Κατήχηση, Κυριακοδρόμιο

Κυριακή των Βαΐων – Τι απλώνεις μπροστά στα πόδια Του; Το ρούχο σου ή την ζωή σου;

Κυριακή των Βαΐων 2023

Στην βουή και στην τρέλα της καθημερινότητας της εποχής μας αλλά και της τότε εποχής, αφού οι άνθρωποι είμαστε πάντοτε ίδιοι, τα εξωτερικά και τεχνικά αλλάζουν, κάθε τι έκτακτο γεννάει ασχολία μαζί του από περιέργεια και αγωνία να είμαστε ενήμεροι!

Το ασύνηθες είναι πρόκληση.

Το πρωτοφανές πρόταση-σκέψης.

Το απρόοπτο ψυχολογική ενόχληση απαίτησης να είμαστε σε ετοιμότητα!

Η σημερινή μας γιορτή είναι ένα απίθανο απρόοπτο και για τους τότε και εκεί, και για μας τώρα. Στην νωχελική ανατολίτικη καθημερινότητα της Ιερουσαλήμ μια πορεία, μέσα στο θόρυβο και την φασαρία και τις μυρουδιές, γεμάτη ένταση ακόμα και πολιτική…, γυρεύει από τον καθένα μας να στραφούμε στο Πρόσωπο που «φέρνει την αναστάτωση» και αναμένει να τοποθετηθούμε γι’ Αυτό!

Στη μέση του θορύβου, αν όχι του χάους(!), μια ήρεμη φιγούρα καθισμένη πάνω σ’ ένα γαϊδαράκο «περνάει μπροστά από τα μάτια μας» σιωπηλή. «Δεν τσακώνεται και δεν φωνάζει», όπως ήδη έχει πει ο προφήτης Ησαΐας, «κανένας δεν ακούει την φωνή Του». Γιατί; Γιατί μένει σιωπηλός μέσα σ’ αυτό το φαντεζί σκηνικό; Τι «λέει» με τον τρόπο Του; Ποιος είναι τέλος πάντων; Για εκείνους τότε είναι απόγονος του Δαβίδ και Βασιλιάς και Λυτρωτής τους, γι’ αυτό φωνάζουν τα παιδιά «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος».

Αφήνοντας εκείνους τότε, εμείς σήμερα πώς άραγε Τον βλέπουμε στην τωρινή πραγματικότητα;

Επειδή τα θέματα δεν είναι συνήθως όπως φαίνονται έρχεται να μας διαφωτίσει ο προφήτης περιγράφοντάς Τον, ως «κρίσιν εἰς φῶς ἐθνῶν», δηλαδή νομοθεσία – ιατρική που θα είναι φως εθνών. Λέει σε μας ο Ησαΐας: «Μη φοβάστε ονειδισμούς ανθρώπων και μη κάμπτεσθε από την αγωνία απόρριψης». Ο άνθρωπος πάνω στο γάιδαρο δεν είναι ένα απλό άτομο, μια μοναχική φιγούρα. Είναι η φανέρωση της Εικόνας του Θεού του Αοράτου, κατά την οποία είμαστε όλοι φτιαγμένοι. Είναι Αυτός που έφτιαξε το σύμπαν και του δίνει νόημα. Ακριβώς Αυτός δεν φοβάται ονειδισμούς ανθρώπων και από την απόρριψη δεν κάμπτεται.

Ο Θεός ξεκίνησε ένα σχέδιο αποκατάστασης της γέφυρας μεταξύ Θεού και ανθρώπων και το ξεκίνησε με τον Αβραάμ και το ολοκλήρωσε με τον Ιησού, γεφυρώνοντας το κενό. Οι περισσότερες θρησκείες προσπαθούν κάτι τέτοιο ρυθμίζοντας την κακή μας συμπεριφορά! Όμως η σχέση με τον Θεό δεν χτίζεται από το βίωμα δυσαρέσκειας από μια ανούσια ζωή, ούτε από την εμπειρία αδυναμίας των υλικών πραγμάτων να μας ικανοποιήσουν πραγματικά. Μπορεί να είναι άβολο κάτι τέτοιο για τα άτομα που νομίζουν–πιστεύουν, ότι ο κόσμος αποτελείται μόνο από υλικά πράγματα, αλλά οι χριστιανοί που αγαπούν Αυτόν τον παράξενο καβαλάρη ξέρουν ότι η δυστυχία δεν είναι δυσλειτουργικοί νευροδιαβιβαστές αλλά ένα σπασμένο πνεύμα–πρόσωπο, που χρειάζεται αποκατάσταση. Ο Χριστός είναι ιστορικά αληθινός αλλά το σημαντικότερο για τον καθένα μας μεταφυσικά αναγκαίος.

Όταν ο Χριστός μπαίνει στην πόλη ξέρει τι πρόκειται να του συμβεί. Δεν φοβάται ονειδισμούς ανθρώπων και δεν κάμπτεται από αγωνία απόρριψης. Ζητάει και από εμάς αυτή την ελευθερία. Χωρίς ελεύθερη επιλογή, παρά πᾶσαν ὀδύνην, δεν γίνεται θεραπεία. Έρχεται να θεραπεύσει το σπασμένο πνεύμα – πρόσωπό μας. Δεν γίνεται αν δεν αφεθούμε στα χέρια Του.

Εκείνοι τότε φώναζαν «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος». Αυτό πρέπει να λέμε και μεις, ξέροντας γιατί έρχεται!

Εκείνοι τότε έστρωσαν συμβολικά τα ρούχα τους στον δρόμο, θέτοντας υπό την κρίση Του την ζωή –ύπαρξή τους. «Εμείς που διαβάζουμε κάθε μέρος της ιστορίας αυτής υπό το πρίσμα του συνόλου, που πλέον γνωρίζουμε, πόσο είμαστε πρόθυμοι και έτοιμοι να παραμείνουμε στο πλευρό του Ιησού ακόμα και στην ατίμωσή Του, ψάλλοντες «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος»; Μακάρι κάτι τέτοιο να είναι η ειλικρινής ακλόνητη ομολογία μας στον χρόνο και στην αιωνιότητα μαζί Του. Λοιπόν, ας απλώσουμε μπροστά στα πόδια Του όχι μόνο τα ρούχα μας, αλλά και την ζωή μας ΟΛΟΚΛΗΡΗ (E. Varden).

Όλα τα γεγονότα που γιορτάζουμε είναι θεόσταλτα, σαν καλοί «εισβολείς», που μας ξυπνούν από την αυταπάτη ότι είμαστε καπετάνιοι στο πλοίο της ζωής μας, ενώ δεν είμαστε παρά ένας αμαρτωλός στο κατάστρωμα ενός πλοίου που ανήκει σε Άλλον! Όταν το συνειδητοποιήσουμε αλλάζουμε όχι απλώς γνώμη αλλά ζωή, κυριολεκτικώς μεταστρεφόμαστε, όχι επειδή μόλις παρακολουθήσαμε ένα εντυπωσιακό μαγικό σόου, αλλά επειδή «παρασυρθήκαμε» από μια Αφήγηση με απαιτήσεις, που φανερώνουν την γνησιότητά της, και μας ωθούν να απεκδυθούμε όχι μόνο τα «ρούχα» που φοράγαμε, αλλά την λάθος–«άρρωστη» ζωή μας.

Με ευχές για ένα όντως Πάσχα–Πέρασμα

Ο εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος

Αφήστε μια απάντηση