Ένα σπασμένο, Κύριε, ΘΥΣΙΑΣΤΉΡΙΟ, ο δούλος σου υψώνει,
φτιαγμένο από μια καρδιά, και που με δάκρυα το στεριώνει·
που είναι τα μέρη του όπως το χέρι σου τα ’χει προσαρμοσμένα·
κανενός μάστορα τα σύνεργα δεν τα ’χουν με τον ίδιο τρόπο αγγιγμένα.
Μια ΚΑΡΔΙΑ μόνο γίνεται
σε μια τέτοια πέτρα να μοιάσει
που τίποτα άλλο εκτός
απ’ τη δική σου δύναμη να μην μπορεί να κομματιάσει.
Για τούτο και κάθε κομμάτι
της σκληρυμένης μου καρδιάς
σ’ αυτήν εδώ έρχεται τη συναρμογή
το όνομά σου να δοξολογεί.
Γιατί αν συμβεί εγώ να παραμένω ατάραχος,
αυτές οι πέτρες ίσως δεν θα πάψουνε να σε δοξολογούν.
Ω, ας γινότανε να ’ναι δική μου η ΘΥΣΙΑ σου η ευλογημένη,
κι αγίασε αυτό εδώ το ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ ώστε δικό σου να μένει.
George Herbert. 1593-1633
Θεματολογικές ετικέτες