Τι είναι ο Θεός;..!

Μια σφαιρική θεώρηση του σπουδαιότερου ζητήματος της ανθρώπινης ύπαρξης-παρουσίας.

Ο κόσμος (σύμπαν-άνθρωπος) έχει Δημιουργό;

Οι πιθανές απαντήσεις είναι… άπειρες! Καθένας απαντά κατά τα δεδομένα του και το μυαλό του.

Από τον Βλάσιο Πασκάλ μέχρι τον… Dawkins “ἕκαστος τήν ὁδόν αὐτοῦ πορεύεται”. Ανα­ζητητές πολλοί και εξερευνητές πολλοί. Αθεϊστές, πιστοί και αγνωστικιστές συναγωνιζόμενοι. Οι μεν (πιστοί) κάμποσες φορές χωρίς μυαλό και με φανατισμό. Όμως και οι άλλοι (αθεϊστές) με ένα φανατισμό που τελικά… καταργεί το μυαλό. Οι αγνωστικιστές… τον Πόντιο Πιλάτο. “Νίπτω τάς χεῖρας μου”!

Ο θεός όμως είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει. Δεν χωράει άλ­λη εκλογή.

Τι γίνεται τελικά, έχει ή δεν έχει Δημιουργό ο κόσμος;

Οι απαντήσεις συνήθως «εξαντλούνται» στην προσπάθεια ερμηνείας του κόσμου συμπέρασμα της οποίας (προσπάθειας) είναι το ναιή το όχι στην ύπαρξη Δημιουργού. Ο «Νοήμων σχε­διασμός» ή το Big–Bang ή όποια άλλη θεωρία ερμηνείας του κό­σμου μπορεί να έχει στοιχεία αλήθειας ή να «ψεύδεται» εξ ολο­κλήρου. Πάντως όλες προσπαθούν να ερμηνεύσουν τον τρόπο δημιουργίας για να καταλήξουν από την έρευνα σε συμπέρα­σμα… αιτιολογικό του σύμπαντος.

Όμως η ίδια η ύπαρξη του κόσμου θέτει θέμα Δημιουργού, όχι ο τρόπος ύπαρξής του.

Αλλωστε, “οὐκ ἐλαττοῦται ἡ ἐπί τοῖς μεγίστοις ἔκπληξις, ἐπειδάν ὁ τρόπος καθ’ ὅν γίνεταί τι τῶν παραδόξων ἐξευρεθεῖ· (εἰ δέ μή ἀλλά τό γέ ἁπλοῦν τῆς πίστεως ἰσχυρότερον ἔστω τῶν λογικῶν ἀποδείξεων)” Μ. Βασίλειος: Ὁμιλία εἰς τήν Γένεσιν.

Οι φιλοσοφικοθεολογικές αγωνίες για την «απόδειξη της ύπαρξης του θεού» είναι απλώς μετακυλισματα του νου για να χορτάσει ή να στομώσει η απορία του μυαλού. Όμως, πλέον (εικοστός πρώτος αιώνας και μετά τον Φρόϋντ) ο άνθρωπος δεν εί­ναι μονοδιάστατος! Διανοητική «μαύρη τρύπα» που καταπίνει τα πάντα!

Ο άνθρωπος αποτελείται από καρδιά (= συνειδητό, ασυνεί­δητο, υποσυνείδητο/αυτογνωσία) και μυαλό («το εγώ κι ο εγκέ­φαλος του!»). Μπορεί κάλλιστα η καρδιά να έχει λόγους που το μυαλό αγνοεί. Είναι πλέον κοινός τόπος ότι οι πρώτες πληροφο­ρίες «εγγράφονται στον σκληρό δίσκο» της ανθρώπινης ύπαρξης όχι μέσω μυαλού, αλλά μέσω καρδιάς.

Το χάδι, ο μητρικός μαστός, η αίσθηση ασφάλειας από την αγκαλιά του πατέρα είναι βιώματα-γνώσεις προαπαιτούμενα για να υπάρξει υγιής και λογική ύπαρξη. Αν δεν υπάρξουν (όπως συμβαίνει σε κάποιους) τότε η διανοητική τους, εξ υστέρων, επε­ξήγηση και αποδόμηση (των τραυματικών εμπειριών), τις περισ­σότερες φορές, καθόλου δεν συμβάλλει στην κάλυψη της έλλει­ψης και στην αποκατάσταση του κενού. Ατυχώς δεν ξεπερνιέται κάθε ψυχολογικό μπλοκάρισμα με την λογική του κατανόηση.

Το ίδιο και στην πίστη!

Ξεκινάει ως υπαρξιακό βίωμα που χρειάζεται και λογική ταυτοποίηση.

Όμως κάθε μέρος, “καρδιά”-“μυαλό” έχει την δική του συμ­μετοχή και το υγιές είναι να συναπαρτίζουν ενιαίο σύνολο, όχι διελκυστίνδα! Κάθε μέρος προσφέρει τα δικά του και γνωρίζει τις αδυναμίες του. Το μυαλό δεν μπορεί να περιγράψει το βίωμα και η καρδιά δεν γίνεται να παρουσιάσει το περιεχόμενο της.

Εκ παραλλήλου “μια πίστη που δεν αμφιβάλλει είναι πεθα­μένη πίστη” λέει ο Βλάσιος Πασκάλ. Είναι διανοητικό ιδεολόγη­μα παραδοχής, δεν είναι βίωμα σχέσης!

Οι “αποδείξεις” για την ύπαρξη του Θεού μπορεί να λει­τουργούν για κάποιους (ως έναυσμα), για τους περισσότερους όμως καθόλου (πλέον) δεν είναι χρήσιμες. Αντίθετα, συντείνουν στην γενική τοποθέτηση απόρριψης του Θεού, αφού και μ’ αυτές “καταντάει” η πίστη διανοητική ακροβασία..!