Προεόρτια Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου
Σήμερα διαβάσαμε ένα κομμάτι από το Ευαγγέλιο, το οποίο είναι από τα πιο μεγαλειώδη και συγχρόνως τραγικά θέματα. Οι Απόστολοι μέσα σε μια βάρκα θαλασσοπνίγονται και ξαφνικά εμφανίζεται ο Χριστός να περπατάει πάνω στην ταραγμένη θάλασσα. Νομίζουν ότι είναι φάντασμα. Μέσα στην ταραχή των συνθηκών και της σύγχυσης πιστεύουν κάτι τέτοιο και αρχίζουν να φωνάζουν, όπως φωνάζουμε όλοι μας όταν είμαστε τρομαγμένοι. Σε τέτοιες συνθήκες, η ένταση της φωνής γίνεται μεγαλύτερη γιατί αυταπατόμαστε ότι αν ακούμε τη φωνή μας παρηγοριόμαστε. Ο Χριστός τούς λέει: «Δεν είναι φάντασμα η υπόθεση. Εγώ είμαι, μη φοβάστε».
Σ’ αυτό το κομμάτι του Ευαγγελίου τίθενται, αν αρχίσει κανείς να το διαβάζει αναλυτικά, πάρα πολλά θέματα. Τι σημαίνει φόβος μπροστά στον κίνδυνο του θανάτου; Τι σημαίνει πραγματικός φόβος που μεταβάλλεται σε φοβία; Τι σημαίνει μια ψυχική διάθεση η οποία είναι ασαφής και συγκεχυμένη; Τι σημαίνει να κουβαλάω απορίες που κάνουν όλα αυτά ακόμη πιο σύνθετα και συγκεχυμένα; Τι σημαίνει να μη ξέρω ποιος είμαι; Γιατί το πιο δύσκολο πράγμα είναι να γνωρίσουμε ποιοι είμαστε; Ο πιο μεγάλος κόπος είναι η αυτογνωσία. Εκείνο που συνήθως μέσα σ’ όλα αυτά λείπει, είναι η αίσθηση τού «ποιος είμαι εγώ και τι μπορώ να προσφέρω στον άλλον», ή «πώς βλέπω τον εαυτό μου και πώς βλέπω τον άλλον».
Είμαστε μοναδικοί σαν άνθρωποι. Η τραγωδία είναι ότι εμείς, αυτό το «μοναδικοί», που αφορά τα προσωπικά μας δεδομένα, το φανταζόμαστε με άλλη έννοια, ότι είμαστε οι μόνοι αξιόλογοι! Άλλο μοναδικός, με την έννοια δεν είμαι απλώς μια κόπια ή ένας κλώνος μιας διαδρομής, και άλλο είμαι μόνος μου εγώ, προηγούμενος κατ’ αξίαν όλων και ότι όλοι οι επόμενοι δεν με ενδιαφέρουν. Είμαστε μοναδικοί, ελεύθεροι και ζωντανοί. Δεν τα χαιρόμαστε αυτά, τα θεωρούμε δεδομένα. Ψάχνουμε να βρούμε άλλα πράγματα! Πελαγώνουμε!
Σήμερα λοιπόν μέσα στο περιστατικό αυτό που διαβάσαμε, τίθενται τρία θέματα. Το ένα είναι ότι καλούμαστε όλοι, όπως ο Πέτρος, να ζήσουμε μια ιστορία αγάπης με τον Χριστό. Τι είναι ο Χριστός για την ψυχή μου; Τι θέση έχει μέσα στην καρδιά μου; Ποια σχέση έχω μαζί Του; Και ο Πέτρος, και εγώ, και εσείς, και ο καθένας άνθρωπος, που υπάρχει, έχει δεχθεί την κλήση: «Να ζήσουμε μια ιστορία αγάπης με τον Χριστό». Πόσο Τον αγαπάμε και τι σημαίνει ότι Τον αγαπάμε. Τον αγαπάμε στη λογική της εξασφάλισης; Για να μη βουλιάξει το πλοίο μας; Τον αγαπάμε για τον Ίδιον; Τον αγαπάμε για δικούς μας ψυχικούς ασαφείς όρους και λόγους; Αυτά είναι θέματα με τα οποία χρειάζεται κανείς να κουραστεί και να τα αποσαφηνίσει! Πάντως, τα αποσαφηνίσει ή όχι, τα συνειδητοποιεί ή όχι, είναι καλεσμένος για μια ιστορία αγάπης με τον Χριστό, γιατί το πρόβλημα μένει πάντοτε από την δική μας πλευρά. Εκείνος μόνιμα μας καλεί. Το θέμα είναι εμείς πώς ανταποκρινόμαστε.
Το δεύτερο σκαλοπάτι αυτής της ίδιας διαδρομής είναι να πάρουμε τολμηρές αλλά και σταθερές αποφάσεις. Είμαστε σε μια εποχή που είναι γεμάτη ασφαλιστικές εταιρείες και η ασφάλεια φαντάζει ως το σπουδαιότερο γεγονός. Φοβόμαστε να αφεθούμε υπό συνθήκες έκθετοι ψυχικά ή σωματικά σε μια διαδρομή πορείας την οποία επιλέξαμε. Γι’ αυτό φοβόμαστε να πάρουμε τολμηρές αποφάσεις, κι όταν καμμιά φορά τις παίρνουμε, δεν έχουμε σταθερότητα. Μπρος–πίσω και ξανά από την αρχή. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση σαν τον Πέτρο: Πες να βγω έξω… Βγες. Βγαίνει! Περπατάει πάνω στα κύματα! Πήρε μια τολμηρή απόφαση η οποία δεν είχε σταθερότητα. Μετά από λίγο ξέχασε το πρόσωπο που τον κάλεσε και κοίταγε τα κύματα. Εδώ τίθεται ένα άλλο πελώριο θέμα: Εγείρεται η απορία αν η ιστορία αγάπης, είναι μια ιστορία αγάπης ακόμα και για θάνατο!
