Κατήχηση

Πασχαλινή αγρυπνία τη νύχτα της Ανάστασης

 Βασιλική του Βατικανού

                                  Μέγα Σάββατο, 26 Μαρτίου 2016

«Ο  Πέτρος έτρεξε στο μνημείο» (Λκ 24, 12). Ποιες σκέψεις άραγε συγκλόνιζαν το πνεύμα και την καρδιά του Πέτρου σ’ αυτή τη διαδρομή ;

Το Ευαγγέλιο μας λέει πως οι Ένδεκα, μεταξύ των οποίων και ο Πέτρος, δεν είχαν πιστέψει τη μαρτυρία των γυναικών, το αναστάσιμο άγγελμά τους. Ακόμα περισσότερο, «τα λόγια αυτά τους φάνηκαν φλυαρίες» (στ. 11). Η αμφιβολία, λοιπόν, μαζί με πολλές αρνητικές σκέψεις γέμιζαν την καρδιά του Πέτρου : η λύπη για τον θάνατο του αγαπημένου Διδασκάλου, και η απογοήτευση ότι τον είχε αρνηθεί τρεις φορές στη διάρκεια του Πάθους. 

Αλλά υπάρχει μια λεπτομέρεια που σημειώνει μια στροφή : ο Πέτρος, αφού άκουσε τις γυναίκες και δεν τις πίστεψε, ωστόσο «σηκώθηκε» (στ. 12). Δεν έμεινε καθισμένος να σκέφτεται, δεν έμεινε κλεισμένος στο σπίτι όπως οι άλλοι. Δεν αφέθηκε στη θλιβερή ατμόσφαιρα των ημερών, ούτε παρασύρθηκε από τις αμφιβολίες του· δεν αφέθηκε να κυριαρχήσουν μέσα του οι τύψεις, ο φόβος ούτε οι διαρκείς φλυαρίες που δεν οδηγούν πουθενά. Ζήτησε τον Ιησού, όχι τον εαυτό του. Προτίμησε τον δρόμο της συνάντησης και της εμπιστοσύνης και, όπως ήταν, σηκώθηκε κι έτρεξε στο μνημείο, απ’ όπου γύρισε «θαυμάζων» (στ. 12). Αυτό ήταν η αρχή της «ανάστασης» του Πέτρου, η ανάσταση της καρδιάς του. Χωρίς να υποχωρήσει στη θλίψη ούτε στο σκοτάδι, άφησε χώρο για τη φωνή της ελπίδας : άφησε το φως του Θεού να μπει στην καρδιά του, χωρίς να το σβήσει.

Και οι γυναίκες, που είχαν βγει νωρίς το πρωί για να επιτελέσουν ένα έργο ευσπλαχνίας, να φέρουν τα αρώματα στον τάφο, είχαν βιώσει την ίδια εμπειρία. Ήταν «κατατρομαγμένες και είχαν σκυμμένα τα πρόσωπά τους προς τη γη», αλλά ταράχτηκαν ακούγοντας τα λόγια του αγγέλλου : «Γιατί ζητάτε τον Ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς ;» (στ. 5).

Κι εμείς, το ίδιο όπως ο Πέτρος και οι γυναίκες, δεν μπορούμε να βρούμε τη ζωή μένοντας λυπημένοι, χωρίς ελπίδα και παραμένοντας δέσμιοι του εαυτού μας. Αλλά ας ανοίξουμε στον Κύριο τα σφραγισμένα μνήματά μας – καθένας μας τα ξέρει – ,για να περάσει μέσα ο Ιησούς και να δώσει ζωή· ας του φέρουμε τις πέτρες της μνησικακίας και τους σωρούς του παρελθόντος, τους βαρείς βράχους των αδυναμιών και των πτώσεων. Εκείνος εύχεται να έρθει και να μας πιάσει από το χέρι, για να μας βγάλει από το άγχος. Αλλά η πρώτη πέτρα που πρέπει να κυλίσει μακριά αυτή τη νύχτα, είναι η έλλειψη ελπίδας που μας κλείνει στον εαυτό μας. Ο Κύριος ας μας ελευθερώσει από  αυτή τη φοβερή παγίδα να είμαστε χριστιανοί χωρίς ελπίδα, που ζουν σαν ο Κύριος να μην είχε αναστηθεί και σαν τα προβλήματά μας να ήταν το κέντρο της ζωής.

Βλέπουμε και θα βλέπουμε συνεχώς προβλήματα γύρω μας και μέσα μας. Πάντα θα υπάρχουν. Αλλά, αυτήν εδώ τη νύχτα, πρέπει να φωτίσουμε αυτά τα προβλήματα με το φως του Αναστημένου, κατά κάποιο τρόπο, να τα «ευαγγελισθούμε». Να μεταφέρουμε το ευαγγέλιο στα προβλήματα. Τα σκοτάδια και οι φόβοι δεν πρέπει να εμπλέκονται στο βλέμμα της ψυχής και να κυριεύουν την καρδιά· αλλά ας ακούσουμε τον λόγο του Αγγέλου : ο Κύριος «δεν είναι εδώ, αναστήθηκε» (στ. 6),αυτός είναι η πιο μεγάλη μας χαρά, είναι πάντα πλάι μας και δεν θα μας απογοητεύσει ποτέ.

