Σήμερα γιορτάζουμε τον θάνατο μιας Γιαγιάς.
Ένας ηλικιωμένος άνθρωπος πέθανε. Εν προκειμένω, έστω κι αν πρόκειται για την Παναγία, ήταν ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Βεβαίως η ποιότητα είναι προσωπική και όχι των συνθηκών! Δεν είναι της ηλικίας αλλά της καταστάσεως την οποία κανείς κουβαλάει στην καρδιά του. Ο σημερινός θάνατος αυτής της γιαγιάς της Παναγίας, για μας τους χριστιανούς αναζωπυρώνει την πίστη.
Όλοι οι άνθρωποι θα πεθάνουμε, και οι ηλικιωμένοι έχουν συνδυασμένο ηλικιακά ως φυσικό επακόλουθο και συνέπεια τον θάνατο. Ο θάνατος βέβαια συναρτάται με τα γεράματα, αλλά αυτό δεν τον κάνει να μην είναι και απρόσκλητος επισκέπτης και σε άλλες ηλικιακές φάσεις. Στα συνήθη φυσικά δεδομένα της ζωής, ένας άνθρωπος που κλείνει τον βιολογικό του κύκλο, κλείνει και την ζωή του· πεθαίνει, όπως λέμε. Ο σημερινός άνθρωπος αναζωπυρώνει για μας τους χριστιανούς την πίστη. Πώς αναζωπυρώνει την πίστη, σε μας τους χριστιανούς, ο θάνατος της Παναγίας; Με τα αξιολογικά της κριτήρια και με την ποιότητα του τρόπου της ζωής της. Δηλαδή; Καίγοντας τον εγωισμό μας. Κινητοποιώντας μας σε αγάπη.
Πώς κανείς μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Να «κάψει» τον εγωισμό του, να κινητοποιηθεί σε αγάπη.
Ο Χριστός με το Ευαγγέλιο έφερε την καλή είδηση της αγάπης του Θεού για τον καθένα μας. Ευαγγέλιο σημαίνει ευχάριστα νέα, καλή είδηση. Με το Ευαγγέλιο ποτέ τα πράγματα δεν είναι και δεν μένουν ίδια. Όταν το Ευαγγέλιο ζωντανεύει μέσ’ στην καρδιά κάποιου, της Παναγίας εν προκειμένω που γιορτάζουμε, την δική μου, της δικής σας, του καθενός, του αυριανού που δεν έχει ακούσει ακόμα τίποτα για τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, τότε η ύπαρξη του ανθρώπου ζεσταίνεται με την αγάπη, καίει την εγωκεντρική διάθεση, φωτίζει τα λάθη, και καταναλώνει τα ψέμματα της ζωής που μας υποδουλώνουν. Ας μη φοβόμαστε να το αναγνωρίσουμε και να το ομολογήσουμε. Ένα σωρό ψέμματα ζωής μάς υποδουλώνουν και τα υπηρετούμε. Ψεύτικες σχέσεις. Ψεύτικες αξιολογήσεις. Ψεύτικα κριτήρια. Ψεύτικος εαυτός. Ψεύτικη καρδιά. Ψεύτικη ζωή. Όταν όμως έρθει ο Χριστός μέσ’ στην καρδιά του ανθρώπου, γεμίζει η καρδιά αγάπη, φωτίζονται τα λάθη και καταναλώνονται τα ψέμματα της ζωής μας.
Μέσα σε όλα αυτά τα καλά υπάρχει ένας κίνδυνος, ακόμα και για την γιορτή που κάνουμε, ότι μπορεί να είναι τυπική! Υπάρχει ο κίνδυνος, που λέει ο Αυγουστίνος: «Φοβάμαι ότι ο Χριστός θα περάσει δίπλα μου και δεν θα τον προσέξω». Αυτός είναι πάντοτε ένας μεγάλος κίνδυνος. Να είμαστε τόσο γοητευμένοι με τον εαυτό μας, να βρισκόμαστε σε τέτοια αυτάρεσκη διάθεση και τόσο μεγάλο αυτοερωτισμό, που όποιος και να περνάει δίπλα μας, απ’ τον οποιοδήποτε άνθρωπο μέχρι τον Θεό, να μας είναι αδιάφορη υπόθεση. Όμως, αν κάποιος έχει κοφτερό μυαλό και κοφτερό μάτι, και όλοι καμαρώνουμε ότι έχουμε κι απ’ τα δύο (ακόμα και όταν ούτε κατ’ ελάχιστον δεν μας… βρίσκονται!) αντιλαμβάνεται το αθέατο και τον Αθέατο! Αντιλαμβάνεται αυτά που δεν βλέπει και αντιλαμβάνεται Αυτόν που δεν βλέπει. Από εκεί ξεκινάει και γεννιέται η πίστη. Όταν αντιληφθεί κάποιος Τον αθέατο και το αθέατο. Τότε αρχίζουν τα πράγματα και μπαίνουν σε άλλη βάση. Τότε ο άνθρωπος δεν έχει δυσκολία να διακινδυνέψει την ύπαρξή του. Λύνει τους κόμπους που τον δένουν σε όποιο «βρώμικο λιμάνι». (Για να φύγεις από το λιμάνι πρέπει να λύσεις όλα τα σχοινιά.) Όταν συνειδητοποιήσεις τον Αθέατο, που μας δείχνει με την Κοίμησή της αυτή η Γιαγιά, που γιορτάζουμε σήμερα, τότε λύνεις όλα τα σχοινιά και φεύγεις.
Αδελφοί μου, η Παναγία μας διδάσκει ότι: «Είμαστε μαθητευόμενοι στη ζωή, που μέσα σε χιλιάδες δυσκολίες μαθαίνουμε τα δώρα του Θεού, αποδεχόμενοι την ευθύνη να τα μοιραστούμε». Προσέξτε: «Μαθαίνουμε τα δώρα του Θεού, αποδεχόμενοι την ευθύνη να τα μοιραστούμε». Εμείς, αντίθετα, πολλές φορές βουλιάζουμε σε μια έπαρση και αφελέστατα θέλουμε να σταματήσουμε τον χρόνο θέλοντας να έχουμε αιώνια νεότητα, απεριόριστο πλούτο και εξουσία. Και επειδή αυτά δεν έρχονται φυσικά, πολλές φορές δεν τα ψάχνουμε απλώς, αλλά μπαίνουμε και σε μια παραληρηματική αγωνία γι’ αυτά. Μπαίνουμε σε μια αγωνία η οποία στο τέλος μας διαλύει σαν πρόσωπα και σαν υπάρξεις. Και ας μη συζητήσουμε για τις σχέσεις. Αυτονοήτως η ποιότητα που έχουμε γεννάει ανάλογης ποιότητας σχέσεις.
Η ύπαρξή μας, μάς λέει η Παναγία, είναι περίοδος μύησης σε μια πληρότητα ζωής που βρίσκει ολοκλήρωση μονάχα με τον Θεό. Ο χρόνος περνάει γρήγορα στην ανθρώπινη ζωή και αυτό δεν είναι απειλή· είναι υπόσχεση. Δεν είναι απειλή επικρεμάμενη! Τα ανθρώπινα γηρατειά, (αν ο άνθρωπος χρησιμοποιήσει ολόκληρη την ζωή του με τον τρόπο που περιέγραψε η Παναγία), τα γηρατειά ξαναβρίσκουν το βλέμμα της πίστης. Βλέπουν τα πράγματα ουσιαστικά και βαθειά. Καταλαβαίνουν αυτό που έλεγε η Παναγία στους αποστόλους: «Πρέπει να προσευχόμαστε πάντα, ακόμη κι όταν όλα φαίνονται μάταια. Όταν ο Θεός φαίνεται να είναι κουφός και μουγγός. Ακόμα και όταν φαίνεται σε μας ότι χάνουμε τον χρόνο μας». Ακόμη κι όταν ο ουρανός είναι κλειστός, ο χριστιανός δεν πρέπει να σταματάει να προσεύχεται. Γιατί; Γιατί αλλιώς δεν θα μάθει ποτέ να βλέπει «μακριά και με οξυδέρκεια». Θα κοιτάζει μονάχα αυτό που τον πιέζει και τελικώς τον εαυτό του! Κανέναν άλλον. Τα γηρατειά, επαναλαμβάνω αυτό που έλεγε η Παναγία, ξαναβρίσκουν το βάθος του βλέμματος της πίστης.
Πριν πεθάνει η Παναγία συνάντησε τους Αποστόλους, όσους ζούσαν, και τους είπε την εξής διδασκαλία: Η εδώ ζωή είναι ένα πανηγύρι! Πας στο πανηγύρι για να ψωνίσεις ό,τι χρειάζεσαι. Ένα παζάρι είναι. Δεν χτίζεις στο παζάρι. Δεν θεωρείς μόνιμη κατάσταση το παζάρι. Το παζάρι το αξιολογείς ως ευκαιρία. Παίρνεις ό,τι χρειάζεσαι και γυρνάς στο σπίτι σου. Ο χρόνος περνάει… Τα γηρατειά όπως είπαμε δεν είναι απειλή. Είναι υπόσχεση. Το μήνυμα της Παναγίας και όλων των ανθρώπων που είναι ηλικιωμένοι και σκέφτονται είναι η μεγαλειώδης επισήμανση και φανέρωση ότι: «Το καλύτερο έρχεται». Αυτό μας λέει η Παναγία σήμερα, αυτό γιορτάζουμε σήμερα με τον θάνατό της, ότι «το καλύτερο έρχεται». Εμείς κλείσαμε το καλό και το καλύτερο μέσα σ’ αυτά που βλέπουμε. Πάθαμε αυτό που λέει ο ποιητής: «Μέσα στον υπνόσακο των ορατών η αιχμαλωσία μου»! Έχουμε έναν υπνόσακο, ένα sleeping bag μέσα στα όρια του οποίου εξαντλείται-τερματίζεται η ματιά μας και τα κλείνουμε όλα εκεί μέσα. Όταν κλείσεις όλον τον κόσμο μέσα στον υπνόσακο των ορατών, δεν μπορείς να καταλάβεις αυτό που λέει η Παναγία ότι «το καλύτερο έρχεται».
Με τις ευχές της να συνειδητοποιήσουμε τα πράγματα, να αφήσουμε το Ευαγγέλιο να αναδιατάξει τις αξιολογήσεις της ζωής μας και να καταλάβουμε τι θα πρέπει να αγοράσουμε από τούτο το παζάρι που λέγεται ζωή, που όταν τελειώσει «έρχεται το καλύτερο»!!
Θεματολογικές ετικέτες