Και το τρίτο είναι να δεχθούμε το θαυμάσιο κίνδυνο της αγάπης, όπως είπα πριν. Εμείς φανταζόμαστε την αγάπη μια εξασφάλιση συναισθημάτων. Η αγάπη είναι ένα ρίσκο. Αν δεν το καταλάβουμε αυτό, ότι η αγάπη είναι ένα ρίσκο, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να γοητευθούμε απ’ τον θαυμάσιο κίνδυνο της αγάπης. Και έτσι, παρ’ ότι έχουμε μια κλήση, παρ’ ότι καμμιά φορά προσπαθούμε να πάρουμε τολμηρές αποφάσεις, ατυχώς οι αποφάσεις μας έχουν αστάθεια. Δεν χαιρόμαστε εξ αιτίας της πιθανότητας των κινδύνων της αγάπης. Η αγάπη έχει κινδύνους: Να ποντάρω και να απορριφθώ. Να δώσω και να πάρω κάτι τελείως αναντίστοιχο ως ανταπόδοση, ή καμμία ανταπόδοση!
Άρα λοιπόν θα πρέπει, μέσα σ’ όλη αυτή μας τη διαδρομή στην Εκκλησία, να ξεκαθαρίσουμε ότι η ζωή μας θα είναι μέσα σε μια βάρκα που θα κουνάει, γιατί η θάλασσα είναι συνήθως ταραγμένη! Δεν μας υποσχέθηκε ο Χριστός πως η σχέση μας μαζί Του θα είναι περίπατος σε νοτισμένο, με την πρωινή δροσιά, λιβάδι! Ότι θα μας εξασφαλίσει από καρκίνο, από ατύχημα, από θάνατο, από ο,τιδήποτε. Μας είπε για τη δημιουργία σχέσης, όχι για ενδεχόμενα αυτής της σχέσης. Πιστεύω σημαίνει εμπιστεύομαι.
Γιατί άφησε ο Χριστός τον Πέτρο να βουλιάζει; Βγήκε ο Πέτρος, τόλμησε, Τον αγαπούσε, ήθελε να έχει σχέση μαζί Του, είχε ήδη δύο χρόνια, δυόμιση. Γιατί τον άφησε να βουλιάζει; Γιατί ήθελε να μας μάθει, κι αυτουνού κι εμάς, κάτι τραγικό αλλά σύνηθες: Ότι μπορούμε να διαστρέψουμε τη σχέση, όπως είπαμε πιο πριν. Να την κάνουμε μια σχέση δική μας. Πολλές φορές με το πρόσχημα της επικοινωνίας μας με τον Θεό, δεν συναντάμε κανέναν. Ούτε τα παιδιά μας. Τα θεωρούμε και εμπόδιο σ’ αυτή τη σχέση. Ούτε τη γυναίκα μας ή τον άνδρα μας, αναλόγως. Με το πρόσχημα της σχέσεως με τον Θεό, δεν συναντάμε κανέναν. Γι’ αυτό άφησε ο Χριστός τον Πέτρο να βουλιάζει. Του έλεγε: Κοίταξε, πρέπει να ταξινομηθούν σωστότερα τα πράγματα γιατί αλλιώτικα βουλιάζει η επικοινωνία. Δεν συναντάς κανέναν, αν δεν συναντήσεις τον διπλανό σου. Δεν θα συναντήσεις ποτέ τον Χριστό, αν δεν συναντήσεις τον διπλανό σου. Αγαπάμε τον Θεό και μαθαίνουμε να αγαπάμε τους ανθρώπους, και αγαπώντας τους ανθρώπους φανερώνουμε ότι αγαπάμε τον Θεό, γιατί στα πρόσωπά τους βλέπουμε Εκείνον ο οποίος ταύτισε τον Εαυτό του, με τον φυλακισμένο, τον φτωχό, τον ταλαίπωρο, τον άγνωστο, τον γύφτο, τον, τον, τον… Με κάθε «τον» ο Χριστός ταύτισε τον Εαυτό του. Τον κάθε «τον», τον τάδε, τον τάδε, εμείς πώς τον βλέπουμε; Θα βουλιάξουμε απ’ τα κύματα εάν δεν το έχουμε ξεμπερδέψει.
Σήμερα αυτή η ιστορία είναι εκπληκτική για την ζωή του καθενός. Είμαστε όλοι καλεσμένοι σ’ αυτή την ιστορία αγάπης με τον Χριστό. Θα πρέπει όλοι να μπορούμε σιγά-σιγά να παίρνουμε τολμηρές και σταθερές αποφάσεις, και να μην φοβόμαστε τους κινδύνους που μπορεί να έχει, η έκφραση, η ύπαρξη, και η, κατ’ ενέργειαν, αγάπη προς τον Θεό και προς τους ανθρώπους. Δυστυχώς πολλές φορές, στη σχέση μας με τον Θεό, θέλουμε να Τον έχουμε απλώς σπόνσορα και χορηγό! Να Του λέμε εμείς και Εκείνος να δίνει.
Ο Χριστός όμως δεν είναι ένας αφελής υπερπροστατευτικός παππούς, που θέλει όλοι να είμαστε χαρούμενοι! Είναι Πατέρας που τον νοιάζει ο καθένας από μας να μεγαλώνει.
Θεματολογικές ετικέτες