Αυτό είναι το θεμέλιο της ελπίδας, που δεν είναι μια απλή αισιοδοξία, ούτε μια ψυχολογική κατάσταση ή μια καλή πρόσκληση για να μας δώσει θάρρος. Η χριστιανική ελπίδα είναι ένα δώρο που μας δίνει ο Θεός, αν βγούμε από τον εαυτό μας και ανοιχτούμε σ’ αυτόν. Αυτή η ελπίδα δεν απογοητεύει επειδή το Άγιο Πνεύμα  που μας δόθηκε γέμισε και ξεχείλισε τις καρδιές μας (βλ. Ρωμ 5, 5).Ο Παράκλητος δεν κάνει ώστε να γίνουν όλα ωραία, δεν καταργεί το κακό με μια κίνηση του μαγικού ραβδιού, αλλά εγχέει την πραγματική δύναμη της ζωής, που δεν είναι μια απουσία προβλημάτων, αλλά η βεβαιότητα ότι ο Χριστός πάντα μας αγαπά και μας συγχωρεί, αυτός που, για μας, νίκησε την αμαρτία, νίκησε τον θάνατο, νίκησε τον φόβο. Σήμερα είναι η γιορτή της ελπίδας μας, ο εορτασμός αυτής της βεβαιότητας : τίποτα και κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να μας χωρίσει από την αγάπη του (βλ. Ρωμ 8,  39).

Ο Κύριος είναι ζωντανός και θέλει να τον ζητάμε ανάμεσα στους ζωντανούς. Στέλνει τον καθένα, αφού πρώτα τον συνάντησε, να μεταφέρει το άγγελμα της Ανάστασης, να προκαλέσει και ν’ αναστήσει την ελπίδα στις καρδιές που τις έχει βαρύνει η θλίψη, σ’ εκείνον που μοχθεί να βρει το φως της ζωής. Υπάρχει τόση ανάγκη από ελπίδα σήμερα. Ξεχνώντας τον εαυτό μας, όπως οι χαρούμενοι υπηρέτες της ελπίδας, καλούμαστε να αναγγείλουμε τον Αναστημένο με τη ζωή και με την αγάπη· διαφορετικά θα είμαστε ένα παγκόσμιο σωματείο μ’ ένα μεγάλο αριθμό οπαδών και με καλούς κανόνες, αλλά ανίκανοι να δώσουμε την ελπίδα που ο κόσμος τη διψάει.

Πώς μπορούμε να θρέψουμε την ελπίδα μας ; Η αποψινή λειτουργία μας δίνει μια καλή συμβουλή. Μας μαθαίνει να κρατάμε τη μνήμη των έργων του Θεού. Τα αναγνώσματα μας διηγήθηκαν, πράγματι, την πιστότητά του, την ιστορία της αγάπης του για μας. Ο ζωντανός Λόγος του Θεού είναι ικανός να μας συνδέσει μ’ αυτή την ιστορία αγάπης, τρέφοντας την ελπίδα και αναζωογονώντας τη χαρά. Το Ευαγγέλιο που ακούσαμε μας το θυμίζει επίσης : οι άγγελοι για να εμφυσήσουν την ελπίδα στις γυναίκες, λένε : «Θυμηθείτε τι σας είπε» (στ. 6). Να κρατάμε τη μνήμη των λόγων του Ιησού, να κρατάμε τη μνήμη όλων των παρεμβάσεών του στη ζωή μας. Να μην ξεχνάμε τον Λόγο του ούτε τα έργα του, αλλιώς θα χάσουμε την ελπίδα και θα γίνουμε  ανέλπιδοι χριστιανοί· αντίθετα ας κρατάμε τη μνήμη του Κυρίου, της καλοσύνης του και των λόγων του, λόγων ζωής που μας άγγιξαν· ας τους θυμόμαστε κι ας τους κάνουμε δικούς μας, για να είμαστε οι πρωινοί φρουροί που ξέρουν ν’ ανακαλύπτουν τα σημάδια του Αναστημένου.
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, Χριστός Ανέστη !  Και έχουμε τη δυνατότητα να ανοιχτούμε και να δεχτούμε το δώρο του, την ελπίδα. Ας ανοιχτούμε στην ελπίδα κι ας πάρουμε τον δρόμο· η μνήμη των έργων του και των λόγων του ας είναι ένα φως λαμπρό που να οδηγεί τα βήματά μας,  με πλήρη εμπιστοσύνη, προς το Πάσχα εκείνο που δεν θα ’χει τέλος.

Αφήστε μια απάντηση