«Σταυρώθηκα με τον Χριστό. Δεν ζω πλέον εγώ αλλά είναι ο Χριστός που ζει μέσα μου» (Γαλ. 2, 19). Σε αυτά τα λόγια, ο Απόστολος Παύλος εκφράζει δυναμικά το μυστήριο της χριστιανικής ζωής, η οποία μπορεί να συνοψιστεί στην πασχαλινή δυναμική του θανάτου και της ανάστασης που λαμβάνεται και αρχίζει στο βάπτισμα.
Πράγματι, με την βύθιση στο νερό, ο καθένας από εμάς, πεθαίνει και θάβεται με τον Χριστό (προβλ. Ρωμ. 6, 3-4), και αναδυόμενος δείχνει καθεξής την νέα ζωή με το Άγιο Πνεύμα. Αυτή η αναγέννηση αγκαλιάζει κάθε πτυχή της ζωής μας: ακόμα και η ασθένεια, ο πόνος και ο θάνατος “αναφέρονται” στον Χριστό και σε Αυτόν βρίσκουν το απόλυτο νόημά τους.
Κάθε ένας από εμάς, αργά ή γρήγορα, καλείται να αντιμετωπίσει -μερικές φορές οδυνηρά- την αδυναμία και την ασθένεια, τόσο την δική του όσο και των άλλων. Πόσες διαφορετικές μορφές μπορούν να πάρουν αυτές οι κοινές και δραματικές ανθρώπινες εμπειρίες! Ωστόσο, όλες αυτές εγείρουν το πιεστικό ερώτημα του νοήματος της ζωής. Οι καρδιές μας μπορεί ήσυχα να ενδώσουν στον κυνισμό, σαν η μόνη λύση να ήταν απλώς να ανεχτούμε αυτές τις εμπειρίες, πιστεύοντας μόνο στη δική μας δύναμη. Ή μπορούμε να αναθέσουμε την πλήρη εμπιστοσύνη στην επιστήμη, νομίζοντας ότι σίγουρα κάπου στον κόσμο υπάρχει ένα φάρμακο που θεραπεύει την ασθένεια! Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν συμβαίνει πάντα, και, ακόμη και αν υπήρχε το φάρμακο, μπορεί να είναι προσιτό σε πολύ λίγους ανθρώπους!
Η ανθρώπινη φύση, τραυματισμένη από την αμαρτία, χαρακτηρίζεται από περιορισμούς. Είμαστε εξοικειωμένοι με τις αντιρρήσεις που εγείρονται, ειδικά στις μέρες μας, για μια ζωή που χαρακτηρίζεται από σοβαρούς φυσικούς περιορισμούς. Θεωρείται ότι οι ασθενείς και οι ανάπηροι δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι αφού δεν μπορούν να ζήσουν τον τρόπο ζωής που πραγματοποιήθηκε από την κουλτούρα της απόλαυσης και διασκέδασης. Σε μια εποχή που η φροντίδα για το σώμα ενός ατόμου έχει γίνει όχι απλώς έμμονη ιδέα, αλλά και μια μεγάλη επιχείρηση, οτιδήποτε ατελές πρέπει να είναι κρυμμένο, δεδομένου ότι απειλεί την ευτυχία και τη γαλήνη των λίγων προνομιούχων και θέτει σε κίνδυνο το κυρίαρχο μοντέλο!!! Τα πρόσωπα αυτά θα πρέπει καλύτερα να διατηρούνται χωριστά, σε κάποιο «περίβλημα» -έστω και επιχρυσωμένο- ή σε «νησίδες» της θρησκοληψίας και της κοινωνικής πρόνοιας, έτσι ώστε να μην αναχαιτίσουν το ρυθμό μιας ψεύτικης ευημερίας.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη μας είπαν ότι είναι καλύτερο να εξαλειφθούν όσο το δυνατόν συντομότερα, επειδή γίνονται μια απαράδεκτη οικονομική επιβάρυνση σε περίοδο κρίσης. Ωστόσο πόσο μεγάλη ψευδαίσθηση είναι όταν οι άνθρωποι σήμερα κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στην ασθένεια και την αναπηρία! Αποτυγχάνουν να κατανοήσουν το πραγματικό νόημα της ζωής, η οποία έχει επίσης να κάνει με την αποδοχή των βασάνων και των περιορισμών. Ο κόσμος δεν θα γίνει καλύτερος επειδή μόνο φαινομενικά «τέλειοι» άνθρωποι ζουν εκεί -λέω “τέλειοι” όχι “ψεύτικοι”- αλλά όταν αυξηθούν η ανθρώπινη αλληλεγγύη, η αμοιβαία αποδοχή και ο σεβασμός. Πόσο αλήθεια είναι τα λόγια του Αποστόλου: «Ο Θεός διάλεξε ό, τι είναι αδύναμο στον κόσμο για να ντροπιάσει τους ισχυρούς» (Α’ Κορ. 1, 27)!
Το Ευαγγέλιο αυτής της Κυριακής (Λουκ 7, 36 – 8, 3) μας παρουσιάζει μια συγκεκριμένη κατάσταση αδυναμίας. Η γυναίκα που πιάστηκε στην αμαρτία κρίνεται και καταδικάζεται, όμως ο Ιησούς την αποδέχεται και την υπερασπίζεται: «Έχει δείξει μεγάλη αγάπη» (7, 47). Αυτό είναι το συμπέρασμα του Ιησού, ο οποίος είναι προσεκτικός στον πόνο της και τον λόγο της. Αυτή η τρυφερότητα είναι ένα σημάδι της αγάπης που ο Θεός δείχνει σε εκείνους που υποφέρουν και έχουν παραμεριστεί. Τα δεινά δεν χρειάζεται να είναι μόνο φυσικά. Πολλές φορές είναι και πνευματικά. Είναι μια ταλαιπωρία της καρδιάς. Προκαλείται θλίψη από την έλλειψη αγάπης. Είναι η παθολογία της θλίψης. Όταν βιώνουμε την απογοήτευση ή την προδοσία σε σημαντικές σχέσεις, ερχόμαστε να συνειδητοποιήσουμε πόσο ευάλωτοι και ανυπεράσπιστοι είμαστε. Ο πειρασμός να αυτο-απορροφη-θούμε δυναμώνει, και κινδυνεύουμε να χάσουμε την μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής: να αγαπάμε παρ’ όλα όσα συμβαίνουν!
Η ευτυχία που επιθυμεί ο καθένας μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους και να επιτευχθεί μόνο αν είμαστε σε θέση να αγαπάμε. Αυτός είναι ο τρόπος. Είναι πάντα θέμα αγάπης. Δεν υπάρχει άλλη διαδρομή. Η πραγματική πρόκληση είναι το ποιος αγαπάει περισσότερο. Πόσα άτομα με αναπηρία και άτομα που πάσχουν δεν άνοιξαν τις καρδιές τους για τη ζωή και πάλι, όταν συνειδητοποίησαν ότι αγαπιούνται! Πόση αγάπη μπορεί να μεταδοθεί σε μια καρδιά απλά με ένα χαμόγελο! Η θεραπεία του χαμόγελου. Στη συνέχεια, η ίδια η αδυναμία μας μπορεί να γίνει πηγή παρηγοριάς και υποστήριξης στη μοναξιά μας. Ο Ιησούς, με το πάθος του, μας αγάπησε ως το τέλος (προβλ. Ιω. 13, 1). Στο Σταυρό αποκάλυψε την αγάπη Του που δίδεται χωρίς όρια. Μπορούμε να κατηγορούμε το Θεό για τις αδυναμίες και τα βάσανά μας, όταν συνειδητοποιούμε πόσο πόνο φανερώνει στο πρόσωπο του σταυρωμένου Υιού του; Σωματικό πόνο που συνοδεύτηκε από κοροϊδία, συγκατάβαση και περιφρόνηση, αλλά αυτός απαντά με ένα έλεος που αποδέχεται και συγχωρεί τα πάντα: «από τις πληγές του εμείς γιατρευτήκαμε» (Ησ. 53, 5· A’ Πετρ. 2, 24). Ο Ιησούς είναι ο γιατρός που θεραπεύει με το φάρμακο της αγάπης, γιατί παίρνει επάνω του τον πόνο μας και μας λυτρώνει από αυτόν. Γνωρίζουμε ότι ο Θεός μπορεί να κατανοήσει τις αδυναμίες μας γιατί ο ίδιος τις έχει βιώσει προσωπικά (βλέπε Προς Εβραίους 4, 15).
Ο τρόπος που βιώνουμε τις ασθένειες και τις αναπηρίες είναι ένας δείκτης της αγάπης που είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τα δεινά και τους περιορισμούς είναι το μέτρο της ελευθερίας μας για να δώσουμε νόημα στις εμπειρίες της ζωής, ακόμα και όταν μας φαίνονται ανούσιες και άδικες. Ας μην ταραχθούμε λοιπόν από αυτές τις δοκιμασίες (βλέπε Α’ Θεσ. 3, 3). Γνωρίζουμε ότι με τις αδυναμίες μπορούμε να γίνουμε ισχυροί (βλ. Β’ Κορ. 12, 10) και να λάβουμε τη χάρη να γεμίσει αυτό που λείπει από τα βάσανα του Χριστού για το σώμα του, την Εκκλησία (βλέπε Κολ. 1, 24). Γιατί το εν λόγω Σώμα, στην εικόνα του αναστημένου Κυρίου, διατηρεί τις πληγές Του, την “απόδειξη” ενός σκληρού αγώνα, αλλά είναι πληγές μεταμορφωμένες για πάντα από την αγάπη.
Θεματολογικές ετικέτες