Οκτώβριος 2008
Αγαπητοί ενορίτες
Ο Οκτώβρης είναι ο μήνας που συνδυάζεται με τον άγιο Δημήτριο και την Εθνική Επέτειο της 28ης (ή του “ΟΧΙ”). Για όλους μας ο Οκτώβριος αυτά θυμίζει. Έχουμε λοιπόν δύο αφορμές για σκέψεις που μπορούν να μας δώσουν την δυνατότητα βαθύτερης θέασης των πραγμάτων.
Έχουν και τα δύο θέματα ένα στοιχείο που είναι κοινό! Είναι η αγάπη για Κάποιον ή κάποιους. Η ελευθερία από το κλουβί του εαυτούλη. Η άνεση κινήσεων που δείχνουν ότι δεν δεσμεύεται ο άνθρωπος από εγωϊστικές αγκυλώσεις.
Γιατί πεθαίνουν κάποιοι στα βουνά;
Γιατί αποφασίζει να πεθάνει ένας αξιοπρεπής στρατιωτικός Διοικητής μιας πελώριας περιοχής, σχεδόν όσο όλη η Βαλκανική, ενώ όλα στην ζωή του είναι ταχτοποιημένα;
Πρόκειται για τρέλλα;
Είναι άνθρωποι χωρίς κρίση;
Τι επιτέλους συμβαίνει;
Τέτοιες ενέργειες, στην δική μας φίλαυτη εποχή, μόνον ως τρέλλα αξιολογούνται.
Ποιος έχει δίκιο;
Αν δεν μας απασχολούν τέτοιου είδους ερωτήματα, τότε (συγχωράτε με) είμαστε πιο πεθαμένοι απ᾿ τους πεθαμένους! (“Πεθαίνετε στα 17 και σας θάβουν στα 70”).
Ο άγιος Δημήτριος είναι Χριστιανός. Δηλαδή αγαπά και εμπιστεύεται τον Χριστό. Τον έχει Θεό της ζωής του. Αυτό δεν σημαίνει ότι Του προσφέρει λιβάνια και κεριά, αλλά ότι Τον έχει ρυθμιστή της ζωής του. Κριτήριο των ενεργειών του. Νόημα και λόγο ύπαρξης. Του είναι λοιπόν αδιανόητο να αρνηθεί την… Ύπαρξή του. Είναι θάνατος απείρως μεγαλύτερος από τον βιολογικό θάνατο.
Εμείς αντίθετα κλεισμένοι στον εαυτούλη μας, θεωρούμε ότι το σπουδαιότερο στον κόσμο είναι η βιολογική μας επιβίωση. Η παράταση του εγωϊσμού λογίζεται (από μας) ύπαρξη! Δεν θέλουμε να σκεφτούμε ότι με την νοοτροπία μας αυτή έχουμε κάνει την ζωή μας (και των δικών μας) κόλαση, αφού όσο περισσότερο αγαπάμε τον εαυτό μας, τόσο λιγότερο μας “νοιάζουν” οι άλλοι, οι όποιοι άλλοι.
Ο άγιος Δημήτριος ρίχνει μια κλωτσιά στην αυτάρεσκη πλαδαρότητά μας και μας λέει ότι, αν δεν αγαπήσουμε με ανιδιοτέλεια, δεν θα έχουμε υπάρξει. Η ζωή μας θα είναι ένα φιλάρεσκο όνειρο που θα τρέμουμε μπας και τελειώσει. Τα όνειρα όμως δεν είναι πραγματικότητα και οπωσδήποτε τελειώνουν.
Οι άλλοι τώρα, οι μαχητές του ᾿40, είναι άνθρωποι στην ίδια ουσιαστικά πορεία. Είναι αυτοί που, έστω όχι συνειδητά, αλλά πάντως υπαρξιακά θεώρησαν, ότι υπάρχουν “πράγματα” για τα οποία αξίζει να πεθάνουν αυτοί για να ζουν εκείνα. Τα παιδιά τους, οι γυναίκες τους, οι γονείς τους ήταν στην συνείδησή τους υπόθεση μεγαλύτερη απ᾿ τους ίδιους. Ακόμα και οι ειδωλολάτρες πρόγονοί μας πήγαιναν στον πόλεμο “ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν” για την ελευθερία της πίστης στον Θεό και για τα “σπίτια” τους. Στην ίδια τροχειά και οι μαχητές του ᾿40. Ξέχασαν τον εαυτό τους χάριν αυτών που αγαπούσαν. Στις μάχες του πολέμου του ᾿40 καταγράφηκαν ηρωισμοί όχι τόσο “τεχνικοί” όσο “ποιοτικοί”, εντυπωσιακού μεγαλείου και αυταπάρνησης. Ο Θεός θα συγχωρήσει το λάθος της πολεμικής συμμετοχής καμπτόμενος από την ανιδιοτέλειά τους.
Εμείς λοιπόν έχουμε να “αναμετρηθούμε” και να κατανοήσουμε την ουσιαστική αγάπη του αγίου Δημητρίου για τον Χριστό και την ειλικρίνεια της απλής θυσιαστικής αγάπης αυτών των ηρώων του ᾿40.
Μακάρι να προβληματιστούμε. Δεν θα μας ζητήσει πλέον (… ατυχώς) κανείς να αρνηθούμε τον Χριστό με λόγια. Χρειάζεται προσοχή στον κίνδυνο… υπαρξιακής άρνησης. Ίσως δεν θα πάμε ποτέ σε πόλεμο. Χρειάζεται όμως προσοχή στην αξιολογική σειρά της ζωής μας (τί ή ποιος είναι πρώτος, δεύτερος κ.λ.π.).
Ο Χριστός με τις πρεσβείες του αγίου Δημητρίου να φωτίσει την “καρδιά” μας σε μια σαφέστερη πορεία. Αμήν.
Με αγάπη και ευχές
ο εφημέριος σας
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες