Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, kaliméra sas!
Σας ευχαριστώ που ήρθατε σήμερα εδώ, πολλοί από εσάς από μακρινά μέρη. Efcharistó! Χαίρομαι που βρίσκομαι μαζί σας καθώς η επίσκεψή μου στην Ελλάδα πλησιάζει στο τέλος της. Δράττομαι της ευκαιρίας για να ανανεώσω την ευγνωμοσύνη μου για την υποδοχή που έτυχα και για όλη τη δουλειά που έγινε για την οργάνωση αυτής της επίσκεψης. Efcharistó!
Εντυπωσιάστηκα από τις πολύ ωραίες μαρτυρίες σας. Τις είχα ήδη διαβάσει και τώρα θα ήθελα να προβληματιστώ μαζί σας σχετικά με ορισμένα από τα ζητήματα που θίξατε.
Κατερίνα, μας είπες για τις επαναλαμβανόμενες αμφιβολίες σου για την πίστη. Θέλω να πω σε σένα και σε όλους εδώ: Μη φοβάστε τις αμφιβολίες, γιατί δεν είναι σημάδι έλλειψης πίστης. Μη φοβάστε τις αμφιβολίες. Αντιθέτως, οι αμφιβολίες είναι οι «βιταμίνες της πίστης». Βοηθούν στην ενίσχυση της πίστης και την κάνουν πιο ισχυρή. Επιτρέπουν στην πίστη να αναπτυχθεί, να γίνει πιο συνειδητή, ελεύθερη και ώριμη. Την κάνουν πιο πρόθυμη να ξεκινήσει, να επιμείνει με ταπεινότητα, μέρα με τη μέρα. Η πίστη είναι ακριβώς αυτό: Ένα καθημερινό ταξίδι με τον Ιησού που μας παίρνει από το χέρι, μας συνοδεύει, μας ενθαρρύνει και, όταν πέφτουμε, μας σηκώνει. Δεν φοβάται ποτέ να το κάνει αυτό. Η πίστη είναι σαν μια ιστορία αγάπης, όπου προχωράμε μαζί, μέρα με τη μέρα. Όπως και σε μια ιστορία αγάπης, υπάρχουν στιγμές που πρέπει να σκεφτούμε, να αντιμετωπίσουμε ερωτήματα, να κοιτάξουμε μέσα στην καρδιά μας. Και αυτό είναι καλό, γιατί βελτιώνει την ποιότητα της σχέσης! Αυτό είναι πολύ σημαντικό για εσάς, γιατί δεν μπορείτε να διανύσετε το μονοπάτι της πίστης στα τυφλά, όχι. Αντίθετα, ανοίξτε διάλογο με τον Θεό, με τη συνείδησή σας και με τους άλλους.
Στην εμπειρία της Κατερίνας, θα ήθελα να τονίσω κάτι πολύ σημαντικό. Υπάρχουν στιγμές που, αντιμέτωποι με παρεξηγήσεις ή τις δυσκολίες της ζωής, με τη μοναξιά ή την απογοήτευση, η αμφιβολία μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της καρδιάς μας. Μπορεί να σκεφτούμε: «Ίσως κάτι δεν πάει καλά με μένα… Νομίζω ότι μπορεί να τα έχω κάνει θάλασσα…». Αυτό, φίλοι μου, είναι πειρασμός! Ένας πειρασμός που πρέπει να απορριφθεί. Ο διάβολος σπέρνει αυτή την αμφιβολία στην καρδιά μας για να μας προκαλέσει κατήφεια και κατάθλιψη. Τι πρέπει να κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε όταν αυτού του είδους η αμφιβολία γίνεται ασφυκτική και επίμονη, όταν χάνουμε την αυτοπεποίθησή μας και δεν ξέρουμε πια καν από πού να ξεκινήσουμε; Πρέπει να επιστρέψουμε στο σημείο εκκίνησης. Ποιο είναι αυτό το σημείο εκκίνησης; Για να το κατανοήσουμε, ας ακούσουμε τι έχει να πει ο μεγάλος κλασικός πολιτισμός σας. Γνωρίζετε το σημείο εκκίνησης για όλη τη φιλοσοφία, αλλά και για την τέχνη, τον πολιτισμό και την επιστήμη; Ξέρετε ποια ήταν; Όλα αυτά ξεκίνησαν με μια σπίθα, μια συνειδητοποίηση, που αποτυπώνεται στη θαυμάσια λέξη: thaumàzein (θαυμάζειν). Ξεκίνησε με θαυμασμό, με κατάπληξη. Η φιλοσοφία προέκυψε από την αίσθηση του θαυμασμού για τα πράγματα που έχουν φυσική υπόσταση, για τη δική μας ζωή, για την αρμονία της φύσης γύρω μας και για το μυστήριο της ίδιας της ζωής.
Το θαύμα, η κατάπληξη, είναι η αρχή όχι μόνο της φιλοσοφίας, αλλά και της πίστης μας. Συχνά το Ευαγγέλιο μάς λέει ότι όταν οι άνθρωποι συνάντησαν τον Ιησού, έμειναν έκπληκτοι. Στη συνάντηση με τον Θεό, η έκπληξη είναι πάντα παρούσα, γιατί είναι η αρχή του διαλόγου με τον Θεό. Και ο λόγος είναι ότι η πίστη δεν έχει να κάνει πρωτίστως με έναν κατάλογο πραγμάτων που πρέπει να πιστέψουμε και κανόνων που πρέπει να ακολουθήσουμε. Με τη βαθύτερη έννοια, η πίστη δεν είναι μια ιδέα ή ένα σύστημα ηθικής, αλλά μια πραγματικότητα, μια όμορφη αλήθεια που δεν εξαρτάται από εμάς και μας αφήνει έκπληκτους. Η πραγματικότητα ότι είμαστε τα αγαπημένα παιδιά του Θεού! Αυτό είναι η πίστη σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ότι δηλαδή είμαστε τα αγαπημένα παιδιά του Θεού! Είμαστε αγαπημένα παιδιά επειδή έχουμε έναν Πατέρα που μας προσέχει και που δεν παύει ποτέ να μας αγαπά. Σκεφτείτε το εξής: Ό,τι κι αν σκέφτεστε ή κάνετε, ακόμη και τα χειρότερα δυνατά πράγματα, ο Θεός συνεχίζει να σας αγαπάει. Θέλω να το καταλάβετε καλά αυτό: Ο Θεός δεν κουράζεται ποτέ να αγαπάει. Κάποιος μπορεί να μου πει: «Μα αν ξεπέσω στα χειρότερα πράγματα, ο Θεός με αγαπάει;» Ο Θεός σας αγαπάει. «Και αν είμαι προδότης, ένας τρομερός αμαρτωλός και καταλήξω άσχημα, στα ναρκωτικά… με αγαπάει ο Θεός;» Ο Θεός σ’ αγαπάει. Ο Θεός πάντα αγαπάει. Δεν μπορεί να σταματήσει να αγαπάει. Αγαπάει πάντα, χωρίς εξαίρεση. Κοιτάζει τη ζωή σας και βλέπει ότι είναι καλή (πρβλ. Γεν. 1:31). Δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Αν σταθούμε μπροστά σε έναν καθρέφτη, μπορεί να μην δούμε τον εαυτό μας όπως θα θέλαμε, επειδή ασχολούμαστε πολύ με τα πράγματα που δεν μας αρέσουν. Αλλά αν σταθούμε μπροστά στον Θεό, η προοπτική αλλάζει. Δεν μπορούμε παρά να εκπλαγούμε από το γεγονός ότι, παρ’ όλες τις αμαρτίες και τις αποτυχίες μας, γι’ Αυτόν είμαστε και θα είμαστε πάντα τα αγαπημένα του παιδιά. Αντί λοιπόν να ξεκινάτε τη μέρα σας κοιτάζοντας τον καθρέφτη, γιατί να μην ανοίξετε το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς σας και να επικεντρωθείτε σε ό,τι όμορφο υπάρχει, στην ομορφιά που βλέπετε παντού γύρω σας; Βγείτε έξω από τον εαυτό σας. Αγαπητοί νέοι, σκεφτείτε το εξής: Αν η φύση είναι όμορφη στα δικά μας μάτια, στα μάτια του Θεού ο καθένας από εσάς είναι απείρως πιο όμορφος! Η Αγία Γραφή λέει: «Μας έπλασε θαυμαστά» (βλ. Ψαλμ. 139:14). Στα μάτια του Θεού είμαστε ένα θαύμα. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να “αιχμαλωτιστεί” από αυτό το θαύμα. Αφήστε τον εαυτό σας να αγαπηθεί από Εκείνον που πάντα πιστεύει σε εσάς, από Εκείνον που σας αγαπάει περισσότερο από όσο καταφέρνετε να αγαπάτε εσείς τον εαυτό σας. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις το μέγεθος της αγάπης του Θεού, δεν είναι εύκολο να την κατανοήσεις, αλλά είναι κάπως έτσι: Απλά άφησε το βλέμμα του Θεού να πέσει πάνω σου, να δει τον εαυτό σου.
Όταν αισθάνεστε θλίψη για κάτι που έχετε κάνει, θα πρέπει να αισθάνεστε ένα άλλο είδος θαύματος: Το θαύμα της συγχώρεσης. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος ως προς αυτό: Ο Θεός πάντα συγχωρεί. Μπορεί να κουραστούμε να ζητάμε συγχώρεση, αλλά Εκείνος πάντα συγχωρεί. Σε αυτό το θαύμα της συγχώρεσης, ανακαλύπτουμε ξανά το στοργικό πρόσωπο του Πατέρα και την ειρήνη της καρδιάς. Μας δίνει μια νέα αρχή και μας περιβάλει με την αγάπη Του σε μια αγκαλιά που μας σηκώνει από την πτώση μας, διαλύει το κακό που έχουμε κάνει, αποκαθιστά την ακαταμάχητη ομορφιά που υπάρχει μέσα μας ως αγαπημένα Του παιδιά και της δίνει τη δυνατότητα να λάμψει. Μακάρι να μην αφήσουμε ποτέ την τεμπελιά, τον φόβο ή την ντροπή να κλέψουν τον θησαυρό της συγχώρεσης. Μακάρι να μένουμε πάντα έκπληκτοι από την αγάπη του Θεού! Θα ανακαλύψουμε ξανά τον εαυτό μας· όχι αυτό που λένε οι άλλοι άνθρωποι για εμάς, ή που μπορεί να μας οδηγήσουν τα καπρίτσια της στιγμής, ή οι διαφημιστικές καμπάνιες, αλλά τη βαθύτερη αλήθεια μας, την αλήθεια που βλέπει ο Θεός, αυτή στην οποία πιστεύει: Τη μοναδική μας ομορφιά.
Θυμάστε τις περίφημες λέξεις που ήταν χαραγμένες στο αέτωμα του ναού των Δελφών; Γνώθι σεαυτόν, «Γνώρισε τον εαυτό σου». Στις μέρες μας κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να αποκτήσουμε εμμονή με την εμφάνιση, να βομβαρδιζόμαστε με μηνύματα που εξαρτούν τη ζωή μας από το τι φοράμε, το αυτοκίνητο που οδηγούμε, το πώς μας βλέπουν οι άλλοι… Ωστόσο, αυτά τα αρχαία λόγια -γνώρισε τον εαυτό σου- παραμένουν επίκαιρα και σήμερα. Συνειδητοποιήστε ότι η αξία σας βρίσκεται σε αυτό που είστε και όχι σε αυτό που έχετε. Η αξία σας δεν βρίσκεται στη μάρκα του φορέματος ή των παπουτσιών που φοράτε, αλλά επειδή είστε μοναδικοί. Εδώ θυμάμαι μια άλλη αρχαία εικόνα, αυτή των σειρήνων. Όπως ο Οδυσσέας στο ταξίδι της επιστροφής του στην πατρίδα, κατά τη διάρκεια αυτής της ζωής, η οποία είναι ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτειες προς το σπίτι του Πατέρα, θα συναντήσετε κι εσείς σειρήνες. Στη μυθολογία, οι σειρήνες με τα τραγούδια τους μάγευαν τους ναυτικούς και τους έκαναν να προσκρούουν στα βράχια. Οι σημερινές σειρήνες θέλουν να σας γοητεύσουν με σαγηνευτικά και επίμονα μηνύματα που εστιάζουν στα εύκολα κέρδη, στις ψεύτικες ανάγκες του καταναλωτισμού, στη λατρεία της σωματικής ευεξίας, της ψυχαγωγίας με κάθε κόστος… Όλα αυτά είναι σαν τα πυροτεχνήματα. Φουντώνουν για μια στιγμή, αλλά μετά μετατρέπονται σε καπνό στον αέρα. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο να τους αντισταθείς. Θυμάστε τι έκανε ο Οδυσσέας, όταν απειλήθηκε από τις σειρήνες; Έδεσε τον εαυτό του στο κατάρτι του πλοίου. Μια άλλη αρχαία μορφή, ο Ορφέας, μας διδάσκει έναν καλύτερο τρόπο. Τραγούδησε μια πιο όμορφη μελωδία από εκείνη των σειρήνων, και έτσι τις έκανε να σιωπήσουν. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να αγαπάμε το θαύμα, την έκπληξη, την ομορφιά της πίστης! Είμαστε χριστιανοί όχι από καθήκον, αλλά από ομορφιά. Και ακριβώς επειδή θέλουμε να αγαπάμε αυτή την ομορφιά, πρέπει να λέμε όχι σε οτιδήποτε την αμαυρώνει. Η χαρά του Ευαγγελίου, το θαύμα του Ιησού, κάνει τις θυσίες και τους κόπους μας να περνούν σε δεύτερη μοίρα. Δεν συμφωνείτε; Να θυμάστε αυτό: Το να είσαι χριστιανός δεν είναι ουσιαστικά να κάνεις αυτό ή εκείνο, να κάνεις πράγματα. Πρέπει να κάνουμε πράγματα, αλλά ο χριστιανισμός δεν είναι ουσιαστικά αυτό. Τελικά, το να είσαι Χριστιανός σημαίνει να αφήνεις τον Θεό να σε αγαπάει και να αναγνωρίζεις ότι είσαι ένα μοναδικό άτομο μπροστά στην αγάπη του Θεού.
Ας προχωρήσουμε σε ένα άλλο θέμα. Τα πρόσωπα των άλλων ανθρώπων. Ιωάννα, μου άρεσε το πώς, ενώ μας έλεγες για τη ζωή σου, μιλούσες για άλλους ανθρώπους. Πάνω απ’ όλα, για τις δύο πιο σημαντικές γυναίκες στη ζωή σου, τη μητέρα σου και τη γιαγιά σου, που «σε έμαθαν να προσεύχεσαι, να ευχαριστείς το Θεό κάθε μέρα». Με αυτόν τον τρόπο, αφομοίωσες την πίστη φυσικά, γνήσια. Έκανες μια πολύ χρήσιμη πρόταση: Πρέπει να στρεφόμαστε στον Κύριο για τα πάντα, «να του μιλάμε, να μοιραζόμαστε μαζί του τις ανησυχίες μας». Έτσι ο Ιησούς έγινε φίλος σου. Πόσο χαρούμενος είναι όταν του ανοίγουμε τις καρδιές μας! Έτσι γνωρίζουμε τον Θεό. Γιατί για να γνωρίσεις τον Θεό, δεν αρκεί να έχεις σαφείς ιδέες γι’ αυτόν -αυτό είναι ένα μικρό μέρος, αλλά δεν αρκεί- αλλά να φέρεις τη ζωή σου μπροστά Του. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον Θεό. Επειδή το μόνο που ακούνε είναι κηρύγματα και ομιλίες. Ο Ιησούς, από την άλλη πλευρά, κάνει τον εαυτό του γνωστό μέσα από αληθινά πρόσωπα και πραγματικούς ανθρώπους. Μελετήστε τις Πράξεις των Αποστόλων· εκεί θα δείτε πόσους διαφορετικούς ανθρώπους, πόσα διαφορετικά πρόσωπα συναντάτε. Έτσι γνώρισαν τον Ιησού οι πρόγονοί μας στην πίστη. Ο Θεός δεν μας παραδίδει μια κατήχηση· κάνει τον εαυτό του παρόντα μέσα από τις ιστορίες ζωής των ανθρώπων. Περπατά ανάμεσά μας. Ο Θεός δεν μας δίνει ένα βιβλίο για να αποστηθίσουμε κάποια πράγματα απ’ έξω. Όχι! Ο Θεός κάνει τον εαυτό του κατανοητό με εγγύτητα, συνοδεύοντάς μας στο μονοπάτι της ζωής. Η γνωριμία με τον Ιησού είναι ο πραγματικός πυρήνας της πίστης μας.
Από αυτή την άποψη, Ιωάννα, αναφέρεις ένα τρίτο πρόσωπο που ήταν πολύ σημαντικό στη ζωή σου. Μια θρησκευόμενη αδελφή που σου έδειξε τη χαρά «να βλέπεις τη ζωή ως διακονία». Θέλω να το τονίσω αυτό: Να βλέπεις τη ζωή ως διακονία. Πόσο αληθινό είναι αυτό: Το να διακονείς τους άλλους είναι ο δρόμος προς την αληθινή χαρά! Το να βοηθάς τους άλλους δεν είναι για τους αποτυχημένους, αλλά για τους νικητές· είναι ο τρόπος για να φέρει κανείς κάτι πραγματικά καινούργιο στην ιστορία. Μου λένε ότι στα ελληνικά, η ίδια λέξη μπορεί να σημαίνει “καινούργιο” και “νεαρό”. Η διακονία είναι το καινούργιο που έφερε ο Ιησούς· η διακονία, η αφοσίωση στους άλλους είναι αυτή η φρεσκάδα που κάνει τη ζωή πάντα νεανική. Θέλετε να κάνετε κάτι καινούργιο στη ζωή σας; Θέλετε να παραμείνετε νέοι; Τότε μη συμβιβάζεστε με την ανάρτηση μερικών tweets. Μη συμβιβάζεστε με εικονικές συναντήσεις. Αναζητήστε πραγματικές συναντήσεις, ειδικά με ανθρώπους που σας χρειάζονται. Μην ψάχνετε για προβολή και αναγνωρισιμότητα, αλλά για εκείνους που είναι αόρατοι ανάμεσά μας. Αυτό είναι καινούργιο, ακόμη και επαναστατικό: Να βγαίνουμε από τον εαυτό μας για να συναντήσουμε τους άλλους. Γιατί αν ζείτε φυλακισμένοι μέσα στον εαυτό σας, δεν θα συναντήσετε ποτέ τους άλλους, δεν θα μάθετε ποτέ τι σημαίνει να διακονείτε. Η διακονία είναι το ευγενέστερο είδος πράξης, που ξεπερνά την ατομικότητα: να υπηρετείς τους άλλους. Πολλοί άνθρωποι σήμερα χρησιμοποιούν διαρκώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά οι ίδιοι δεν είναι πολύ κοινωνικοί: Είναι εγκλωβισμένοι στον εαυτό τους, φυλακισμένοι στο κινητό που κρατούν στο χέρι τους. Αυτό που εμφανίζεται στην οθόνη δεν είναι η πραγματικότητα των άλλων προσώπων: Τα μάτια τους, η αναπνοή τους και τα χέρια τους. Η οθόνη μπορεί εύκολα να γίνει ένας καθρέφτης, όπου νομίζεις ότι κοιτάς τον κόσμο, αλλά στην πραγματικότητα είσαι ολομόναχος μπροστά σε έναν εικονικό κόσμο γεμάτο από φτιασιδωμένες φωτογραφίες για να φαίνεσαι πάντα όμορφος και αποδεκτός. Κι όμως, πόσο όμορφο είναι απλά να είσαι μαζί με άλλους ανθρώπους, να ανακαλύπτεις το καινούργιο που φέρουν οι άλλοι! Μιλήστε με τους άλλους, καλλιεργήστε τη μυσταγωγία της συντροφικότητας, τη χαρά του να μοιράζεστε, τον ενθουσιασμό του να διακονείτε!
Στη συνάντησή μου με νέους στη Σλοβακία τον περασμένο Σεπτέμβριο, κάποιοι από αυτούς ανέμιζαν ένα πανό με δύο μόνο λέξεις: “Fratelli Tutti”, «όλοι αδέλφια». Μου άρεσε αυτό· συχνά στα γήπεδα, στις διαδηλώσεις, στους δρόμους, οι άνθρωποι αναρτούν πανό για να υποστηρίξουν την παράταξή τους, τις ιδέες τους, την ομάδα τους, τα δικαιώματά τους. Ωστόσο, αυτό το πανό έλεγε κάτι καινούργιο: Ότι είναι υπέροχο για όλους να είμαστε αδέρφια, να σκεφτόμαστε τους άλλους ως μέρος του εαυτού μας, όχι ως ανθρώπους που πρέπει να κρατάμε σε απόσταση. Χαίρομαι που σας βλέπω όλους εδώ μαζί, ενωμένους, παρά το γεγονός ότι έρχεστε από τόσο διαφορετικές χώρες και ιστορίες! Συνεχίστε να ονειρεύεστε την αδελφοσύνη!
Στα ελληνικά, υπάρχει ένα διαφωτιστικό ρητό: o fílos ine állos eaftós, (ο φίλος είναι ένας άλλος εαυτός). Ναι, οι άλλοι άνθρωποι είναι το μονοπάτι για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Όχι ένας καθρέφτης, αλλά οι άλλοι άνθρωποι. Φυσικά, δεν είναι εύκολο να βγεις από τη ζώνη άνεσής σου· είναι πιο εύκολο να κάθεσαι στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Αλλά αυτό είναι για τους ηλικιωμένους ανθρώπους, όχι για τους νέους. Προσέξτε: Ένας νέος άνθρωπος στον καναπέ· πόσο γερασμένη εικόνα είναι αυτή! Οι νέοι αντιδρούν σε ερεθίσματα: Όταν νιώθουν μοναξιά, ανοίγονται· όταν μπαίνουν στον πειρασμό να κλειστούν στον εαυτό τους, αναζητούν κάποιον άλλο. Ασκείτε ένα είδος «πνευματικής γυμναστικής». Αυτή η χώρα γέννησε τα μεγαλύτερα αθλητικά γεγονότα: τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον μαραθώνιο… Εκτός από τον αθλητισμό που κάνει καλό στο σώμα, υπάρχει και ένα είδος αθλητισμού που κάνει καλό στην ψυχή. Προπονείστε τον εαυτό σας να είναι ανοιχτός στους άλλους, κάνοντας μερικά έξτρα βήματα για να μειώσετε την απόσταση μεταξύ σας, υπερπηδήστε με την καρδιά σας τα εμπόδια, σηκώστε ο ένας τα βάρη του άλλου… Αυτού του είδους η προπόνηση θα σας κάνει ευτυχισμένους, θα σας κρατήσει νέους και θα σας βοηθήσει να νιώσετε την περιπέτεια της ζωής!
Μιλώντας για περιπέτεια, Aboud, όλοι μας εντυπωσιαστήκαμε από την ιστορία της διαφυγής σου, μαζί με την οικογένειά σου, από την αγαπημένη σου Συρία, που έχει καταστραφεί από τον πόλεμο, αφού αντιμετώπισες, περισσότερες από μία φορές, τον κίνδυνο να σκοτωθείς στη μάχη. Στη συνέχεια, μετά από τόσες απωθήσεις και χίλιες δυο δυσκολίες, αποβιβάστηκες σε αυτή τη χώρα με τον μόνο δυνατό τρόπο, με βάρκα, μένοντας «σε έναν βράχο χωρίς νερό και χωρίς φαγητό, περιμένοντας την αυγή κι ένα πλοίο της ακτοφυλακής». Μια πραγματική σύγχρονη οδύσσεια. Μου πέρασε από το μυαλό ότι, στην Οδύσσεια του Ομήρου, ο πρώτος ήρωας που εμφανίζεται δεν είναι ο Οδυσσέας, αλλά ένας νεαρός άνδρας: Ο Τηλέμαχος, ο γιος του, που ξεκινά μια μεγάλη περιπέτεια.
Ο Τηλέμαχος δεν είχε γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του· ήταν στεναχωρημένος και απογοητευμένος επειδή δεν ήξερε πού βρισκόταν ο Οδυσσέας ή κι αν ακόμη ήταν ζωντανός. Ένιωθε χωρίς ρίζες και πως βρισκόταν μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: Έπρεπε να μείνει στο σπίτι και να περιμένει ή να ξεκινήσει μια άγρια αναζήτηση; Διάφορες φωνές, μεταξύ των οποίων και αυτή της θεάς Αθηνάς, τον προέτρεπαν να βρει το κουράγιο να ξεκινήσει. Και αυτό κάνει: Σηκώνεται, εξοπλίζει κρυφά ένα πλοίο και, μόλις ανατείλει ο ήλιος, σαλπάρει για την περιπέτειά του. Το νόημα της ζωής δεν βρίσκεται με το να μένεις στην παραλία περιμένοντας τον άνεμο να φέρει κάτι καινούργιο. Η σωτηρία βρίσκεται στην ανοιχτή θάλασσα, στο να βάλουμε πανιά, στην αναζήτηση, στο κυνήγι των ονείρων, των πραγματικών ονείρων, αυτών που επιδιώκουμε με ανοιχτά μάτια, αυτών που περιλαμβάνουν προσπάθεια, αγώνες, αντίθετους ανέμους, ξαφνικές καταιγίδες. Σας παρακαλώ, μην παραλύετε από το φόβο. Ονειρευτείτε μεγάλα όνειρα! Και ονειρευτείτε μαζί! Όπως και με τον Τηλέμαχο, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα προσπαθούν να σας σταματήσουν. Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα σας λένε: «Ξέχνα το, μην το ρισκάρεις, είναι ανώφελο». Είναι οι καταστροφείς των ονείρων, οι φονιάδες της ελπίδας, αθεράπευτα κολλημένοι στο παρελθόν.
Όσο για εσάς, σας παρακαλώ, να τρέφετε το κουράγιο της ελπίδας! Το είδος της ελπίδας που είχες εσύ, Aboud. Πώς το έκανες αυτό; Με τις επιλογές σου, τις αποφάσεις σου. Η επιλογή είναι μια πρόκληση. Περιλαμβάνει την αντιμετώπιση του φόβου του αγνώστου, την ανάδυση από το χάος της ομοιομορφίας, την απόφαση να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου. Για να κάνεις σωστές επιλογές, πρέπει να θυμάσαι ένα πράγμα: Οι καλές αποφάσεις αφορούν πάντα τους άλλους, όχι μόνο τον εαυτό μας. Αυτές είναι οι αποφάσεις που αξίζει να πάρεις, τα όνειρα που αξίζει να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις, αυτές που απαιτούν θάρρος και εμπλέκουν τους άλλους.
Καθώς σας αφήνω, αυτή είναι η ευχή μου για εσάς: Το θάρρος να προχωρήσετε μπροστά, το θάρρος να πάρετε ένα ρίσκο και να μην μείνετε στον καναπέ. Το θάρρος να πάρετε ένα ρίσκο, να συναντήσετε άλλα πρόσωπα, ποτέ απομονωμένοι αλλά πάντα με άλλους. Και με αυτό το θάρρος, ο καθένας από εσάς θα ανακαλύψει τον εαυτό του, τους άλλους και το νόημα της ζωής. Η ευχή μου για εσάς είναι να το ανακαλύψετε αυτό, με τη βοήθεια του Θεού που σας αγαπά όλους. Ο Θεός σας αγαπάει, γι’ αυτό πάρτε θάρρος και συνεχίστε να προχωράτε μπροστά! [Στα ελληνικά]: Μαζί, συνεχίστε να προχωράτε μπροστά!
στη Σχολή Αγίου Διονυσίου των Ουρσουλινών Αδελφών
στο Μαρούσι Αθηνών
Δευτέρα, 6 Δεκεμβρίου 2021