William Newton
Γράφοντας για τους μάρτυρες βρίσκομαι μπροστά σε μία πρόκληση, όταν αναλογίζομαι τις δικές μου πολυάριθμες απιστίες προς τον Κύριο, ακόμα και κάτω από τις πιο ασήμαντες κοινωνικές πιέσεις! Για να χρησιμοποιήσω μία αγγλική φράση, δεν μπορώ να «κρατάω το ίδιο καντήλι» (δηλαδή να είμαι ισάξιος) όπως αυτό που κρατάνε γίγαντες, όπως οι άγιοι Thomas More και Maximillian Kolbe. Και συγχρόνως, ενώ δεν μπορώ να είμαι ισάξιος, όσον αφορά την αντιστοίχηση με την πίστη τους, υπάρχει άλλος τρόπος με τον οποίο μπορώ! Η φράση «κρατάω το ίδιο καντήλι» προέρχεται από μία εποχή πριν τον ηλεκτρισμό ή το φωταέριο, όταν ένας ασκούμενος θα κράταγε ένα φως πάνω από την εργασία του δασκάλου του, έτσι ώστε να του φέγγει. Με την ελπίδα, ότι εκείνος, και οι υπόλοιποι ασκούμενοι, μ’ αυτή την συμμετοχή μπορεί να μάθαιναν και να μιμούνταν. Αυτό μπορώ οπωσδήποτε να το κάνω.
Για να το κάνω αυτό, σκοπεύω πρώτον να χρησιμοποιήσω ταυτόχρονα εικόνες και περιστατικά, και να εστιάσω περισσότερο στους μάρτυρες της σύγχρονης εποχής. Είναι πολύ σημαντικό να προσωποποιήσω την ιστορία των μαρτύρων, ειδικά επειδή τόσοι πολλοί από εκείνους που πέθαναν για την πίστη στο παρελθόν, τα προηγούμενα εκατοντάδες χρόνια, είναι «δίχως πρόσωπο και ιστορία». Αυτό σίγουρα ίσχυσε σε μία εποχή όπου η δύναμη της πολιτείας είχε γίνει τόσο πιεστική που μπορούσε (και συχνά το έκαναν) να κάνει τους ανθρώπους απλά να εξαφανιστούν. Όντως, στη Λατινική Αμερική υπάρχει μία τάξη ανθρώπων που αναφέρονται ως «οι εξαφανισμένοι».
Ο δεύτερος λόγος να «γίνουν πρόσωπα» βασίζεται στην σημαντική θέση που διατηρούν οι μάρτυρες (κάτω από τον Χριστό) ως, θα λέγαμε υπερβάλλοντας, συν-λυτρωτές! Φαίνεται στα λόγια του Τερτυλλιανού: «Το αίμα των μαρτύρων είναι ο σπόρος της Εκκλησίας». Ο Θεός θα μπορούσε, βέβαια, να μας σώσει δίχως να χρειάζεται να θυμόμαστε αυτά που Εκείνος έκανε για εμάς. Ωστόσο, προτιμάει να εργαστούμε… κατά μήκος των σπόρων της ανθρώπινης φύσης! Αυτό εννοούσε όταν μας έλεγε για την ανάμνησή Του. Την προαγωγή της σωτηρίας, από την ανάμνηση των λυτρωτικών έργων του Χριστού. Παρομοίως, μου φαίνεται, ότι ο Χριστός προάγει το συν-λυτρωτικό έργο των μαρτύρων, όταν εμείς θυμόμαστε αυτά που έκαναν. Αυτή είναι σαφώς η αιτία που οι Εκκλησίες (ορθά) κάνουν τόσο κόπο να καταγράψουν με ακρίβεια και λεπτομερώς την ιστορία των μαρτύρων.
Α. Τι είναι ένας μάρτυρας;
(Το παρακάτω κείμενο είναι κείμενο του π. Θεοδοσίου Μαρτζούχου)
Η πρώτη ερώτηση στην οποία πρέπει να απαντήσουμε είναι: «Τι είναι ακριβώς ένας μάρτυρας;».
