«Θάνατος οὐκ ἔστιν ἔτι»
«Σύντομος ύπνος και, μετά, το αιώνιο ξύπνημα
Κι ο θάνατος δεν είναι πια – Θάνατε, θα πεθάνεις.
John Done (1572-1631)
Ο Χριστός σταυρώθηκε δημόσια και αναστήθηκε ιδιωτικά. Σταυρώθηκε μπροστά στα μάτια «όλου του κόσμου» αλλά αναστήθηκε μπροστά σε έντεκα τρομαγμένους παρίες.
Σταυρωμένος δεν υπέκυψε στον πειρασμό της πρόκλησης να κατεβεί απ’ τον Σταυρό, που φάνταζε ως λύση του δράματος, τού ποιος είναι.
Δεν επιθυμούσε, και φυσικά δεν επιθυμεί, γύρω Του τρομαγμένα ανθρωπάκια, φοβισμένα τελικά απ’ το αφύσικο, που καταπλήττει και καταργεί τον νου και τις αντιδράσεις-αντιρρήσεις. Αν κατέβαινε από τον Σταυρό δεν θα τον αγαπούσαν, θα τον έτρεμαν. Όπως τρέμει ο κατάδικος τον δήμιό του, του οποίου (δήμιου) δεν αμφισβητεί φυσικά την ύπαρξη αλλά τις προθέσεις και την καλή διάθεση!
Αναστήθηκε ο Χριστός μπροστά στα μάτια αυτών που Τον αγάπησαν, έστω και αν είχαν σκορπίσει, όταν Τον συνέλαβαν, έστω και αν δίσταζαν να Τον προσκυνήσουν ξαναβλέποντάς Τον ζωντανό.
Είχε μαζί τους μια σχέση ουσιαστικής επικοινωνίας και αγάπης, η οποία έδινε στους αποστόλους την δυνατότητα να εντοπίζουν και να εστιάζουν το θέμα στο Πρόσωπο του Χριστού και όχι στις ενέργειές Του. Οι ενέργειες του Χριστού (θαύματα πριν, Ανάσταση τώρα) ήταν επιβεβαιωτικές της σχέσεως που είχαν, όπως επιβεβαιώνουν οι θυσίες κάθε πατέρα τα παιδιά του για την αγάπη που τους έχει. Και εν προκειμένω και για την ποιότητα που τους εξασφαλίζει! Χωρίς το τελευταίο δεν θα είχαν «ξαμοληθεί» στα πέρατα της οικουμένης μεταφέροντας στους συνανθρώπους τους το γεγονός, και δεχόμενοι να πεθάνουν ευχαρίστως γι’ αυτό, που είχαν να αφηγηθούν ως πρόταση ζωής.
Η ολική αλλαγή του ανθρώπου είναι ένας τόσο μεγάλος «παραλογισμός», που για να την φτάσει κανείς πρέπει να εγκαταλείψει κάθε υπολογισμό. Ένα εγχείρημα τόσο ασύλληπτο στο νου, που για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται να πολεμήσει η «μωρία της πίστεως» (Α΄ Κορ. 2, 14) εναντίον της φυσικής τάξεως και να την «εξαφανίσει».
Ο Χριστός δεν «πουλάει» θαύματα. Απαιτεί να τον πιστεύουν οι άνθρωποι μέσα στην ταπείνωσή Του και μέσα στην καταφρόνια Του. Δεν χρειάζεται… αυτοανάφλεξη φωτός επί του τάφου Του για να… πειστούν οι μηδέποτε… πειθόμενοι. Κάτι τέτοιο Τον προσβάλει ουσιαστικά και κατεβάζει το Μυστήριο, το μεγαλείο Του, και την συναφή με αυτά (Μυστήριο και μεγαλείο) δυσκολία, στο επίπεδο «ελαφρού» και αμφισβητούμενου show!
Η πίστη δεν συναντάει τις ουσιαστικές της δυσκολίες στο επίπεδο… τεχνικών αποδείξεων, αλλά στο ότι η ανθρώπινη υπερηφάνεια αρνείται την ανάγκη του Θεού και νομίζει (η υπερηφάνεια) ότι είμαστε επαρκείς για τον εαυτό μας και ότι δική μας αποστολή είναι η βούληση για πάσης φύσεως εξουσία.
Ανάμεσα στην Σταύρωση, που βλέπουμε ως παρατηρητές περίεργοι, και την Ανάσταση, που ακούμε ως φίλοι και γνωστοί των αποστόλων, υπάρχει για μας το μυστηριώδες διάστημα ανάπτυξης και ανέλιξης της προσωπικής μας πίστεως. Εκεί σφυρηλατείται η απόφαση ποιον θα ακολουθήσουμε. Κάτω από τον Σταυρό παραλαμβάνουμε ή εγκαταλείπουμε το Ευαγγέλιο του Χριστού. Το Ευαγγέλιο που στηρίζει την δύναμή του στην αδυναμία, την νίκη του στην χρεωκοπία του Σταυρού, και την ελπίδα του στην απελπισία των ανθρώπων. Στη σκιά του Σταυρού συνειδητοποιούμε, ότι τα έργα και τα λόγια του Ιησού δεν έχουν τίποτε κοινό με εκείνα που θα αναμένονταν από ένα Θεό που θα ήταν φτιαγμένος στα μέτρα του ανθρώπου. Ο Χριστός έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά, που θεωρούνται αντίθετα στη θεότητα: ανθρώπινη φύση, αδυναμία, μωρία, απορία, ντροπή, ταπείνωση, θάνατο…
Υπάρχουν πολλές θρησκείες που τις δημιούργησε η ανεξάντλητη μηχανή παραγωγής μύθων και θεών: η καρδιά του ανθρώπου. Όταν διαβάζουμε το Ευαγγέλιο καταλαβαίνουμε ότι καμμιά θρησκευτική φαντασία δεν μπορούσε να έχει επινοήσει ένα παρόμοιο Θεό. Μονάχα ο Δημιουργός αυτών των ασήμαντων και απελπισμένων ανθρώπων έχει την δύναμη να ταυτιστεί μαζί τους. «Το απίστευτο των λόγων του Ευαγγελίου αποδεικνύει την αλήθειά τους». (Ernst Kaesemann)
Η Ανάσταση του Χριστού είναι η αξιολόγηση από Αυτόν της ανθρώπινης ύπαρξης. «Με την Ανάσταση ο Χριστός “τόλμησε” να τοποθετήσει το ανθρώπινο σώμα στο πιο απόκρυφο βάθος του Θεού» (R. Guardini).
Όταν ο Χριστός ανάστησε τον Λάζαρο, ήξερε πως μια μέρα ο Λάζαρος θα ξαναπέθαινε. Ο διάλογος ανάμεσα στον Χριστό και στις αδελφές του Λαζάρου αποκαλύπτει ότι είναι μια ιστορία για όσους έχουν να ζήσουν με τον θάνατο. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους ο Χριστός υπόσχεται ανάσταση. Είναι εύκολο να επιθυμούμε να μας γυρίσει ο Θεός στα παλιά, όμως ο Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή». Δεν αποκαθιστά, απλώς, ο Χριστός με την Ανάσταση. Μεταμορφώνει. Ο θάνατος αφαιρεί, αλλά ο Χριστός δίνει νέα ζωή. Ο Χριστός είναι η ανάσταση και η ζωή!
Ο Χριστός θα μας αναστήσει για να μη ξαναπεθάνουμε. Όπως αυτός πέθανε και δεν ξαναεπέστρεψε απλώς στην προηγούμενη ζωή, αλλά σύντριψε τον θάνατο και πέρασε… «απέναντι» (συντρίβοντας το «σπίτι» του θανάτου, γι’ αυτό πατάει πάνω στα πορτόφυλλα στην εικόνα της ανάστασης), έτσι λοιπόν σ’ αυτή του την δυναμική ελευθερίας πιάνει και μας όλους (στην εικόνα, τον Αδάμ και την Εύα) από τους καρπούς των χεριών μας… συνανασταίνοντάς μας.
«Ω κρεμασμένη αγάπη στον Σταυρό, Κατάδικε Ιερέ,
καταδικέ μου.
Σ’ αφήσαμε όλοι, όμως Εσύ δεν άφησες κανέναν
Θεέ μου, που με κατέστησες εξ αίματός Σου συγγενή!»
Δ. Κοσμόπουλος
(Κρούσμα, Κέδρος 2011)
Η ελπίδα και η χαρά μας είναι ότι ο Χριστός δεν θα αφήσει στην ανυπαρξία τους αγαπημένους Του. Η τραγωδία μας συγχρόνως είναι, αν θα Του το επιτρέψουμε…!
Ας Του παραδοθούμε. Χριστός Ανέστη.
Με αγάπη και ευχές
ο εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος
Θεματολογικές ετικέτες