“Το βιβλίο”

– Τι είναι αυτό που ζήτησε;

Αυτή την απορία εξέφρασε προς την προϊσταμένη της κλινικής του ο Δρ.W.M, νεαρός πολυτάλαντος γιατρός στο μεγάλο νοσοκομείο του Εδιμβούργου, ζητώντας να ικανοποιήσει την περιέργειά του, από την πρωτοφανή αντίδραση του ετοιμοθάνατου τραυματία που περιέθαλπε!

Ρωτούσε για το βιβλίο, γιατί τον γιατρό τον ένοιαζαν τα βιβλία! Είχε διαβάσει πολλά. Χρήσιμα και άχρηστα. Με περιεχόμενο αλλά και “σκουπίδια”. Παλιά διάβαζε και την Βίβλο! Τόσο ανόητος ήμουν, έλεγε αυτοσαρκαζόμενος όταν συζητούσε τέτοια θέματα στο νοσοκομείο με συναδέλφους. Όμως είχε πάψει να κάνει κάτι τέτοιο από φοιτητής…! Απ´ όταν ένα βράδυ, σε ένα ξέφρενο μεθύσι με συναδέλφους φοιτητές, και έχοντας ξεμείνει από χρήματα, πούλησε σε ενεχυροδανειστήριο την Βίβλο που του είχε δώσει η μάνα του, όταν έφυγε για τις σπουδές.

Είναι αλήθεια ότι είχε ταραχτεί τότε ακόμα και μέσα στο μεθύσι του! Η Βίβλος είχε την αφιέρωση σ´ αυτόν της μάνας του με το όνομα της! Τόσος πρόστυχος είχε καταντήσει; Δεν είχε ιερό και όσιο; Όλα τα ισοπέδωνε;

Μετά όμως από την μικρή συνειδησιακή έκρηξη… “επανήλθε” στα “σωστά” του! «Άντε μωρέ…! Προλήψεις και δεισιδαιμονίες θα με τυραννάνε…!;», σκέφτηκε. Τα πράγματα έχουν αξία όταν αποδίδουν χρήματα για να μπορείς να κανείς το κέφι σου. Δεν υπάρχει ιερότητα, μόνο χρησιμότητα. Πρέπει να ελευθερωθούμε από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, που όλα τα ιεροποιούσε γιατί δεν ήξερε…! Τώρα ξέρουμε. Όλα είναι ύλη. «Ο άνθρωπος είναι ό,τι τρώει». Έτσι δεν απέδειξε ο μεγάλος Λούντβιχ Φόϋερμπαχ στα βιβλία του, που έχω χιλιοδιαβάσει; Στο «Σκέψεις για τον θάνατο και την αθανασία» και στο «Περί φιλοσοφίας και χριστιανισμού» σκεπτόταν…;! Δεν μας έμαθε αυτός ο μέγας θεολόγος και φιλόσοφος ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι παρά μια “έμμονη ιδέα”;

Ξαναγύρισαν όλα αυτά μέσα στο μυαλό και την… “συνείδηση” του (αν υπάρχει συνείδηση… όπως έλεγε), με αφορμή αυτόν τον περίεργο μελλοθάνατο τραυματία, που “κόλλησε” να γυρεύει με επιμονή και κατ’ επανάληψιν να ειδοποιήσουν την σπιτονοικοκυρά του να του φέρει “το βιβλίο”, όπως εμφαντικά επέμενε να το αποκαλεί.

Τον γιατρό όπως είπαμε τον ένοιαζαν τα βιβλία. Τα θεωρούσε πηγή φωτός. Είχε ήδη αρχίσει ο αιώνας των φώτων. Ο Διαφωτισμός μεσουρανούσε. Ο γιατρός διάβαζε και καμάρωνε. Είχε γίνει διάσημος και με τη ιατρική του, αλλά και με το ανοιχτό μυαλό του και την αθεΐα του.

Τι και αν καμία φορά, μέσα του, πολύ βαθειά πλέον είναι αλήθεια και για πολύ λίγο, ξεσηκωνόταν μια φωνή, που έμοιαζε με τη χροιά της φωνής της μάνας του, και του “χαμογελούσε” την γαλήνη της συνειδησιακής καθαρότητας! Γρήγορα την έδιωχνε σαν κατάλοιπο από προηγούμενη φάση… εξέλιξης.

Η γνώμη του για τον εαυτό του ήταν τόσο μεγάλη που “χάνονταν” από τα μάτια του, πίσω απ’ αυτήν, όλα όσα δεν τον… υπηρετούσαν, αλλά του θύμιζαν αυτά που αρνήθηκε! Τι αξίζουν όλα αυτά; Τι να τα σκέφτομαι; Πέρασαν αυτά… έλεγε και αδιαφορούσε.