Είναι αυτό που εννοεί η λέξη, όταν χρησιμοποιείται στα δικαστήρια! Είναι αυτός που βεβαιώνει για την αλήθεια. Αυτός που με τα λόγια του, αλλά πολύ περισσότερο με την ζωή του, φανερώνει στους αδελφούς του, την πραγματικότητα του Θεού, ως την μόνη πραγματικότητα (Ἐγώ εἰμι ὁ ὤν) χάριν της οποίας και από αγάπη για Αυτήν, θυσιάζει την βιολογική ζωή του, που στα μάτια των υπολοίπων αυτό (η βιολογική ζωή) φαντάζει ως η μόνη πραγματικότητα πάνω στην οποία είναι «γαντζωμένοι» όλοι. Έρχεται ο μάρτυρας και λέει ότι υπάρχει μια ζωή πέρα και περισσότερο από τους χτύπους της καρδιάς. Μια ζωή που έχει γενεσιουργό της αιτία τον Χριστό, από τον Οποίο και τροφοδοτείται, με μια αγάπη που όταν είναι υγιής, γεμίζει χαρά και γαλήνη το περιβάλλον της. Μια χαρά που όταν γεμίζει από αυτήν ο άνθρωπος, τότε «η χαρά της καρδιάς αυτού, θάνατον εμπαίζει», όπως γράφει ένας από τους πρώτους μάρτυρες, ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος.
Μάρτυρας είναι αυτή η ένσαρκη έκφραση αγάπης, που προσεύχεται για τους βασανιστές του, και ευλογεί αυτούς που τον βρίζουν και τον χτυπούν. Είναι αυτή η ποιότητα αγάπης που θεωρεί αδιανόητο το μίσος. Που ζητάει από όσους τον θυμούνται, και προσεύχονται για αυτόν: «Να μη μισούν τους βασανιστές όσοι τον αγαπούν! Αυτοί που μισούν τους δημίους χάριν των άλλων, ανοίγουν τον δρόμο στον διάβολο» (Hromadka, Τσεχοσλοβακία 1968).
Πρώτος μάρτυρας της Θεϊκής Πραγματικότητας είναι ο Χριστός, που συγχωρεί τους σταυρωτές του και παρακαλεί για «παραγραφή» (μή στήσης…) της αμαρτίας τους, τον Θεό Πατέρα, που είναι ΑΓΑΠΗ. Στην συνέχεια διάδοχοί Του μάρτυρες είναι, όλοι όσοι στους αιώνες Τον ακολούθησαν και μαρτύρησαν για να πιστοποιήσουν την αλήθεια του Προσώπου Του. Η αλήθεια σώζει-ολοκληρώνει, απαρτίζει, κάνει μόνιμα και αιώνια τα πρόσωπα. Η δαιμονική αντίρρηση έγκειται στην διαβολή αυτής της πραγματικότητας και στην υπαρξιακή καταπίεση των μαρτύρων, να μη ολοκληρώσουν αυτό που ξεκίνησαν. Να γίνουν ψευδείς και αφερέγγυοι μάρτυρες. Ψευδομάρτυρες. Διαπομπευτές της αλήθειας του Χριστού. Έχουμε τότε «να ενεργείται» το φοβερό μυστήριο της χαοτικής ανθρώπινης ακοσμίας, που πολλές φορές βασανιζόμενη αρνείται, ΟΜΩΣ και άλλες φορές, μας καταπλήττει με το απροσπέλαστο μυστήριο της μεταστροφής του εγκληματία και βασανιστή δημίου, μπροστά σε μια «ΑΓΑΠΗ κραταιά ως ο θάνατος»!!
Ο Χριστός, πριν μαρτυρήσει, επισήμανε διαπιστωτικά στους μαθητές την τραγική ανθρώπινη πραγματικότητα, ότι «το πνεύμα είναι πρόθυμο, αλλά η σάρκα ασθενής» και τους ενημέρωσε, ότι ο διάβολος ζητάει να τους λιώσει και να τους κάνει σκόνη, ανάμεσα σε πειρασμικές μυλόπετρες που συνθλιβούν αντιστάσεις! Τους διαβεβαίωσε ότι Αυτός παρακαλεί «ἵνα μή ἐγκλείπη ἡ πίστη σου» και ότι αυτό το κάνει για τον καθένα μας. Μετά από αυτό για μας μένει να αφουγκραστούμε την προτροπή Του, «γίνεσθε φρόνιμοι ὡς ὄφεις καί ἀκέραιοι ὡς περιστεραί» ξεκινώντας από το δεύτερο. Εργαζόμενοι να Του μοιάσουμε σε ακεραιότητα, ώστε να αποκτήσουμε, ουσιαστικής ταπείνωσης, φρόνηση και φρόνημα. Κάθε ψεύτικο (με τραπουλόχαρτα) κάστρο μας, ο Χριστός θα το γκρεμίζει εσκεμμένα και συνεχώς. Δεν θέλει (γιατί δε μας συμφέρει ουσιαστικά) να ζούμε με αυταπάτες. Αν δεν το κατανοήσουμε και επιμείνουμε, θα επιτρέψει για μας κάθε πτώση, από αμαρτίες μέχρι και άρνησή Του, προκειμένου έστω και έτσι και με αυτό τον τρόπο να γίνει κτήμα μας και να ομολογήσουμε την ευχαριστιακή διαπίστωση του Δαβίδ «ἀγαθόν μοι ὅτι ἐταπείνωσάς με, ὅπως ἂν μάθω τά δικαιώματά σου» (Ψαλμ. 118, 71).
Στην συνέχεια παρατίθενται κάποια πρόσωπα σύγχρονων Μαρτύρων που επιβεβαιώνουν τους παλαιούς μάρτυρες και ηρεμούν τις συνειδήσεις των σύγχρονων χριστιανών, να δεχθούν την διαχρονική αλήθεια της πίστεως και να χαρούν με την διπλή διαπίστωση:
α. Μακάριος ὅς ἔχει σπέρμα ἐν Σιών καί οἰκείους ἐν Ἱερουσαλήμ [Μακάριος (ευτυχής) όποιος έχει συγγενείς στην Βασιλεία του Θεού και φίλους στην Ιερουσαλήμ του Θεού]· και
β. Εἰ δοξάζεται ἕν μέλος συγχαίρει πάντα τά μέλη (Όταν φτάσει στην θέωση κάποιος απ’την χριστιανική κοινότητα, είναι γεμάτα χαρά και ευτυχία όλα τα μέλη της κοινότητας).
Ας τους παρακαλέσουμε να μη μας ξεχνούν εκεί στο επουράνιο Θυσιαστήριο-Σταυρό του Χριστού, που παρεδρεύουν, εμάς που θαλασσοπορούμε, όχι ανάμεσα σε δήμιους και κινδύνους σωματικών μαρτυρίων, αλλά, το χειρότερο, εν μέσω παγίδων του μυαλού μας (που μας στήνει ο διάβολος) θέλοντας να μας πείσει σαν φυλακισμένους κατάδικους, ότι όλα εξαντλούνται στους τοίχους του κελιού-μυαλού μας.
- π. Miguel Pro Juárez, θαν. 1927
Η Εκκλησία του Μεξικό είχε στιγματιστεί από τους πρωταγωνιστές της Μεξικάνικης επανάστασης ως μία αντιδραστική δύναμη και, ότι, ως τέτοια, καθοδηγούνταν υπόγεια. Τον Νοέμβριο του 1927 ο ίδιος π. Miguel συνελήφθη και εκτελέστηκε. Φαινομενικά όχι ως ιερέας, αλλά κάτω από ένα σαφώς παραπλανητικό πρόσχημα, ότι ήταν συνεργός στην απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου. Οι διώκτες του σχολαστικά κατέγραψαν την εκτέλεση του, και δημοσιοποίησαν εικόνες την επόμενη μέρα στα πρωτοσέλιδα κρατικών εφημερίδων. Ήλπιζαν να εκφοβίσουν την Εκκλησία, και τους υποστηρικτές της, για να υποταχτεί, αλλά όμως συνέβη το εντελώς αντίθετο. Τόσο έντοντα, που τελικά η έκδοση των φωτογραφιών ποινικοποιήθηκε!
