Οι άνθρωποι «γεφύρωσαν» το ύψος στο χώρο «ανακαλύπτοντας» την σκάλα (κλίμακα) με βαθμιδωτά πατήματα, που έχουν μικρή απόσταση μεταξύ τους ώστε να είναι προσβάσιμα στην κίνηση των ανθρώπινων ποδιών. Έτσι χρησιμοποιώντας κανείς μια κινητή ή μια μόνιμη σκάλα – κλίμακα μπορεί να ανεβαίνει σε υψηλά και πολλές φορές υψηλότατα επίπεδα.
Η υμνογραφία της Εκκλησίας μας ονομάζει την Παναγία «Κλίμακα», που οδηγεί αυτούς που το επιθυμούν και το «περπατάνε», στον ουρανό! Η εικόνα έχει ληφθεί από την κλίμακα του Ιακώβ, από το 28ο κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου της Αγ. Γραφής (Γέν. 28, 10-22), όπου ο Ιακώβ «βλέπει» μια σκάλα που ανεβοκατεβαίνουν άγγελοι και στο κεφαλόσκαλό της «κάθεται» ο Θεός.
Η Παναγία έγινε και είναι η σκάλα και η γέφυρα πρόσβασής μας στον Θεό. Όπως κάθε σκάλα, έχει πρώτο σκαλοπάτι και τελευταίο σκαλοπάτι! Κάθε σκαλοπάτι «απαιτεί» τον δικό του κόπο ανόδου σ’ αυτό, αλλά «αποζημιώνει» και με την δική του… «θέα». Σε κάθε σκαλοπάτι, που ανερχόμαστε, η θέα μεγαλώνει. Κάθε σκαλοπάτι, δηλαδή, έχει τη δική του συνθήκη και είναι η απαραίτητη προϋπόθεση ανόδου στο επόμενο. Όταν αρχίζω να ανεβαίνω μια σκάλα δεν σημαίνει καθόλου ότι δια μιας φτάνω στο τελευταίο σκαλοπάτι! Απλώς αρχίζω, που όμως χωρίς αυτή την… απλή αρχή δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να φτάσω στο κεφαλόσκαλο. Αυτός ο τρόπος διαδρομής αφορά και ισχύει και για όλες τις αρετές αλλά και για σύνολη την πορεία μας προς τον Θεό!
Είναι απολύτως βέβαιο ότι ο Θεός δωρίζει στους ανθρώπους ΜΟΝΟΝ ουράνιες κλίμακες, ΠΟΤΕ ανελκυστήρες. Η απόφασή μας «δοκιμάζεται» (και ενισχύεται βεβαίως) από την κατάκτηση κάθε σκαλοπατιού. Ο Θεός ενισχύει την προσπάθειά μας, δεν μας υποκαθιστά. Και ανθρωπίνως και λογικά, όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουμε ότι: Ό,τι αξίζει – κοστίζει.
Πολλές φορές απατάμε τον εαυτό μας αξιολογώντας κάθε ευχάριστο και εύκολο ως αποδεκτό. Αντίθετα κάθε αληθινό και δύσκολο, το θέτουμε υπό αμφισβήτηση! Όμως, για τα καίρια και ουσιώδη απαιτείται ειλικρίνεια, διάθεση θυσίας και προσπάθεια να τα φτάσουμε, όχι ως αυτοκαταξίωση, αλλά ως αυτονόητη κίνηση αγάπης.
Αγαπώ σημαίνει, ακούω, θυσιάζω, ελευθερώνομαι. Ακούω δηλαδή Τον αγαπημένο με διάθεση θυσίας και προσαρμογής μου στο θέλημά Του. Θυσιάζω τις επιθυμίες μου, που με εγκλωβίζουν στις εγωκεντρικές αυταπάτες μου, και ελευθερώνομαι από δεσμά που εμποδίζουν την πορεία ανόδου στην κλίμακα που οδηγεί στον Θεό! Το τελευταίο σημαίνει ότι έχω καταλάβει ότι η αγάπη είναι η ασφαλής διαδρομή γνώσης του εαυτού μου και γνωριμίας με τον Χριστό.
Όπως γράφει και αυτός ακόμα ο Σ. Φρόϋντ στον Ναρκισσισμό του: «Πρέπει να αρχίσει κανείς να αγαπά για να μην αρρωστήσει»!!!
Η Παναγία αγαπούσε ολοκάρδια και ολόψυχα όλα της τα παιδιά (τον Χριστό και τον καθένα από μας) και εξέχεε προς τα έξω μια αγάπη που φανέρωνε την δική της υγεία και δίδασκε τους αγαπημένους της τον τρόπο απόκτησής της (της αγάπης). Τον τρόπο ανόδου της κλίμακας των αρετών με την προσευχή, την νηστεία, την καλωσύνη, την θυσία.
Αρετές δεν είναι απλώς η άνοδος στα απαιτούμενα σκαλοπάτια, πράγμα που θα μας ξεχωρίζει (κάνοντάς μας «ψηλότερους») από τους αδελφούς μας, αλλά είναι η απόφασή μας να μη μείνουμε στην αρρώστια του τέλματός μας και να αναλάβουμε τον κόπο να αληθεύει η ζωή μας και να… βλέπει μακρύτερα και όχι από την κοντόθωρη προοπτική… «του σκουληκιού της λάσπης». Αρετές είναι η απόκτηση αλήθειας και ελευθερίας. Η ζωή της Παναγίας ήταν ταυτισμένη με την αλήθεια (υπακοή στο θέλημα του Θεού) και την ελευθερία (παρθενία, όχι ως στερητική απαγόρευση, αλλά ως ελευθερία αγάπης όλων).
Η Παναγία μάς μαθαίνει ότι ο Χριστός δεν είναι χρήσιμη σκλαβιά, αλλά υγιής απεραντοσύνη. Ότι Τον αγαπάμε, όχι επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, ούτε επειδή είναι αρκετά δυνατός και ικανός να κάνει την σκλαβιά μας συμφέρουσα!!
Η Παναγία μ’ αυτή την υγιά απεραντοσύνη έγινε Πλατυτέρα των Ουρανών! Χώρεσε τον Χριστό και η καρδιά της δεν έχει πλέον όρια και χωράει τον καθένα! (Και αυτούς που την βλαστημούν…!!)
Η Εκκλησία του Χριστού διδάσκει ότι η καρδιά της Παναγίας έγινε και είναι: «Κήπος Χαρίτων»! Δηλαδή κήπος γεμάτος ομορφιές. Πανέμορφο λιβάδι. Πάντερπνο περιβόλι. Φυσικά έγινε όλα αυτά γιατί κατάλαβε ότι ο άνθρωπος υγιαίνει με τις αρετές του Χριστού και ομορφαίνει από την αλήθεια που αυτές οι αρετές τού φέρνουν, σε αντίθεση με την αμαρτία που ρημάζει την ψυχή και την κάνει έρημο που μάλιστα σε «πνίγει»… όταν σηκωθεί ο οποιοσδήποτε άνεμος!
Οι σοφοί της Ανατολής διηγούνται μια όμορφη ιστορία που λέει ότι και οι σημερινές έρημες περιοχές της Ανατολής και της Αφρικής ήταν κήποι πράσινοι και πανέμορφοι, όταν βγήκαν απ’ τα χέρια του Θεού. Ο Θεός, λοιπόν, τότε είπε στους ανθρώπους που έβαλε να κατοικούν σ’ αυτούς τους κήπους ότι: Προσέξτε. Αν ζείτε σωστά θα απολαμβάνετε αυτή την ομορφιά, αν όμως αρχίσετε να αμαρτάνετε… κάθε σας αμαρτία θα είναι ένας κόκκος άμμου, που θα πέφτει σ’ αυτούς τους όμορφους κήπους και αν αυτό συνεχιστεί επί μακρόν τότε θα ερημώσουν…! Οι άνθρωποι όμως μέσα στις αυταπάτες της έλλειψης εμπιστοσύνης – πίστεως και της ανοησίας θεώρησαν ότι είναι πολύ μικρή υπόθεση ένας κόκκος άμμου για να… αλλάξει την πραγματικότητα!
Κάθε σκάλα έχει πολλά σκαλοπάτια, καθένα απ’ τα οποία είναι μικρή – στοιχειώδης άνοδος! Κάθε κόκκος άμμου είναι κάτι το ελάχιστο! Τα μικρά σκαλοπάτια οδηγούν στον Θεό και μικροί κόκκοι άμμου… στην κόλαση.
Η Παναγία μάς έδειξε σε τι… άθλημα αξίζει να επιδοθούμε.
Θεματολογικές ετικέτες