– Αδελφή, τέλος πάντων, τι βιβλίο είναι αυτό που γύρευε ο τραυματίας που πέθανε; Το έφεραν; Ποιο είναι;

– Γιατρέ, πρέπει να είναι κάτω από το προσκεφάλι του, νομίζω… Ποιο είναι δεν ξέρω!

Η βιβλιοφαγία “κουρδισμένη” από την περιέργεια, τον έφεραν σε μηδενικό χρόνο στο θάλαμο του τραυματία και στο κρεβάτι του. Γεμάτος περιέργεια ανασήκωσε τα μαξιλάρια και πήρε στα χέρια του… το Βιβλίο! Τι έπαθε όμως; Γιατί έχασε το χρώμα του; Τρέμει…; Αυτός ο μεγάλος γιατρός κλαίει; Μα τι συμβαίνει; Γιατί κλείστηκε στο γραφείο του; Τι τρέχει;…

* * *

Το “βιβλίο” του τραυματία που πέθανε ήταν η Βίβλος με την αφιέρωση της μάνας του, που ο γιατρός πούλησε! Ο Θεός μ´ αυτόν τον απίθανο και σοκαριστικό τρόπο ξαναέβαλε στα χέρια του τα “πρωτοτόκια” που αυτός πούλησε αντί «πινακίου φακής»! Και όχι μόνο στα χέρια του. Στην καρδιά του.

Πήρε στα χέρια του την “κληρονομιά” της μάνας του και ξανακατάλαβε το πόση αξία είχε. Από την ανάμνηση της αγάπης της μάνας του, που δεν ζητούσε τίποτε, κατάλαβε την αγάπη του Θεού που όχι απλώς δεν ζητάει, αλλά και περιμένει με ευγενή (και όχι “νευρική”) υπομονή την επιστροφή και την συνειδητοποίηση της περιπλάνησης επί τα όρη.

Κατάλαβε ότι το πραγματικό όνομα, της ποιότητας που ζητούσε με τον τρόπο της σκέψης του και τις ενέργειες της ιατρικής του δράσης, ήταν η Αγιότητα.

Συνειδητοποίησε ότι τελικώς υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων: Αυτοί που λένε στον Θεό: Ας γίνει το θέλημά Σου· και αυτοί στους οποίους τελικά ο Θεός τους λέει: Ας γίνει το θέλημά σου!!

Διάβασε ξανά στην Βίβλο της μάνας του ότι: «αυτοί που ψάχνουν θα βρουν και σ’ αυτούς που κρούουν θα ανοιχτεί» (Ματθ. 7, 7) και γέμισε η καρδιά του ευγνωμοσύνη, γιατί παρ’ ότι δεν έψαχνε και δεν έκρουε, ο Θεός του έγινε εμφανής σ’ αυτόν που δεν Τον ζητούσε (Ησ. 65, 1)! Τώρα ο γιατρός αποφάσισε να Του λέει μονίμως και διαρκώς: Γεννηθήτω τό θέλημά Σου!!!

Μπαίνοντας και πάλι ο Λόγος στην καρδιά του λειτούργησε με την ιδιότητα του δίκοπου μαχαιριού. «Χειρουργώντας και θεραπεύοντας, κόβοντας και αναδημιουργώντας». Ο γιατρός αποδεχόμενος τον Λόγο του Θεού ξέχασε τον εαυτό του και βρήκε τον δρόμο της Βασιλείας του Θεού που είναι αγάπη για τους άλλους. Πρώτα για τον Άλλον και μετά για κάθε άλλον. Έτσι ήρθε αυτονόητη διαδρομή, η ανάληψη ευθύνης για την φροντίδα των αδελφών του και η ποιμαντική ιερωσύνη με την οποία διακόνησε τις ανάγκες των χριστιανών.

Από εκεί και ύστερα ο γιατρός, μέχρι το θάνατο του, που συνέβη σε ατύχημα, ήταν παπάς στην πόλη Hull της Αγγλίας. Ναι παπάς. Αυτός ο πρώην πρόεδρος της λέσχης των αθέων του Εδιμβούργου…!!!

* * *

Πρόκειται για τον William P. Mackey, Σκωτσέζο γιατρό που γεννήθηκε το 1839. Ήταν γιατρός και άθεος μέχρι τα τριάντα του και στα υπόλοιπα χρόνια της μικρής ζωής του, (όπως είπαμε πέθανε 46 χρονών το 1885 σε ατύχημα), παπάς του Χριστού, στην πόλη Hull της κεντρικής Αγγλίας.

Ας τον αναπαύσει ο Χριστός στην Χώρα των Ζώντων, στην αγκαλιά της Αγάπης Του, κατά το πολύ έλεός Του και με τις προσευχές όλων όσοι από το παράδειγμα της ζωής του, θα ξανασκεφτούμε ότι «ο Λόγος του Θεού είναι φως στα βήματα της ζωής μας», (Ψαλμ. 118, 105).