Ο σατανάς και οι ακόλουθοι του ποτέ δεν κατάλαβαν εντελώς τις δυναμικές του μαρτυρίου. Ο συχνά έμμεσος χαρακτήρας της επίθεσης είναι απαραίτητο να τονιστεί. Κάτι παρόμοιο, και καθόλου λιγότερο βίαιο, συμβαίνει σήμερα στη Δύση. Μία επίθεση κατά μέτωπο στον Χριστιανισμό είναι σπάνια, αλλά οι Χριστιανοί συνήθως κατηγορούνται ότι είναι μη ανεκτικοί ή “μισαλλόδοξοι” (ιδιαίτερα σε σχέση με ζητήματα ηθικής) και μοιάζουν, κατ’ αυτόν τον τρόπο, με αταίριαστους πολίτες της σύγχρονης κοινωνίας.
Υπάρχει, βέβαια, κάποια αλήθεια στην αντεπαναστατική κατηγορία. Όταν μία κίνηση ξεκινήσει να αρνείται την έμφυτη αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου ή τον υπερφυσικό σκοπό της ανθρώπινης ζωής, τότε η Εκκλησία είναι αντεπαναστατική, και δυναμικά μάλιστα.
- π. Otto Neurerer, θαν. 1940
Τελικά, οφείλουμε να μην αυταπατόμαστε ότι το μίσος είναι απλά μία ανθρώπινη πραγματικότητα ή ότι απλώς προκύπτει εξ ιστορικών παραγόντων. Το μίσος που περιπλανιέται εναντίον των μαρτύρων, είναι συχνά έξω από κάθε αναλογία με οποιαδήποτε συνηθισμένη αισθητή επίθεση. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του Αυστριακού ιερέα Otto Neurerer. Εστάλη στο Νταχάου για να αντιταχθεί σε ένα γάμο μίας νεαρής κοπέλας και ενός Αξιωματικού των Ναζί. Στη φυλακή, συμφώνησε να βαπτίσει έναν άνδρα ο οποίος του το ζήτησε, παρόλο που υποπτεύθηκε, ότι ο άνδρας μπορεί να ήταν ένα ανδρείκελο. Ήταν υποχρέωση του ως ιερέας. Εξαιτίας αυτού, των σκότωσαν κρεμώντας τον ανάποδα (κάποιες αναφορές λένε ότι σταυρώθηκε), πεθαίνοντας τριάντα έξι ώρες αργότερα.
Μεταξύ των πλέον βάρβαρων μαρτυρίων ήταν εκείνα που υπέστησαν οι Ουκρανοί μάρτυρες του 1940 στα χέρια της μυστικής αστυνομίας της ΕΣΣΔ (NKVD). Αυτά συμπεριλάμβαναν τη σταύρωση, το ξεκοίλιασμα και το ζωντανό βράσιμο!!
Είχαμε πει ότι για το μαρτύριο πρέπει να υπάρχει σύγκρουση δύο ανθρωπίνων όντων. Πρέπει να προσθέσουμε ότι αυτό το δράμα επίσης περιλαμβάνει και δύο πνεύματα. Το Άγιο Πνεύμα που κινεί τον μάρτυρα, αλλά υπάρχει και το διαβολικό πνεύμα, στην υπηρεσία του τυράννου. Ο Απ. Παύλος μας υπενθυμίζει ότι «η πάλη μας δεν είναι εναντίον της σάρκας και του αίματος, αλλά εναντίον των κρατούντων, εναντίον των αρχών, εναντίον των δυνάμεων αυτού του σκοτεινού κόσμου και ενάντια στις πνευματικές δυνάμεις του κακού στο ουράνιο βασίλειο» (Εφ. 6, 12). Μέσα στο μαρτύριο, αυτή η πάντοτε παρούσα πραγματικότητα γίνεται αναντίρρητα ξεκάθαρη.
Β. Μαρτυρία της Πίστης
Όπως μπορεί να υπάρχει μαρτυρία της πίστης δίχως μαρτυρία μίσους, μπορεί να υπάρξει μίσος για την πίστη χωρίς την αντίστοιχη μαρτυρία. Ακόμα, για να μιλήσουμε εμείς για μαρτύριο, μίσος και μαρτυρία πρέπει να διασταυρωθούν σε κάποιο επίπεδο, και όχι απλά να τρέχουν παράλληλα. Αυτή η πάλη του μίσους και της μαρτυρίας υποδηλώνει επίσης, ότι ο μάρτυρας εκουσίως υπομένει τον θάνατο μαρτυρώντας την Πίστη. Το μαρτύριο περιλαμβάνει τον εκούσιο πόνο και την αποδοχή του θανάτου, χάριν της πίστης στο Χριστό ή χάριν άλλης πράξης αρετής, σχετικής με τον Θεό.
Αναλογιστείτε την περίπτωση των δεκατεσσάρων Χριστιανών, που πέθαναν στο βομβαρδισμό του Πάσχα στη Λαχώρη το 2016. Αυτά τα άτομα ήταν σαφώς στοχοποιημένοι ως χριστιανοί, που γιορτάζουν μία Χριστιανική γιορτή και ως «εχθροί» του Ισλάμ. Το μίσος είναι αδιαμφισβήτητο. Ωστόσο, δεν υπήρχε σαφής αίσθηση προσωπικής μαρτυρίας στο πρόσωπο του τυράννου, ούτε μπορούμε να εξακριβώσουμε ότι ο θάνατος για την πίστη (των κατοίκων) ήταν εκουσίως αποδεκτός.
- Βενέδικτος Daswa, θαν. 1990
Ο άγιος Βενέδικτος Daswa είναι παράδειγμα μάρτυρα ηθικής πληρότητας. Αυτός ο Νοτιοαφρικανός πατέρας οκτώ παιδιών, προπονούσε μία τοπική ομάδα στον «ελεύθερο του χρόνο». Όταν η ομάδα θέλησε να χρησιμοποιήσει πρακτικές δεισιδαιμονίας για να «βελτιώσουν τα αποτελέσματα τους», αρνήθηκε να συνεργαστεί και παραιτήθηκε, πηγαίνοντας να δημιουργήσει τη δική του ομάδα ως υπηρεσία προς την κοινότητα. Είχε δημιουργήσει όμως εχθρούς. Ένα απόγευμα, καθώς βοηθούσε ένα ηλικιωμένο πεζό να επιστρέψει στην οικογένεια του, περικυκλώθηκε από ένα εξαγριωμένο πλήθος και λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου.
Το μαρτύριο του, σε αυτή την περίπτωση, είναι ξεκάθαρο και η εμβέλεια του περιλαμβάνει τόσο το δόγμα όσο και την πράξη. Και ακόμα, μοιάζει δίκαιο να ειπωθεί ότι όλοι οι μάρτυρες τελικά πεθαίνουν για την πίστη στην Ανάσταση του Χριστού και χάριν εκείνων που ζουν μέσα σε Αυτόν. Το μαρτύριο τους λέει αυτό περίπου: «Μπορείτε να με σκοτώσετε, αλλά υπάρχει ένας Άλλος που αναστήθηκε από τους νεκρούς. Τοποθετώ την εμπιστοσύνη μου σε Αυτόν και στην υπόσχεση Του να με αναστήσει από τους νεκρούς. Δεν θα υποκύψω».
Γ. Συμμόρφωση προς τον Χριστό
Είναι ξεκάθαρο ότι τα σημαντικότερα κριτήρια για ένα μαρτύριο είναι η μαρτυρία μίσους και η μαρτυρία πίστης. Ωστόσο, με περισσότερη σκέψη καταδεικνύεται ότι οφείλουμε να προσθέσουμε σε αυτά άλλον ένα παράγοντα:
Συμμόρφωση προς τον Χριστό και στο Πάθος Του. Μπορούμε να δούμε γιατί συμβαίνει αυτό αν αναλογιστούμε την κατάσταση ενός χριστιανού στρατιώτη που πεθαίνει στη μάχη, καθώς υπερασπίζεται την πατρίδα του ή συντρόφους χριστιανούς από ένα επιτιθέμενο. Ένας τέτοιος άνδρας είναι γενναίος και ενάρετος αλλά δεν θεωρείται συνήθως μάρτυρας. Σαφώς, ο πάπας Ουρβανός ο 2ος έδωσε συγχώρηση στους Σταυροφόρους, που πέθαναν για τον αγώνα, αλλά δεν τους ονόμασε μάρτυρες! Ο λόγος είναι ότι στερούνταν ένα βασικό στοιχείο του Πάθους του Χριστού· δεν πέθαναν για να μη αρνηθούν την Πίστη και το πάθος του Χριστού!! Εδώ εντοπίζουμε μία μεγάλη διαφορά μεταξύ της Χριστιανικής και της Ισλαμικής έννοιας του μαρτυρίου. Το Ισλαμικό μαρτύριο περιλαμβάνει ξεκάθαρα την έννοια του θανάτου όταν λαμβάνει κανείς μέρος σε ένα βίαιο ιερό πόλεμο. Το Κοράνι μιλάει για τους μάρτυρες που «μάχονται για τον δικό Του σκοπό, σφάζουν και σκοτώνονται» (Κοράνι 9:111).
- Ματθαίος Ayairga, θαν. 2015
Η βάπτιση με αίμα επαναλαμβάνεται στην περίπτωση του Ματθαίου. Ένα αβάπτιστο πρόσωπο που πεθαίνει μαρτυρώντας για τον Χριστό και το οποίο, εξαιτίας αυτής της μοναδικής συμμόρφωσης του με τον θάνατο του Χριστού, λαμβάνει όλες τις ευλογίες του Πάθους του Χριστού. Ευλογίες που κανονικά προσφέρονται σε εμάς, μόνο από το ιερό μυστήριο της Βάπτισης. Ήταν ανάμεσα στους είκοσι ένα Κόπτες Χριστιανούς που πέθαναν από τον ISIS. Μετά το μαρτύριο, αποκαλύφθηκε ότι ένας από τους ανθρώπους, ο Ματθαίος Ayairga, ήταν αβάπτιστος! Ωστόσο, οι αναφορές δείχνουν ότι προσέφερε τη ζωή του έχοντας δει και γοητευτεί από την πίστη των συντρόφων του χριστιανών αιχμαλώτων, γιατί απάντησε: «Ο Θεός τους είναι και ο δικός μου Θεός». Εξαιτίας Αυτού πέθανε.
- Christian de Chergé, θαν. 1996
Μία άλλη πλευρά της συμμόρφωσης στον Χριστό, κοινή στους μάρτυρες, (και πάλι σε αντιδιαστολή με τους Ισλαμιστές και τους πολιτικούς “μάρτυρες”), είναι η συγχώρεση που προσφέρουν στους διώκτες τους. Ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αυτού είναι ο Christian de Chergé, ένας Τραπιστής μοναχός που, το 1996, απήχθηκε και καρατομήθηκε από τους Ισλαμιστές επαναστάτες της Αλγερίας (μαζί με έξι αδερφούς του). Έχοντας την υποψία ότι αυτή θα ήταν σύντομα η μοίρα του, λίγο πριν το γεγονός, έγραψε τις ακόλουθες γραμμές στο ημερολόγιο του:
«Σε κάθε περίπτωση η ζωή μου δεν έχει την παιδική της αθωότητα. Έζησα αρκετά για να γνωρίζω και τη δική μου συνενοχή για το κακό, το οποίο δυστυχώς φαίνεται να υπερισχύει μέσα στον κόσμο, ακόμη και για το κακό που τυφλά θα χτυπήσει και μένα.
Εύχομαι, όταν θα έρθει εκείνη η στιγμή, να έχω τη μικρή διαύγεια πνεύματος που θα μου επιτρέψει να ζητήσω συγνώμη από τον Θεό κι από τα αδέρφια μου τους ανθρώπους.
Ταυτόχρονα να συγχωρέσω με όλη μου την καρδιά εκείνον που θα μου επιτεθεί. Δεν μπορώ να ευχηθώ στον εαυτό μου έναν τέτοιο θάνατο. Μου φαίνεται επιβεβλημένο να το ομολογήσω».
- δ. Karl Leisner, 1945
Μέσω αλληλογραφίας οργανώθηκε η χειροτονία στο στρατόπεδο Νταχάου, ενός διακόνου με το όνομα Karl Leisner, που ήταν ασθενής σε τελικό στάδιο. Μεταφέρθηκαν κρυφά επιστολές που εξουσιοδότησαν την χειροτονία, καθώς και λειτουργικά άμφια. Ο Leisner χειροτονήθηκε από τον γάλλο επίσκοπο του Clermont-Ferrand, τον Monsignor Gabriel Piguet, ο οποίος ήταν φυλακισμένος για την απόκρυψη εβραιόπουλων σε καθολικό οικοτροφείο. Ήταν γνωστό από τις αρχές της Εκκλησίας ότι ο Leisner ήταν πολύ άρρωστος. Έγινε μάρτυρας με την επιτέλεση έστω και μιας και μοναδικής Θ. Λειτουργίας (ο π. Leisner γιόρτασε μόνο μια Θ. Λειτουργία στην ιερατική ζωή του) εν μέσω αδιανόητων δεινών. Η χειροτονία τελέσθηκε και επικυρώθηκε.
Ο π. Leisner πέθανε τρεις μήνες μετά την απελευθέρωση του Dachau, λόγω της φυματίωσης που είχε κολλήσει στο στρατόπεδο, εξαιτίας της κακομεταχείρισης. Αγιοκατατάχθηκε ως μάρτυρας το 1996. Η Josefa, που τον βοήθησε σε όλα, έγινε μοναχή και πέθανε το 2006. Και οι δύο, και ο Karl Leisner και η Josefa Mack, απάντησαν «ἰδού ἐγώ, ἀπόστειλόν με» στην ερώτηση του Κυρίου. Ο ένας στάλθηκε στην οδό που έλαβε ο απόστολος Ιάκωβος, ο άλλος στην οδό του ευαγγελιστή Ιωάννη. Η Josefa δεν χρειάστηκε να κάνει την τελική θυσία, αλλά λόγω της ετοιμότητάς της βοήθησε να κερδίσει η Εκκλησία έναν ιερέα και έναν μάρτυρα.
Ωστόσο, κάποιος μπορεί δικαιολογημένα να ρωτήσει, ποιο είναι το περιεχόμενο αυτής της ετοιμότητας για εμάς στο χρόνο και στον τόπο που ζούμε; Μου φαίνεται ότι μπορούμε να απαντήσουμε σε αυτό με το να φανταστούμε το περιεχόμενο της ζωής των ανδρών και των γυναικών που αναφέρθηκαν εδώ, εάν οι συνθήκες δεν τους είχαν φέρει αντιμέτωπους με τους διώκτες τους. Θα ήταν μια ζωή βασισμένη στην αποφυγή της αμαρτίας, την εκπλήρωση των δεσμεύσεων προς τον Θεό, την εκπλήρωση του καθήκοντός τους μεταφέροντας την πίστη στους γύρω τους, διακηρύσσοντας το Ευαγγέλιο χωρίς συμβιβασμούς με το κακό, και ούτω καθεξής.
Βασικά, η “ετοιμότητα” σημαίνει να αγκαλιάζουμε όποιο μέρος μας έχει αναθέσει ο Θεός στο Μυστικό Του Σώμα. Με αυτό τον τρόπο υποστηρίζουμε καλύτερα (όπως η Josefa Mack) εκείνα τα άλλα μέλη του Σώματος που θα κληθούν σε αιματηρό μαρτύριο. Επίσης μέσω αυτής της ετοιμότητας θα μπορέσουμε να μοιραστούμε τη χαρά και τη δόξα τους στον ουρανό· και από αυτή την ετοιμότητα θα έχουμε τουλάχιστον ένα μικρό κερί για να το κρατήσουμε δίπλα στο δικό τους.
- Alexandro Serenelli θαν. 1970 (φονιάς της Maria Goretti)
Υπάρχει επίσης κάποια ομοιότητα ανάμεσα στους μάρτυρες και στον Χριστό που είναι ο λυτρωτής. Ο Alexandro Serenelli πέθανε ως ένας λαϊκός αδερφός σε ένα μοναστήρι Καπουτσίνων. Εξήντα χρόνια όμως πριν το θάνατο του προσπάθησε να βιάσει και τελικά σκότωσε την Maria Goretti.
Τρία χρόνια μετά τον θάνατο της η Maria εμφανίστηκε στο όνειρο, του ακόμα αμετανόητου, Alexandro, καθώς εκείνος υπέφερε στη φυλακή. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Alexandro, του προσέφερε ένα μπουκέτο κρίνα (το σύμβολο της αγνότητας), δεκατέσσερα στον αριθμό, όσες και οι φορές που τη μαχαίρωσε. Αυτά, όταν του τα έδωσε, μετατράπηκαν σε φωτιά στα χέρια του και η Maria του είπε: «Alessandro, όπως υποσχέθηκα, η ψυχή σου κάποια μέρα θα με βρει στον ουρανό». Αυτό πυροδότησε μία ριζική αλλαγή της καρδιάς, από πλευράς του Alexandro.
Στη Τελευταία Επιθυμία και Μαρτυρία του, ο Alexandro εξηγεί την πρόνοια της Maria στη ζωή του! Μία εξήγηση, που φανερώνει την αποστολή της Maria, ως ειδικά καθορισμένης για τη σωτηρία του δολοφόνου της και επίδοξου βιαστή της:
«Είμαι σχεδόν 80 ετών. Ετοιμάζομαι να αποχωρίσω. Ατενίζοντας το παρελθόν μπορώ να δω ότι στη νεαρή ηλικία μου, επέλεξα ένα δαιμονικό δρόμο που με οδήγησε στην αυτοκαταστροφή… Όταν ήμουν 20 ετών, διέπραξα ένα έγκλημα πάθους. Τώρα, που θυμάμαι όλα αυτά τα απαίσια για μένα, η Maria Goretti, Αγία πλέον, συνειδητοποιώ ότι ήταν ο καλός μου Άγγελος, που εστάλη σε μένα μέσω της Θείας Πρόνοιας για να με καθοδηγήσει και να με σώσει».
Αυτή η ιδέα της μεσολαβητικής σωτηρίας μέσα από το μαρτύριο εκφράζεται δυναμικά μέσα από το μαρτύριο της Αγίας Ευτυχίας. Έχοντας υποφέρει γεννώντας στην φυλακή, ο δεσμοφύλακας τη χλεύασε, ρωτώντας την πως θα αντέξει το μαρτύριο όταν με δυσκολία μπορεί να αντέξει τη γέννα. Επ’ αυτού, εκείνη απάντησε: «Τώρα είμαι εγώ που υποφέρω αυτό που υποφέρω, αλλά τότε Άλλος θα βρίσκεται μέσα μου, ο οποίος θα υποφέρει για μένα, διότι και εγώ πρόκειται να υποφέρω για Εκείνον».
Τελικά, είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι, στο δικό τους πάθος, οι μάρτυρες συμβαδίζουν με τον Χριστό, κυρίως από την πλευρά της αγάπης, και μόνο κατά δεύτερον, στον πόνο. Ορισμένοι μάρτυρες πέθαναν μέσα στην πιο έντονη αγωνία, κάποιοι από μία ξαφνική και μοναδική σφαίρα. Αυτό που όλους τους ενώνει είναι ότι «αγάπησαν όχι τις ζωές τους ακόμα και οδεύοντας προς τον θάνατο» (Αποκ. 12, 11), αλλά αγάπησαν του Θεό (και λόγω του Θεού, αγάπησαν και τον διπλανό τους) σε όλη τη διαδρομή «μέχρι το τέλος» (Ιωάν. 13, 1).
Το μαρτύριο μοιάζει με ένα τέτοιο όριο. Το μαρτύριο είναι όπως το γύρισμα της παλίρροιας. Σε ένα βαθμό, είναι η στιγμή που το κακό μοιάζει ο ανώτατος βασιλιάς: ο καλός άνθρωπος πεθαίνει αβοήθητος στα χέρια του ανελέητου τυράννου. Όμως, είναι ακριβώς αυτή τη στιγμή, που όλη η μανία του κακού καταπίνεται από την αγάπη.