του Θεού, που αγωνίζονται να αγαπήσουν και να υλοποιήσουν. Δεν βρίζουν όποιον σκέφτεται και ζει διαφορετικά. Δεν επιθυμούν να επιβάλουν σε κανένα τίποτε. Οι χριστιανοί ξέρουν από πείρα ότι η αμαρτία είναι επικαθήμενη «σκουριά» στην ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν απορρίπτουν λοιπόν κανένα άνθρωπο, γιατί ξέρουν ότι κάτω και από το πιο ειδεχθές προσωπείο (εξ αιτίας των παθών) υπάρχει το πρόσωπο του Χριστού, ο οποίος ταύτισε τον εαυτό Του με κάθε άνθρωπο. Αγαπούν τον άνθρωπο και απορρίπτουν μόνο την αμαρτία του, όπως και την δική τους.

Από τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο έμαθαν και

«19. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι είμαστε παιδιά του Θεού, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι όλος ο κόσμος “εξουσιάζεται” από τον διάβολο.

20. Γνωρίζουμε ότι ο Υιός του Θεού ήρθε και έδωσε σε μας δυνατότητα να αναγνωρίζουμε με το μυαλό μας τον αληθινό Θεό, και να είμαστε στην αγκαλιά Του, μέσῳ του Υιού Του του Ιησού Χριστού. Ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, Αυτός είναι η αιώνια ζωή.
21. Παιδιά μου, περιφρουρείστε τους εαυτούς σας, από λανθασμένες αντιλήψεις για τον Θεό.»

 Μένει για όλα αυτά να ελέγξουμε τους εαυτούς μας… αν όντως όλα αυτά τα «ξέρουμε» καλά.­

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

 

 

[1] Μτθ. ιθ’: ¹ Μόλις ο Ιησούς τελείωσε την διδασκαλία του αυτή, ανεχώρησε από την Γαλιλαία. Πήγε στα όρια της Ιουδαίας πέραν του ποταμού Ιορδάνη. ² Και εκεί άρχισαν να συρρέουν κοντά του πλήθη πολ­λά. Και θεράπευσε και εκεί τους άρρωστους.

³ Τότε τον πλησίασαν μερικοί Φαρισαίοι με σκο­πό να τον φέρουν σε δύσκολη θέση, και του έθεσαν το ερώτημα:

– Επιτρέπεται να χωρίζει ο άντρας την γυναίκα του, για όποιο λόγο θέλει;

⁴ Τους απάντησε:

– Δεν διαβάσατε στην Γραφή ότι ο Δημιουργός από την αρχή έφτιαξε έναν άντρα και μια γυναίκα; Και ότι είπε: ⁵ Οφείλει ο άνθρωπος να αφήνει τον πατέρα του και την μητέρα του και να αφοσιώνεται στην γυναίκα του· και ότι και οι δυο αποτελούν «μία σάρκα;». ⁶ Συνεπώς οι σύζυγοι δεν είναι πια «δύο», αλλά «μία σάρκα». Ό,τι λοιπόν ο Θεός ένωσε με την συζυγία, ο άνθρωπος δεν έχει δι­καίωμα να το χωρίζει.

⁷ Του είπαν:

– Τότε γιατί στις εντολές του Μωυσή δίνεται η δυνατότητα να χορη­γούμε εγγράφως διαζύγιο και να την χωρίζωμε;

⁸ Τους απάντησε:

– Ο Μωυσής απλώς επέτρεψε να χωρίζετε τις γυναίκες σας, παίρνοντας υπ’ όψη του την σκληροκαρδία σας και προλαμβάνοντας τα χειρότερα! Μα αυτό δεν είναι η τάξη που έβαλε ο Θεός όταν δημιούργησε τον άνθρωπο. ⁹ Και σας το τονίζω: ότι όποιος χωρίσει την γυναίκα του για οποιοδήποτε άλλο λόγο έκτος από απιστία της, και παντρευτεί άλλη, διαπράττει μοιχεία. Και εκείνος που θα παντρευτεί χωρισμένη, διαπράττει μοιχεία!

¹⁰ Του είπαν οι μαθητές του:

– Αν η σχέση του άνδρα με την γυναίκα του έχει τέτοιες δεσμεύσεις, δεν τον συμφέρει να παντρευτεί!

