Ο Jean Vanier, ιδρυτής του Κέντρου Αναπήρων στο Αρς, όπου ζουν άνθρωποι με διανοητικά προβλήματα, καθώς και όσοι έχουν αποφασίσει να ζουν μαζί τους, βρίσκει τη δύναμη να πολεμήσει για την πίστη και τον Αναστημένο Χριστό.
«Ἡ Πίστις χωρίς τῶν ἔργων, νεκρά ἐστί». Τα “έργα” τα ταξινομεί καθένας μας κατά τα δεδομένα του. Αρκεί να είναι για τον Χριστό και στο όνομα του Χριστού. Η συνέντευξη που ακολουθεί δείχνει άνθρωπο υγιούς πίστεως και αγίων έργων. Η διδασκαλία του είναι άκρως ενδιαφέρουσα, όχι διανοητικά, αλλά για την υπαρξιακή της πρόταση σε μας. Όσοι έχουμε αυτιά για να ακούμε, ας τον αφουγκραστούμε.
Η ζωή σας και η δέσμευσή σας δίπλα στους ανθρώπους με αναπηρία, είναι η ιστορία μιας πραγματικής κλίσης…
Πιστεύω ότι η κλίση μου γεννήθηκε όταν ήμουν ναύτης, αξιωματικός του Καναδικού Ναυτικού. Σιγά-σιγά ένιωσα την ανάγκη να γνωρίσω καλύτερα τον Ιησού και το Ευαγγέλιο, να δουλέψω για την ειρήνη. Αυτή η ανάγκη μεγάλωνε για τρία χρόνια, ώσπου μια μέρα κατάλαβα, ότι έπρεπε να πάρω μια απόφαση και να κάνω μια επιλογή. Το 1950 υπέβαλα την παραίτησή μου και ήρθα στη Γαλλία όπου γνώρισα έναν Δομινικανό τον πατέρα Θωμά-Φίλιππο. Στο πρόσωπό του είδα ένα πραγματικό άνθρωπο του Θεού που με κάλεσε στην προσευχή, σ’ αυτήν την εσωτερική περιπέτεια. Είχα σπουδάσει φιλοσοφία στη Γαλλία και είχα διδάξει στον Καναδά ψάχνοντας συνεχώς, πού και με ποιον, θα μπορούσα να ακολουθήσω την οδό του Ευαγγελίου. Όταν ο πατήρ Θωμάς έγινε εφημέριος σε μια ενορία τριάντα ατόμων και με κάλεσε να γνωρίσω τους καινούργιους του φίλους, ανακάλυψα τον κόσμο των ανθρώπων που υποφέρουν από διανοητική υστέρηση.
Έναν κόσμο που εκείνη την εποχή ήταν σκληρός και ξεχασμένος.
Ναι. Εκείνη την εποχή πολλοί διανοητικά ασθενείς ζούσαν εγκαταλελειμμένοι σε άσυλα και ψυχιατρικές κλινικές χωρίς καμιά ελπίδα βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσής τους. Συναντώντας τους, σοκαρίστηκα βαθύτατα! Στη συνέχεια ένιωσα μια ανάγκη να πάρω κάποιους από αυτούς και να ζήσω μαζί τους σε ένα σπίτι στην καρδιά ενός χωριού. Ήμουν βέβαιος πια, ότι εκεί και ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, με περίμενε ο Ιησούς.
Από πού αντλείτε τόση πίστη;
Καταρχάς την έλαβα από την οικογένειά μου που ήταν βαθιά θρησκευόμενη. Η μητέρα μου ήταν μια γυναίκα που προσευχόταν πολύ και είχε κληρονομήσει από τη μητέρα της μια τάση προς τα πνευματικά θέματα. Αυτή είχε πνευματικό τον πατέρα Pichon που ήταν υποτακτικός της Therese de Lisieux και αυτή η συνάντηση σημάδεψε την οικογένειά μας. Ο πατέρας μου που είχε κληρονομήσει μια παράδοση πολύ γιανσενιστική και άκαμπτη έζησε μια αποκάλυψη κατανοώντας ότι ο Θεός είναι αγάπη και όχι ένα είδος αστυφύλακα που μετράει τις αμαρτίες μας. Είναι μεγάλη τύχη για ένα παιδί να έχει γονείς που το κέντρο της ζωής τους είναι ο Χριστός.
Θα μπορούσατε να γίνετε ιερέας ή ακόμα και μοναχός όπως ο αδερφός σας…
Τότε το είχα σκεφτεί κι εγώ, μιας και ήθελα να ακολουθήσω το δρόμο του Χριστού δεν υπήρχαν και πολλοί δρόμοι. Αλλά περίμενα ένα σημάδι. Περίμενα πολύ καιρό. Ο πατήρ Θωμάς-Φίλιππος ήταν αυτό το σημάδι για μένα αυτή η αποκάλυψη. Μετά τη συνάντηση με τους ανάπηρους φίλους του κατάλαβα ότι έπρεπε να εγκαταλείψω τη διδασκαλία της φιλοσοφίας στο Τορόντο και να επιστρέψω στη Γαλλία να αφοσιωθώ δίπλα του στη φροντίδα αυτών των ανθρώπων.
Είχατε βρει την κλίση σας…
Βγάζοντας τον Raphael Simi και τον Philippe Seux από το άσυλο απλώς για να ζήσω μαζί τους ήξερα ότι έκανα ένα βήμα χωρίς γυρισμό στη ζωή μου και ότι από δω και πέρα θα την περνούσα με αυτούς τους ανήμπορους ανθρώπους. Ήταν μέσα μου σαφές ότι αυτό ήθελε ο Θεός από εμένα.
Πώς να είναι κανείς σίγουρος για την κλίση του;
Όταν διάφοροι θέλουν να μείνουν μαζί μας ως βοηθοί και με ρωτούν, τους κάνω κάποιες ερωτήσεις που νομίζω ότι είναι καλά κριτήρια: «Νιώθεις καλά μαζί μας; Καλά με τον εαυτό σου και με τη σχέση σου με όλους εδώ;» Kαι ακόμα: «Αισθάνεσαι ότι αυτό που ζεις εδώ σε ωριμάζει συναισθηματικά;». Στοχεύουν στο να ανακαλύψουμε την πραγματική μας επιθυμία καθώς ο Θεός μας φανερώνεται κατά το θέλημά μας. Δε μας επιβάλλεται από ψηλά με τρόπο ξένο προς τη θέλησή μας. Αντιθέτως μας αποκαλύπτεται μέσα στο βάθος της ύπαρξής μας. Πιστεύω ότι το πρώτο καθήκον ενός χριστιανού είναι να ξεκαθαρίσει το θέλημά του γιατί η βαθύτερή μας επιθυμία είναι και η επιθυμία του Χριστού για εμάς.
Ο Χριστός θέλει να μας βλέπει να ωριμάζουμε, αλλά τι ακριβώς σημαίνει «να ωριμάζουμε»;
Να ωριμάζουμε μέσα στην αγάπη, με λιγότερο φόβο, λιγότερες προκαταλήψεις και λιγότερη τάση για καταξίωση, να αγαπάμε τους εχθρούς μας και αυτούς που είναι διαφορετικοί από μας. Δηλαδή να ωριμάζουμε σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου. Οι διαταγές του Ευαγγελίου είναι δυνατές όμορφες, καθολικές. Μας προτείνουν ένα δρόμο για να μάθουμε να δεχόμαστε και να αγαπάμε τον άλλο.
Αυτή η έκκληση για αγάπη είναι γραμμένη στα βάθη της ψυχής μας.
Είναι μεγάλο μυστήριο. Μέσα στο πρώτο κύτταρο ενός ανθρώπινου οργανισμού βρίσκεται η μελλοντική του εξέλιξη, το ύψος του, το χρώμα των ματιών του. Η θεία χάρη είναι το ίδιο πράγμα. Ριζώνει σαν ένας μικρός σπόρος στα βάθη της ύπαρξης μας και η δική μας δουλειά είναι να καταλάβουμε ποια είναι αυτή η χάρη. Έπειτα πρέπει να την αφήσουμε υπομονετικά να μεγαλώσει καθώς ο Θεός δεν ενεργεί εκτός, αλλά εντός της ζωής μας. Ο Θεός είναι μέσα μας από την πρώτη στιγμή της ζωής μας και πρέπει να προσπεράσουμε τα επιφανειακά στρώματα που μας εμποδίζουν να ακούσουμε τον Θεό μέσα μας. Ο σκοπός μας, η αποστολή μας, η ταυτότητά μας περιέχεται μέσα στο σπόρο της χάρης που φυτεύει μέσα μας ο Θεός.
Όσο πιο βαθιά ψάχνω την ανθρωπιά μου, τόσο πλησιάζω και στο Θεό;
Ναι, εάν βέβαια καταλαβαίνουμε ποιο είναι το βάθος της ανθρωπιάς. Με εκπλήσσει πόσο λίγοι άνθρωποι σήμερα έχουν αίσθηση του τι είναι το ανθρώπινο ον. Κρίνουμε τον σημερινό άνθρωπο με βάση τα διπλώματά του, την επαγγελματική του επιτυχία, τα χρήματα που κερδίζει. Πολύ λιγότερο με βάση την ικανότητά του να αγαπάει και να συμβιώνει με άλλους. Πιστεύουμε ότι είμαστε αυτό που η κοινωνία και η ιδεολογία της θέλει να μας κάνει να πιστεύουμε. Περιπλανιόμαστε στην επιφάνεια της πραγματικής μας ανθρώπινης φύσης. Πρέπει να βρούμε την αρμονία με το πραγματικό, με την πραγματική μας φύση με τους άλλους, τη γη και το Θεό.
Πρόκειται για την εύρεση της οδού που θα μας οδηγήσει στο να γίνουμε απόλυτα ανθρώπινοι;
Πιστεύω ότι ο Χριστιανισμός μας προσφέρει αυτό το δρόμο. Ο Χριστός ενσαρκώθηκε για να μας βοηθήσει να γίνουμε ολοκληρωτικά άνθρωποι δηλαδή γιοι και κόρες του φωτός. Με τον σπόρο της χάρης μας είναι δυνατόν να σηκωθούμε και να περπατήσουμε προς μια ανθρωπότητα με λιγότερα όρια, λιγότερους φόβους όπου θα μπορούμε τελικά να αγαπάμε τους αδερφούς μας όπως μας αγαπάει ο Χριστός.
Πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι το θέλημά μας συμπίπτει με το θέλημα του Θεού;
Χρειάζεται υπομονετική δουλειά διάκρισης. Το ιδεώδες είναι να συμπορευόμαστε με κάποιον που θα μας βοηθήσει να κάνουμε την επιλογή ανάμεσα στις επιθυμίες μας. Ο μεγαλύτερος που κάνει αυτή τη δουλειά της πνευματικής καθοδήγησης δεν είναι εκεί για να απαντήσει αντί για μας αλλά για να μας θέσει τις σωστές ερωτήσεις. Στην προς Γαλάτας επιστολή ο απόστολος Παύλος μας υποδεικνύει τα σημάδια που επιτρέπουν να μάθουμε ότι η επιθυμία έρχεται από το Θεό: η χαρά, η καλοσύνη, η αποδοχή της πραγματικότητας. Είχα προσωπικά την τύχη να ζήσω αυτή την πνευματική καθοδήγηση για πολλά χρόνια με τον πατέρα Θωμά-Φίλιππο. Με βοήθησε να ανακαλύψω τις επιθυμίες που με απομάκρυναν από το Θεό και αυτές που με πλησίαζαν σε αυτόν. Λίγο-λίγο μέσα σε αυτόν τον διάλογο κατέληξα να ξέρω λίγο καλύτερα ποιος ήμουν και ποιος καλούμουν να είμαι.
Ένας δρόμος που τρέφεται από την προσευχή;
Ναι, γιατί η προσευχή είναι κατ’ αρχάς η δυνατότητά μας να ακούσουμε το Θεό να δούμε τι θέλει από τη ζωή μας. Για μένα η προσευχή είναι κοινωνία με το Χριστό που την αντιλαμβανόμαστε μέσω της πίστης. Αρχικά δεν είναι τόσο θέμα συνομιλίας με το Θεό αλλά εμπιστοσύνης προς αυτόν. Μέσω της προσευχής συνειδητοποιώ την παρουσία του Θεού στη ζωή μου. Αυτή η προσευχή οδηγεί τελικά στην λατρεία. Όσο εμβαθύνουμε στην αντίληψη αυτή του να ακούμε το Θεό, τόσο μπαίνουμε στην ησυχία του εαυτού μας και τόσο επιτρέπουμε στις βαθιές μας επιθυμίες να ανέβουν στην επιφάνεια. Η ζωή μας με τους γρήγορους ρυθμούς και το στρες μας εμποδίζει συνήθως να βρούμε αυτό το μονοπάτι προς το εσωτερικό του εαυτού μας που θα μας οδηγήσει και στην αλήθεια μας.
Αυτή η αλήθεια ποια είναι τελικά;
Η Αγία Τριάδα κατοικεί μέσα μας. «Εάν κάποιος με αγαπά, ο Πατέρας μου θα τον αγαπάει επίσης και θα τον κάνουμε κατοικία μας». Δηλαδή κάνουμε την καρδιά μας και το σώμα μας κατοικία του Θεού. Αυτή είναι η μόνη πραγματική κλίση της ανθρωπότητας.
Στον μοντέρνο και βιαστικό κόσμο μας πολύ λίγοι παίρνουν το δρόμο προς το εσωτερικό τους.
Με εκπλήσσει το άγχος που χτυπάει τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες σήμερα. Είναι τόσο δύσκολο να ζει κανείς σε μια υπερδραστήρια κοινωνία και να αποδιοργανώνεται από την αναζήτηση της ευτυχίας, της επιτυχίας και της εξουσίας. Αυτό προκαλεί πάρα πολλά προβλήματα: τα ζευγάρια δεν έχουν χρόνο να συνεννοηθούν και να κατανοήσουν ο ένας τον άλλο, οι γονείς χάνουν τη συνάντηση με τα παιδιά τους, όλα φαίνονται φτιαγμένα ακριβώς για να μας κάνουν να χάνουμε το ραντεβού με τον εαυτό μας. Αυτή η αγωνία μπορεί να μας κάνει να αποδρούμε συνεχώς, με χόμπυ και πράγματα που μας ευχαριστούν, ή στην επαγγελματική υπερδραστηριότητα ή αντίθετα να μας οδηγήσουν στις σέκτες, τα ναρκωτικά ακόμα και την αυτοκτονία.
Ευτυχώς αυτό το συναίσθημα του ότι πνιγόμαστε, εγείρει σε όλο και περισσότερους θετικές αντιδράσεις. Το άγχος μας σπρώχνει να δράσουμε δηλαδή να ψάξουμε μια θεραπεία. Πιστεύω ότι ένα από τα μεγάλα ερωτήματα που τίθενται σήμερα είναι πώς θα βρούμε μια πραγματική εσωτερική ηρεμία. Ποιος ή τι μπορεί να μας σώσει;
Το άγχος του μοντέρνου ανθρώπου μπορεί παραδόξως να γίνει σωστός δρόμος για τη ζωή;
Περισσότερο από ποτέ όπως ο Αδάμ στον παράδεισο, ο άνθρωπος είναι γυμνός μπροστά στην υπαρξιακή αγωνία του. Προσπαθεί με φρενίτιδα να την καλύψει να την μασκαρέψει, αλλά καμία ιδεολογία καμία συσκευή της καταναλωτικής εποχής μας δε μπορεί να απαντήσει στο υπαρξιακό πρόβλημα: είμαι ικανός να αγαπήσω και να αγαπηθώ; Είμαι έτοιμος να αφήσω την ύπαρξή μου να λατρέψει το Θεό, για να βρω την αρχική μου κλίση;
Ο άγιος Ιωάννης του Σταυρού είχε αυτή την εμπειρία: πρέπει να προσεγγίσουμε το άγχος όχι να του ξεφύγουμε για να ανακαλύψουμε την παρουσία Του. Το Ευαγγέλιο σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη μας διηγείται πώς ο Ιησούς σηκώθηκε κα φώναξε μέσα στο ναό «Αυτός που διψάει ας έρθει σε μένα και θα πιει». Η δίψα στη βιβλική γλώσσα δηλώνει συχνά την ανθρώπινη αγωνία. Πρέπει να την εκδηλώσουμε ώστε να δούμε να γεννιέται μέσα μας η επιθυμία να βρούμε την πηγή. Στην καρδιά της αγωνίας του ο σημερινός κόσμος ίσως βρει το δρόμο για την επανανακάλυψη του Θεού.
Για πολλούς συγχρόνους μας, τα προβλήματα τους εμποδίζουν να πιστέψουν στην ύπαρξη του Θεού. Εάν ο Θεός, λένε, μας αφήνει μέσα στην αγωνία, τα βάσανα ψυχικά ή σωματικά, αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει.
Ακόμα ζούμε με τη λανθασμένη εικόνα ενός Θεού που έχει όλες τις ικανότητες. Κι όμως το μεγάλο μυστήριο είναι ότι για χάρη του ανθρώπου διαλέγει να αποποιηθεί την απόλυτη εξουσία. Με τον Χριστό ο Θεός θέλει να κατοικήσει μέσα στον άνθρωπο να μοιραστεί την ανθρώπινη θνητότητα. «Αυτός που τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου θα παραμένει μαζί μου και εγώ μαζί του» μας λέει ο Χριστός. Επιλέγοντας ως κατοικία του την εύθραυστη ανθρώπινη κατάσταση, ο Θεός αποποιείται την απόλυτη εξουσία και παντοδυναμία του και διαλέγει να μην είναι τίποτα παρά μόνο αγάπη. Δύσκολο να παραδεχτούμε αυτό το μυστήριο. Θα μας άρεσε τόσο πολύ να είχαμε από πάνω μας ένα είδος δημιουργού που μας προστατεύει και αποφασίζει για τη θέση μας στη ζωή. Οι ίδιοι οι απόστολοι σίγουρα θα επιθυμούσαν έναν Χριστό πιο πολιτικοποιημένο και με περισσότερη εξουσία. Όταν την Μεγάλη Πέμπτη ο Ιησούς τους πλένει τα πόδια δεν αντέχουν την εικόνα του Μεσσία σκυμμένου σαν σκλάβου μπροστά στα πόδια τους.
Ο Θεός αποκαλύπτεται μέσα από την αδυναμία του.
Ο Θεός επιλέγει συνήθως οτιδήποτε πιο τρελό, πιο αδύναμο, πιο άρρωστο στον κόσμο, για να μπερδέψει τους ισχυρούς. Ο αδύναμος δεν αγγίζει την εξυπνάδα μας αλλά την καρδιά μας. Αν μπούμε σε μια σχέση μαζί του μπαίνουμε στη συμπόνια και βρίσκουμε τον Χριστό που είναι συμπόνια. Στο μέτρο που υποδέχομαι τον αδύναμο που είναι μπροστά μου, υποδέχομαι και τον αδύναμο που είναι μέσα μου και ανακαλύπτω το Θεό που κρύβεται στη δική μου αδυναμία. Ο αδύναμος για μένα είναι ευχαριστία, ζωντανή εικόνα του Θεού.
Η παραβολή του γαμήλιου γεύματος με συγκινεί πολύ. Οι πλούσιοι και οι ευκατάστατοι που είναι καλοστεκούμενοι στην κοινωνία και που σίγουρα είναι άμεμπτοι, αρνούνται την πρόσκληση. Δεν έχουν χρόνο, είναι σαν εμάς, έχουν πάντα κάτι άλλο πιο σημαντικό να κάνουν. Η μεγάλη πρόκληση, η μεγάλη ανάγκη να βρούμε χρόνο μέσα στη ζωή μας για να απαντήσουμε στην πρόσκληση του Κυρίου.
Αυτή η ηθελημένη αδυναμία του Θεού οδηγεί στο χειρότερο σκάνδαλο, ο υιός του να πεθάνει στο σταυρό.
Ο Ιησούς πεθαίνει γιατί αγαπάει. Αγαπάει τους μαθητές του αλλά και αυτούς που τον σκοτώνουν. Αγαπάει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Γνωρίζει ότι αν φτάσει μέχρι το ακραίο σημείο της αυτοπαράδοσης θα δώσει τη ζωή.
Ο θάνατος του Ιησού είναι παραδόξως γόνιμος. Ο Ιησούς δε διάλεξε να πεθάνει, διάλεξε να αγαπήσει και αυτή η απόλυτη αγάπη χωρίς επιστροφή, τον οδήγησε στο θάνατο. Πιστεύω ότι δεν μπορούμε να δούμε τη Μεγάλη Παρασκευή χωρίς να θυμηθούμε την Μεγάλη Πέμπτη. Την Πέμπτη κατά τη διάρκεια του Δείπνου ο Ιησούς παίρνει το ψωμί και λέει : «τούτο είναι το σώμα μου, φάτε όλοι απ’ αυτό» Ήδη εκφράζεται η ανάγκη να κατοικήσει μέσα μας να συμβαδίσει με τη θνητότητά μας. Έπειτα γονατίζει και πλένει τα πόδια των μαθητών του. Μόνο υπό το φως αυτών των δύο πράξεων προσφοράς μπορούμε να καταλάβουμε το σταυρικό θάνατο του Ιησού την Μεγάλη Παρασκευή. Η προσφορά της αγάπης προηγείται του θανάτου.
Και τελικά η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.
Αυτό είναι το μυστήριο του πρωινού του Πάσχα. Ο Ιησούς δεν ανασταίνεται για το εαυτό του αλλά για μας. Θέλει να μας τραβήξει στην Ανάσταση. Και όχι μόνο την ανάσταση του σώματος αλλά μια προοδευτική ανάσταση σαν αργή και σταδιακή ωρίμανση της καθημερινής μας ζωής. Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Ιησούς μας καλεί να γίνουμε μεταμορφωμένοι άνθρωποι. Πρέπει να αφήσουμε τον σπόρο της χάριτος να φυτρώσει μέσα μας ώστε να μεταμορφωθούν η εξυπνάδα μας, η φαντασία μας, το σώμα μας, τα συναισθήματά μας. Πρέπει σιγά-σιγά να μάθουμε να βλέπουμε τους άλλους όπως τους βλέπει ο Θεός.
Αυτό είναι η πίστη;
Ναι. Τον περισσότερο καιρό βλέπουμε τους άλλους μέσα από τις πληγές μας τις αδυναμίες μας, τους φόβους μας. Η ανάστασή μας είναι μια πιο αργή μεταμόρφωση όπου το Άγιο Πνεύμα σταδιακά μεταμορφώνει την διανοητική μας κατάσταση και την καρδιά μας έτσι ώστε να γίνουμε παιδιά του Θεού.
«Ώστε τα μάτια μου να γίνουν μάτια Σου και το βλέμμα μου να γίνει βλέμμα Σου» λέει ο καρδινάλιος Newman σε μια πολύ ωραία προσευχή. Πρέπει να πλησιάσουμε στην ομολογία της πίστης του αγίου Παύλου «Δεν είμαι εγώ που ζω πια, είναι ο Χριστός που ζει μέσα μου».
Πρέπει να αφεθούμε να γεμίσουμε από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος με τέτοιο τρόπο ώστε να μη λειτουργούμε πια με βάση τους φόβος, τις προκαταλήψεις και τις φιλοδοξίες μας αλλά σύμφωνα με την αύρα του αγίου Πνεύματος. Με αυτή την έννοια για να αναστηθούμε πρέπει πρώτα να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο θάνατο. Είναι η πνευματική εργασία μιας ολόκληρης ζωής.
Ένα δρομολόγιο που περνάει από την συγχώρεση;
Η συγχώρεση είναι ένα κεντρικό στοιχείο της πίστης στο Χριστό. Αντιτίθεται στο διαχωρισμό που προέρχεται από ένα μπλοκάρισμα που βασίζεται στον φόβο μας. Σηκώνουμε τοίχους γύρω από την καρδιά μας γιατί αισθανόμαστε ευάλωτοι. Χρειάζεται σιγά-σιγά αυτοί οι τοίχοι που εμποδίζουν τη συνάντηση με τον ίδιο μας τον εαυτό, με τον πλησίον μας και με το Θεό να πέσουν! Το να συγχωρούμε τους άλλους αλλά και τον εαυτό μας σημαίνει ότι συμμαχούμε με αυτόν που μας λέει «Ναι, μπορείς να αγαπήσεις»
Μια συγχώρεση που εορτάζεται με το μυστήριο της Συμφιλίωσης;
Σίγουρα πιστεύω ότι είναι σημαντικό να εορτάζουμε την συμφιλίωση με ένα Μυστήριο. Αυτό που είναι πιο θετικό στην εξομολόγηση είναι το ότι αναγκαζόμαστε να βάλουμε σε λόγια τις αδυναμίες μας. Η άρθρωση αυτών των λόγων, μας ελευθερώνει την καρδιά.
Η καταπληκτική δύναμη του μυστηρίου της συμφιλίωσης είναι ότι ο ιερέας μπορεί στο όνομα του Χριστού να μας πει ότι ειλικρινά έχουμε συγχωρεθεί.
Εσείς προσωπικά πώς ζείτε την Μεγάλη Εβδομάδα;
Το Πάσχα είναι η μεγάλη στιγμή του χρόνου όπου μπορώ να διαλογιστώ πάνω στο μυστήριο των παθών, της αδυναμίας, της απίστευτης κίνησης του Ιησού που παραδίνεται και πεθαίνει. Σκέφτομαι την τεράστια συμπόνοια της Παναγίας που κυριολεκτικά κουβαλάει πάνω της ένα κομμάτι των βασάνων του Χριστού. Δείχνει ένα δρόμο σε μας εδώ στην Αρς, που κάθε μέρα ζούμε με ανθρώπους που δε θα γιατρευτούν ποτέ και ζούμε τη δυσκολία τους.
Το Πάσχα είναι εκείνη η ευλογημένη μέρα που μπορούμε να πούμε σε αυτούς που υποφέρουν: «Είμαι μαζί σου και σε αγαπώ». Το Πάσχα είναι η μέρα της προσμονής όπου μαζί με την Παναγία μπορούμε να περιμένουμε την Ανάσταση Αυτού που θέλει να μας δείξει το δρόμο της Ζωής.
Όλοι μαζί ζούμε την Μεγάλη Εβδομάδα πολύ έντονα καθώς πολλοί άνθρωποι εδώ στην Αρς ζουν στο δρόμο των παθών και της ανάστασης. Συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί για τις ακολουθίες και στα σπίτια όπου πλένουμε ο ένας τα πόδια του άλλου.
Θεματολογικές ετικέτες