Το φύλλο πορείας σου, αγαπητέ Ματθαίε, είναι ξεκάθαρο. Σου έχει δοθεί από τον ίδιο τον Κύριο: «Σήκωσε το σταυρό σου και ακολούθα Με». Μήπως αυτό σημαίνει πως η επισκοπή που σου ανατίθεται είναι δύσκολη;
Όχι, κάθε άλλο, η διακονία εδώ είναι αληθινή χαρά. Αλλά ξέρω πως αγαπάς ήδη αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους θα διακονήσεις ως επίσκοπός τους. Και όποιος αγαπάει ξέρει πως αναγκαστικά πρέπει να σηκώσει κάποιον σταυρό. Ζωή χωρίς σταυρό είναι ζωή χωρίς αγάπη.
Όποιος δεν αγαπάει, επιθυμεί κατά βάθος να μην τον αγγίξει, να μη τον «θίξει» τίποτε. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι γύρω μας που υιοθετούν τη στάση: «Δική μου είναι η ζωή και κάνω ό,τι θέλω». Μια στάση που αδιαφορεί για τους άλλους, ακόμη και για εκείνους που αγαπούν αυτούς τους ανθρώπους και που υποφέρουν από αυτή την αφόρητα εγωιστική στάση. Όμως, οι πρώτοι εμμένουν πιστεύοντας πως με αυτή τη στάση «θα τη γλυτώσουν φθηνά», κατά το κοινώς λεγόμενο.
Όλοι μας το γνωρίζουμε εκ πείρας: η αγάπη συνεπάγεται πάντοτε την αποδοχή κάποιου σταυρού. Είτε είμαστε στη θέση του πατέρα, της μητέρας, του/της συζύγου, του παιδιού, κ.ο.κ. γνωρίζουμε καλά πως αυτοί που μας πληγώνουν περισσότερο είναι αυτοί που αγαπάμε. Είτε από ανησυχία και έγνοια προς αυτούς είτε ακόμη και από μια ασήμαντη λέξη από μέρους τους μπορεί να πληγωθούμε πολύ. Πολύ περισσότερο από όσο μπορεί να μας πονέσει ακόμη και μια βαριά προσβολή από κάποιον που μας είναι αδιάφορος.
Αγάπη σημαίνει την αποδοχή του ρίσκου να πληγωθούμε. Αυτός ο λαός που σου ανατέθηκε για να τον αγαπήσεις θα σε κάνει ίσως να υποφέρεις από αγωνία για την σωτηρία του, να πονέσεις από την έγνοια για τον καθένα. Και αυτό γιατί θα θέλεις πάντα να κανείς ό,τι καλύτερο για να τον διακονείς εν αληθεία, όπως ο Καλός Ποιμήν που «τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ιω 10,11).
Συχνά στο Παρίσι οι άνθρωποι μου λένε: « πόσο το φορτίο που σηκώνετε πρέπει να είναι βαρύ!» Απαντώ πως όντως ο σταυρός είναι βαρύς αλλά έχω -όχι έναν- αλλά πολλούς «Κυρηναίους Σίμωνες» που με βοηθούν να τον σηκώσω, τόσους που τελικά δε νοιώθω σχεδόν το βάρος του. Εδώ, στην επισκοπή της Ναντέρ, θα βρεις επίσης πολλούς «Κυρηναίους Σίμωνες»: τους ιερείς, τους διακόνους, τους δόκιμους αλλά και τους λαϊκούς που δε διστάζουν να σηκώσουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στην ωραία πορεία της αγάπης για το Χριστό.
Ωστόσο υπάρχουν και άλλου είδους σταυροί. Σήμερα η Εκκλησία κλυδωνίζεται επειδή ο Κύριος της ζητά να μεταστραφεί. Γιατί όταν η αμαρτία αποκαλύπτεται, δεν είναι για να ταπεινωθούμε ανέλπιδα αλλά για να στραφεί εκ νέου η καρδιά μας προς το Θεό. Ολόκληρη η βιβλική ιστορία από την Έξοδο μέχρι την εξορία στη Βαβυλώνα αυτό δείχνει. Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και να ευχαριστούμε για το σταυρό που ο Κύριος μας έδωσε. Ο σταυρός αυτός αποκαλύπτει την αμαρτία ώστε να οδηγηθούμε σε μια ριζική μεταστροφή. Επίσης, ό,τι ισχύει για την Εκκλησία, ισχύει και για καθέναν από μας. Τίθεται ενώπιον μας το δίλημμα: «τὴν ζωὴν καὶ τὸν θάνατον δέδωκα πρὸ προσώπου ὑμῶν, τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν κατάραν· ἔκλεξαι τὴν ζωὴν σύ, ἵνα ζήσῃς σὺ καὶ τὸ σπέρμα σου» (Δευτερονόμιον, 30, 19). Δύο επιλογές έχουμε: ή αποδοχή και υποταγή στην αμαρτία ή ριζική μεταστροφή. Η μεταστροφή οδηγεί στη ζωή, ξαναδίνει ζωή.
Η παράδοση της ζωής μας στα χέρια του Χριστού είναι αυτό που ολοκληρώνει και πληροί τη ζωή μας. Η επιθυμία να ελέγχουμε τα πάντα στη ζωή καταλήγει εν τέλει να γίνεται σμίκρυνση ή απώλεια αυτής της ζωής γιατί -ενώ πιστεύουμε το αντίθετο- στην πραγματικότητα υποτασσόμαστε στα αισθήματα, στις διαθέσεις, στις διάφορες συνθήκες και καταστάσεις που εμφανίζονται στην καθημερινότητά μας. Η πρώτη φορά που σε συνάντησα, ήταν στη Ρώμη όταν ήσουν στο Σεμινάριο. Θυμάμαι την απλότητα και προθυμία σου όταν ήρθες να μας συναντήσεις σε μια ώρα τελείως ακατάλληλη για σένα. Τότε είχα σκεφτεί: «να ένας αφοσιωμένος νέος, ένας αληθινός διάκονος». Με την ίδια διάθεση έρχεσαι σήμερα να διακονήσεις το λαό της Ναντέρ, αυτόν τον υπέροχο λαό που περίμενε έξι μήνες την εκλογή του νέου επισκόπου του.
Θα δεχθείς τη ράβδο του καλού ποιμένος, το δαχτυλίδι που υποδηλώνει πως νυμφεύεσαι από τούδε και στο εξής την Εκκλησία και τη μίτρα που υποδηλώνει την Αρχιερωσύνη του Χριστού. Μια αρχιερωσύνη που βοηθά τα πάντα να «αυξάνουν», που φέρνει πάντα το καλό και που δε ζητά παρά να συνάξει και να ενώσει εν ειρήνη τα διεστώτα.
Ματθαίε, χαίρομαι αληθινά για σένα και για την επισκοπή, που σήμερα αναλαμβάνεις και που σε υποδέχεται.
+Michel Aupetit, archevêque de Paris
(Μετάφραση: Χάρης Χατζηγώγος)
Θεματολογικές ετικέτες