H δουλειά μου μ’ έφερε σε μια περίφημη πανεπιστημιούπολη της Αγγλίας. Εκεί φιλοξενήθηκα σ’ ένα φημισμένο ξενοδοχείο. Το βράδυ κατέβηκα για δείπνο στην ώρα μου.
Όταν έδωσα την παραγγελία μου είπα στον σερβιτόρο τον αριθμό του δωματίου μου -υπάρχουν πάνω από εκατό δωμάτια σ’ αυτό το ξενοδοχείο, κι ήταν όλα γεμάτα.
Το επόμενο πρωί, για πρόγευμα στο τραπέζι που κάθισα ήταν πάλι ο ίδιος σερβιτόρος. Παραγγέλνοντας πρωινό έδωσα πάλι τον αριθμό του δωματίου μου. Ο σερβιτόρος με κοίταξε με προσβεβλημένη έκφραση και είπε: «Ασφαλώς και γνωρίζω τον αριθμό σας, κύριε. Είσαστε ένας απ’ τους πελάτες μας. Χθες το βράδυ δειπνήσατε εδώ.»
Είχα βγει απ’ το εστιατόριο, και περνούσα απ’ την αίθουσα υποδοχής, όταν ο αρχιθυρωρός με πλησίασε. «Η αλληλογραφία σας, κύριε», είπε, δίνοντάς μου ένα πακέτο γράμματα. Τον είχα δει μόνο μια φορά καθώς έμπαινα στο ξενοδοχείο το προηγούμενο βράδυ, κι όμως ήξερε ποιος ήμουν ανάμεσα από εκατοντάδες ανθρώπους που φιλοξενούνταν εκεί.
Αργότερα διηγήθηκα αυτή την ιστορία σ’ έναν θυρωρό κάποιου άλλου ξενοδοχείου, όπου μ’ έφερε η δουλειά μου. Ο θυρωρός με κοίταξε έκπληκτος. «Μα κύριε», είπε, «αυτό θα συνέβαινε σε οποιοδήποτε αξιοπρεπές ξενοδοχείο.»
Και διερωτήθηκα, άραγε, σε πόσες εκκλησίες θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο;! Σε πόσες εκκλησίες θα αναγνώριζαν έναν ξένο με το όνομά του απ’ τη δεύτερη κιόλας επίσκεψή του;
Πολλοί μπορεί να ’ρχονται για βδομάδες, και να μην τους μιλήσει κανείς, κι ακόμα λιγότερο να τους προσαγορεύσει με τ’ όνομά τους. Κι αν κάποιος το έχει μάθει, πολύ πιθανόν να το ξεχάσει.Έχει κανείς πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να αναγνωριστεί, μέσα από το πλήθος, σ’ ένα καλό ξενοδοχείο, απ’ όσο έχει σε πολλές εκκλησίες. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Πρώτα απ’ όλα, οι άνθρωποι του ξενοδοχείου ενδιαφέρονται για τους πελάτες τους σαν ανθρώπους και σαν άτομα. Ένα απ’ τα αλλόκοτα και τρομακτικά χαρακτηριστικά της σύγχρονης ζωής είναι η εξαφάνιση του ατόμου, της προσωπικότητας.
0 Πωλ Τουρνιέ, ο μεγάλος χριστιανός γιατρός, φοβάται πολύ αυτή την τάση στη σύγχρονη ιατρική. Σ’ ένα μεγάλο νοσοκομείο το άτομο τείνει να γίνει απλώς ένα όνομα σε κάποιο ευρετήριο, μια λίστα ή μια περίπτωση που ούτε καν το όνομά δεν είναι γνωστό. «Αν», λέει ο Τουρνιέ, «πω στον εαυτό μου, “Α! Να, ο τύπος με το πρόβλημα στη χοληδόχο κύστη, ή εκείνος ο φυματικός που είδα τις προάλλες”, ενδιαφέρομαι περισσότερο για τη χοληδόχο κύστη τους ή για τα πνευμόνια τους απ’ όσο για τους ίδιους σαν πρόσωπα.» Είναι περιπτώσεις, στατιστικές, νούμερα, όχι πρόσωπα. Οι άνθρωποι τείνουν να γίνουν «συνδυασμοί από φυσικά και ψυχολογικά φαινόμενα», αντί για πρόσωπα.
Ο Τουρνιέ διηγείται την εμπειρία κάποιου γιατρού Πλάτνερ, φίλου του. Μια γυναίκα τον επισκέφτηκε ζητώντας του να της κάνει έκτρωση. Διαρκώς αναφερόταν στο παιδί που επιθυμούσε να αποβάλει σαν «μια μικρή συλλογή από κύτταρα». Είχε τελείως απαξιώσει κι αποπροσωποποιήσειτο παιδί. Τότε, μια μέρα ο δόκτωρ Πλάτνερ είχε μια ιδέα. «Τι όνομα θα δίνατε στο παιδί», ρώτησε, «αν επρόκειτο να γεννηθεί;» Η ατμόσφαιρα της συζήτησης άλλαξε. Η γυναίκα έμεινε σιωπηλή· είχε κανείς την αίσθηση ότι το παιδί, μόλις θα του έδινε ένα όνομα στο μυαλό της, θα έπαυε να είναι «μια μικρή συλλογή από κύτταρα», για να γίνει πρόσωπο… «Ήταν συγκλονιστικό», κατέληξε ο δόκτωρ Πλάτνερ, «αισθάνθηκα σαν να ήμουν παρών σε μια πράξη δημιουργίας.»
Το βασικό χαρακτηριστικό μιας πραγματικής εκκλησίας είναι το ενδιαφέρον, ενδιαφέρον που δεν βλέπει απλά τους ανθρώπους σαν μέλη, νούμερα ή έστω σαν λατρευτές, αλλά σαν πρόσωπα με ονόματα.
Και υπάρχει και κάτι άλλο που κάνει ένα καλό ξενοδοχείο να ’ναι καλό. Είναι η επιθυμία για υπηρεσία. Πάλι, το περίεργο είναι πως στον πολιτισμό μας η επιθυμία για υπηρεσία είναι αγαθό προς εξαφάνιση.
Η εκκλησία θα ‘πρεπε να θέλει τους ανθρώπους, όχι απλά για να προσθέσει ένα ακόμα όνομα στη λίστα, αλλά για να κάνει κάτι για τον καθένα. Το σλόγκαν, το σύνθημα, της Εκκλησίας θα πρέπει να ‘ναι εκείνο του Ιδρυτή της, που ήρθε να υπηρετήσει: «Υπηρεσία!»
Δυστυχώς, η εικόνα της Εκκλησίας μοιάζει πολύ με την εικόνα ενός οργανισμού που πάντα ζητά κάτι απ’ τους ανθρώπους, παρά ενός θεσμού που ζητά με πάθος κι αγωνία να δώσει κάτι στους ανθρώπους.
_____________ Γιατί να συμβαίνει αυτό;
Μετάφραση-διασκευή: Κλαύδια Στ. Κατσάρκα
Περιοδικό Η φωνή του Ευαγγελίου
Θεματολογικές ετικέτες