Τρεις προσευχές με τρεις λέξεις(!)
για να μεταμορφωθεί η μέρα μας!
Ο Θεός είναι πάντα κοντά μας και δεν παύει ποτέ να μιλάει στις καρδιές μας. Αλλά παγιδευμένοι στη φασαρία της καθημερινότητάς μας, δεν τον ακούμε και συχνά ξεχνάμε την παρουσία του. Κι όμως, ο Θεός είναι ο Δημιουργός μας και ο Πατέρας μας. Το να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν σημαίνει να συνομιλούμε μαζί Του, να έχουμε προσωπική σχέση μαζί Του και να μεγαλώνουμε στην πίστη καθώς η σχέση αυτή αναπτύσσεται.
Ενώ η Εκκλησία είναι γεμάτη από υπέροχες προσευχές δοξολογίας και ευχαριστίας, είναι επίσης δυνατό να χρησιμοποιούμε απλές λέξεις για να απευθυνθούμε στον Κύριο: «Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να προσφέρω σε Σένα την ημέρα μου», «Κύριε Ιησού Χριστέ, θέλω να είσαι παρών στη ζωή μου» ή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησέ με» ή ακόμα και απλά… “Αββά”.!!
Ακολουθούν τρεις γρήγορες προσευχές τριών μόνο λέξεων που μπορούν να μεταμορφώσουν την ημέρα μας όταν τα πράγματα της μέρας μας γίνονται αγχωτικά ή δύσκολα.
«Θεέ μου, λυπήσου με»
Το έλεος είναι η αγάπη που συγχωρεί, που μας διδάσκει όχι μόνο να δίνουμε, αλλά και να λαμβάνουμε συγχώρεση. Το έλεος είναι η μόνη απάντηση που αφοπλίζει τη βία, το μίσος και την αμαρτία. Όταν τα πράγματα πάνε στραβά στη ζωή μας, η επίκληση του ελέους του Θεού μπορεί να αποτελέσει μεγάλη βοήθεια. Το έλεος αποκαλύπτει τη φροντίδα με την οποία ο Πατέρας περιβάλλει τα παιδιά του: Ο Θεός ακούει με προσοχή και ό,τι αναδύεται από την καρδιά του ανθρώπου, το οποίο προκαλεί σ’ Αυτόν μια σχεδόν μητρική προσοχή. Ο άνθρωπος μπορεί τότε να δεχτεί να δει τη δυστυχία, τη φτώχεια, τη στενότητα της ζωής του.
«Σε εμπιστεύομαι, Κύριε»
Ο Χριστός αγαπά όλους τους ανθρώπους χωρίς καταδίκη ή κρίση. Απολύτως. «Δεν ήρθα να κρίνω τον κόσμο αλλά να σώσω τον κόσμο». Είναι αυτή η άνευ όρων αγάπη Του, που ανακαλεί αυτή η όμορφη προσευχή «Σε εμπιστεύομαι, Κύριε». Είναι η ίδια κραυγή της καρδιάς που συναντάμε στην προσευχή εγκατάλειψης, πριν τον μαρτυρικό θάνατό του, του πατρός Charles de Foucauld: «Πάτερ, εγκαταλείπω τον εαυτό μου σε σένα, κάνε μαζί μου ό,τι θέλεις».
«Μίλα, Κύριε, ο δούλος σου ακούει» (Α΄ Βασ., 3, 9).
Με αυτά τα λόγια απάντησε στον Κύριο ο Σαμουήλ, ο υπηρέτης του ιερέα Ηλί. Αυτή η προσευχή εγκατάλειψης είναι η προσευχή κάθε χριστιανού που επιθυμεί να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία του Κυρίου, μια υπηρεσία που ξεκινά με την ακρόαση.
Δεν είναι εύκολο να ανταποκρινόμαστε στις κλήσεις του Θεού με εμπιστοσύνη σε καθημερινή βάση. Αλλά αυτές οι προσευχές μπορεί να βοηθήσουν, στο βαθμό που δίνουν το κλειδί της αυτοπαράδοσης. Τρεις φορές ο Κύριος καλεί τον Σαμουήλ, τον υπηρέτη του ιερέα Ηλί, αλλά το αγόρι στρέφεται προς τον προϊστάμενό του. Κάθε φορά, το αγόρι απαντά στον ιερέα Ηλί «Εδώ είμαι», χωρίς να καταλαβαίνει ότι είναι ο Θεός που τον καλεί. Τελικά, ο ιερέας ήταν αυτός που έμαθε στον νεαρό Σαμουήλ αυτή την προσευχή· ο Ηλί κατάλαβε ότι ο Κύριος ήταν αυτός που καλούσε το αγόρι και του είπε: «Πήγαινε πίσω στο κρεβάτι και αν σε καλέσει, θα πεις: “Μίλα, Κύριε, ο δούλος σου ακούει”» (1 Σ, 3, 9).
Αυτά τα τρία μικρά λόγια αυτοπαράδοσης είναι πολύ συγκινητικά: Ο Σαμουήλ συμφώνησε να ξυπνήσει από τον ύπνο του αρκετές φορές.
«Αφήστε τον εαυτό σας να ξυπνήσει από τον ύπνο»!
Αυτό το απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη μας διδάσκει επίσης ότι ο άνθρωπος χρειάζεται κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό του για να ακούσει τη φωνή του Θεού. Ένας φίλος, ένας συγγενής, ένας θρησκευόμενος, είναι άνθρωποι που βοηθούν τους χριστιανούς να διακρίνουν την κλήση τους, όποια κι αν είναι αυτή.
Τελικά, ήταν στη μέση της νύχτας που ο Θεός κάλεσε τον Σαμουήλ στην υπηρεσία του. Τώρα, όλοι μοιάζουμε λίγο με τον Σαμουήλ. Ο καθένας μας χρειάζεται να ξυπνήσει από τον ύπνο, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Μπορούμε όλοι να αναρωτηθούμε από ποιον ύπνο πρέπει να ξυπνήσουμε για να ακολουθήσουμε τον Θεό. Ας πούμε λοιπόν αυτά τα λόγια στον Θεό μέσα στη “νύχτα” μας: «Μίλα, Κύριε, ο δούλος σου ακούει».
Είναι καλύτερα να προσεύχεστε το πρωί ή το βράδυ;
Δεν χρειάζεται να διαλέξουμε μεταξύ πρωινού και απογεύματος! Ο Θεός μας περιμένει το πρωί και το βράδυ!
Γιατί να θέσω αυτή την ερώτηση; Η απάντηση είναι τόσο προφανής. Είναι πρωί και βράδυ, μεσημέρι και απόγευμα, με λίγα λόγια, κάθε ώρα κατάλληλη για προσευχή. Αυτό δεν μας δίδαξε ο Ιησούς όταν μας κάλεσε να προσευχόμαστε αδιάλειπτα;
Αυτό είναι το πρώτο παράδοξο! Ο πρώτος λόγος ενοχής, ο πρώτος λόγος έντασης!. Είναι αλήθεια. Πώς μπορούμε να υπακούσουμε σε αυτή την εντολή του Ιησού που μας ζητάει ταυτόχρονα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να εργαστούμε, να φροντίσουμε την οικογένειά μας και τους άλλους, αλλά και να προσευχόμαστε πάντα; Ο Θεός είναι ο Δημιουργός και Πατέρας μας. Ως πλάσματα και παιδιά του Θεού, καλούμαστε να επιστρέψουμε στον Πατέρα μας ό,τι του αναλογεί.
Αλλά τι οφείλεται εκ μέρους μας προς τον Θεό στην πραγματικότητα; Δεν λέει ο Άγιος Ιγνάτιος ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να αγαπά και εξ αυτού να δοξάζει, να σέβεται και να υπηρετεί τον Θεό; Αυτό ίσως εξακολουθεί να μην απαντά πλήρως στο ερώτημά μας! Για να αποφύγουμε την αβάσιμη υπερβολική ανησυχία ψευδούς τελειότητας, η Εκκλησία, ακολουθώντας τα βήματα του Δασκάλου της, μας δείχνει τις βασικές αρχές που μπορούν να μας βοηθήσουν να τιμήσουμε τη σχέση μας με τον Θεό.
Να εμπιστευόμαστε την ημέρα μας στον Θεό το πρωί, να ευχαριστούμε τον Θεό και να ζητάμε συγχώρεση το βράδυ. Αυτό μας προτρέπει το Πνεύμα να κάνουμε μέσα στην καρδιά μας. Έτσι δεν χρειάζεται να διαλέξουμε ανάμεσα στο πρωί και το βράδυ. Ο Θεός μας περιμένει πάντοτε και το πρωί και το βράδυ.
Αλλά πόσο χρονικό διάστημα να προσεύχομαι;
Η σοφία και η εμπειρία της Εκκλησίας μάς δίνει έναν οδηγό αναλόγως των αντοχών μας και της “υπάρχουσας” καλής συνήθειας…! Πέντε λεπτά το πρωί, πέντε λεπτά το βράδυ ίσως είναι μια αρχή. Για όσους δεν έχουν συνηθίσει ακόμη, ένα Πάτερ Ημών και ένα Ἄξιον ἐστι το πρωί στα γόνατα, στα πόδια του κρεβατιού σας. Το βράδυ λίγο περισσότερο χρόνο για να ευχαριστήσετε και να ζητήσετε συγχώρεση. Το σημαντικό με τον Θεό είναι να μην αισθάνεστε ενοχές κάθε μέρα επειδή δεν αισθάνεστε έτοιμοι να το κάνετε. Είναι άλλο πράγμα να είμαστε τεμπέληδες στην πνευματική μας ζωή, αλλά δεν έχει νόημα να νιώθουμε αυτομαστιγούμενοι ανεπαρκείς κάθε μέρα. Στην πραγματικότητα, είναι πραγματική πρόκληση για τους ιερείς να προτρέπουν τους πιστούς να προσεύχονται, χωρίς αυτή η διδασκαλία να οδηγεί τους χριστιανούς στο να αισθάνονται ακόμη πιο ένοχοι. Ο μεγάλος ασκητής Ισαάκ ο Σύρος διδάσκει ότι: «Είναι μεγάλη παρρησία προς τον Χριστό, μια μικρή, σταθερή όμως, προσευχή»!
Ακούμε τον Θεό το πρωί και Τον ευχαριστούμε το βράδυ.
Αν το ερώτημα αφορά περισσότερο το «ποια είναι η καλύτερη ώρα για να αφιερώσετε στον Θεό;», η απάντηση είναι αρκετά απλή: Το πρωί αν θέλετε να ακούσετε τον Θεό και το βράδυ αν θέλετε να αφιερώσετε χρόνο για να Τον σκεφτείτε και να Τον ευχαριστήσετε. Στην πραγματικότητα, η πρωινή προσευχή μας επιτρέπει να έχουμε μια ετοιμότητα της καρδιάς και του νου που είναι πιο δύσκολο να έχουμε το βράδυ. Ακόμα κι αν δεν είμαστε πάντα ξύπνιοι, νιώθουμε χαρά που δίνουμε αυτή την πρώτη στιγμή της μέρας μας, που Εκείνος μας χαρίζει, στον Θεό. Τρέφοντας επίσης τον εαυτό μας με τον Λόγο του Θεού, δίνουμε στον Θεό την ευκαιρία να μας διαφωτίσει για όσα πρέπει να κάνουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας.
Προσευχόμαστε με τον Λόγο του Θεού.
Η προσευχή είναι καλή, αλλά η προσευχή με τον Λόγο του Θεού είναι ακόμη καλύτερη. Μας επιτρέπει να αντικειμενοποιήσουμε τη σχέση μας με τον Θεό ακούγοντας τι μας λέει μέσω του Ζωντανού Λόγου του. Είναι καλή ιδέα να τελειώσετε την πρωινή σας προσευχή με μια απόφαση. Δεκαπέντε με είκοσι λεπτά το πρωί μπορεί να φαίνονται πολύς χρόνος, αλλά όσοι το βιώνουν γνωρίζουν την αξία του. Ένα άλλο πλεονέκτημα της πρωινής προσευχής είναι ότι αν θέλουμε να είμαστε πιστοί σε αυτή την πρωινή προσευχή, θα μας βοηθήσει να πέσουμε πιο γρήγορα για ύπνο το βράδυ.
Το βράδυ, είναι μια διαφορετική ιστορία. Είναι πιο απλή και πιο σύντομη. Φυσικά, πάντα θα υπάρχουν εξαιρέσεις. Από καιρό σε καιρό είναι καλό να αφιερώνουμε τα βράδια στον Θεό. Βραδιές προσευχής και λατρείας. Δίνουν νέο τόνο, χαρά και πνοή σε όλη μας την ζωή και φυσικά και στην πνευματική μας ζωή.
Αν επιστρέψουμε στην αρχική ερώτηση, η απάντηση είναι απλή: Ανεξαρτήτως πρωινά και βράδια. Ο χρόνος που αφιερώνουμε είναι ένα άλλο θέμα, όπως είπαμε, που «καθ’οδόν» σιγά-σιγά θα γίνει δείκτης της προσευχητικής πραγματικότητάς μας. Αλλά πάνω απ’ όλα, ας μην αισθανόμαστε ιδιότυπες εγωιστικές ενοχές για την πλημμελή εκτέλεση του καθήκοντος.
Θεματολογικές ετικέτες