Όταν είμασταν παιδιά στο σχολείο διαβάζαμε και προσπαθούσαμε να είμαστε συνεπείς, όχι επειδή είχαμε καταλάβει την αξία και την προσφορά για την ζωή μας της μόρφωσης αλλά για να πάρουμε καλό βαθμό και να μας πει ο δάσκαλος μπράβο. Μια ιδιότυπη υστεροβουλία μας κινούσε. Μια φιλαυτία ”σωστή”. Δίναμε για να πάρουμε. Αγωνιζόμαστε για να ακούσουμε έπαινο. Δεν είχαμε καταλάβει ότι η υπόθεση ήταν δική μας και το κέρδος της ήταν προσωπικό.
Τότε εκτελούσαμε εντολές έστω και λιγάκι μεμψίμοιρα και από σκοπιμότητα.
Όμως, παρ’ ότι τα κίνητρα δεν ήταν τελείως καθαρά, το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Η γνώση έγινε κτήμα μας και μας φώτισε τον δρόμο.
Με τον ίδιο τρόπο και στην σχέση μας με τον Μεγάλο Διδάσκαλο τον Χριστό. Ξεκινάμε την επικοινωνία μας μαζί Του για να ”πάρουμε καλό βαθμό και να μας πει μπράβο”. Τηρούμε το θέλημά Του για την αποφυγή προβλημάτων (..να μην πάμε στην κόλαση) και για να ”λάβωμε μισθό” τον Παράδεισο. Έτσι, ενεργούσαμε ”απατώντας” την φιλαυτία και ιδιοτέλειά μας, γιατί είναι πολύ βαθειά ριζωμένες μέσα μας και πρέπει κατ’ αρχάς να τις ”θρέψουμε”! Όμως από την γεύση της ποιότητας της τροφής, που δίνει ο Χριστός, σιγά-σιγά καταλαβαίνουμε ότι η φιλαυτία και η ιδιοτέλεια …δεν μας συμφέρουν! Ότι μολύνουν και πικραίνουν την τροφή. Και αρχίζουμε σιγά-σιγά να αγαπάμε και στην συνέχεια και χωρίς υστεροβουλία! Αυτό βέβαια μετά από μακρά διαδρομή και συνεπή πορεία χρόνων. Κάποια στιγμή ο τρόπος και το ήθος του Χριστού γίνεται και δικό μας περιεχόμενο και αρχίζουμε να αγαπάμε την θυσία και να μας είναι αυτονόητη η προσφορά και να καταλαβαίνουμε την ηλικιακή πνευματική προσαρμογή στο θέλημα του Θεού. Πρώτα ως συμπεριφορά μετά ως επιδίωξη στόχων και στο τέλος ως Αγάπη. Ως αγάπη που ”θυσιάζει” τον εαυτό της χάριν των αγαπημένων.
Οι Χριστιανοί έβλεπαν και βλέπουν και μαθαίνουν αυτό το ήθος και τον τρόπο, στην ζωή των προχωρημένων πνευματικά αδελφών τους, μαρτύρων και αγίων.
Η Εκκλησία του Χριστού στηρίχθηκε πάνω στα αίματα, της αγάπης για τον Χριστό, των μαρτύρων. Τα ”θεμέλια” της Εκκλησίας είναι ποτισμένα από αυτά τα αίματα και γι’ αυτό καρποφορούν [τους μαθαίνουν τον τρόπο ζωής] χριστιανούς, δυο χιλιάδες χρόνια τώρα. Άλλωστε ”αίμα μαρτύρων, σπορά Χριστιανών”.
Υπάρχουν μάρτυρες, γνωστοί και επώνυμοι, λίγοι αριθμητικά σε σύγκριση με το σύνολο των ”διά Χριστόν τελειωθέντων” Και πάρα πολλοί, άγνωστοι σε μας και ανώνυμοι, εξ’ ίσου όμως πολύτιμοι στον Χριστό όσο και οι γνωστοί! Ένας από αυτούς τους αγνώστους σε μας μάρτυρες, έκανε φανερή την ύπαρξή του με μια εικόνα του που βρέθηκε παλαιότερα (1560;) στην Ρόδο, που τον εμφάνιζε ως νέο στην ηλικία μάρτυρα με παραστάσεις του μαρτυρίου του στα πλαίσια της εικόνας, όμως με κατεστραμμένη την ονομασία του μάρτυρα.
Οι τότε χριστιανοί τον ονόμασαν ”Φανούριο” γιατί φανέρωσε, με τον έστω και ατελή αυτόν τρόπο, την ύπαρξή του σε μας.
Όλοι οι μάρτυρες έχουν παρρησία στον Χριστό, για την αγάπη του οποίου έχυσαν το αίμα τους, να Του ζητούν ό,τι θέλουν, όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψη. Έτσι και ο άγιος Φανούριος. Ζητά από τον Χριστό ό,τι τον παρακαλέσουμε. Όσο σωστότερο όμως το αίτημα, τόσο πιθανότερη η ικανοποίησή του.
Κάθε προσφορά όμως (από μια φανουρόπιτα μέχρι πολύ μεγαλύτερα πράγματα ή ακόμα ίσως και η προσφορά του εαυτού μας…) έχει σύμμεικτα τα κίνητρα. Ξεκινάει όπως είπαμε, ωφελιμιστικά, με το τί θα πάρω εγώ και σιγά-σιγά βγαίνει από τον εαυτούλη της σε μια ανιδιοτελή προσφορά αγάπης.
Έτσι και μεις. Κάνοντας μια ”φανουρόπιτα αιτήσεως”, σιγά-σιγά θα κάνουμε μια ”φανουρόπιτα θυσίας” και προσφοράς από αγάπη για το πρόσωπο του μάρτυρα αδελφού μας και για τους αδελφούς της ενορίας μας.
Βλέποντας και θαυμάζοντας τον άγιο Μάρτυρα, θα μαθαίνουμε και μεις την ανιδιοτελή αγάπη σε αρχικά και μικρά πράγματα της ζωής ακολουθώντας τον στην πολλή του αγάπη, αφού εκείνος δεν δίστασε, να θυσιάσει την ζωή του για τον Χριστό.
Ο άγιος ”Φανούριος” λοιπόν μας μαθαίνει την αγάπη για τον Χριστό βοηθώντας μας στη νηπιακή πνευματική μας ηλικία με το να ζητάει από τον Χριστό, ικανοποίηση των αφελών ιδιοτελών αιτημάτων μας.
Προσβλέποντας στο πρόσωπό του, ας αφηνόμαστε να διδασκόμαστε αυτήν την πνευματική πορεία ωριμότητας. Από τα αρχικά και στοιχειώδη της ”παιδικής απαιτήσεως”, στα ώριμα και θυσιαστικά μιας πορείας αγάπης.
Για όποιον λόγο λοιπόν και αν φέραμε την φανουρόπιτα, ας μη μένουμε εκεί. Πάντα υπάρχει μεγαλύτερη πνευματική ηλικία. Οι χριστιανοί αναφέρονται στις Πράξεις ως ”οἱ τῆς ὁδοῦ”. Δηλαδή αυτοί που ανεβαίνουν διαρκώς τα σκαλοπάτια προς την Βασιλεία του Θεού.
Αυτονόητο ότι κάθε σκαλοπάτι δίνει στον αναβαίνοντα άλλο βεληνεκές ορατότητας.
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες