Το βάπτισμα (και ο γάμος, όταν άρχισε να ιερουργείται) και οι χειροτονίες ήταν τα μυστήρια, που συνδέονταν αυτονόητα με την προσφορά της Ευχαριστίας, στην Θεία Λειτουργία. Ήταν…! Τώρα έχει μείνει συνδυασμένη μόνον η χειροτονία.
Αυτή η ιστορική πραγματικότητα λογικά φωτίζει την θεολογική πραγματικότητα, ότι δεν υπάρχουν δύο τάξεις χριστιανών μέσα στην Εκκλησία!
Οι κληρικοί, με προνόμια, και οι λαϊκοί, ως παρατρεχάμενοι…! Ίσα-ίσα, οι κληρικοί έχουν περισσότερες ευθύνες, όχι περισσότερα δικαιώματα. Και γι’ αυτό πρέπει να μην έχουν «… τῆς αὐθεντίας τήν ὑπερηφανίαν…», αλλά του οικονόμου «… τό ταπεινόν καί εὐλαβές…», όπως λέει ο Νεμέσιος Εμέσσης, στον λόγο του «Εἰς τόν οἰκονόμον τῆς ἀδικίας»!
Στο θέμα της ανάγνωσης εκφώνως των ευχών της Θείας Λειτουργίας, ώστε να ακούνε και οι χριστιανοί… φυσικά και να καταλαβαίνουν για να μπορούν λογικά να επιφωνήσουν καταλήγοντας ΑΜΗΝ, ο σοφός καθηγητής Π. Ν. Τρεμπέλας, με κείμενό του το 1949 (προ 73 χρόνων!!) παρουσιάζει την πρωτοχριστιανική τάξη και πράξη (Ιουστίνος-Ιππόλυτος-Διονύσιος Αλεξανδρείας) της κοινής προσευχής στην Θεία Λειτουργία, πράγμα που απαιτεί και ο Ιουστινιανός με την 137 ή 174 Νεαρά (Διάταγμα-Νόμος), ώστε «…κἀντεῦθεν τάς τῶν ἀκουόντων ψυχάς εἰς πλείονα κατάνυξιν καί τήν πρός τόν δεσπότην Θεόν διανίστασθαι δοξολογίαν…».
Απορία λογική… Αφού η Θεία Ευχαριστία και το Βάπτισμα τελούμενα από κοινού έχουν εκφώνως τις ευχές, πώς όταν χωρίστηκαν, το μεν Βάπτισμα συνέχισε να τελείται με τις ευχές εκφώνως, στη δε Θεία Λειτουργία επικράτησε το «ἀνεκπρόφερτον» και επαφίεται στην ψυχή του παπά, αν θα πει τελικώς τις ευχές ή όχι;
Κάτι τέτοιες… αλχημείες ζημιώνουν την ενότητα μεταξύ θυσιαστηρίου και λαού και πρέπει να σταματήσουν.
Ας μελετήσουμε το άρθρο του καθηγητή Π.Ν. Τρεμπέλα για να ελευθερωθούμε από νεκροποιές αγκυλώσεις.
Βρείτε τον σύνδεσμο, εδώ.
Θεματολογικές ετικέτες