¹¹ Τους απάντησε:

– Κάτι τέτοιο δεν το αντέχουν όλοι, αλλά μόνο εκείνοι που το έχουν λάβει ως χάρη! ¹²Μερικοί είναι ευνούχοι, επειδή γεννήθηκαν έτσι. Άλλοι είναι ευνούχοι, επειδή άνθρωποι τους ευνούχισαν. Και υπάρχουν «ευνούχοι», επειδή μόνοι τους “θεώρησαν” τον εαυτό τους ευνούχο, χάριν της Βασιλείας των Ουρανών. Όποιος μπορεί να “περπατήσει” ένα τέτοιο τρόπο ζωής, ας τον βαδίσει.

¹³ Τότε του έφεραν παιδιά, να τα ευλογήσει και να προσευχηθεί γι’ αυτά. Και οι μαθητές του τους επέπληξαν! ¹⁴ Ο Ιησούς όμως είπε:

– Αφήστε τα παιδιά! Μην τα εμποδίζετε να ‘ρ­θουν κοντά μου! Η Βασιλεία των Ουρανών είναι βασιλεία εκείνων, που είναι σαν κι αυτά.

¹⁵ Και αφού τα ευλόγησε, έφυγε από τα μέρη εκείνα.

¹⁶ Και να, ήρθε ένας και του είπε:

– Διδάσκαλε αγαθέ, τι καλό πρέπει να κάνω, για να έχω αιώνια ζωή;

¹⁷ Του απάντησε:

– Γιατί με ονομάζεις «ἀγαθόν»; Κανένας δεν είναι αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός. Αλλά αν θέλεις να μετάσχεις στην ζωή, να τηρείς τις εντολές.

¹⁸ Τον ρώτησε:

– Ποιες;

Του απάντησε ο Ιησούς:

– Το «μη φονεύσεις· μη μοιχεύσεις· μη κλέψεις· μη ψευδομαρτυρήσεις· ¹⁹ τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου· και να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου».

²⁰ του λέει ο νεαρός:

– Όλα αυτά τα τηρώ από την εφηβική μου ηλικία. Τι μου λείπει ακόμα;

²¹ Του απάντησε ο Ιησούς:

– Αν θέλεις να είσαι τέλειος, πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντά σου, μοίρασέ τα στους φτωχούς, και θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό, και ακολούθησέ με.

²² Μα μόλις ο νεαρός άκουσε την πρόταση αυτή, έφυγε λυπημένος, γιατί είχε μεγάλη περιουσία.

²³ Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές του:

– Αλήθεια σας λέω: δύσκολα θα μπη πλούσιος στην Βασιλεία των Ουρανών. ²⁴ Είναι πιο εύκολο να περάσει μια καμήλα από την τρύπα που ανοίγει η βελόνα, παρά να μπει πλούσιος στην Βασιλεία των Ουρανών.

²⁵ Όταν οι μαθητές του τα άκουσαν αυτά, έμειναν κατάπληκτοι, και έλεγαν μεταξύ τους:

– Ποιός λοιπόν μπορεί να σωθεί;

²⁶ Ο Ιησούς τους κοίταξε και τους είπε:

– Για τους ανθρώπους αυτό είναι αδύνατο, στον Θεό όμως όλα είναι δυνατά.

²⁷ Ενώ έλεγε αυτά πήρε τον λόγο ο Πέτρος και του είπε:

– Να λοιπόν, εμείς τα αφήσαμε όλα και σε ακολουθήσαμε. Ποια θα είναι η αμοιβή μας;

²⁸ Τους απάντησε ο Ιησούς:

– Αλήθεια σας λέω, σεις που με ακολουθήσατε, όταν θα ξαναγεννηθεί ο κόσμος και θα “καθίσει” ο υιός του ανθρώπου στον θρόνο της δόξης του, θα καθίσετε και σεις σε δώδεκα θρόνους για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. ²⁹ Και καθένας που εγκατέλειψε σπίτια, ή αδελφούς, ή αδελφές, ή μητέρα, ή πατέρα, ή γυναίκα, ή παιδιά, ή χωράφια, για να μη του γίνει εμπόδιο και χωρισθεί από εμένα θα λάβει εκατονταπλάσια, και θα κληρονομήσει αιώνια ζωή. ³⁰Τότε πολλοί θα γίνουν από πρώτοι τελευταίοι· και από τελευταίοι πρώτοι!