Στιγμές

Σκέψου τους ήρωες των μυθιστορημάτων ! Τι καλά

πούναι κλεισμένοι στα δεμένα τους βιβλία.

Αν βγαίναν ήταν φόβος να χαθούν

μέσα στο πλήθος. Να χαθεί κι η ιστορία.

Βλέπεις η ζωή μας δεν μπορεί,

νάναι σαν το βιβλίο ή σαν το θέατρο

συμπυκνωμένη μες σε δυο ώρες μοναχά

ή σε μια πεντακοσαριά, το πιο πολύ, σελίδες.

Οι ήρωες εκεί κινούνται, αδικούνται, δικαιώνονται

μέσα σε χρήσιμα στο συγγραφέα περιστατικά

βαλμένα στη σειρά με νου και τάξη.

Δεν είναι βέβαια το ίδιο στη ζωή.

Αργά, τι αργά που ξετυλίγεται

εδώ η ιστορία.

Οι πιο πολλές μας ώρες είναι Θέατρο.

Μια θλιβερή κι ανόητη

σκηνοθεσία.

Κι είναι μονάχα κάτι πύρινες στιγμές, αληθινές

σκόρπιες μες στην υγρήν ακινησία

κείνες που της ζωής μας την παράξενη συνθέτουνε

συμπυκνωμένη από το θάνατο ιστορία.