Ζούσαμε και ζούμε με αυτονόητο τον θάνατο. Ζήσαμε μαζί του, και πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τη ζωή με ρεαλισμό και ταπείνωση, ξέροντας ότι υπάρχουμε μέσα σε ένα φάσμα περιορισμένης διάρκειας.
Η γέννηση και ο θάνατος είναι τα limits-όρια της ζωής. Μπάρες. Πλαίσιο. Πραγματικότητα. Η γέννηση είναι μυστήριο (γιατί εδώ; γιατί τώρα; γιατί από αυτούς τους γονείς;). Μάλλον μεγαλύτερο, γιατί το «ενεργούμε» αδιάγνωστα. Ασυνειδήτως. Ανεπιγνώστως. Μας «φτιάχνουν» ο Θεός και οι γονείς μας. Δεν υπάρχει εννοείται αντίρρηση από τον… σπόρο, που αποτίθεται σε «κατάλληλες» συνθήκες για να αρχίσει την ύπαρξη της οντότητας του «Άνθρωπος-έμβια-φυτά».
Ο θάνατος είναι η άλλη πλευρά των ορίων μας, είναι μυστηριακή οδύνη. Γίνεται επιβεβαίωση κακής χρήσεως της ελευθερίας, όταν κάποιοι επιλέγουν το θάνατο ως δική τους απόφαση «αποδεικνύοντας» ότι ο άνθρωπος δεν είναι ζώο, με τραγικό και λάθος τρόπο.
Λοιπόν… καλά όταν ήρθαμε.. ούτε που το καταλάβαμε…!! Τώρα όμως που πάμε; Στο τίποτε; Σε κάποιο επουράνιο check in; Στην απόρριψη; Σε άγνωστη κατεύθυνση-συνθήκη; Στο σπίτι του Πατέρα μας;
Τα όρια για τα όποια συζητάμε και το πέρασμα του χρόνου που μεσοπαρεμβάλλεται, σε κάποιους τους γεννούν οργή και θυμό, γιατί υπογραμμίζουν… την έλλειψη παντοδυναμίας!
Ο σημερινός άνθρωπος μεγαλώνει αυταπατώμενος ότι…: «Μπορείς να γίνεις ό,τι εσύ θελήσεις» και όταν αυτό το σλόγκαν γίνει τοποθέτηση, τότε όλα τα παραπάνω όρια (limits) τον εκνευρίζουν και προσπαθεί να τα… διαβεί…!
Πολλοί βουλιάζουν στην παρελκυστική ασχολία του πνευματισμού. Αγωνία απαντήσεων… απ΄ το παράθυρο.
Λύσεις… χωρίς απαιτήσεις. Διανοητικές. Άνθρωπος σπασμένος πλατωνικά. Αγωνιά να βγει από το σπιρτόκουτο (σώμα) η πεταλούδα (ψυχή).
Άλλοι πιο προχωρημένοι και πλούσιοι (αναγκαία αυταπάτη) αναθέτουν στην Κρυονική να τους διατηρήσει σε μια ιδιότυπη αθανασία… σίγουρα σωματική και με την ελπίδα και της ψυχικής επιστροφής.
Άλλοι πάλι, περισσότεροι τούτοι και με ρεαλιστική αμεσότητα χωρίς την απαίτηση πνευματιστικής παραχάραξης ούτε με την νεοπλουτίστικη άνεση επιλογής περίεργων «μοντέρνων λύσεων» (Κρυονική), ασχολούνται με την υγιεινή διατροφή μονομανιακά (στοιχειωδώς φυσικά χρειάζεται στο θέμα της διατροφής προσοχή) αναθέτοντας στην προσπάθεια (τρώω υγιεινά) ελπίδα παράτασης και επιμήκυνσης της ζωής. Πράγμα που φαντάζονται ότι θα ξορκίσει επί μήκιστον το θέμα θάνατος…!
ΟΛΑ αυτά είναι απλά μια έμφοβη άρνηση των ορίων μας. Είναι παιδικό γινάτι σε ανεκπλήρωτη επιθυμία. Άιντε τσάντισμα για το πώς μπορεί να υφίστανται δεδομένα με τρόπο που δεν μου αρέσει…; Ο εγωισμός χτυπάει κόκκινο… το χειρότερο; Τον θεωρούμε αυτονόητο.
Έρχεται ανάμεσα στις δυο μπάρες, γέννας-θανάτου και μπαίνει ενσαρκωμένος και συνμιγνυώμενος ο Χριστός, φανέρωση και μέτρο, του τι είναι άνθρωπος και ποιο περιεχόμενο έχει. Μας μαθαίνει με ΟΛΗ την ένσαρκη ζωή Του, να ατενίζουμε τα απέραντα βάθη του Θεού, σαν «μια θάλασσα μέσα στην οποία πρέπει να μάθουμε να κολυμπάμε αλλά την οποία ουδέποτε θα διασχίσουμε» όπως γράφει σε έναν ύμνο και η Ουαλή ποιήτρια Ανν Γκρίφιθς.
Ο Χριστός απλώνει τα χέρια (ενέργειες), τα πόδια (διαδρομές), την πλευρά Του (συνύπαρξη), τρυπημένα από αγάπη και τα προτείνει στην ειλικρίνεια της ερευνητικής μας διαθέσεως. Μας λέει ότι ο κόσμος του Θεού τον οποίο μας καλεί να «οικειωθουμε», όταν σηκωθούμε-αναστηθούμε από αυτόν στον οποίον έχουμε βουλιάξει, και ο οποίος είναι κόσμος εγωιστικών επιθυμιών και φαντασμάτων, είναι δώρο. Δώρο αγάπης. Αν γαντζωθούμε πάνω Του πεθαίνοντας (πράγμα που κάποια στιγμή έτσι και αλλιώς θα γίνει) τότε θα αναστηθούμε και μαζί Του. Γι’ αυτό ενσαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος, για να δείξει το μέτρο-μέγεθος των δυνατοτήτων που μας προσφέρει-προτείνει. Αποφασίζοντας να Τον μιμηθούμε, ανοίγουμε διάπλατα την κάρδια μας στο αιώνιο δώρο του Θεού Πατερά.
«Η παρούσα ζωή έχει την ίδια σχέση με την μέλλουσα, κατά την αναλογία που έχει ο σπόρος προς ένα πλήρως ανεπτυγμένο φυτό» (R. Williams).
Ευχές για πραγματική ζωή και αναπόδραστη ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
Ο Χριστός ας ευχηθούμε να είναι συνοδίτης στη ζωή όλων μας.
Καλό Πάσχα.
O εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες