Ιούλιος, 2008
Αγαπητοί ενορίτες
Ατυχώς η σχέση των περισσοτέρων Χριστιανών με την Εκκλησία και την Ευχαριστία είναι τυπική, φοβική και καταντάει μια πρόληψη. Αν ρωτήσουμε, γιατί πας στην Εκκλησία; Θα ακούσουμε την απάντηση: Πηγαίνουμε στην Εκκλησία για να… προσευχηθούμε. Ναι, αλλά μπορούμε και στο σπίτι μας να προσευχηθούμε! Στην Εκκλησία πηγαίνουμε για ένα πολύ μεγαλύτερο λόγο: Να βρεθούμε μαζί με τους αδελφούς μας στο σπίτι του κοινού Πατέρα μας. Και ακόμα περισσότερο να λάβουμε μέρος στο τραπέζι που μας κάνει ο Πατέρας μας σε κάθε Θ. Λειτουργία. Να μετάσχουμε στο Σώμα και στο Αίμα Του.
Χρόνια όμως προλήψεων, άγνοιας και ουσιαστικής αποκοπής από το Σώμα της Εκκλησίας, έχουν πλέον παγιώσει την άπαξ του έτους (άντε δις) μετάληψη μετά από νηστεία μιας εβδομάδος (συνήθως της Μεγάλης) και αυτό ατυχώς για την πλειονότητα των… χριστιανών αρκεί! Υπάρχει βέβαια και η ομάδα των συνήθως εκκλησιαζομένων και περιοδικώς κοινωνούντων, οι οποίοι θεωρούν ότι απέχουν εξ… ευλαβείας. Αυτοί που έχουν εύκολη στο στόμα την αντίρρηση: Τι; Σούπα το νόμισες; και θεωρούν ότι έχουν οπωσδήποτε δίκαιο.
Η Εκκλησία υπάρχει και σαρκώνεται στην Ευχαριστία. Εκεί υπάρχει ο Πατέρας που χάριν των παιδιών Του θυσιάζει τον μονογενή Του Υιό και Τον προσφέρει τροφή αθανασίας (ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν). Στην Ευχαριστία φανερώνεται η κοινότητα των Χριστιανών ως αδελφών. Στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής (Καρχηδόνα), όταν ο ρωμαίος Έπαρχος ζήτησε από τους χριστιανούς να αρνηθούν τον Χριστό, γιατί αλλοιώς θα τους ρίξει στα θηρία, εκείνοι του απάντησαν ότι, όλα μπορούν να τα στερηθούν, αλλά δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς το Κυριακάτικο Δείπνο της Ευχαριστίας! Αυτό είναι το μέτρο της χριστιανικής ζωής! Εμείς άραγε πόσο “υπάρχουμε” όταν μπορούμε και ζούμε χωρίς την Ευχαριστία;
Πρέπει λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι την σχέση μας με την Εκκλησία την προσδιορίζει και την φανερώνει η Ευχαριστία. Χωρίς την Ευχαριστία θα μπορούσε να είμασταν και ευσεβείς… ειδωλολάτρες.
Η Κυριακή λοιπόν είναι η ημέρα που οι χριστιανοί συγκεντρώνονται να γιορτάσουν την εορτή της Αναστάσεως του Χριστού· να μετάσχουν στο Σώμα και το Αίμα Του, ώστε σιγά-σιγά, ζώντας κατά τον τρόπο Του, να αξιωθούν να αναστηθούν από Αυτόν. Πρώτον από τα νεκρά έργα της αμαρτίας και εντέλει στην κοινή Ανάσταση, αφού ο Χριστός δεν θα αφήσει στην ανυπαρξία τους αγαπημένους Του.
Εύλογα προκύπτει το ερώτημα-απορία: Με ποιες προϋποθέσεις κοινωνεί κάποιος;
Με προϋποθέσεις δύο… επιπέδων! Με ουσιαστικές και με… τεχνικές.
Α. Οι ουσιαστικές είναι να πιστεύει και να αγαπά τον Χριστό και να προσπαθεί να έχει τρόπο ζωής το θέλημα και τον τρόπο του Χριστού. Πώς να κοινωνήσεις όταν δεν αγαπάς και δεν μιλάς σε αδελφούς σου; Ο Χριστός επί του Σταυρού συγχωρούσε τους σταυρώτες! Όταν η καρδιά κουβαλάει φθόνο και κακία πώς να πλησιάσεις; Πώς να μεταλάβεις όταν όλους τους βλέπεις ως ευκαιρία εκμετάλευσης; Πώς, όταν δεν συγχωρείς, θα ζητήσεις να κοινωνήσεις εις “ἄφεσιν ἁμαρτιῶν” καί “ζωήν αἰώνιον”;
Για όλα αυτά προέκυψε και η προτροπή και η συνήθεια να εξομολογούνται οι χριστιανοί πριν κοινωνήσουν. Η εξομολόγηση βέβαια είναι φως για την πορεία προς τον Χριστό, δεν είναι διαβατήριο μεταλήψεως! Τί δηλαδή; Γίνεσαι άξιος μεταλήψεως μια μέρα και για μια φορά και εν συνεχεία επιστρέφεις στην αμαρτωλότητά σου; Δεν συνειδητοποιείται το μεγαλείο και το μέγεθος της Θείας Ευχαριστίας από την δική μας αμαρτωλότητα, αλλά από την αγάπη του Χριστού!
Β. Οι… τεχνικές είναι η φανέρωση της απόφασης για τήρηση των εντολών του Χριστού στον καθημερινό βίο. Οι αρετές δεν είναι εύκολα λόγια. Η απόκτηση τους γίνεται σταδιακά στην πορεία ζωής μέσα στο μυστήριο της Εκκλησίας. Στον καθ᾿ ημέρα βίο φαίνεται η αγάπη μας για τον Χριστό, για την τήρηση των εντολών Του και για απόκτηση αρετών. Η μετοχή στην Ευχαριστία είναι απαράβατος όρος για να υπάρξουν οι αρετές.
Πολλές φορές οι «τεχνικές» προϋποθέσεις μετοχής υπερτονίζονται σε βάρος των ουσιαστικών. Η νηστεία αντί για ολοχρόνια στάση ζωής, και αυτοπαραίτησης από την επιθυμία της στιγμής, αντί για θυσία αγάπης, γίνεται ατυχώς για τους περισσότερους η μόνη “μηχανιστική” προϋπόθεση μετοχής στην Ευχαριστία! Η καρδιά και το περιεχόμενο της ξεχάστηκε και μόνος όρος έμεινε ο αριθμός των ημερών νηστείας! Μπορεί να μη νηστεύει κάποιος τις νηστείες της Εκκλησίας (Τετάρτη, Παρασκευή-Σαρακοστή Πάσχα και λοιπές) ουσιαστικά αποκομένος από τον τρόπο ζωής της Εκκλησίας, αλλά θεωρεί ότι είναι απαραίτητο να “καλύπτεται” από τριήμερη “νηστεία” για να μεταλάβει!!
Η τάξη της Εκκλησίας είναι ότι απαραιτήτως νηστεύουμε Τετάρτη και Παρασκευή χωρίς λάδι. Προσθέτοντας ωστόσο στο βραδυνό της παραμονής, αλάδωτη νηστεία, είναι επαρκής “τεχνική” προετοιμασία για την μετάληψη.
Φυσικά η προσευχή αυτονοήτως εξυπακούεται ως καθημερινή αγαπητική σχέση.
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι, όλοι οι χριστιανοί, με την τήρηση των ουσιαστικών και “τεχνικών” προϋποθέσεων, κάθε Κυριακή μετέχουν στην Ευχαριστία. Ώστε σιγά-σιγά (όχι μαγικά· χωρίς δηλαδή δική μας μετοχή) ο Χριστός να “μπορέσει” (αν δεν Του το “επιτρέψουμε” δεν “μπορεί”!) να αλλάξει την καρδιά μας και κατ’ επέκτασιν την ζωή μας. Αμήν.
Με αγάπη και ευχές
ο εφημέριος
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες